14ο 36ωρο οδοιπορικο αντοχης

[bonnie]

σας ζηλέυω...γεροί να στε και του χρόνου!

ο γκασμαμούλτης τερμάτισε? είσαι ο ήρωας μου τέλος...

οχι απλα τερματισε, αλλα εκανε κ ολοκληρη την διαδρομη!! κ εμεινε κ απο βενζινη!!
κ ειχε κ μουλτι!!

απιστευτος ο γιωργος λεμε!!

[blek]

pilot, πως βρεθηκες εδω απο το vfr hellas ?
To φιλαρακι μου ο don Jhon συμμετειχε ή τον πιασανε τα γηρατειά ??

Μπραβο σε ολες και ολους που εκαναν το 36ωρο φετος.

[salingaros]

... μολις συνελθω θα σας τα πω αναλυτικά (ακους σαλιγκαρε ? για σενα θα το κανω ...)

τιμη μου και χαρα μου
αναμενουμε φοτο και στορυ μολις μαζεψετε τα κομματια σας...ξεκουραστητε φατε κοιμηθητε και εγκληματιστητε και παλι!

αλλα δεν καταλαβα δλδ
τι ζημια επαθε ο πηγασος και εντελει φτιαχτηκε ..δλδ μετηχες ολο το 3ημερο ή μονο την πρωτη μερα...

αυτο λεγετε γκαντεμοκατασταση να περημενεις ενα χρονο να τα εχεις ολα τζετ...και να συμβαινει η μ@λ@κια ..στην ποιο καλη στιγμη...
...αναμενομενο....? ειναι ο νομος του μερφυ!

[dagger moon]

Χαλασε ο διακοπτης και απο την Κυριακή εκανα μονο κανα 100αρι χιλιομετρα.

Δεν ξερω τι ειναι ο νομος του μερφυ , δεν πιστευω σ αυτα εγω .

Μια ατυχια ήταν , το θεμα είναι οτι πλεον οσο περναει ο καιρός το εχω όλο και πιο πολύ και σπάστηκα αγρια , πιο πολύ που χαλασε δηλαδή παρά για κάποιο άλλο λόγο. Επίσης το ευτηχημα ειναι οτι εσβησε εντελως αφου ειχα σταματησει και δεν την επαθα πανω σε καμια στροφή να εχω αλλα πολυ πολυ χειρότερα.

Και που δεν μπορεσα να φτασω Καμένα Βούρλα ... εριξα κλαμα χθες που δεν λέγεται , αλλα ενταξει ετοιμαζομαι για το επόμενο

Οτι δεν μας σκοτωνει μας κανει πιο δυνατούς.

Γραφω τωρα - μαζευω τις σκεψεις μου και σου ετοιμάζω ποστ . τωρα παω να φτιαξω το μωρο γιατι δεν την παλευω να ειναι χαλασμενος.

φιλια

[ati]

balte re kamia foto

[salingaros]

Δεν ξερω τι ειναι ο νομος του μερφυ , δεν πιστευω σ αυτα εγω .

ο νομος του μερφι λιγο πολυ εχει συμβει σε ολους
και εχει εφαρμογη σχεδων στα παντα

περιλιπτικα λεει
π.χ ειναι να κανεις κατι...
οκ ...καταστρωνεις σχεδιο και τα υπολογιζεις ολα
μα οοοοοοοοοοοοοολα....
...ο νομος λεει οτι παντα οτι μα οτι εχεις φτιαξει και υπολογισει...ολα μπορουν να κρεμαστουν στον αερα για μια πιθανοτητα που δεν ειχες καν σκεφτει και καν προβλεψει...
περιλιπτικα...και αυτο συμβαινει παντα στο καταλληλο ταημινκ...ετσι ωστε να μην εχεις και πολλες εναλλακτικες...

δλδ....γ@μησετα....

[blek]

για αυτο προτιμαμε ......τον εντυ μερφυ ...

[geo_multi]

Είμαι στο πλοίο του γυρισμού για το νησί. Πλέον έχω καταφέρει να ταχτοποιήσω κάπως τις σκέψεις από το έντονο τριήμερο του 14ου Οδοιπορικού Αντοχής.

Όλα ξεκίνησαν περιμένοντας την επιβίβαση για ένα άλλο πλοίο, αυτό που θα μας πήγαινε με τον chduco Πειραιά.

SANY0183 (Large).JPG

Οι προηγούμενες μέρες είχαν μετρήσει αντίστροφά με προσμονή, έντονες ετοιμασίες και άγχος για το τι θα συναντήσουμε στα βουνά της Πίνδου. Ήξερα ότι αυτό δεν θα έχει καμιά σχέση με το 13ο της Κρήτης και ήθελα να είναι όλα έτοιμα. Η παραμικρή αμέλεια σε ένα οδοιπορικό αντοχής μπορεί να είναι μοιραία και (το λιγότερο) να σε βγάλει έξω από το παιχνίδι. Μια απρόσμενη διαρροή στην τσιμούχα της μπροστινής ανάρτησης το Σάββατο πριν την αναχώρησης με φόρτωσε επιπλέον άγχος και τρέξιμο ώστε να επισκευαστεί έγκαιρα.

