Πλάι στους ανεμόμυλους ένα εκκλησάκι κλειδωμένο, με μια πέτρα χαραγμένη, που έλεγε :
''Το φασιστικό Χιτλερικό χέρι, σκότωσε πατριώτες, γκρεμίζοντας τους απο τον βράχο'' 09-12-1943, ''Επέζησε ένας'', με πιάνει ενα ψυχοπλάκωμα διαβάζωντας, και φέρνωντας στο μυαλό πως μπορεί να έγινε και τί ακριβώς έγινε, σκέφτομαι, δεν πέρασαν πολλά χρόνια απο τότε, 66+ χρόνια σχεδόν, μόνο ...
Τί ζωή και εκείνη, τί φόβος, τί καταστάσεις, τί μίσος ?
Προσπαθώ να διώξω τις αρνητικές σκέψεις και να συγκεντρωθώ αλλού, βγάζωντας μερικές φωτογραφίες στο όμορφο τοπίο που έχω μπρός στα μάτια μου,
πολλά σπιτάκια,
δρόμοι φιδίσιοι,
βουνά χιονισμένα,
αμέτρητα δέντρα,
αμυγδαλιές,
πουλιά που πετούν ανέμελα,
και όλα αυτά τα στολίζει μια έντονη πράσινη ομορφιά, στολίζοντας αυτήν την ομορφιά ενας καταγάλανος ουρανός ..
Και που λέτε (...)
Ήθελε γλυκό του κουταλιού το παιδί, σταφυλάκι, αμ, μπορούσα να κάνω και αλλιώς ?
Που να μείνω μόνη μου στα βουνά και στα λαγκάδια ?
Άντε πάμε μέχρι τα Καλάβρυτα, πολύς κόσμος, οικογένειες, ζευγάρια, φίλοι.
Παρατηρώ τους ανθρώπους που περπατούν ανάμεσα μας.
Άλλοι γελάνε, αλλοι συζητάνε, αλλοι φωτογραφίζουν, άλλοι ψωνίζουν, άλλοι φαίνονται προβληματισμένοι ..
Και αναμεσά τους και εμείς, να ψιλοχαζεύουμε την
''μικρή αγορά'', και να τρώει λουκούμια το παιδί και στο παιδί να μην δίνει ..
Χαχαχαχα, τελικά το ξυστήρι δεν το πήρες. Χαχαχα
Ώρα για τον αρχικό μας στόχο,
''Λίμνη Τσιβλού'', θα πάμε που το ποτάμι να στερέψει λέμε .. Άσε τα λουκούμια και ξεκινάμε, άντε πιάααααα !
Αλλά μέχρι να πάαααααμε έχουμε χωματόδρόοοομο, νεροφαγώματα και χιόνιααααα !!!
Πηγαίνωντας, περνώντας απο διάφορα χωριουδάκια, μπαίνουμε σε ένα, οπου εκεί γνωρίσαμε μια οικογένεια, δεν θυμάμαι ονόματα, να με συγχωρέσουν, ούτε καν το χωριό !!
Θυμάμαι όμως πως τα σπιτάκια ηταν μετρημένα στα δάχτυλα, μια εκκλησιά στο κέντρο του χωριού κλειδωμένη (μιας και μόνιμος κάτοικος τον χειμώνα δεν υπάρχει εκεί, γιατί τα πάντα είναι αποκλεισμένα απο το χιόνι).
Ξεκούραση στο χωριουδάκι με ελληνικό καφεδάκι, κουλουράκια, και μπουρ-μπουρ με τους χαμογελαστούς κατοίκους!
Θα πέρασε καμιά ώρα και έχουμε ακόμη δρόμο, μας λένε οι κάτοικοι του χωριού πως ίσως να μην βγαίνει απο εκεί που λέμε να πάμε, και ίσως να είναι και αποκλεισμένο με χιόνια, αλλά εμείς, χαράξαμε την διαδρομή μας και θα την πάμε, ακόμη και
''πατινάζ'' αν κάνουν τα μοτόρια μας! ....
Και εδώ αρχίσαν τα ωραία ... 
Λέμε για μια '
'ΥΠΕΡΟΧΗ'', εντουροδιαδρομή, δίπλα στα γκρέμια ( λές απο μέσα σου, και αν φύγω, θα φύγω σε ωραίο σήμειο με
ΤΗΝ θέα ) !!
