14ο 36ωρο οδοιπορικο αντοχης

[salingaros]

dagger moon
snail racing team 2011 - 14o 36ωρο αντοχής

1242225182U21l6Ngghjgbjlhblkhb.jpg

[igmoritis]

σας δίαβάζω όλους.......μπράβο Μαράκι.........μπράβο γιώργαρε Μυτιληνιέ.........

[salingaros]

Εκει τελειωνει το 36ωρο για μένα ... ο διακοπτης της μηχανης εχει παραδώσει πνευμα , μπαινουμε και οι δυο μας στην καροτσα του φορτηγου .... και μενω με την ορεξη μόνο ....

τιποτα δεν τελειωνει....ειμαστε παντα στην αρχη...ολα ειναι στο μυαλο
και που ησουν εκει τα λεει ολα!
και οπως παντα καταπληκτοκοτατες φοτο!

[blek]

Μαρία μπραβο !!!!!!!
απιθανες οι φωτογραφιες σου .....πανεμορφη φυση και τι να πω ...!!!!!!!!!!!!!!


και του χρονου με υγεια ...

[dagger moon]

Απο το φορουμ της moto guzzi

Αγαπητοί φίλοι,

Με χαρά σας ανακοινώνουμε οτι η απονομή του 14ου 36ωρου Οδοιπορικού Αντοχής θα γίνει την
Τετ 25 Μαΐου 2011 στο γνωστο μας Terra Verde, μετα τις 20:30.
Σας περιμενουμε ολους εκει.

Terra Verde
Διεύθυνση:
Κωνσταντινουπόλεως 2
Πάρκο Ηρώων

[geo_multi]

Το πρωινό ξύπνημα της Κυριακής είναι δύσκολο, μετά τα χθεσινά χιλιόμετρα και τα τσίπουρα τρομάρα μου. Ντύνομαι και κατεβαίνω βιαστικός για καφέ και πρωινό. Ο freddo, τα κρουασάν, οι φρυγανιές με μέλι και μια βιταμινούλα κάνουν την δουλειά τους καλά και με ενεργοποιούν. Στην τραπεζαρία οι Ροκάδες είναι έτοιμοι για αναχώρηση. Τους εύχομαι καλό δρόμο και τους λέω ότι θα τα πούμε κάπου στην πορεία. Ο Χρήστος είναι και αυτός έτοιμος. Ανεβαίνω στο δωμάτιο, πακετάρω τα μπαγκάζια και κατεβαίνω γρήγορα να φορτώσω. Ξεκινάμε με red lizard και τον Γιώργο. Έξω ένα λαμπερός ήλιος μας περιμένει, ήμαστε τυχεροί που ο καιρός μας έκανε και σήμερα το χατίρι. Κινούμαστε σβέλτα στον δρόμο Ιωαννίνων – Κόνιτσας από όπου είχαμε κατέβει στην πόλη. Το road book αναφέρει “ανεφοδιασμός ως την έξοδο για Ζαγοροχώρια”, δηλαδή απόσταση είκοσι περίπου χιλιομέτρων από το ξενοδοχείο. Αφού έχω γεμίσει το προηγούμενο βράδυ λίγο πριν το ξενοδοχείο αποφασίζω ότι δεν έχει νόημα να καθυστερήσω ξανά για ανεφοδιασμό. Το ίδιο και ο Σπύρος με τον Γιώργο που ο ένας έχει μαζί του την καβάτζα ενός τετράλιτρου μπιτονιού και ο άλλος την κεντρική ντεποζιτάρα της μπέμπας σχεδόν γεμάτη (με τα πλαϊνά εφεδρικά όμως άδεια). Στρίβουμε δεξιά για κεντρικό Ζαγόρι και ξεκινάμε να ανηφορίζουμε. Από εκεί ξεκινάει και το παιχνίδι της δεύτερης ημέρας, ένα παιχνίδι παρατηρητικότητας σχετικά με την διαδρομή. Δεν πολυνοιαζόμαστε όμως και συνεχίζουμε μάλλον σβέλτα. Περνάμε έξω από το Δίλοφο και παίρνουμε πορεία προς Τσεπέλοβο και Σκαμνέλι. Όσο ανεβαίνουμε ο τόπος ξεδιπλώνει τις ομορφιές του. Ποτάμια, πέτρινα τοξωτά γεφύρια, πράσινο ως εκεί που φτάνει το μάτι σου. Η θέα στην Τύμφη με τις χιονισμένες κορυφές, σου κόβει την ανάσα. Αν και ο δρόμος από το Σκαμνέλι και μετά γίνεται στενός, με συνεχείς κλειστές στροφές, πέτρες, χώματα και νερά, εμείς συνεχίζουμε με ολοένα και γρηγορότερο ρυθμό αφού οι συνθήκες είναι τέλειες και η διάθεση στα ύψη. Ξεκινάμε να προσπερνάμε σιγά-σιγά τους πρώτους πρωινούς, μερικά δικάβαλα, όσους χασομερούν να θαυμάσουν την φύση. Στο δρόμο βρίσκω τους Ροκάδες με τον Χρήστο που έχουν σταματήσει για φωτογραφίες και συνεχίζουμε για κάποια χιλιόμετρα μαζί. Ηλιοχώρι, Βρυσοχώρι και ο ποταμός Αωός εμφανίζεται, στην γέφυρα του οποίου είναι η πρώτη φωτογραφία της Κυριακής.