Επιβίβαση, κουβεντούλα με τον Χρήστο, λίγο χάζεμα στο forum και το internet και χώσιμο στα sleeping bags για ύπνο αφού οι επόμενες μέρες αναμένονταν να είναι δύσκολες και κουραστικές. Με την αποβίβαση γραμμή για το σπίτι του κολλητού μου, ξεφόρτωμα τα παραπανίσια μπαγκάζια από το Multistrada και ξέκλεμα κάνα δύο ωρίτσες ύπνο ακόμα ως το ραντεβού με bonnie και Rocka Father στα γνωστά Mac Donalds μετά τα διόδια. Στο ραντεβού φτάνω πρώτος παίρνω καφέ και αράζω. Ο καιρός έχει κρεμάσει για τα καλά και οι πρώτες σταγόνες πέφτουν χοντρές. Όσο περιμένω την Αναστασία και τον Μάρκο πίνοντας τον ζεστό, γαλλικό καφέ βλέπω την βροχή από την τζαμαρία και σκέφτομαι ότι αν ο καιρός πάει έτσι όλο το τριήμερο το εγχείρημα θα γίνει εξαιρετικά δύσκολο. Πρώτη φτάνει η Αναστασία με το υπέροχο Thruxton. Ως που να γίνουν οι απαραίτητους χαιρετισμοί φτάνει και ο Μάρκος με το Caponord. Καφεδάκια, κουβεντούλα και στο εντωμεταξύ ο καιρός ανοίγει κάπως δίνοντας μου ελπίδες. Αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε χωρίς αδιάβροχα και βλέποντας και κάνοντας. Τελικά ο καιρός όσο απομακρυνόμαστε από το καζάνι της Αθήνας όλο και φτιάχνει. Ο ρυθμός χαλαρός και τουριστικός.

Στάση στα Goody’s έξω από την Λαμία για ανεφοδιασμό των μηχανών σε βενζίνη και τον οδηγών σε καφεΐνη. Εκεί συναντάμε και άλλους συνοδοιπόρους με τον ίδιο προορισμό. Καφές, κουβέντα και δρόμο όλοι μαζί για τον επαρχιακό που οδηγεί στο “νησί”. Όσο ανηφορίζουμε ο δρόμος και το τοπίο γίνονται όλο και πιο ενδιαφέρον. Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να στρίψω λιγάκι, το δεξί μου χέρι έχει αρχίσει την φαγούρα. Άφιξη στον Καρπενήσι και πορεία για το ξενοδοχείο Montana. Ξεφόρτωμα, παραλαβή του κλειδιού και γραμμή για το δωμάτιο. Το ξενοδοχείο μπορεί να μην είναι αυτό που περιμένεις από ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, αλλά η θέα από τα 1250 μέτρα που είναι χτισμένο στα γύρο βουνά σε αποζημιώνει.

SANY0188 (Large).JPG

Μπανάκι και κατηφορίζω για την πόλη για το ραντεβού μου για καφεδάκι με παλιό μου συμφοιτητή που έχω χρόνια και χρόνια να δω. Η κουβέντα είναι ατέλειωτη, έχουμε τόσα να πούμε μετά από όλα αυτά τα χρόνια που έχουμε να ειδωθούμε. Αλλά πρέπει να επιστρέψω στο ξενοδοχείο για βραδινό και παραλαβή του δρομοβιβλίου. Στην τραπεζαρία έχουν μαζευτεί όλοι. Niaou, Kokkinos και η υπόλοιπη γνωστή παρέα του Άργους, Pedrosa DESMOMAN και μερικοί ακόμα παλιοί καλοί γνωστοί από το forum. Χαλαρή κουβεντούλα με κρασί και γλυκό για επιδόρπιο, να πούμε τα νέα μας, να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στο road book να δούμε ποιους δρόμους και βουνά θα πάρουμε από την επομένη το πρωί.

Η ώρα για ύπνο φτάνει. Η υπερένταση δεν αφήνει το μάτι να κλείσει αμέσως όπως θα έπρεπε όταν σε περιμένουν δυο πολύ δύσκολες μέρες. Τελικά η κούραση του χθεσινού ταξιδιού με το πλοίο καθώς και… το μέτρημα των αμνοεριφίων που πρόκειται να συναντήσουμε τις επόμενες μέρες κάνουν την δουλειά τους και τα μάτια κλείνουν.

Την επόμενη μέρα μας περιμένει ένα ηλιόλουστο και όχι και τόσο κρύο πρωινό. Ιδανικές οι συνθήκες δηλαδή! Γρήγορο μάζεμα των βαλιτσών, πρωινό και φόρτωμα καθώς εγώ με τον Χρήστο είχαμε το προνόμιο να ξεκινάμε από τους πρώτους ως συμμετοχές προερχόμενες από την επαρχία. Τελικά κατά τις 8 και τέταρτο έρχεται η σειρά μας για εκκίνηση. Συμπλήρωμα των χιλιομέτρων στο φύλο συμμετοχής, υπογραφές και σφραγίδες, πέρασμα από την αψίδα της ΕΛMG για την απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία και… ήμαστε στον δρόμο!