Τα κομμάτια ηταν διαφορετικά, το χώμα ηταν κόκκινο και κρατούσε (απο την βροχή που είχε ρίξει τις προηγούμενες ημέρες), η πέτρα γλιστρούσε σε τέτοιο σημείο, που σου έκανε μάθημα στο επόμενο σημείο να το πάς ακόμη καλύτερα, το χιόνι είχε βάλει τον μισό τροχό μέσα και ακόμη και εκείνος πείσμωνε για να φτάσει στον στόχο μας, τα νεροφαγώματα ηταν τόσα ώστε να σου δυσκολέψουν όμορφα την διαδρομή, και οι λακούβες με την λασπουριά και τα νερά, ηταν φτιαγμένες για μένα, για να βρέξω όποιον περνάει απο πλάι μου χαχαχαχαχαχα !!!
Αφού χάσαμε τον δρόμο για την Λίμνη Τσιβλού, χαρήκαμε την χιονοδιαδρομή μέχρι τέλους, αλλά δεν τα παρατήσαμε ....
Να την ... Να και η λίμνη, απο μακρυά ..
Φαίνεται λές και κάποιος έχει ζωγραφίσει στο βουνό ...
Κατεβαίνουμε, σβήνουμε τις μηχανές, ο epi την κάνει δεξιά και την αράζει επάνω στο δέντρο, και εγω κατεβαίνω κάτω και κάθομαι σε ένα βραχάκι πετώντας πέτρες σε ένα σημείο, που ηταν λές και ήθελε να πιεί κάτι η λίμνη ...
Ο ήλιος καλοκαιρινός, ζεστός, θέλει να σε βάλει να την αράξεις και να κοιμηθείς ..
Αλλάααααααααααα, έχουμε επιστροφή, η ώρα έχει περάσει, θα βραδιάσει ..
Χαιρετάμε την Λίμνη Τσιβλού και πάμε στο ''Πετρινο'', σε ένα ταβερνάκι για φαγητό, υπέροχο φαγητό, αλλά να κάνω μια ένσταση στο βιβλίο παραπόνων, δεν είχε τσιγάραααααααααα, και εμείς είχαμε ξεμείνει με 1 τσιγάρο ..
Γκρρρρρρρρρρρ!
Φεύγουμεεεεεεεεεε, έλα μου λέει, έχουμε ακόμη ένα κομμάτι να χαρούμε !!
Και μπήκαμε και στο κομμάτι, που μας έβγαλε σε ενα σημείο που μπρός σου ηταν 3 βουνά, άλλα μισοχιονισμένα, αλλα χιονισμένα, αλλα καταπράσινα, που τα κοιτούσε ενα μικρό εκκλησάκι στην άκρη του δρόμου, μισο_παρατημένο, άναψα το καντηλάκι, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες, και μου μουρμουράει οτι η εντουρόβολτα μας τελείωσε, δεν έχει άλλο χώμα, σνίφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ !!!
Φφφφφφ, μπορώ να πώ πως γκρίνιαζα σε όλη την επιστροφή των λίγοστών χλμ που κάναμε στην άσφαλτο στον γυρισμό, είδαμε και ένα περιπολικό, που είχε μπλόκο και πεθαινε στην κλίση κάτι τζιπάδες, μας έκανε σήμα να σταματήσουμε,
του είπαμε πως εμείς απ' το χωριό είμαστε και βγάλαμε μια βόλτα το μοτόρια στα βουνά, δεν μας έλεγξε κάν, απλά με είπε με αυστηρό ύφος :
''φρονιμα'', ποιον ? μένα !!
Που γω, είμαι το πιο ησυχο κορτσούδι (οταν κοιμάμαι_λεμε τωρα), χαχα.
Αφήσαμε ενα φαράγγι ...
Ευχομαι κάποια στιγμή, μια μεγάλη ημέρα, να πάμε ξανά και να γυρίσουμε ακόμη περισσότερα, έχει τόσα πολλά!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω αυτούς τους ανθρώπους που είχα την τιμή να γνωρίσω και σε αυτό το ταξίδι μου, και το πιο μεγάλο μου ευχαριστώ είναι για την πριγκιπέσσα μου (
ΚΤΜ) που έμεινε όρθια και ήταν κολώνα σε όλη την διαδρομή.
Ηταν απλά υπέροχη, οπως κάθε φορά.
Χωρίς αυτήν δεν θα ζούσα όλα αυτά που
''ζώ, βλέπω, νιώθω, αγγίζω, ονειρεύομαι'' ...
Και κάπου εδώ αφήνουμε πίσω μας και τα όμορφα Καλάβρυτα.
Καλή σας ημέρα και Καλά σας χλμ!