_6 (Large).JPG

SANY0198 (Large).JPG

Η διαδρομή περνάει από το Παλιοσέλλι, Άρματα, Δίστρατο και οδηγεί προς την Βασιλίτσα. Ο Σμόλιγκας στο βάθος στέκετε υποβλητικός. Ανεβαίνοντας στο χιονοδρομικό λυσσάμε σαν να είναι ειδική διαδρομή αγώνα ράλι. Στην κορυφή και πριν κατηφορίσουμε προς τον νομό Γρεβενών σταματάμε για να παίξουμε λίγο με το χιόνι σαν παιδιά και εμείς!

SANY0203 (Large).JPG

[geo_multi]

Μετά το χωριό Σμίξη και βλέποντας ότι η διαδρομή μας πάει προς Βοβούσα και Βάλια Κάλντα αρχίζουν να μου μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά. Σταματάμε στο πρώτο χωριό και ρωτάμε προς τα πού θα βρούμε το κοντινότερο βενζινάδικο. Η απάντηση αποκαρδιωτική. Προς Γρεβενά, δηλαδή εκτός διαδρομής του road book, ή αλλιώς στο Μέτσοβο. Ρωτάω αν υπάρχει κανένα μπιτόνι με βενζίνη που μπορούμε να αγοράσουμε αλλά η απάντηση είναι αρνητική. Κόβουμε ρυθμό, προσπαθώντας να κάνουμε οικονομία σε βενζίνη. Στο Περιβόλι και Βοβούσα ξανά ερώτηση στους λιγοστούς κατοίκους αλλά και πάλι η απάντηση αρνητική. Ο Σπύρος έχει εδώ και αρκετή ώρα αδειάσει το τετράλιτο στο ρεζερβουάρ και εμένα μου έχει ανάψει το ενδεικτικό της ρεζέρβας. Συνεχίζουμε όσο πιο συντηρητικά γίνεται, εξάλλου και ο δρόμος έχει αρχίσει να μοιάζει βομβαρδισμένος με συνεχείς καθιζήσεις και χασίματα. Στο χωριό Φλαμπουράρι η τελευταία απόπειρα για να βρεθεί η πολυπόθητη βενζίνη πέφτει στο κενό. Έχω φύγει λίγο μπροστά, ως που σε μια κατηφόρα το Multistrada καίει και τις τελευταίες σταγόνες καυσίμου, ξεροβήχει και αυτό ήταν… Το αφήνω να τσουλήσει και φτάνω ως την διασταύρωση για Μέτσοβο. Σταματάω και περιμένω τους άλλους δύο. Περνάνε δύο, τρία, πέντε λεπτά, αλλά ΚΤΜ και BMW πουθενά. Εκεί που έχω αρχίσει να ανησυχώ βλέπω τον Γιώργο να κατηφορίζει με τον red lizard συνεπιβάτη. Ο Σπύρος είχε ξεμείνει από βενζίνη δυο – τρία χιλιόμετρα παραπάνω. Σταματάμε και ζυγίζουμε τι επιλογές έχουμε. Αν βγάλουμε βενζίνη από BMW και την μοιράζαμε σε τρία μηχανάκια υπάρχει ενδεχόμενο να μην φτάσει για κανέναν από τους τρεις μας. Στην απέναντι πλαγιά σε μικρή απόσταση είναι ένα ιχθυοτροφείο πεστρόφων. Βενζίνη (τι περίεργο…) δεν έχουν να μας δώσουν ούτε εκεί, αλλά μας πληροφορούν ότι πρακτικά έχουμε δυο επιλογές. Ή να φέρουμε βενζίνη από το Μέτσοβο ή να βγούμε από την διαδρομή του road book και να κατευθυνθούμε προς Μηλιωτάδες που σε κάπως κοντινότερη απόσταση θα βρούμε βενζινάδικο. Αποφασίζουμε ότι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να φύγει ο Γιώργης προς το κοντινότερο βενζινάδικο, να γεμίσει τα ντεπόζιτα της μηχανής του και το τετράλιτρο και να γυρίσει να ανεφοδιάσει και εμάς. Το BMW φεύγει και εμείς μένουμε άπραγοι, μη μπορώντας να κάνουμε τίποτα εκτός από το να περιμένουμε. Έχω πιάσει να τα βάζω με τον εαυτό μου. Σκέφτομαι ότι αν είχα φουλάρει στο τελευταίο βενζινάδικο και αν δεν το τσίτωνα ίσως και να μου έφτανε. Ή αν είχα πάρει όπως το είχα σκεφτεί ένα τετράλιτρο καβάτζα δεμένο στην σχάρα. Τα βάζω και με την επιλογή της διαδρομής από την διοργάνωσης. Υπάρχουν μηχανές με ακόμα μικρότερη αυτονομία της δικής μου. Αυτές δηλαδή δεν δικαιούνται να συμμετέχουν στο οδοιπορικό; Έτσι είναι όμως τα 36ώρα, τα έχει και αυτά το παιχνίδι.

