15ο 36ωρο οδοιπορικο αντοχης

[chducos1]

μπραβο σε ολους σας,μας
μαλλον θα επρεπε να δοθει ειδικο κυπελο φετος στα ντουκατια
μην ξεχνατε και τον geo multi που ηρθε τεταρτος

[laziali21]

Μπράβο σε όλους!!
Κάποια στιγμή πρέπει να το κάνουμε αυτό το 36ωρο, αλλά με άλλο μηχανάκι!
Χάρης(siraxanz) respect!

[red lizard]

ξανά μπράβο παιδιά

[geo_multi]

Σήμερα είδα αναλυτικά τα αποτελέσματα. Περίεργο παιχνίδι έπαιξαν τα νούμερα

Apotelesmata.jpg

Ειλικρινά δεν με πείραξε όμως. Ξέρω ότι δεύτερος Ηλίας και τρίτος Τάκης το αξίζανε. Και είναι και τα καλύτερα παιδιά. Συγχαρητήρια από καρδιάς λοιπόν!

Και για να μην το ξεχάσω. Συγχαρητήρια και στον Γιώργο (faraway) για την βράβευση του video του


Κάπου εδώ κλείνει το 15ο. Άντε και του χρόνου το 16ο με το καλό, γεροί να ήμαστε...

SANY0657 (Large).JPG

[igmoritis]

γιωργάρα εξήγησέ μας πως προκύπτει η βαθμολογία...

γιατι προσπαθώ να καταλάβω απο τον πίνακα και δεν το πιάνω...

αμα δε βαριέσαι δηλαδής...

[geo_multi]

Με λίγα λόγια...: Νικητές είναι αυτοί που έχουν τους λιγότερους βαθμούς ποινής.

Οι ποινές φέτος προέκυπταν:
15% από το παιχνίδι, που φέτος ήταν... πυρ και κίνηση. Δηλαδή έτρεχες μια απόσταση, έριχνες πέντε βολές με όπλο paint ball και γύρναγες πίσω. Σκοπός σου ήταν να ρίξεις τις περισσότερες βολές στον στόχο και να κάνεις και τον μικρότερο χρόνο
10% για μη διέλευση από το Ρίο (εκεί που κανονικά θα ξεκινούσε το δεύτερο παιχνίδι)
50% για τις φωτογραφίες. Ήταν δώδεκα φωτογραφίες. Για κάθε μια φωτό που δεν βγάζεις έχεις ποινή (ίσως το δυσκολότερο κομμάτι της βαθμολογίας)
και 25% για τα χιλιόμετρα. Ένα κομμάτι τις διαδρομής το έχουν μετρήσει ακριβώς από την διοργάνωση με gps και ξέρουν πόσο είναι. Συγκεκριμένα φέτος 790,50 χλμ. Σκοπός σου είναι να πλοηγηθείς με το road book, χωρίς να χαθείς και χωρίς να κόψεις δρόμο. Στην αρχή και στο τέλος της διαδρομής σου γράφουν τα χλμ που λέει ο χιλιομετρητής σου. Εδώ δικαιούσαι να δηλώσεις (νωρίτερα) την απόκλιση που έχεις υπολογίσει ότι έχει το κοντέρ σου, πχ γράφει 5% παραπάνω από την πραγματική διανυθέντα απόσταση.

Αυτό που ίσως σε μπερδεύει είναι ότι όλα τα παραπάνω σταθμίζονται. Δηλαδή, πόσο ήταν η μικρότερη βαθμολογία στο παιχνίδι που παρατηρήθηκε φέτος: 7 βαθμούς. Αυτός λοιπόν παίρνει 0 βαθμούς ποινής από το παιχνίδι. Και οι υπόλοιποι παίρνουν ποινές βάση αυτού.

Ίσως να ακούγεται μπερδεμένο. Αλλά είναι άκρως εθιστικό. Και στην τελική, οι βαθμοί και οι ποινές λίγη αξία έχουν. Σημασία έχει η εμπειρία και να περνάς καλά!