Διασχίζουμε την πόλη και πορεία για τα χωριά Φούρνα, Ρεντίνα και Κέδρο. Η διαδρομή υπέροχη με καλή άσφαλτο και θέα στα βουνά του χιονοδρομικού. Ο ρυθμός ολοένα και ανεβαίνει, ξέρω ότι τα σκάρτα 1000 χλμ δεν μπορούν να βγουν διαφορετικά σε μια μέρα. Μακάρι να γινόταν να σταματάς κάθε 2 χλμ για φωτογραφίες, αλλά δυστυχώς ο 36ωρος δεν σου δίνει αυτή την πολυτέλεια. Ο δρόμος οδηγεί προς τις ατέλειωτες ευθείες του κάμπου της Καρδίτσας. Η διέλευση από εδώ είναι διεκπεραιωτή. Οι 150άρες – 160άρες έρχονται στις ευθείες. Παλαμάς, Ιτέα και η πρώτη φωτογραφία του οδοιπορικού στο χωριό Κουτσόχερο είναι γεγονός.

_1 (Large).JPG

Ίσα που βγάζουμε κράνη, στήσιμο για την σουρεαλιστική φωτογραφία μπροστά σε ένα κοινό, εγκαταλελειμμένο, αστυνομικό τμήμα που αυτή την μέρα πρέπει να φωτογράφισαν 200-250 ακόμα τρελοί και συνεχίζουμε τον δρόμο μας για τον βορρά.

[geo_multi]

Πορεία προς Βλαχογιάννι, Βαρδικούσα, Δεσκάτη και ο δρόμος ξαναγίνεται ενδιαφέρον με στροφούλες και συνεχή ανεβοκατεβάσματα στους λόφους. Ο ρυθμός εξακολουθεί να είναι σταθερά γρήγορος θέλοντας να φτάσουμε το δυνατό νωρίτερα στον Νυμφαίο Φλωρίνης που θα μας δοθεί το δεύτερο κομμάτι του road book του Σαββάτου. Το κατηφόρισμα από Ελάτη για Σέρβια είναι φανταστικό, με την θέα στην τεχνητή λίμνη του Αλιάκμονα και στροφές να σε κάνουν να θέλεις να ξύσεις και τα αφτιά σου στην άσφαλτο. Ο Χρήστος προτιμά να κόψει λίγο για ξεκούραση και μένει πίσω. Συναντώ το δίδυμο των Κερκυραίων, τον red lizard με τον φίλο του τον Γιώργη. Οι δρόμοι μας ενώνουν και για όλο σχεδόν το υπόλοιπο οδοιπορικό θα συμπορευόμαστε. Αυτή είναι η μαγεία, ο δρόμος ενώνει τους οδοιπόρους… Φτάνουμε στα Σέρβια και ακολουθούμε τις οδηγίες των τουλιπών για Βελβεντό, Ριζώματα, Μετόχι και από έναν απίστευτο ιδιωτικό δρόμο της ΔΕΗ προς τον αγωγό νερού που θα πρέπει να φωτογραφηθεί. Στον δρόμο παίρνει τον μάτι μου τον Pedrosa σταματημένο σε βενζινάδικο να γεμίζει το monster. Βρίσκουμε τον αγωγό και την ομάδα από το Άργος που προηγούνται. Γνεύουμε ότι όλα καλά και ενώ ετοιμαζόμαστε για τις φωτογραφίες ακούω έναν ξηροκάμπανο σαματά να έρχεται από την πλαγιά. Τάκης φοβερός σταματάει με έντο, κατεβαίνει, βγάζει κραυγή πολέμου, παίρνει φωτογραφική, φωτογραφία και πριν προλάβω να καταλάβω καλά-καλά τι έγινε πηδάει ξανά στο monster και μπραααάου… Αυτή μάλλον ήταν η τελευταία φορά που είδα τον Τάκη στον δρόμο. Τελικά έμαθα ότι και τις δυο μέρες ήταν ο πρώτος που έφτασε στο ξενοδοχείο!

