Εργαζομαι σε κυλικειο στην διευθυνση αλλοδαπων στην Πετρου Ραλλη.
Εχω την τυχη να συναναστρεφομαι με διαφορους πολιτισμους και κουλτουρες.
τους τελευταιους μηνες λογω των διαπληκτισμων στο Ιρακ ΠΑΛΙ και στο Αφγανιταν ,καθε μερα ερχονται κλουβες της αστυνομιας γεματα προσυγες που παιρνουν ενα προσωρινο χαρτι για τρεις μηνες και τους αφηνουν στην τυχη τους.
Χαιρε Ελλαδισταν!!!
Σημερα το πρωι λοιπον μεσα στον πανικο του κοσμου που εφευγε απο το κτιριο, ακουσσα στα αγγλικα να ρωταν αν μπορουν να βγαλουν το multi φωτογραφια.
Ομολογω δεν ηξερα πως να νιωσω, αλλα εχοντας βρεθει στην ιδια θεση οντας μικροτερος σε ηλικια, του ειπα οτι φυσικα μπορει να βγαλει φωτογραφια, και μετα απο λιγα λεπτα , αφου ειχαν καθησει και το κοιταζαν γυρω γυρω, τον ρωτησα αν ηθελε να κατσε πανω.
Εβγαλαν φωτογραφιες και γυρω γυρω το μηχανακι αλλα και καθισμενοι πανω, και μετα σαν κερασακι στην τουρτα ενω ηταν πανω, του το εβαλα μπροστα .
Η αντιδραση του μου διελυσε το στομαχι.
Ετρεμε σαν μικρο παιδι και προσπαθησε να ισοροπησει και να παρει τον αδερφο του (απ οτι μου ειπε μετα) αγκαλια, οποιος ειχε και αυτος την ιδια αντιδραση.
Μου εξηγησε οτι εκλαιγε γιατι απο το ιντερνετ και απο εφημεριδες ειχε δει μονο Ducati και οτι ποτε στην ζωη του δεν πιστευε οτι θα δει ενα απο κοντα, ποσο μαλλον να το ακουσει.
Θλιβομαι στην σκεψη οτι εν ετει 2014 το κτηνος που λεγεται ανρωπος στερει απο αθωους ακομα και τα πιο αχρηστα υλιστικα και απλα αγαθα οπως ενα ματσο πλαστικα και σιδερα.
Δεν ξερω ακομα πως να αντιδρασω.
Νιωθω λυπημενος και συναμα προνομοιουχος .
Προσπαθω με νυχια και με δοντια να συντηρισω ενα μηχανακι και καμια φορα καταργιεμαι την τυχη μου αμα δεν εχω χρηματα να βαλω βενζινη να παω μια βολτα, ενω υπαρχουν ανθρωποι που μονο και μονο που ειδαν ενα μηχανακι απο κοντα εκλαιγαν απο την χαρα τους.
Ευχομαι τα καλυτερα στους μεταναστες παντου και στα παιδια αυτα συγκεκριμενα, να ερθει η ωρα που θα καθησουν πανω στο δικο τους Ducati η εστω ενα δικο τους μηχανακι.
Κριμα
για την κίνηση σου ... για τα υπόλοιπα δεν έχω λόγια...