Συνιστάτε σε όλους λοιπόν!

[igmoritis]

απλό ακούγεται...

δεν ηξερα πάντως ότι είχε και paint ball το παιχνίδι...

τα υπόλοιπα με τα χιλιόμετρα και τις φωτογραφιες τα γνώριζα...

[geo_multi]

Κάθε χρόνο έχει και διαφορετικό παιχνίδι που είναι kinder έκπληξη. Το μαθαίνεις όταν φτάσεις στον σημείο που διεξάγεται το παιχνίδι δηλαδή...

[geo_multi]

15ο 36ωρο-1η μέρα 1ο σκέλος (Custom).jpg

15ο 36ωρο-1η μέρα 2ο σκέλος (Custom).jpg

[geo_multi]

15ο 36ωρο-2η μέρα 1ο σκέλος (Custom).jpg

15ο 36ωρο-2η μέρα 2ο σκέλος (Custom).jpg

Όποιος έχει όρεξη,

[igmoritis]

[igmoritis]

ο pedrosa πως έκανε 10χιλιόμετρα λιγότερα....από που έκοψε??

εντουράδα το πήγαινε το μόνστερ..?

[geo_multi]

ο pedrosa πως έκανε 10χιλιόμετρα λιγότερα....από που έκοψε??

εντουράδα το πήγαινε το μόνστερ..?

Θα με τρελάνεις?! 24,3 παραπάνω από τα 790,5 που ήταν η διαδρομή έκανε... Γενικά χάνεσαι, ψάχνεις τον δρόμο, ξαναχάνεσαι, κτλ... Όποιος χαθεί λιγότερες φορές λογικά θα είναι και κοντύτερα στα χλμ της διαδρομής.

Υπόψη, τα χρονομετρημένα φέτος ήταν από το δεύτερο μισό της πρώτης μέρας (λίμνη Λάδωνος) ως το πρώτο μισό της δεύτερης (Καρπενήσι). Όλα τα χλμ της διαδρομής ήταν αρκετά παραπάνω.

Πολλά σου είπα! Έλα του χρόνου και θα τα δεις στην πράξη...

[igmoritis]

Πολλά σου είπα! Έλα του χρόνου και θα τα δεις στην πράξη...

Γράφει ότι διένυσε 780km..γι αυτό το έγραψα...

(780km για όλες τις μέρες;ή για μια;άμα σε πρηζω πες)

Του χρόνου δε μου γλιτώνει...θα το κάνουμε κι αυτό...

[geo_multi]

Γράφει ότι διένυσε 780km..γι αυτό το έγραψα...

(780km για όλες τις μέρες;ή για μια;άμα σε πρηζω πες)

Του χρόνου δε μου γλιτώνει...θα το κάνουμε κι αυτό...

Δεν με πρήζεις. Αλλά κάπου το μπερδεύεις... 780 έκανε ο δεύτερος (Ηλίας). 814 έκανε ο Τάκης. 771 εγώ. (με την διόρθωση της απόκλισης των χλμ πάντα και στο κομμάτι που μετρούσε η χιλιομέτρηση, δηλαδή Λάδωνας ως Καρπενήσι)

Δεν έχουν και πολύ σημασία αυτά, μην κολλάς. Στην πράξη θα τα καταλάβεις... Σημασία έχει η εμπειρία!

[dagger moon]

Γράφει ότι διένυσε 780km..γι αυτό το έγραψα...

(780km για όλες τις μέρες;ή για μια;άμα σε πρηζω πες)

Του χρόνου δε μου γλιτώνει...θα το κάνουμε κι αυτό...

Σε μια μερα βρε Ζηση 780 χλμτρα
Οδοιπορικό αντοχής είναι , όχι τσαρκα για καφέ.
Αν και οι 36ωριτες για βολτα το λογαριαζουν ....