_2 (Large).JPG

Ο δρόμος προς το χωριό Δάσκι αρχίζει να δείχνει τα δόντια του, στενός με μεγάλα τμήματα χώματος. Βέβαια αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που μας περίμενε την Κυριακή, αλλά αλίμονο και αν το ξέραμε τότες… Μετά το χωριό Σφηκιά και για πορεία προς Βέροια η διαδρομή γίνεται πραγματικά φοβερή. Η ντίζες του γκαζιού πάνε να σπάσουν και οι κλίσεις όλο και μεγαλώνουν! Κάπου περνάει από το μυαλό μου ότι να περνάς τέζα γκάζι με τις Remus από περιοχή Natura 2000 δεν είναι και η πλέον οικολογική συμπεριφορά, αλλά οι οικολογικές ανησυχίες γρήγορα πάνε στην άκρη. Τελικά φτάνουμε Βέροια και ξεκινάμε να ανηφορίζουμε για Βέρμιο και Σέλι. Η ανάβαση είναι απίστευτη αλλά καθώς αυτό είναι το κομμάτι του παιχνιδιού του Σαββάτου ούτε τον δρόμο μπορείς να ευχαριστηθείς αλλά ούτε και το τοπίο καθώς το μάτι σου πρέπει να είναι καρφωμένο στο κοντέρ και στην ταχύτητα που πηγαίνεις. Καταρεμένοι Guzzέοι (αστειεύομαι φυσικά…!). Έξω από την Βέροια σταματάει επιτέλους το μαρτύριο των 41 χ.α.ω.. Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής για Έδεσσα δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά όσο ανηφορίζει αποκτά η κατάσταση βελτιώνεται. Μπαίνουμε στις ευθείες για Φλώρινα και οι ταχύτητες πλησιάζουν πάλι τις τελικές. Τελικά όμως το κάνω το ανδραγάθημα μου. Χάνω την διασταύρωση για Νυμφαίο, αλλά και τα άλλα παιδιά καθώς τους λέω ότι θα σταματήσω να γεμίσω βενζίνη και θα τους βρω στο σημείο συνάντησης για το road book. Όταν συνειδητοποιώ την πατατιά έχω κάνει αρκετά χιλιόμετρα προς Καστοριά. Μεταβολή και…ρωτώντας πας στο… Νυμφαίο! Από το πρωί δεν έχω κατέβει από την σέλλα για περισσότερο από 4-5 λεπτά συνεχόμενα. Καφες, ένα σαντουιτσάκι και παραλαβή του δεύτερου μισού του road book. Σε κανένα μισάωρο αναχώρηση ξανά με πορεία προς το χωριό Υδρούσα, όπου είναι και η τρίτη φωτογραφία του οδοιπορικού.

_3 (Large).JPG

Ξεμπερδεύουμε γρήγορα με αυτή και ξεκινούμε την ανάβαση στο θρυλικό Βίτσι. Η διαδρομή είναι υποβλητική, το μεγαλείο της φύσης στα πόδια σου. Από το μυαλό περνούν σκέψεις για τις εκατοντάδες ζωές που χάθηκαν στο μέρος αυτό άδικα, από ένα μίσος χωρίς νόημα. Όσο πλησιάζουμε για το ψηλότερο σημείο του περάσματος τα χιόνια ξεκινούν να κάνουν την εμφάνιση στα ανήλιαγα κομμάτια δίπλα στον δρόμο. Στην κορυφή δεσπόζει το μνημείο των πεσόντων στις μάχες. Ξεκινάμε να κατηφορίζουμε προς το τριεθνές σύνορο των Πρεσπών και το τελευταίο χωριό, τους Ψαράδες, μέσο ενός πολύ όμορφου κομματιού με καλοσχεδιασμένες, γρήγορες στροφές. Η Μικρή Πρέσπα δεν αργεί να κάνει την εμφάνιση της στα αριστερά μας. Μπαίνουμε γρήγορα στης ευθείες της κοιλάδας που βγάζει τα γνωστά φασόλια, διασχίζουμε την λεπτή λωρίδα γης που χωρίζει την Μικρή με την μεγάλη αδελφή της Μεγάλη Πρέσπα, στο τέλος του δρόμου στρίβουμε δεξιά και επιτέλους ήμαστε στην πινέζα ή αλλιώς στον οικισμό των Ψαράδων. Δυστυχώς χρόνος δεν υπάρχει, ο ήλιος πλησιάζει τον ορίζοντα και όσο υπάρχει φως θα πρέπει να το εκμεταλλευτούμε. Βγάζουμε την απαραίτητη φωτογραφία και επιστροφή από το ίδιο και μοναδικό κομμάτι δρόμου που ενώνει το μέρος τούτο με την υπόλοιπη Ελλάδα.

_4 (Large).JPG

[geo_multi]

Στο δρόμο διασταυρωνόμαστε με συνοδοιπόρους και οι απαραίτητοι χαιρετισμοί δίνουν και παίρνουν. Ακολουθούμε πορεία προς Καστοριά και μπαίνουμε σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της Εγνατίας. Η γκαζιέρα φτάνει στο στοπ της, η ταχύτητα ανεβαίνει και η απόσταση ως την έξοδο προς Νεάπολη και Αλιάκμονα μικραίνει. Η εικόνα στους καθρέφτες μου με τον ήλιο που δύει και φώτα των παιδιών που ακολουθούν είναι για φωτογραφία, αλλά δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια πολυτέλεια. Στο χωριό Τσοτίλι τα παιδιά της Λέσχης μας προειδοποιούν. Πριν και μετά το Επταχώρι υπάρχουν πολλές κατολισθήσεις λόγο των βροχών και πέτρες παντού. Η διαδρομή πρέπει να είναι υπέροχη αλλά η νύχτα έχει φτάσει πλέον. Μπαίνω μπροστά και τα xenon βγάζουν για μια ακόμα φορά τα λεφτά τους. Σε κάθε στροφή δεν ξέρεις αν σε περιμένει πέτρα, χώμα, χαλίκια ή το μισό βουνό κατεβασμένο στον δρόμο. Ο ρυθμός πρέπει να είναι σβέλτος για να φτάσουμε το δυνατόν νωρίτερα στο ξενοδοχείο να προλάβουμε να φάμε και να χαλαρώσουμε, αλλά και η παραμικρή, στιγμιαία απροσεξία μπορεί να φέρει την πτώση. Τελικά φτάνουμε στο χωριό Πεντάλοφο και η πέμπτη και τελευταία της πρώτης μέρας φωτογραφία του οδοιπορικού βγαίνει υπό το φως των προβολέων στο κιόσκι της εξόδου του χωριού με την εντοιχισμένη φωτογραφία “Σώστε τα Δάση”.