Όσο περιμένουμε αρχίζουν να περνούν όσοι ξεκίνησαν μετά από εμάς ή τους περάσαμε στην διαδρομή. Το commando-Niaou με το SS, που αν ολοκλήρωσε και την δεύτερη μέρα με την μοτοσικλέτα αυτή είναι το λιγότερο ήρωας! Οι περισσότεροι σταματάνε και ρωτάνε αγχωμένοι το ίδιο: “βενζίνη που έχει”. Σε κάποια φάση έχουν μαζευτεί καμιά εικοσαριά μοτοσικλέτες και ρωτάνε ο ένας τον άλλον πως πάνε από καύσιμο και τι επιλογές έχουν. Φτάνουν οι Ροκάδες με την Bonnie. Το Caponord στερεύει, το ίδιο και το Triumph. Εντωμεταξύ έρχεται επιτέλους και ο Γιώργης με το βυτίο! Βάζουμε τέσσερα λίτρα στο KTM, αναρροφούμε άλλα τέσσερα και βάζουμε στο δικό μου. Ο Μάρκος με την Αναστασία επιλέγουν να πάνε και αυτοί στο κοντινότερο βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και μετά βλέποντας και κάνοντας, ενώ ο Νίκος να συνεχίσει κανονικά την διαδρομή μαζί μας αφού είχε κάπως μεγαλύτερη άνεση καυσίμου. Με τα πολλά και ύστερα από μια καθυστέρηση δύο και βάλε ωρών ξεκολλάμε επιτέλους από αυτή την καταραμένη τουλίπα είκοσι τρία και ξεκινάμε. Η διέλευση από την λίμνες των πηγών του Αωού μου φτιάχνεις κάπως την διάθεση. Αν και έχει πάει μεσημέρι και με το ζόρι ως την ώρα αυτή έχουμε κάνει διακόσια χιλιόμετρα, από τα επτακόσια και βάλε της Κυριακής, βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα συνεχίσω ως το τέλος ή όσο πάει τέλος πάντων. Φτάνουμε στην έβδομη φωτογραφία, ξεμπερδεύουμε παίζοντας λόττο με τις ερωτήσεις του απίστευτου ερωτηματολογίου και ανεφοδιαζόμαστε σε νερό, χυμούς και κρουασάν κρέμα σοκολάτα.

_7 (Large).JPG

Η ιδέα για ένα δροσερό καφεδάκι είναι δελεαστικότατη, αλλά αφού έχουμε χάσει πολύ χρόνο αποφασίζουμε να συνεχίσουμε γρήγορα ώστε να εκμεταλλευτούμε το φως την ημέρας όσο ακόμα το έχουμε. Παίρνουμε την Κατάρα και κινούμαστε προς Μέτσοβο. Στρίβουμε στην είσοδο του χωριού και κατηφορίζουμε για το βενζινάδικο που είναι λίγο παρακάτω. Με το που αντικρίζω το θέαμα με πιάνει απογοήτευση. Καμιά τριανταριά 36ωρίτικες μοτοσικλέτες περιμένουν να ανεφοδιάσουν από την μια και μοναδική αντλία αμόλυβδης. Εκεί που έχω αρχίσει να το παίρνω απόφαση ότι θα χάσουμε ακόμη καμιά ώρα, βγαίνει ο βενζινάς και ανακοινώνει τα ευχάριστα μαντάτα: βενζίνη τέλος! Μας λέει ότι το επόμενο βενζινάδικο είναι στον χωριό Περιστέρι, μόνο καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα από εκεί δηλαδή. Φεύγουμε γρήγορα-γρήγορα μήπως και προλάβουμε και πάρουμε καλή θέση στην σειρά εφοδιασμού. Λογαριάζω χωρίς τον ξενοδόχο όμως, λίγο παρακάτω μένω. Έχω ξεκινήσει πλέον να πιστεύω ότι κάποιος με έχει καταραστεί στην Κατάρα. Στραγγίζω όση βενζίνη είχε μείνει στο μπιτόνι και εύχομαι να φτάσει γιατί η υπομονή μου έχει αρχίσει να εξαντλείτε. Τελικά φτάνουμε και ευτυχώς έχουμε την ιδέα να μην μπουκάρουμε στο πρώτο βενζινάδικο που πάνε όλοι, αλλά στο παρακάτω που είναι διακόσια μέτρα μετά. Γεμίζουμε ως την τάπα τα ταλαίπωρα μηχανάκια και ξεκινάμε. Στο χωριό Μπαντούμα στρίβουμε αριστερά με πορεία προς Γότιτσα και κατηφορίζουμε προς τον ποταμό Άραχθο. Μπροστά στον δρόμο αυτόν η Κατάρα που αφήσαμε φαντάζει για Autostrade! Συνεχείς στροφές, λακκούβες, εναλλαγές χωμάτινων, τσιμεντένιων και ασφάλτινων κομματιών, με πέτρες και χαλίκια σπαρμένα εδώ και εκεί για να κάνουν την κατάσταση ακόμα δυσκολότερη. Χρόνος για χάσιμο όμως δεν υπάρχει και ο ρυθμός που δίνει το BMW είναι πολύ γρήγορος. Στους καθρέφτες μου βλέπω τον Νίκο με το monster με να παλεύει με χώματα και χασίματα κάνοντας πότε μπάντες και πότε άλματα. Το σπαστίρι μηχανών και νεύρων, αφού περάσει από τα ξεχασμένα από τον θεό χωριά, Άγιος Μηνάς, Γότιτσα και Κράψη, καταλήγει μετά από καμιά τριανταπενταριά χιλιόμετρα στην γέφυρα της όγδοης φωτογραφίας.