θερμα συγχαρητήρια σε όλους σας παιδιά

Μετραμε για το 16ο τωρα

[dagger moon]

http://s593.photobucket.com/albums/tt15 ... %2036orou/" onclick="window.open(this.href);return false;

[Pedrosa]

Γράφει ότι διένυσε 780km..γι αυτό το έγραψα...

(780km για όλες τις μέρες;ή για μια;άμα σε πρηζω πες)

Του χρόνου δε μου γλιτώνει...θα το κάνουμε κι αυτό...

περιπου 750 χλμ η καθε μερα ηταν!

καντο και δε θα χασεις

[Pedrosa]

απο τους 170 τερματισαν σωστα... 34!!!

απο τα δυσκολοτερα οπως λενε και οι παλιοι.

του χρονου με λαστιχα, τακακια καινουρια!!!

[kokkinos1]

του χρονου με λαστιχα, τακακια καινουρια!!!

sure sure

[Desmodromic Svarth]

Το τριανταεξάωρο…

Ο ξηροκάμπανος ήχος από το Cagiva με την μπολονέζ καρδιά, ξυπνάει τον Αχλαδόκαμπο, όσο ο δροσερός αέρας της Πελοποννήσου μπαίνει στροβιλιστός στο ανοιχτό μου κράνος . χαλαρώνω και τον απολαμβάνω….Ξαφνικά θυμάμαι ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και συνέρχομαι., κλείνω την ζελατίνα, ανοίγω βίαια το γκάζι, το τοπίο παραμορφώνεται και η εικόνα του κόκκινου Γιωργοmulti και του Χρηστου με την monsterιτσα πλησιάζει επικίνδυνα…το κλείνω και μπαίνω στον ρυθμό τους..
Θα ορκιζόμουνα στην αγία βαλβίδα την πολυλαδούχο ότι ένα ξερό , παλουκιασμένο δέντρο μας καλωσόριζε σαν να είχε ανοιχτές αγκάλες….
Το τριανταεξάωρο μόλις ξεκίνησε..

Μετά από τέσσερις ημέρες συνήλθα…
Το συνήλθα βέβαια είναι στην προκειμένη περίπτωση λίγο περίπλοκη και ειρωνική έννοια γιατι ξέρω ότι σε άλλες τόσες ημέρες θα εχω νοσταλγήσει ήδη το μούδιασμα αυτών των ημερών. Την αίσθηση δηλαδή ότι όλοι κινούνται κανονικά και στους ρυθμούς τους, ενώ εσύ ακόμα είσαι μέσα σε μια φούσκα προσφάτων εμπειριών που σου δίνει άλλη αίσθηση του χρόνου και της κίνησης. Με ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη που δείχνει ότι νιώθεις αήττητος απέναντι στην άτιμη την καθημερινότητα. Έχεις πάει το μυαλό σου σε άλλα μέρη και το δείχνεις.

Συνήλθα λοιπόν, δηλαδή αρχίζει η παραπάνω αίσθηση σιγά-σιγά να χάνεται…Μαμώτο..

Βουτιά στα βαθειά….
το τριανταεξάωρο κύριοι είναι τελικά από εκείνες τις εμπειρίες στην ζωή που δένεσαι μαζί του, γιατί επί της ουσίας αποτελεί μακροβούτι στα σώψυχα για να πιάσεις από το χέρι και να περάσεις πολλές ώρες αντιμέτωπος με τον βαθύτερο σου εαυτό.. τις εμμονές, τις φοβίες αλλά και τις συνθήκες ειρήνης μαζί του.. αυτού που μόνο εσύ ξέρεις
Είναι μια κατάσταση, δεδομένη όσο η εμφάνιση του φεγγαριού κάθε βράδυ, που ισχύει στον ταξιδιωτικό μοτοσυκλετισμό. Και είναι αυτή που η σε δένει μαζί του ή σε κάνει να τον χώσεις κάτω από το χαλί σου μετά την πρώτη κιόλας επαφή.