_5 (Large).JPG

Μετά την Κόνιτσα η κατάσταση του δρόμου ευτυχώς βελτιώνεται. Πλησιάζοντας επιτέλους στα Γιάννενα η υγρασία της λίμνης ξετρυπάει τα δερμάτινα Μπαίνουμε στην πόλη και λίγο πριν το ξενοδοχείο αποφασίζω να φουλάρω βενζίνη για να αποφύγω την διαδικασία αυτή την επομένη μέρα το πρωί με τα περισσότερα βενζινάδικα να είναι κατακλυσμένα από διψασμένες για βενζίνη 36ωρίτικες μοτοσικλέτες. Φτάνω στο ξενοδοχείο Gran Serai, ξεφόρτωμα τα μπαγκάζια και στην ρεσεψιόν για παραλαβή του πολυπόθητου κλειδιού. Το ξενοδοχείο απλά τέλειο! Αυτό μάλιστα, είναι ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Οι άπλυτοι, πεινασμένοι και ταλαιπωρημένοι μοτοσικλετιστές αποτελούν σχεδόν κωμική αντίθεση με την πολυτέλεια του ξενοδοχείου, του υπόλοιπους θαμώνες και τον πιανίστα που παίζει κομμάτια κλασσικής μουσικής στο πιάνο της κεντρικής σάλας του ξενοδοχείου. Το δωμάτιο πολυτελέστατο, θυμίζει πραγματικά δωμάτιο οθωμανικού ανακτόρου.

DSC00670 (Large).JPG

Φόρμες, αθλητικά επιτέλους και κατευθείαν για ανεφοδιασμό στα πεινασμένα μας στομάχια. Τα πιρούνια παίρνουν φωτιά και τα πιάτα αδειάζουν σε χρόνο dt. Το τηλέφωνο χτυπάει. Είναι φίλος μου Γιαννιώτης, μοτοσικλετιστής και αυτός. Αν και κουρασμένος δεν μου πάει καρδιά να αντισταθώ σε ένα τσίπουρο. Εξάλλου έχω να τον δω και αυτόν τόσα χρόνια και έχουμε να πούμε τόσα πολλά. Έρχεται και με παραλαμβάνει με το Transalp και καταλήγουμε σε κοντινό τσιπουράδικο. Το ένα τσίπουρο γίνεται δύο, τα δύο τρία, τα τρία τέσσερα, άλλα η ώρα περνάει, τα μάτια κλείνουν και έχω ξεκινήσει να αποζητώ έντονα την κρεβατάρα του Gran Serai. Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ντουζάκι και βουτιά στο κρεβάτι με τον Χρήστο να σολάρει στο ροχαλητό.

[salingaros]

geo multiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!!!!!!!

σε αγαπω
ευχαριστω για οσα μας καταθεσες αλλα συνεχισε...
εχω αποροφυθει με το κειμενο...φτανω στο ροχαλητο του χριστου...και περημενω να δω την επομενη μερα...και?.....δδεν υπαρχει επομενη???!!!!
γρηγορα να συνεχισεις το εργο αφηγηση που ξεκινησες!!!

αν και αυτα...''τα ημερολογια καταστρωματος''...μπενουν ανετα σε ''σκεψεις και οστοριες του δρομου''
...αναμενω την συνεχεια...μολις με το καλο φτασεις ξεκουραστεις κτλπ!

[geo_multi]

Έφτασα!

Όταν έχω χρόνο, θα κάτσω και θα γράψω και για την δεύτερη μέρα.

Θέλω και την εμπειρία να μοιραστώ μαζί σας όσο είναι δυνατόν, αλλά και να υπάρχουν κάπου καταγεγραμμένα για εμένα στο μέλλον. Δυστυχώς φώτο σε ένα 36ωρο είναι δύσκολο να τραβάς...

[salingaros]

Έφτασα!

oleeeeeeeee!

να φανταστω...απο την μια χαρουμενος που τελος και ολα καλα
και απο την αλλη μια μικρη δωση μελανχωλιας μουνταμαρας ε?

απο μυτηλινη
δλδ ποσες ωρες κ@λ@καραβο...?
για εσενα να φανταστω δεν πρεπει να λεγετε 36ωρο...αλλα 36+24λε μανς!

[bonnie]

καλημερα ρε γιωργη!!!
να σαι καλα...


βαζε εσυ κειμενο να βαζω εγω φωτο... χεχεχε

[dagger moon]

Η Αναστασια παντως δεν ροχαλίζει .... και δεν κλωτσαει

Σημερα καταφερα να μαζεψω τα κοματια μου και εχω ξεκινησει να γραφω , ασυνδετες σκεψεις βασικα που πρεπει να τις μονταρω ...

