Goosebumps..

[rock n rolla_s4]

Ακουγοντας το αναρωτιεσαι τι αξιζει πραγματικα σ αυτη τη ζωη.. Ακουστε το ΟΛΟΙ

[argy]

[dimitris848]

Παλιά αυτά τα ιδανικά .....για πολλούς. Εχουν χάσει τη μπάλα πολλοί συνάνθρωποί μας και ειδικά εδώ στην Ελλάδα.

[panosduc]

...........πολυ λιγα πραγματα αξιζουν στη ζωη .............οποιος πιασει το νοημα τις ειναι ευτυχισμενος.ολα ταλλα.....ειναι για να λεμε...[εγω το καταλαβα ...οταν ηδη ειχα φυγει.......αλλα που θα παει....θα γυρισω......]

[sue]

οταν το πρωτακουσα ειχα ανατριχιασει. νομιζα πως ηταν απλα ενα δυνατό κομμάτι....

[Xenokratis]

Έψαχνα κάπου να κουμπώσω τα συναισθήματα μιας ερημικής και μόνης βόλτας....Rock n rolla_S4..να σε καλά ρε φίλε γιατί το βιντεάκι του Charlie Chaplin…κούμπωσε σαν μια αγκαλιά φαιρινγκ πάνω στα δέρματα μου....

Μεσημεράκι....με χει πιάσει λίγο η ζέστη....αλλά το παίζω αντιδραστικός και δεν ανάβω το a/c…ανεμιστήρα και κρύο νεράκι....με παίρνει ο ύπνος...(Σκέψεις...βόλτες –ταξίδια..θέλω SS ή ST?), Ξυπνάω με ένα ψιλό-πονοκέφαλο και μια τάση φυγής...Χωρίς να σκεφτώ τι κάνω...βάζω σε μια τσάντα μια πετσέτα, παίρνω το κάλυμμα του κράνους, βάζω πάνω απτό μαγιό ένα παντελόνι-μπουφάν-γάντια –κράνος και χαιρετάω το γέρο μου που έτρωγε στην μπροστά αυλή καρπουζάκι παγωμένο, μουσκεμένος απο το απογευματινό του μπανάκι...”Σε ζηλεύω ρε πστ” λέω μέσα μου....του δίνω ενα φιλί και καβαλάω...
Καθιερωμένο παντιλίκι 2 στενά μετά το σπίτι (το έκανες από τα 5 σου με το ποδήλατο-με το αμάξι-με το παπί, μεγάλε οφείλεις στο θεό των 2 τροχών να του αφιερώσεις ένα ακόμα!!!) και πάντα κοίταγα πίσω απτό φόβο μου....να δω αν με βλέπει κανένας...βάζω 3η και κλείνω το γκάζι....έχω ένα σφίξιμο στη καρδία και ένα χαμόγελο μέσα απτό κράνος....πάω να βουρκώσω γιατί περνάνε απτό μυαλό μου εικόνες πριν από 20 χρόνια...στον ίδιο δρόμο...στα ίδια μέροι....το μόνο που άλλαζε είναι το τι είχα καβάλα...Κάνω καμιά 20αρια χιλιόμετρα με χαλαρούς ρυθμούς. Νιώθω απλά ελεύθερος...αυτό είχα ανάγκη....τη μυρωδιά της γης και των δέντρων....την ηρεμία απτό γαλάζιο της θάλασσας...το άγχος όταν ανάψει το λαμπάκι της ρεζέρβας....
«Γεμίζουμε» της λέω...καθώς κοιτάζω το σάκο μου να βρω το πορτοφόλι....αποφεύγω να την κοιτάξω στο στήθος που ξεχειλίζει...νιώθω άσχημα...”Σ’ευχαριστώ πολύ” καθώς μου δίνει τα ρέστα και την απόδειξη. Φεύγω και πάλι στο μυαλό μου οι σκέψεις που με βασανίζουν καιρό τώρα...
Μην κρίνεις...μην είσαι απόλυτος....μάθε να ακούς....δεν ξέρεις...ρώτησε να μάθεις...βγάλε απ ο μέσα σου το θυμό που πάει να σε πνίξει..