το κοκκινο ή το μπλέ χάπι…?
του ενός η επίδραση είναι αρχικά σαν κλωτσιά στο στομάχι και κρατά αρκετές μέρες, είναι δε ακρως εθιστική και στην τριανταεξάρωρη περίπτωση θα μετράς ανάποδα ένα χρόνο για να το ξαναπάρεις. Το άλλο φέρνει ναυτίες, ζαλάδες και αφήνει δια βίου αίσθηση κενού και απορία σαν να μην κοίταξες ποτέ από την χαραμάδα εκείνης της μισάνοιχτης πόρτας.
Όταν ταξιδευεις, μπορεί να μετακινείσαι τοπικά , μπορεί να μάτια σου να φιλτράρουν εικόνες και η μύτη σου μυρουδιές και αρώματα αλλά το μεγάλο το ταξίδι το κάνεις μέσα σου. Και ανάλογα με το τι βρίσκεις και το τι βλέπεις κατά την διάρκεια αυτού του ταξιδιού είτε σε τρομάζει ή σε γοητεύει ή ακόμα και σου διαμορφώνει την υπόλοιπη σου ζωή.
Αυτός είναι ο ταξιδιωτικός μοτοσυκλετισμος και τιποτε άλλο…ένα ταξιδι μέσα σου.. και το 36ωρο στο δίνει σε συμπυκνωμένη και με όλα τα λιπαρά μορφή σαν χάπι μαγικό….


Το τριανταεξάωρο μας πάει ένα βήμα μπρός…
Ποτέ δεν αποδέχτηκα την μίζερη εικόνα για την πάρτη μας, που μας εχουν σερβίρει ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό.
Ποτέ δεν πίστεψα είμαστε ένα μάτσο από ακοινώνητους φαγάνες που κοιτάνε την πάρτη τους και μόνο, πατώντας επί πτωμάτων και τρώγοντας σάρκες κάτω από το σεληνόφως.
Και ναι, το τριανταεξάωρο, στο πολύ χαλαρό μάλιστα, καταρρίπτει τον καλά σερβιρισμένο αυτό αστικο και υπεραστικό μύθο..
Χαρούμενες φάτσες, αποφασιστικά μάτια, ανιδιοτέλεια, ομαδικότητα, χιούμορ στη ίδια κατσαρόλα με εργατικότητα και ανεμελιά. Έννοιες και καταστάσεις που δείχνουν ότι έχουν ξεχαστεί ή έτσι θέλουν να νομίζουμε….μακάρι να μπορούσε να μεταδοθεί αυτή η ενέργεια που εκλύεται επι τριήμερο από διοργανωτές και συμμετέχοντες και αλλού..
και να ταξιδέψει στον αέρα όπως εμείς….
κατα των μνημονίων και υπέρ του μνημονικού..


Από την μία λυπάμαι….
….που αποφάσισα να γνωρίσω αυτή τη γιορτή από κοντά μόλις το 2011..
ηταν δύο ή τρείς οι φορές στο παρελθόν που είχα συναντήσει το τρελό καραβάνι στους δρόμους. Από την άλλη χαίρομαι που το γνώρισα τώρα που πλέον πιθανόν να έχω αποκτήσει την απαραίτητη γωνία στον εγκέφαλο μου που μπορεί να εκτιμήσει τις δυνατές εμπειρίες.