Ειμαι ευτυχισμενη γμτη μου

[red lizard]

http://tripwow.tripadvisor.com/tripwow/ ... fa-6a40?ln" onclick="window.open(this.href);return false;

[bonnie]

http://tripwow.tripadvisor.com/tripwow/ ... fa-6a40?ln

αψογο το βιντεακι σου!!
γεια σου ρε σπυρο με την φοβερη παρεα σου!!!

[Anvas]

Μπραβο σε ολους τους συμμετεχοντες!!! Με συγκινησατε ρε μπαγασηδες, η περιγραφη σου Γιωργη, καταπληκτικη, και ως συνηθως ολοι οι ηρωες ειναι οι ανθρωποι της διπλανης πορτας, ακουραστοι ταπεινοι εργατες που αγογγυστα συνεχιζουν το εργο χωρις τυμπανοκρουσιες ... Αισθανομαι πολυ φλωρος....
Geo εισαι αληθινος, Bonnie τυφλα να'χουν 100 μηχανοβιοι μπροστα σου, Dagger Moon-η ασυγκρατητη, Rock ass-ονομα και πραμα, Pedrosa- ο αορατος.... Και οσο για τον Guzzista Φανη απλα Duracell... Πολλα Ρισπεκτ σε ολους Κι αν ξεχασα κανεναν ας με συγχωρεσει

[salingaros]

http://tripwow.tripadvisor.com/tripwow/ ... fa-6a40?ln

poli poli poli poli poli poli poli poli poli oreoooooooooooo!

[dagger moon]

Λοιπόν να μαι κι εγω να σας πω τα κατορθωματα μου.

Παρασκευη πρωί όλα έτοιμα φορτωνω τον πήγασο και ξεκινάω για Καρπενήσι.
Η διαθεση ανεβασμένη όσο δεν πάει.
Εχω αποφασίσει να πάω από Λειβαδιά , να μην πέσω καθόλου Εθνική και αυτό κάνω.
Στο Χα'ι'δάρι με βρίσκουν οι πρώτες ψιχάλες φοράω το αδιάβροχο και συνεχίζω.
Εχει ψύχρα , ε και ; δεν έγινε και τίποτα.
Η διαδρομή γνωστή και εύκολη.
Φτάνω στην διασταύρωση προς Λειβαδιά και το κόβω αριστερα προς Αράχωβα.
Περναω από το Λιβάδι κι ανηφορίζω προς Επτάλοφο ή Αγόριανη.
Ωραία διαδρομή πάνω στο βουνό , ήσυχη και ήρεμη, χωρίς αυτοκίνητα .

.png

Η απόσταση χιλιομετρικά έιναι ίδια με αυτήν από Εθνική Οδό και αν μη τι άλλο απολαμβάνεις την φύση σε όλο το μεγαλείο της.
Η άνοιξη πάνω στα βουνά είναι απλά πανέμορφη και μοναδική.
Ολα δειχνουν να γενιόνται ξανά και αυτό μου προκαλεί μια απίστευτη χαρά, τα χρώματα με μαγεύουν , με ξετρελαίνουν.
Τα 304 χλμτρα μεχρι το Καρπενησι γίνονται περισότερα μιας και παιρνω σβαρνα όλα τα χωριά .

DSCN7042.JPG

DSCN7052.JPG

Πέρα απο την κλασική διαδρομή ποπυ γνωρίζουμε όλοι μας στο Μπράλο , υπάρχουν πολλοί παράδρομοι , δρόμοι που δείχνουν απάτητοι και σου προκαλουν μια πολύ παιχνιδιαρικη διάθεση

DSCN7064.JPG

DSCN7061.JPG

Λίγο πριν κατέβω τον Μπράλο το μάτι μου πέφτει σε ενα χωρο δεξιά μου .
Ειναι το Εγγλέζικο κοιμητήρι και σταματάω για φωτογραφίες ... σιγά που δεν θα σταμάταγα ....

DSCN7057.JPG

DSCN7063.JPG

Συνεχιζω την διαδρομή , κατεβάινω τον Μπράλο , περνάω τα 14 χλμτρα της Εθνικής , μπαίνω Λαμία ...
σε μια διαστάυρωση συναντάω τα παιδιά από την Κρήτη ... ακολουθώ τον δρόμο για Καρπενήσι ...

Ενα αυτοκίνητο με προσπερνάει , βλέπω τον Βασίλη τον πρόεδρο της Λέσχης να με χαιρετάει

περνάω τις στροφές του Τυρφηστού (τις οποίες δεν γουστάρω με τίποτα) ,στο χωριό ένα σκυλί με τρία πόδια πάει να με κυνηγήσει ... χαχαχαχαχχαχαχα , πολύ μ αρεσε η προσπάθεια του ...

Και ως συνηθως αντι να πάω απο την σηραγγα Μπελογιάννη , παω απο τον παλιο τον δρόμο , τιγκα στην κατηφορική φουρκέτα αλλααααααααααααα μεσα στα δέντρα που με αποζημιώνουν και με το παραπάνω για την αποκοτιά μου.