Mπροστά μου η πλάση σε ένα πάρτι...αέρας....χώμα...και ψηλά όπως είμαι στα βουνά...δεξιά μου και αριστερά μου η θάλασσα...Σταματάω πρώτη φορά μετά απο τοοοσα χρόνια σε μια πηγή με τρεχούμενο νεράκι...την έβλεπα τόσα χρόνια....τι περίμενα για να σταματήσω...
Μη παίρνεις τπτ για δεδομένο...κάνε αυτο που νιώθεις...πίνω 2 γερές γουλιές απτό νερό της πηγής...λίγο στυφό, αλλά άξιζε το κόπο...30 χρόνια με περίμενε να με τρατάρει...Γεμίζω πάλι χαμόγελα...Ξαναβάζω μπροστά και φεύγω...Στο δρόμο μια παρέα με μηχανές απτό αντίθετο ρεύμα....παίζω φώτα....χαιρετάω με το χέρι...απάθεια....νιώθω μια πικρίλα....ρε πστ...γιατί? Υποτίθεται οτι «εμείς» έχουμε μια αλληλεγγύη ότι και να καβαλάμε....Συνεχίζω τη βόλτα μου χωρίς να σκέφτομαι...που θα πάω...τι ώρα θα φτάσω....πότε θα φύγω...είπαμε...βγήκες βόλτα να νιώσεις ελεύθερος....
Πιο κάτω μπάρμπας με τρακτέρ οπού με βλέπει μου κάνει χώρο και με χαιρετάει....η χαρά που πήρα περίσσευε για να ξεχειλώσω το Arai απτα χαμόγελα..
Κάτι ριπές αέρα...πάν ε να μου πάρουν το τιμόνι.... «άστο κάτω ρέεεε...αυτό είναι δικό μου»
Γελάω μόνος μου...δε ψάχνω λογική σε τίποτα...εμένα μάλλον ψάχνω...Δύσκολο πράγμα η σκλαβιά...κι ακόμα χειρότερο η απογοήτευση...Γεννάει τέρατα...σαν αυτά που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας...

Έχω φτάσει στο λιμάνι των Νέων Στύρων...και στο μυαλό μου γυρνάνε οι κουβέντες του Χατζιδάκι...

«Όταν δε φοβάσαι το τέρας....πάει να πει οτι του μοιάζεις». Παίρνω ένα παγωτό...χωνάκι ντέ..κάθομαι σε μιά πεζούλα και κουνάω τα πόδια μου...γύρω μου στήνεται ένα πανηγύρι με μουσικούς στο λιμάνι που όλοι με κοιτάν περίεργα....εγώ τρώω το παγωτό μου (έμαθα πια να μη λερώνομαι) και ακούω το sound check… έχουνε πλάκα, αν και μάλλον δε πολυκαταλαβαίνονται...Στο δίπλα παγκάκι 2 τύποι κάπου στα 45 με λιοκαμμένα πρόσωπα και χέρια δουλεμένα χρόνια με το σκαπέτι, και χαρακτήριστηκό απο καταγωγής ήχο στα Ελληνικά τους κάθονται ήσυχοι και ακούνε την πρόβα. Κατάλαβαν οτι είμαι Έλληνας και σταμάτησαν να μιλάνε τη γλώσσα τους....Τους πλησιάζει μια κοπέλα, Ελληνίδα...κάτι ήταν εκεί στην οργάνωση του “event”...χωρίς να θέλω...ακούω να της λένε για σένα ήρθαμε...να σε δούμε. Εκείνη τους ρωτάει αν εκεί που είναι, έχει δουλειά....κάτι γίνεται της απαντάνε......Έχω μπουκώσει...όχι απτό παγωτό...Ρε φ@υθτ^ς αυτός ο τόπος είναι βλογημένος...θα την βρεί την άκρη...πάντα την έβρισκε...