_8 (Large).JPG

Παίρνουμε την φωτογραφία και συνεχίζουμε την πορεία μας ξανά προς την λίμνη Παμβώτιδα. Ο δρόμος ανοίγει επιτρέποντας μας να χαλαρώσουμε κάπως σε σώμα και μυαλό. Περνάμε τα χωριά Κατσικάς, Κουτσελιό και Σερβιανά συνεχίζοντας σε μια υπέροχη διαδρομή με θέα τα χιονισμένα Τζουμέρκα και το φαράγγι του ποταμού Άραχθου. Μετά την γέφυρα στρίβουμε δεξιά με πορεία προς Σγάρα, Λεπιανά και Ράμια. Ο δρόμος όλο και στενεύει πάλι, πέτρες, χώματα και χαλίκια κάνουν την εμφάνιση τους. Μαθημένοι και ζεστοί όμως πια συνεχίζουμε ακάθεκτοι, φτάνουμε στην τεχνητή λίμνη Πουρναρίου και στη γέφυρα πριν το χωριό Μελάτες βγάζουμε αισίως την ένατη φωτογραφία.

_9 (Large).JPG

[geo_multi]

Ο ήλιος πλησιάζει τον ορίζοντα και πρέπει να εκμεταλλευτούμε όσο φως έχει απομένει. Φεύγουμε γρήγορα, όμως λίγο η κούραση, λίγο το άγχος να προλάβουμε την νύχτα, χάνουμε την διασταύρωση για Καλεντίνη και συνεχίζουμε λανθασμένα για Άρτα. Στην είσοδο της πόλης καταλαβαίνουμε το λάθος μας και ξεκινάνε οι ερωτήσεις στους ντόπιους για να μας κατευθύνουν. Με τα πολλά επιστρέφουμε στην διαδρομή. Η νύχτα όμως έχει φτάσει και με το που ο ήλιος φύγει το κρύο δεν αστειεύεται στα βουνά. Επιστρατεύονται ισοθερμικά, χοντρά γάντια και το σακάκι από το αδιάβροχο για να κόβει την υγρασία. Συνεχίζουμε πιο συντηρητικά, δεν έχει νόημα εξάλλου να πιέσουμε αφού νύχτωσε, περνάμε το σιδερένιο γεφύρι της Άνω Καλεντίνης και κινούμαστε αριστερά προς τα χωριά Μηλιανά και Πηγές. Η οδήγηση και πλοήγηση την νύχτα είναι διπλά δύσκολη, αφού πρέπει ταυτόχρονα να διαβάζεις το road book, πράγμα πολύ δύσκολο χωρίς φως και μαζί να προσέχεις τον δρόμο που δεν ξέρεις τι σου επιφυλάξει. Την λύση δίνει για ακόμα μια φορά ο Γιώργος, γυρνώντας το gps ώστε ο φωτισμός της οθόνης του να φωτίζει το βιβλίο με την διαδρομή. Περνώντας τα Μηλιανά και φτάνοντας στις Πηγές το σκοτάδι είναι πυκνό και η ατμόσφαιρα βαριά από την υγρασία. Η κούραση έχει ξεκινήσει να γίνεται έντονη, από το πρωί δεν έχω φάει εκτός από κάνα δυο κρουασάν, μια σοκοφρέτα, ούτε καφέ δεν έχω πιεί μετά το ξενοδοχείο. Ο προβληματισμός της ομάδας είναι έντονος αφού τα χιλιόμετρα που μένουν είναι πολλά και δύσκολα. Βρίσκουμε μια παρέα με πέντε – έξι ακόμα μοτοσικλέτες και συνεχίσουμε όλοι μαζί. Διασχίζουμε την γέφυρα Κορακού του Αχελώου και μπαίνουμε στην περιοχή των έργων της πολυσυζητημένης και αμφιλεγόμενης εκτροπής του ποταμού. Ο δρόμος γίνεται σχεδόν χωματόδρομος, με βράχια, πέτρες, χαλίκια και νερά που τρέχουν από τα πρανή. Το σκηνικό του κομβόι των μηχανών να διασχίζουν τα τρία πέτρινα τούνελ, με τα φώτα τις καθεμιάς να φωτίζουν διαδοχικά τα τοιχώματα και τον ουρανό τους, τα νερά να τρέχουν πάνω μας και τις ρόδες μας να περνούν τις μικρές λιμνούλες θα μου μείνει αξέχαστο για πολλά χρόνια. Σε κάθε νερόλακκο βλέπω στο καθρέφτη το monster του Νίκου που είναι ακριβώς πίσω μου να ντουμανιάζει λες και πήρε φωτιά. Κάποιες φορές που τα φώτα φωτίζουν έξω από