... φτάνω Καρπενήσι , άντε να βρω το ξενοδοχείο τώρα.
Το βρίσκω , παρκάρω ... ξεφορτώνω , ρεσεψιον ...
Ανεβαινω στο δωμάτιο , θα περασω την νυχτα με την bonnie μας ...

Η διαθεση μου χτυπάει κόκκινα , βγαινω στο μπαλκόνι ... τους βλέπω όλους από κάτω ...

........... συνεχιζεται

[salingaros]

[dagger moon]

............
Τους βλέπω λοιπόν ... εγω στο μπαλκονάκι μου , ο Πινδαρος και οι άλλοι κάτω ... βγαζω φωτογραφίες ...

DSCN7071.JPG

DSCN7068.JPG

DSCN7073.JPG

Τα πειραγματα δίνουν και παιρνουν ... Συναντιέμαι με ανθρωπους που τα λέμε καιρό τώρα απο το τσατ του moto guzzi forum , ανθρωπους που ανυπομονω να γνωρισω , γιατί είναι άλλο πραγμα ρε αδερφέ να τον έχεις δει τον άλλο , να ξέρεις πως γελάει , πως κοιτάει ... ειναι αληθινό και όμορφο

DSCN7083.JPG

Καταφθάνει ο ροκάς , η Αναστασία με τον daddy Ροκα είναι ήδη στο ξενοδοχείο , έχω ήδη συναντήσει Γιωργο και Χρήστο , τον Τάκη ...τον Σπυρο /Svarth ... αργότερα συναντάω τον DESMOMAN kai ton desmopower -

DSCN7080.JPG

DSCN7082.JPG

Παιρνω το road book του ριχνω μια ματια ... την διαδρομή της πρωτης μερας την εχω ξανακάνει στο προσφατο παρελθόν

Κοσμος πάει κι έρχεται, το ξενοδοχείο γεμίζει απο ανθρωπους που φοράνε κορντουρες , δερματινα , εχουν τα μπαγκαζια τους παραμάσχαλα , κράνη γάντια μπαλακλαβες ... κι ενα χαμόγελο τεράστιο.
Τόσα χαμόγελα σπάνια συναντας ... μεχρι και τα ματια γελάνε ... ολες οι μορφες που συνανταω ειναι χαμογελαστες ...

Φαγητο - μπυρίτσα ... παω για υπνο...αμ δε ... κατεβαινω κατω ξανα... στριφογυριζω απο παρεα σε παρεα , με εχει πιασει οξεία μλκινση ... παω για υπνο 4-5 φορες και επιστρεφω ... αυριο ξημερώνει και ... τελειωσαν τα ψεματα .... το 36ωρο ξεκινάει ... η εκκινηση είναι θέμα ωρών ...

Ενα τελευταίο τσιγάρο στο μπαλκονάκι, αριστερά μια γνωστή φιγούρα καπνίζει στο παράθυρο του ξενοδοχείου, τα φωτα στα δωμάτια σβήνουν ένα ένα...κοιτάζω τα βουνά απέναντι ... και βυθίζομαι σε ένα βαθύ ύπνο ... τον οποιο τερματίζει το ξυπνητήρι ... βασικά ΤΑ ξυπνητήρια των κινητων μας .... Πρωινό , και δρόμο...... για την διαδρομή του Σαβάτου ....


.... συνεχίζεται

[dagger moon]

.... παω εκκινηση και ξεκιναω λοιπόν σχεδόν τελευταία .
Φωτογραφία στην αψίδα εκκίνησης και δρόμο
Η διαδρομή οπως είπα και πιο πάνω γνωστή από παλιά...