Ντύνομαι και φτάνω στην απέναντι μεριά...βλέπω το Αιγαίο...την Θάλασσα της Αγάπης για τους Κινέζους. Είχα ένα συμφοιτητή ο οποίος μου είχε πεί οτι είναι από τους πιο αγαπημένους τόπους τους και οτι όπως οι Μουσουλμάνοι πρέπει να πάνε μια φορά στη Μέκκα, οι Κινέζοι θέλουν να έρθουν έστω μια φορά να δούνε το αιγαίο....Να ταξιδέψουν όλο το κόσμο για να δούν μια θάλασσα...που είναι μπροστά μου....Φτάνω στη παραλία και αφήνω τη μηχανή...πάντα της ρίχνω μια δεύτερη ματιά γιατί μέσα στα τόσα βαθεια που γυρνάνε μεστο κεφάλι μου...είναι και εκείνο το ανεξήγητο...της λέω σχεδόν δυνατά ευχαριστώ που μ'εφερες...και πάω προς τη θάλασσα...

Οι κανίβαλοι έχουν αρχίσει να μαζεύουν τις ομπρέλες και να φεύγουν....έχει πάει σχεδόν 8 η ώρα...Το άκουσα που το λέγανε....δεν μ'ενοιαζε....απλώνω την πετσέτα μου..βγάζω παπούτσια και ξαπλώνω...Δε ξέρω πόσο κράτησε...μα ένιωθα ελεύθερος....έβγαζα και τα μυγάκια απτά μάτια μου, γιαυτό δακρυζαν...Σηκώνω το βλέμμα ψηλά στον ουρανό...πάντα δε ψάχναμε μια δύναμη πιο μεγάλη από μας...να κρύψουμε το φόβο μας....??Σκέφτομαι ότι ίσως να'χω κάνει κι'εγω σήμερα ένα μικρό θαύμα και αυτό μου δίνει πιο πολύ δύναμη...

Καθώς η μούρη μου παγώνει ελαφρά απτο νερό...σκέφτομαι ολα αυτά τα γιατί...γιατί τα χουμε κάνει έτσι...τόσο σκατά? Γιατί δε με χωράει κανένας τόπος...γιατί δε μπορώ να ζήσω μακρυά από αυτό το τόπο...γιατί αυτοί εκεί πίσω με τις σκηνές συνεχίζουν να μου την δίνουν...γιατί κλαίω κάθε φορά που η ανίψια μου μου λέει...μη φύγεις...κάτσε λίγο ακόμα να παίξουμε...Γιατί αφήνω τα χρόνια να περνάνε και να μεριάζω που δεν αυτό και δεν εκείνο...γιατί δεν μπορούμε να χαρούμε με απλά...εύκολα πράματα...με το νυχτολούλουδο που μυρίζει έξω απτό παραθυρο μου, όχι δεν είναι σχήμα λόγου..όντως μυρίζει, γιατί πρέπει να πάρω και δεύτερο μηχανάκι για ταξίδια...2 χρόνια 32000χμλ...αυτά δεν είναι ταξίδια?? Μήπως πρέπει να χώσεις 3βαλιτσο με αυτοκόλλητα απτό κάθε κωλοχωρι που πήγες για να πεις οτι έκανα ταξίδια?? Αυτό τώρα...δεν είναι ταξίδι??

Σουρουπώνει και ετοιμάζομαι για πίσω...Δεν πολύ θέλω στ αληθεια...αλλά είμαι γεμάτος...Αυτό χρειαζόμουνα...Νιώθω τυχερός που μπορώ να το κάνω...να νιώσω ελεύθερος....χωρίς να ενοχλήσω και να με ενοχλήσει κανένας...Ίσως αυτό το κέρατο που βαφτήσανε κάποτε Δημοκρατία και Ελευθερία, νάνε μπροστά στα μάτια μας σα το ταξίδι μου, και απλά εμείς να ψάχνουμε να του βάλουμε 3βαλιτσο!!
Καληνύχτα......
Αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.....ξεκινώντας πρώτα απο εμάς....

[strada 7]

[indianos]

Έψαχνα κάπου να κουμπώσω τα συναισθήματα μιας ερημικής και μόνης βόλτας....Rock n rolla_S4..να σε καλά ρε φίλε γιατί το βιντεάκι του Charlie Chaplin…κούμπωσε σαν μια αγκαλιά φαιρινγκ πάνω στα δέρματα μου....