την γραμμή του δρόμου καταλαβαίνεις ότι δίπλα παραμονεύει το χάος και σε ενδεχόμενο λάθος δεν θα βρεθεί ούτε κοκοράκι από το desmo σου! Με τα πολλά βγαίνουμε από την περιοχή των έργων και ανηφορίζουμε προς την Αργιθέα, χωρίς η κατάσταση του δρόμου να βελτιωθεί και πολύ. Οι μικροί οικισμοί που περνάμε μοιάζουν με χωριά-φαντάσματα. Όσο ανεβαίνουμε τόσο η θερμοκρασία πέφτει. Μετά το χωριό της Αργιθέας, προς την κορυφή του Τυμπάνου νιώθω την μύτη μου να έχει κρυσταλλάκια και τα δάχτυλα μου παγάκια, παρόλο την μπαλακλάβα και τα χοντρά, σχεδόν χειμωνιάτικα γάντια. Συνεχίζουμε όμως με τον σταθερό ρυθμό που μας δίνει ο Γιώργος και τελικά φτάνουμε στο πολυπόθητο Μουζάκι. Οι δυνάμεις όλων μας έχουν εγκαταλείψει, το μόνο που θέλουμε είναι ένα ζεστό πιάτο φαί και ένα κρεβάτι να ξεραθούμε. Το έχω βάλει πείσμα όμως, θα συνεχίσουμε ως το τέλος. Συνεχίζουμε προς την λίμνη Πλαστήρα και έξω από το χωριό Ανθοχώρι φτάνουμε στην δέκατη, ταλαίπωρη φωτογραφία του οδοιπορικού.

_10 (Large).JPG

Ξεκινάμε αποφασισμένοι να καλύψουμε σταθερά τα υπόλοιπα εκατό εβδομήντα - διακόσια χιλιόμετρα που μας απομένουν. Κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα ακούγονταν πολλά, αλλά μετά από δυο μέρες συνεχόμενα πάνω στην σέλα είναι σαν πολλαπλασιασμένα επί δέκα! Πλησιάζοντας στην λίμνη διακρίνεται η επιφάνεια του νερού στο λιγοστό φως των αστεριών. Συνεχίζουμε και μετά το χωριό Μεσενικόλας ο Νικόλας (Rock-ass) μας ανακοινώνει τα μαντάτα. Το ενδεικτικό της ρεζέρβας του έχει ανάψει εδώ και δέκα χιλιόμετρα και του απομένουν καμιά δεκαριά ακόμα πριν μείνει. Επιστρατεύεται το βυτιοφόρο-BMW ξανά και με ένα σωληνάκι ξηλωμένο από την αντλία καυσίμου ενός άλλου BMW βγάζουμε λίγη βενζίνη και του βάζουμε. Σε γρήγορη κουβέντα μεταξύ μας συμπεραίνουμε ότι σε όλους μας δεν απομένει πολύ καύσιμο ακόμα και σίγουρα όχι αρκετό για να βγάλουμε το υπόλοιπο της διαδρομής. Το να συνεχίσουμε την διαδρομή του road book, προς τις περιοχές που φαίνεται να μας στέλνει, θα ήταν ξεροκεφαλιά και θα κατέληγε να μείνουμε ένας-ένας από βενζίνη στην μέση του πουθενά. Έτσι υποχρεωτικά αποφασίζουμε να κατευθυνθούμε προς την κοντινότερη πόλη, την Καρδίτσα, που απέχει καμιά δεκαριά χιλιόμετρα. Μπαίνοντας στην πόλη, μεσάνυχτα πια, οι υπόλοιποι αποφασίζουν να βάλουν βενζίνη και να κατευθυνθούν προς τα Καμένα Βούρλα, ενώ εγώ με τον Νίκο να βρούμε δωμάτιο για ύπνο. Ρωτάμε κάτι πιτσιρικάδες μας λένε για ένα φτηνό ξενοδοχείο στο κέντρο. Φτάνουμε, παρκάρουμε μοτοσικλέτες έξω και πηγαίνουμε προς την ρεσεψιόν. Οι φόβοι μου ότι θα συνεχιστούν οι ατυχίες της ημέρας και δεν θα έχει δωμάτιο ευτυχώς δεν επιβεβαιώνονται. Παίρνουμε το κλειδί και σέρνουμε τα μπαγκάζια ως την πόρτα του δωματίου. Ο Νίκος φεύγει να κάνει το ντελίβερι-μπόυ και εγώ επιτέλους βγάζω δερμάτινα και μπότες. Σε χρόνο ντε-τε η πόρτα χτυπάει και ένα υπέροχο βραδινό από σουβλάκια, πίτσα, κοτομπέικον και πεϊνιρλί γεμίζει τα πεινασμένα στομάχια μας!