..έπεσε νύχτα…
Η στεγνή σαν γριά κατσίκα αλυσίδα μου κάνει φασαρία μετά από δυο μερες ξεπλύματος από την βροχή και την σκόνη.. τα τελικά μου μπουμπουνάνε στο κλείσιμο του γκαζιού χαλώντας την ησυχία του δάσους….κοιτάζω στο βάθος και χαμηλά , παίρνοντας για δευτερόλεπτα το βλέμμα μου από τα αδύναμα μου φώτα..
το φωτισμένο φίδι των προπορευόμενων ακολουθεί πιστά την χάραξη του δρόμου…

Έχουμε μπροστά μας λέει τουλάχιστον άλλες τέσσερις ώρες…

VIVA CAGIVA…
…και του χρόνου

[touloumpas]

Το τριανταεξάωρο…

Ο ξηροκάμπανος ήχος από το Cagiva με την μπολονέζ καρδιά, ξυπνάει τον Αχλαδόκαμπο, όσο ο δροσερός αέρας της Πελοποννήσου μπαίνει στροβιλιστός στο ανοιχτό μου κράνος . χαλαρώνω και τον απολαμβάνω….Ξαφνικά θυμάμαι ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και συνέρχομαι., κλείνω την ζελατίνα, ανοίγω βίαια το γκάζι, το τοπίο παραμορφώνεται και η εικόνα του κόκκινου Γιωργοmulti και του Χρηστου με την monsterιτσα πλησιάζει επικίνδυνα…το κλείνω και μπαίνω στον ρυθμό τους..
Θα ορκιζόμουνα στην αγία βαλβίδα την πολυλαδούχο ότι ένα ξερό , παλουκιασμένο δέντρο μας καλωσόριζε σαν να είχε ανοιχτές αγκάλες….
Το τριανταεξάωρο μόλις ξεκίνησε..

Μετά από τέσσερις ημέρες συνήλθα…
Το συνήλθα βέβαια είναι στην προκειμένη περίπτωση λίγο περίπλοκη και ειρωνική έννοια γιατι ξέρω ότι σε άλλες τόσες ημέρες θα εχω νοσταλγήσει ήδη το μούδιασμα αυτών των ημερών. Την αίσθηση δηλαδή ότι όλοι κινούνται κανονικά και στους ρυθμούς τους, ενώ εσύ ακόμα είσαι μέσα σε μια φούσκα προσφάτων εμπειριών που σου δίνει άλλη αίσθηση του χρόνου και της κίνησης. Με ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη που δείχνει ότι νιώθεις αήττητος απέναντι στην άτιμη την καθημερινότητα. Έχεις πάει το μυαλό σου σε άλλα μέρη και το δείχνεις.

Συνήλθα λοιπόν, δηλαδή αρχίζει η παραπάνω αίσθηση σιγά-σιγά να χάνεται…Μαμώτο..

Βουτιά στα βαθειά….
το τριανταεξάωρο κύριοι είναι τελικά από εκείνες τις εμπειρίες στην ζωή που δένεσαι μαζί του, γιατί επί της ουσίας αποτελεί μακροβούτι στα σώψυχα για να πιάσεις από το χέρι και να περάσεις πολλές ώρες αντιμέτωπος με τον βαθύτερο σου εαυτό.. τις εμμονές, τις φοβίες αλλά και τις συνθήκες ειρήνης μαζί του.. αυτού που μόνο εσύ ξέρεις
Είναι μια κατάσταση, δεδομένη όσο η εμφάνιση του φεγγαριού κάθε βράδυ, που ισχύει στον ταξιδιωτικό μοτοσυκλετισμό. Και είναι αυτή που η σε δένει μαζί του ή σε κάνει να τον χώσεις κάτω από το χαλί σου μετά την πρώτη κιόλας επαφή.