Μεσημεράκι....με χει πιάσει λίγο η ζέστη....αλλά το παίζω αντιδραστικός και δεν ανάβω το a/c…ανεμιστήρα και κρύο νεράκι....με παίρνει ο ύπνος...(Σκέψεις...βόλτες –ταξίδια..θέλω SS ή ST?), Ξυπνάω με ένα ψιλό-πονοκέφαλο και μια τάση φυγής...Χωρίς να σκεφτώ τι κάνω...βάζω σε μια τσάντα μια πετσέτα, παίρνω το κάλυμμα του κράνους, βάζω πάνω απτό μαγιό ένα παντελόνι-μπουφάν-γάντια –κράνος και χαιρετάω το γέρο μου που έτρωγε στην μπροστά αυλή καρπουζάκι παγωμένο, μουσκεμένος απο το απογευματινό του μπανάκι...”Σε ζηλεύω ρε πστ” λέω μέσα μου....του δίνω ενα φιλί και καβαλάω...
Καθιερωμένο παντιλίκι 2 στενά μετά το σπίτι (το έκανες από τα 5 σου με το ποδήλατο-με το αμάξι-με το παπί, μεγάλε οφείλεις στο θεό των 2 τροχών να του αφιερώσεις ένα ακόμα!!!) και πάντα κοίταγα πίσω απτό φόβο μου....να δω αν με βλέπει κανένας...βάζω 3η και κλείνω το γκάζι....έχω ένα σφίξιμο στη καρδία και ένα χαμόγελο μέσα απτό κράνος....πάω να βουρκώσω γιατί περνάνε απτό μυαλό μου εικόνες πριν από 20 χρόνια...στον ίδιο δρόμο...στα ίδια μέροι....το μόνο που άλλαζε είναι το τι είχα καβάλα...Κάνω καμιά 20αρια χιλιόμετρα με χαλαρούς ρυθμούς. Νιώθω απλά ελεύθερος...αυτό είχα ανάγκη....τη μυρωδιά της γης και των δέντρων....την ηρεμία απτό γαλάζιο της θάλασσας...το άγχος όταν ανάψει το λαμπάκι της ρεζέρβας....
«Γεμίζουμε» της λέω...καθώς κοιτάζω το σάκο μου να βρω το πορτοφόλι....αποφεύγω να την κοιτάξω στο στήθος που ξεχειλίζει...νιώθω άσχημα...”Σ’ευχαριστώ πολύ” καθώς μου δίνει τα ρέστα και την απόδειξη. Φεύγω και πάλι στο μυαλό μου οι σκέψεις που με βασανίζουν καιρό τώρα...
Μην κρίνεις...μην είσαι απόλυτος....μάθε να ακούς....δεν ξέρεις...ρώτησε να μάθεις...βγάλε απ ο μέσα σου το θυμό που πάει να σε πνίξει..

Mπροστά μου η πλάση σε ένα πάρτι...αέρας....χώμα...και ψηλά όπως είμαι στα βουνά...δεξιά μου και αριστερά μου η θάλασσα...Σταματάω πρώτη φορά μετά απο τοοοσα χρόνια σε μια πηγή με τρεχούμενο νεράκι...την έβλεπα τόσα χρόνια....τι περίμενα για να σταματήσω...
Μη παίρνεις τπτ για δεδομένο...κάνε αυτο που νιώθεις...πίνω 2 γερές γουλιές απτό νερό της πηγής...λίγο στυφό, αλλά άξιζε το κόπο...30 χρόνια με περίμενε να με τρατάρει...Γεμίζω πάλι χαμόγελα...Ξαναβάζω μπροστά και φεύγω...Στο δρόμο μια παρέα με μηχανές απτό αντίθετο ρεύμα....παίζω φώτα....χαιρετάω με το χέρι...απάθεια....νιώθω μια πικρίλα....ρε πστ...γιατί? Υποτίθεται οτι «εμείς» έχουμε μια αλληλεγγύη ότι και να καβαλάμε....Συνεχίζω τη βόλτα μου χωρίς να σκέφτομαι...που θα πάω...τι ώρα θα φτάσω....πότε θα φύγω...είπαμε...βγήκες βόλτα να νιώσεις ελεύθερος....
Πιο κάτω μπάρμπας με τρακτέρ οπού με βλέπει μου κάνει χώρο και με χαιρετάει....η χαρά που πήρα περίσσευε για να ξεχειλώσω το Arai απτα χαμόγελα..
Κάτι ριπές αέρα...πάν ε να μου πάρουν το τιμόνι.... «άστο κάτω ρέεεε...αυτό είναι δικό μου»
Γελάω μόνος μου...δε ψάχνω λογική σε τίποτα...εμένα μάλλον ψάχνω...Δύσκολο πράγμα η σκλαβιά...κι ακόμα χειρότερο η απογοήτευση...Γεννάει τέρατα...σαν αυτά που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας...