Το επόμενο πρωί με ξυπνάει το τηλέφωνο του Ροκκά που χτυπάει επίμονα. Κάνω ντουζάκι να φύγει η βρώμα, βάζω παντελόνι και μπότες και κατεβαίνω για καφέ. Ελληνικός σκέτος και το road book παρέα με τον χάρτης στο τραπεζάκι. Με καθαρό μυαλό πλέον βλέπω ότι δεν έχουμε αφήσει και μεγάλο κομμάτι διαδρομής. Σκέφτομαι ότι έχουμε φάει τον γάιδαρο, είναι κρίμα να αφήσουμε την ουρά στο τέλος. Το τηλέφωνο που χτυπάει με βγάζει από τις σκέψεις μου. Η φωνή της Αναστασίας μου λέει καλημέρα και μου ζητάει να ξυπνήσω τον Νίκο. Της υπόσχομαι ότι αν χρειαστεί θα αδειάσω έναν κουβά νερό στο κεφάλι του και τον παίρνω τηλέφωνο. Ευτυχώς για εκείνον έχει ξυπνήσει και ετοιμάζεται για να κατέβει. Πίνοντας τον καφέ του, του εξηγώ το σχέδιο: αφήνουμε την πόλη, βρίσκουμε την διαδρομή, την συνεχίζουμε ως την τελευταία φωτογραφία και μετά γραμμή για Καμένα Βούρλα. Δεν θέλει και πολύ! Τελειώνοντας τους καφέδες, ανεβαίνουμε στο δωμάτιο, μαζεύουμε, φορτώνουμε και γρήγορα είμαστε ξανά στον δρόμο.

Η δυνατή μπόρα βγαίνοντας από την πόλη δεν μας πτοεί. Βάζω τα αδιάβροχα και συνεχίζουμε. Για ακόμα μια φορά σκέφτομαι ότι αν ο καιρός ήταν βροχερός και τις δυο μέρες δεν θα έκανε κανένας μας ούτε το ένα δέκατο της διαδρομής. Με road book και χάρτη δεν αργούμε να φτάσουμε στο χωριό Περιβόλι, όπου στο μνημείο απέναντι από το σχολείο είναι η ενδέκατη και τελευταία φωτογραφία.

_11 (Large).JPG

Βγάζουμε την φωτογραφία και συνεχίζουμε με το χαμόγελο μου ως τα αυτιά. Ευτυχώς το κράνος το κρύβει γιατί θα με περνούσαν για τρελό στα σίγουρα. Ο Νίκος στις στροφές του Δομοκού δίνει ρεσιτάλ. Όταν φτάνουμε στο ξενοδοχείο οι περισσότεροι έχουν κιόλας αναχωρήσει. Καθόμαστε για καφέ στην διπλανή καφετέρια. Δεν ξέρουμε τι να πρωτοθυμηθούμε και να σχολιάσουμε από τις δυο προηγούμενες μέρες.

Ξεκινάμε η παρέα των τριών που είχαμε ανέβει, μαζί και ο Νίκος αυτή την φορά. Στην εθνική, στον δρόμο της επιστροφής σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που καβαλάω μοτοσικλέτα…

Φτάνω στο σπίτι στην Αθήνα, ξεφορτώνω και κάπου εδώ τελειώνει το 15ο Οδοιπορικό Αντοχής.

SANY0231 (Large).JPG

Καλούς δρόμους να έχουμε και με το καλό να το 15ο…

[bonnie]

γεια σου ρε γιωργη!!
χτες ειχαμε κ τις απονομες! μονο το 1/4 των συμμετεχοντων καταφερε να ολοκληρωσει την διαδρομη φετος.. ζοριστηκαμε αρκετα αλλα ηδη, για καποιον ανεξηγητο λογο, εχω αρχισει κ νιωθω την προσμονη του επομενου...