Ο Διαμαντης σε μια στροφή προς το Κρικελο βγαζει φωτογραφίες τους συμμετέχοντες

DSCN7090.JPG

DSCN7091.JPG

DSCN7092.JPG

Δεν δυσκολευομαι στην διαδρομή , αλλά με το που πιάνω τον κάμπο αρχιζουν τα πρώτα συμπτωματα δυσφορίας.
Φτάνω στο Δαμάσιο και έχω παραδώσει πνεύμα , η απότομη αλλαγή θερμοκρασίας σε συνδυασμο τον αιωνιο μηνιαιο μπελα με έχει αποσυντονίσει και κάνω στάση για καφέ.
Χανω πολύτιμο χρόνο και ξεκινάω με αρκετά μεγάλη καθυστέρηση για Σέρβια , να προλάβω να φτάσω Νυμφαίο , αν και δεν το βλέπω να προλαβαίνω.
Δεν βγαζω ουτε καν τις φωτογραφιες του road book , δεν σταματάω πουθενά ... αλλά και δεν βλέπω και κανένα ... Που στην ευχή του θεου πήγαν όλοι ?
Φτάνω μεχρι την Εδεσσα ... να μην σε βρει η νυχτα στα βουνα , μου έχει πει ο astrahan και πραγμα περιέργο , ακουω την συμβουλή του και δεν αρχιζω να κανω τα δικά μου πάλι ... Ναμαι στην Βέροια λοιπόν , και αντι να παω απο Εγνατία πηγαίνω απο παλιά Εθνική Βεροιας Κοζανης...μια απιστευτη διαδρομή πανω στο βουνό , λουκουμάκια ήταν ... Σταση στην Κοζάνη για καφέ και νερό , να παω και σε μια τουαλέτα , θα σκασω τοσες ωρες πανω στην σελα μου ...
Μπαίνω Εγνατία για Ιωάννινα ... και η ξενερα που τρωω απιστευτη.
Πολύ ξύλο απο τον αέρα και το κρυο που κάνει , την μια στιγμή τραγουδάω , την αλλη βρίζω , μετα γελάω μονη μου ... και όχι δεν είμαι τρελή , απλά εχω νευρα , πολλά νευρα ... οπως καθε φορα που μπαινω σε Εθνικη Οδό.
10 και μιση ειμαι στο ξενοδοχείο , και με το που βλέπω τις μηχανες αραγμενες και τον Διαμαντή να με υποδεχεται το κεφι μου φτιαχνει τρελά.
Παιρνω το κλειδι του δωματιου , ανεβαινω πανω ... ω ρε μανα μου ... ω ρε μάνα μου ... βλέπω παλι διπλο κρεβατι κι αρχιζω να γελάω ... κατεβαινω για φαγητο .
Το γκαρσονι περιμένει να ...ωχ βαγγελιστρα μου .... του λεω αριθμο δωματιου , "α ειστε με την κυρια Λ ... " μου λεει , να σας ετοιμα΄σω ένα τραπέζι για 2 ? "
"ναι και να μας βαλετε και κεράκια , και να είναι και λίγο πριβέ παρακαλώ πολύ "
προσπαθει να μου εξηγησει τα ανεξηγητα βασικα , εμενα μ ενδιαφεριε να κατσω να φαω , οχι να μου βρει τραπεζι " ασε μας αγορι μου να εκφραστουμε ελευθερα , μην σε ταλαιπωρουμε , κριμα είναι "
Καθομαι να φαω , τσιγαράκι εξω με τους άλλους και παμε για νάνι ...
Κυριακή αυριο και η δευτερη μερα ειναι εξ ισου δυσκολη ...λένε ....

συνεχίζεται ...............

[dagger moon]

Κυριακή πρωί , ψαχνω για το road book που καποιος μου πηρε πανω απο την μηχανή το προηγουμενο βραδυ ...
Το παιρνω στα χερια μου λιγα λεπτα πριν ξεκινησω , επιστρεφω στον Πετρο το δικό του και φευγω κατα τις 9μιση , τελευταια και κατα'ι'δρωμένη ...
Το ανεβασμα στην Πινδο είναι χαλαρό , ο δρόμος είναι καλός ... διαβαζω το road book kai προχωράω ...
Βγ'αζω μερικές φωτογραφίες ... συνεχίζω ...

DSCN7097.JPG

μεχρι που φτάνω σε ένα γεφύρι ... και εκει σταματάω ...

DSCN7108.JPG

γιατι αυτό που αντικρίζω είναι ότι τελειοτερο εχω δει σε γεφύρι

DSCN7109.JPG

και βεβαια δεν αντισταθηκα στον πειρασμο
και εβγαλα και τον πηγασο μια φωτογραφία

DSCN7114.JPG

Λιγα χιλιομετρα πιο κατω κανω το λάθος και κατευθυνομαι προς τον Βικο ....

8 χιλιομετρα , υψομετρο σχεδον 2500 μετρα , χωριο Βραδέτο ... ακατοίκητο ...ενας ανθρωπος παει μονο καθε Σαβατοκυριακο και οσοι θελουν να μπουν στο φαράγγι του Βικου ...

Εκει τελειωνει το 36ωρο για μένα ... ο διακοπτης της μηχανης εχει παραδώσει πνευμα , μπαινουμε και οι δυο μας στην καροτσα του φορτηγου .... και μενω με την ορεξη μόνο ....

οι παρακατω φωτογραφιες είναι απο το Βαρδέτο ... και μ αρέσουν πολύ

DSCN7120.JPG

DSCN7139.JPG

DSCN7166.JPG

κι αυτες που ακολουθουν ... απλά το μωρο μου στο φορτηγο , κι εγω διπλα του , πικραμένη , κουρασμένη , με μια σκεψη μονο στο μυαλο

τα καλυτερα ερχονται ... παμε γερα για το 15ο

DSCN7172.JPG

DSCN7175.JPG

και του χρονου παιδια

DSCN7079.JPG

dagger moon
snail racing team 2011 - 14o 36ωρο αντοχής

1242225182U21l6Ngghjgbjlhblkhb.jpg

[salingaros]

. ... αλλά και δεν βλέπω και κανένα ... Που στην ευχή του θεου πήγαν όλοι ?
.....

αυτο θα ειναι γ@μησετα αισθημα...
στραβος ειναι ο γυαλος....ή στραβα αρμενιζουμε?
αβαιβαιοτητα...παμε στο πουθενα αλλα πρεπει να συνεχισεις....


μαρακι πρεπει να φυγω
πεταω σε 2ωρες γ@μο γ@μο τις κ@λο υποχρεωσεις...
την κυριακη θα γυρισω και θα ξεζουμισω το στορυ που θα εχει ολοκληρωθει
εσενα και ελπιζω και του κυριου geomulti

κιπ γκοηνκ!