Έχω φτάσει στο λιμάνι των Νέων Στύρων...και στο μυαλό μου γυρνάνε οι κουβέντες του Χατζιδάκι...

«Όταν δε φοβάσαι το τέρας....πάει να πει οτι του μοιάζεις». Παίρνω ένα παγωτό...χωνάκι ντέ..κάθομαι σε μιά πεζούλα και κουνάω τα πόδια μου...γύρω μου στήνεται ένα πανηγύρι με μουσικούς στο λιμάνι που όλοι με κοιτάν περίεργα....εγώ τρώω το παγωτό μου (έμαθα πια να μη λερώνομαι) και ακούω το sound check… έχουνε πλάκα, αν και μάλλον δε πολυκαταλαβαίνονται...Στο δίπλα παγκάκι 2 τύποι κάπου στα 45 με λιοκαμμένα πρόσωπα και χέρια δουλεμένα χρόνια με το σκαπέτι, και χαρακτήριστηκό απο καταγωγής ήχο στα Ελληνικά τους κάθονται ήσυχοι και ακούνε την πρόβα. Κατάλαβαν οτι είμαι Έλληνας και σταμάτησαν να μιλάνε τη γλώσσα τους....Τους πλησιάζει μια κοπέλα, Ελληνίδα...κάτι ήταν εκεί στην οργάνωση του “event”...χωρίς να θέλω...ακούω να της λένε για σένα ήρθαμε...να σε δούμε. Εκείνη τους ρωτάει αν εκεί που είναι, έχει δουλειά....κάτι γίνεται της απαντάνε......Έχω μπουκώσει...όχι απτό παγωτό...Ρε φ@υθτ^ αυτός ο τόπος είναι βλογημένος...θα την βρεί την άκρη...πάντα την έβρισκε...

Ντύνομαι και φτάνω στην απέναντι μεριά...βλέπω το Αιγαίο...την Θάλασσα της Αγάπης για τους Κινέζους. Είχα ένα συμφοιτητή ο οποίος μου είχε πεί οτι είναι από τους πιο αγαπημένους τόπους τους και οτι όπως οι Μουσουλμάνοι πρέπει να πάνε μια φορά στη Μέκκα, οι Κινέζοι θέλουν να έρθουν έστω μια φορά να δούνε το αιγαίο....Να ταξιδέψουν όλο το κόσμο για να δούν μια θάλασσα...που είναι μπροστά μου....Φτάνω στη παραλία και αφήνω τη μηχανή...πάντα της ρίχνω μια δεύτερη ματιά γιατί μέσα στα τόσα βαθεια που γυρνάνε μεστο κεφάλι μου...είναι και εκείνο το ανεξήγητο...της λέω σχεδόν δυνατά ευχαριστώ που μ'εφερες...και πάω προς τη θάλασσα...

Οι κανίβαλοι έχουν αρχίσει να μαζεύουν τις ομπρέλες και να φεύγουν....έχει πάει σχεδόν 8 η ώρα...Το άκουσα που το λέγανε....δεν μ'ενοιαζε....απλώνω την πετσέτα μου..βγάζω παπούτσια και ξαπλώνω...Δε ξέρω πόσο κράτησε...μα ένιωθα ελεύθερος....έβγαζα και τα μυγάκια απτά μάτια μου, γιαυτό δακρυζαν...Σηκώνω το βλέμμα ψηλά στον ουρανό...πάντα δε ψάχναμε μια δύναμη πιο μεγάλη από μας...να κρύψουμε το φόβο μας....??Σκέφτομαι ότι ίσως να'χω κάνει κι'εγω σήμερα ένα μικρό θαύμα και αυτό μου δίνει πιο πολύ δύναμη...