να εισαι πολυ περηφανος για οτι καταφερες, κ εσυ κ ο ροκάς! οχι απλα σιδεροκωλοι... χεχεχεχεχεχε κ με το παραπανω!!!
δεν θα ξεχασω ποτε το συναισθημα που ενιωσα την δευτερα που σας ειδα...
επρεπε να ειχατε παραδωσει φωτο κ χλμ, μπορουσατε να το στειλετε με φωτο το κοντερ.. θα εισασταν πολυ κοντα στο κυπελλο!!
ισως ομως δεν εχει τοση σημασια το βραβειο..
η χαρα του δρομου κ ολου αυτου που ζησαμε νομιζω μας χαριζει την μεγαλυτερη νικη!!

[geo_multi]

Ναι, την είδα την απονομή στο live, πίνοντας μπύρες...

Αυτό το πράγμα, αν και μεγάλη ταλαιπωρία είναι πολύ εθιστικό τελικά, σχεδόν μαζοχιστικό

Τις φωτογραφίες μαζί με τον χαρτί της συμμετοχής πριν φύγω για το νησί άρον-άρον λόγο απεργίας των πλοίων πέρασα και τα έριξα στο γραμματοκιβώτιο της λέσχης. Δεν ξέρω αν τα μέτρησαν, στο live δεν μπορούσα να δω την βαθμολογία στον προτζέκτορα. Ίσως όταν ανεβάσουν τα αποτελέσματα στο site να δω. Αλλά να σου πω την αλήθεια δεν με πολυνοιάζει κιόλας τι βγήκα...

[kokkinos1]

Γιωργο Νικο ηρωες και ομως με την ατυχια της βενζινας και το κρυο στην αργιθεα τα καταφερατε πολυ καλα

αντε και του χρονου

[SCORPHIE 29]

αφου εβγαλαν 3ω μουλτι το 36ωρο και το τερας του ροκα.. του χρονου θα ερθω και εγω!!

[bonnie]

αφου εβγαλαν 3ω μουλτι το 36ωρο και το τερας του ροκα.. του χρονου θα ερθω και εγω!!

δεν το βγαλαν τα μηχανακια ρε.. οι οδηγοι το βγαλανε...

[SCORPHIE 29]

φαντασου εγω δλδ!!!!!

[iceman]

b r a v i s s i m o ! ! ! ! ! !


καμιά φορά, οταν ζείς κάτι μεγάλο, δυνατό, το νιώθεις από την ίδια στιγμή ! Έιναι τότε που είσαι ψώφιος στην κούραση, παντού πιασμένος, παγωμένος, οδηγάς και όλο αυτό δεν θέλεις να τελειώσει !!!
Το καλαβαίνεις όταν 20 μέρες μετά, ακόμη το συζητάς με φίλους και παρέες !!
Φαίνεται στις φωτογραφίες μας, που μετά από τόση κούραση το βλέμα είναι σα μικρού παιδιού που έχει περάσει 12ώρες στην παιδική χαρά και δεν έχει χορτάσει !!!
Όταν χρειάζεσαι μια εβδομάδα για να συνέλεθει το μυαλό σου απο εικόνες και στιγμές
'Οταν νιώσεις οτι δεν θα μπορούσες να είχες καλύτερη παρέα για να μοιραστέις όλα αυτά τα χιλιόμετρα!
Όταν η οργάνωση από ερασιτέχνες είναι επαγγελματικού επιπέδου,
'Οταν για να μου φτιάξει η διάθεση κάθομαι στο pc και χαζεύω τις φωτογραφίες
Όταν ήδη αναρωτιέμαι που θα είναι το επόμενο και αν θα είναι τόσο ωραίο όσο το πρώτο μου !!!!

[bonnie]

b r a v i s s i m o ! ! ! ! ! !


καμιά φορά, οταν ζείς κάτι μεγάλο, δυνατό, το νιώθεις από την ίδια στιγμή ! Έιναι τότε που είσαι ψώφιος στην κούραση, παντού πιασμένος, παγωμένος, οδηγάς και όλο αυτό δεν θέλεις να τελειώσει !!!
Το καλαβαίνεις όταν 20 μέρες μετά, ακόμη το συζητάς με φίλους και παρέες !!
Φαίνεται στις φωτογραφίες μας, που μετά από τόση κούραση το βλέμα είναι σα μικρού παιδιού που έχει περάσει 12ώρες στην παιδική χαρά και δεν έχει χορτάσει !!!
Όταν χρειάζεσαι μια εβδομάδα για να συνέλεθει το μυαλό σου απο εικόνες και στιγμές
'Οταν νιώσεις οτι δεν θα μπορούσες να είχες καλύτερη παρέα για να μοιραστέις όλα αυτά τα χιλιόμετρα!
Όταν η οργάνωση από ερασιτέχνες είναι επαγγελματικού επιπέδου,
'Οταν για να μου φτιάξει η διάθεση κάθομαι στο pc και χαζεύω τις φωτογραφίες
Όταν ήδη αναρωτιέμαι που θα είναι το επόμενο και αν θα είναι τόσο ωραίο όσο το πρώτο μου !!!!