Καθώς η μούρη μου παγώνει ελαφρά απτο νερό...σκέφτομαι ολα αυτά τα γιατί...γιατί τα χουμε κάνει έτσι...τόσο σκατά? Γιατί δε με χωράει κανένας τόπος...γιατί δε μπορώ να ζήσω μακρυά από αυτό το τόπο...γιατί αυτοί εκεί πίσω με τις σκηνές συνεχίζουν να μου την δίνουν...γιατί κλαίω κάθε φορά που η ανίψια μου μου λέει...μη φύγεις...κάτσε λίγο ακόμα να παίξουμε...Γιατί αφήνω τα χρόνια να περνάνε και να μεριάζω που δεν αυτό και δεν εκείνο...γιατί δεν μπορούμε να χαρούμε με απλά...εύκολα πράματα...με το νυχτολούλουδο που μυρίζει έξω απτό παραθυρο μου, όχι δεν είναι σχήμα λόγου..όντως μυρίζει, γιατί πρέπει να πάρω και δεύτερο μηχανάκι για ταξίδια...2 χρόνια 32000χμλ...αυτά δεν είναι ταξίδια?? Μήπως πρέπει να χώσεις 3βαλιτσο με αυτοκόλλητα απτό κάθε κ***οχωρι που πήγες για να πεις οτι έκανα ταξίδια?? Αυτό τώρα...δεν είναι ταξίδι??

Σουρουπώνει και ετοιμάζομαι για πίσω...Δεν πολύ θέλω στ αληθεια...αλλά είμαι γεμάτος...Αυτό χρειαζόμουνα...Νιώθω τυχερός που μπορώ να το κάνω...να νιώσω ελεύθερος....χωρίς να ενοχλήσω και να με ενοχλήσει κανένας...Ίσως αυτό το κέρατο που βαφτήσανε κάποτε Δημοκρατία και Ελευθερία, νάνε μπροστά στα μάτια μας σα το ταξίδι μου, και απλά εμείς να ψάχνουμε να του βάλουμε 3βαλιτσο!!
Καληνύχτα......
Αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.....ξεκινώντας πρώτα απο εμάς....

[πυξιδας990]

Φίλε κανείς ζημία τώρα........και είμαι σε χώρο με κανιβαλους

[triplelover]

είναι από τις φορές που λες, τελικά δεν είμαι μόνος, υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω που νοιώθουν σαν εμένα. Το καλό με εσένα φίλε μου είναι ότι μπορείς ακόμα να νιώσεις αυτήν την ελευθερία με την Κούκλα σου και να γυρισεις να την καμαρωσεις όταν πίνεις τον καφέ σου. Εγώ για λόγους ανωτέρας βίας την πούλησα πρόσφατα και μου λείπει, μου λειπει πολύ. Εδώ και δυο μήνες που χωρισαμε πάω από αντιπροσωπεία σε αντιπροσωπεία και καβαλαω πιθανές μελλοντικές ερωμενες. Τις καβαλαω και νοιώθω ότι είμαι πάλι στον δρόμο προς Σουνιο,απόγευμα,να αφήνω πίσω μου το ηλιοβασίλεμα ,να βλέπω στα δεξιά μου την θάλασσα και να σκέφτομαι Θεέ μου σ ευχαριστώ που με έκανες μοτοσυκλετιστη (όχι μηχανοβιο) και είμαι εδώ. Είπαμε τίποτα δεν είναι δεδομένο, αν σκεφτούμε ότι όταν φεύγουμε το πρωί από σπίτι μπορεί να μην ξαναγυρίσουμε τότε πολλά θα άλλαζαν. Καλές βόλτες σε όλους σας παίδες και προσοχή σε όλους τους καγκουρες εκεί έξω.