ακριβως ετσι οπως τα λες!!
χαρηκα που σε γνωρισα εκει και μακαρι του χρονου στο 15ο να ξανανταμωσουμε με ακομα καλυτερες διαδρομες!
πρωτο, ζορικο κ τυχερο! αψογος!! χχεεχε

[nikosrr]

αφου εβγαλαν 3ω μουλτι το 36ωρο και το τερας του ροκα.. του χρονου θα ερθω και εγω!!

Με βάζεις και εμένα σε σκέψεις...

[dagger moon]

και πολύ καλά κάνετε και μπαίνετε σε σκέψεις και το σκεφτόσαστε ... μένει να το αποφασίσετε μόνο και να το βάλετε στο πρόγραμμα.

Το να συμμετέχεις σε 36ωρο ... δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουν το πως είναι, τι συναισθήματα σου δημιουργεί , το πως σε δένει με ανθρώπους

Πιστεύω ότι όσοι συμμετεχουμε είμαστε πολύ μα πάρα πολύ τυχεροί . Αυτό που ζούμε έιναι μια εμπειρία που σου αλλάζει πολλά πράγματα στο πως βλέπεις την μηχναή σου , σε κάνει να καταλαβαίνεις ακόμα περισσότερα για τον εαυτό σου , σε ατσαλώνει ...

Και του χρόνου να είμαστε καλά να ξαναπάμε και να έχουμε και νέες συμμετοχές από το ducatisti.gr

[ALX]

Έλα να αρχίσουν οι κουβέντες για το 15ο

[Iron butt]

Έλα να αρχίσουν οι κουβέντες για το 15ο

Ρε λες να τα καταφερω φετος....??????
Για βαλτε καμια πριζα...ξερουμε τιποτα για φετος???

[ALX]

Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να ξέρουμε κάτι. Σίγουρα στο μυαλό των Guzzaίων υπάρχουν τα σχέδια και για την διαδρομή και για τα παιχνίδια και την διαμονή, αλλά όλα είναι ακόμα σε νηπιακό στάδιο. Πέφτουν ιδέες, το δουλεύουν και κάποια στιγμή θα υπάρξουν "διαρροές" για να μαθαίνουμε κι εμείς τίποτις.

Πάντως, ένεκα της κρίσης, φαντάζομαι θα προσπαθήσουν να μην γίνει με διπλή διανυκτέρευση για να κρατηθεί το κόστος χαμηλά.
Τώρα από θέμα διαδρομής, λογικά θα ψάξουν να βρουν κομμάτια που δεν έχει ξαναπατήσει το 36ωρο. Τώρα ποια είναι αυτά?... δύσκολο να το πει κανείς, γιατί τόσα χρόνια τώρα, έχουμε πάει σχεδόν παντού, απ' άκρη σ' άκρη την Ελλάδα.
Ισως μέσα από κάποιες ξαναπατημένες γνωστές διαδρομές, να προσεγγίσουμε σημεία που όντως δεν έχουμε ξαναπάει. Νταξξξ... υπάρχουν αρκετά εδώ που τα λέμε και από εντελώς διαφορετικούς δρόμους.
Ας ανοιχτεί ένα καινούριο θέμα λοιπόν με το 15ο 36ωρο να τα λέμε εκεί.

[dagger moon]

Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να ξέρουμε κάτι. Σίγουρα στο μυαλό των Guzzaίων υπάρχουν τα σχέδια και για την διαδρομή και για τα παιχνίδια και την διαμονή, αλλά όλα είναι ακόμα σε νηπιακό στάδιο. Πέφτουν ιδέες, το δουλεύουν και κάποια στιγμή θα υπάρξουν "διαρροές" για να μαθαίνουμε κι εμείς τίποτις.

Πάντως, ένεκα της κρίσης, φαντάζομαι θα προσπαθήσουν να μην γίνει με διπλή διανυκτέρευση για να κρατηθεί το κόστος χαμηλά.
Τώρα από θέμα διαδρομής, λογικά θα ψάξουν να βρουν κομμάτια που δεν έχει ξαναπατήσει το 36ωρο. Τώρα ποια είναι αυτά?... δύσκολο να το πει κανείς, γιατί τόσα χρόνια τώρα, έχουμε πάει σχεδόν παντού, απ' άκρη σ' άκρη την Ελλάδα.
Ισως μέσα από κάποιες ξαναπατημένες γνωστές διαδρομές, να προσεγγίσουμε σημεία που όντως δεν έχουμε ξαναπάει. Νταξξξ... υπάρχουν αρκετά εδώ που τα λέμε και από εντελώς διαφορετικούς δρόμους.
Ας ανοιχτεί ένα καινούριο θέμα λοιπόν με το 15ο 36ωρο να τα λέμε εκεί.

οκ
το παρόν κλειδώνει και θα μεταφέρω τις 3 τελευταιες δημοσιευσεις στο νέο θέμα.

Δεν κρατιεσαι βλέπω


edit

το 15ο 36ωρο ειναι εδω

http://www.ducatisti.gr/phpBB3/viewtopi ... 58&t=19974" onclick="window.open(this.href);return false;