το κοκκινο ή το μπλέ χάπι…?
του ενός η επίδραση είναι αρχικά σαν κλωτσιά στο στομάχι και κρατά αρκετές μέρες, είναι δε ακρως εθιστική και στην τριανταεξάρωρη περίπτωση θα μετράς ανάποδα ένα χρόνο για να το ξαναπάρεις. Το άλλο φέρνει ναυτίες, ζαλάδες και αφήνει δια βίου αίσθηση κενού και απορία σαν να μην κοίταξες ποτέ από την χαραμάδα εκείνης της μισάνοιχτης πόρτας.
Όταν ταξιδευεις, μπορεί να μετακινείσαι τοπικά , μπορεί να μάτια σου να φιλτράρουν εικόνες και η μύτη σου μυρουδιές και αρώματα αλλά το μεγάλο το ταξίδι το κάνεις μέσα σου. Και ανάλογα με το τι βρίσκεις και το τι βλέπεις κατά την διάρκεια αυτού του ταξιδιού είτε σε τρομάζει ή σε γοητεύει ή ακόμα και σου διαμορφώνει την υπόλοιπη σου ζωή.
Αυτός είναι ο ταξιδιωτικός μοτοσυκλετισμος και τιποτε άλλο…ένα ταξιδι μέσα σου.. και το 36ωρο στο δίνει σε συμπυκνωμένη και με όλα τα λιπαρά μορφή σαν χάπι μαγικό….


Το τριανταεξάωρο μας πάει ένα βήμα μπρός…
Ποτέ δεν αποδέχτηκα την μίζερη εικόνα για την πάρτη μας, που μας εχουν σερβίρει ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό.
Ποτέ δεν πίστεψα είμαστε ένα μάτσο από ακοινώνητους φαγάνες που κοιτάνε την πάρτη τους και μόνο, πατώντας επί πτωμάτων και τρώγοντας σάρκες κάτω από το σεληνόφως.
Και ναι, το τριανταεξάωρο, στο πολύ χαλαρό μάλιστα, καταρρίπτει τον καλά σερβιρισμένο αυτό αστικο και υπεραστικό μύθο..
Χαρούμενες φάτσες, αποφασιστικά μάτια, ανιδιοτέλεια, ομαδικότητα, χιούμορ στη ίδια κατσαρόλα με εργατικότητα και ανεμελιά. Έννοιες και καταστάσεις που δείχνουν ότι έχουν ξεχαστεί ή έτσι θέλουν να νομίζουμε….μακάρι να μπορούσε να μεταδοθεί αυτή η ενέργεια που εκλύεται επι τριήμερο από διοργανωτές και συμμετέχοντες και αλλού..
και να ταξιδέψει στον αέρα όπως εμείς….
κατα των μνημονίων και υπέρ του μνημονικού..


Από την μία λυπάμαι….
….που αποφάσισα να γνωρίσω αυτή τη γιορτή από κοντά μόλις το 2011..
ηταν δύο ή τρείς οι φορές στο παρελθόν που είχα συναντήσει το τρελό καραβάνι στους δρόμους. Από την άλλη χαίρομαι που το γνώρισα τώρα που πλέον πιθανόν να έχω αποκτήσει την απαραίτητη γωνία στον εγκέφαλο μου που μπορεί να εκτιμήσει τις δυνατές εμπειρίες.

..έπεσε νύχτα…
Η στεγνή σαν γριά κατσίκα αλυσίδα μου κάνει φασαρία μετά από δυο μερες ξεπλύματος από την βροχή και την σκόνη.. τα τελικά μου μπουμπουνάνε στο κλείσιμο του γκαζιού χαλώντας την ησυχία του δάσους….κοιτάζω στο βάθος και χαμηλά , παίρνοντας για δευτερόλεπτα το βλέμμα μου από τα αδύναμα μου φώτα..
το φωτισμένο φίδι των προπορευόμενων ακολουθεί πιστά την χάραξη του δρόμου…

Έχουμε μπροστά μας λέει τουλάχιστον άλλες τέσσερις ώρες…

VIVA CAGIVA…
…και του χρόνου

Τα σέβη μου!

Καλώς ήρθες Σπύρο ....

[tragos610d]

Το τριανταεξάωρο…

Ο ξηροκάμπανος ήχος από το Cagiva με την μπολονέζ καρδιά, ξυπνάει τον Αχλαδόκαμπο, όσο ο δροσερός αέρας της Πελοποννήσου μπαίνει στροβιλιστός στο ανοιχτό μου κράνος . χαλαρώνω και τον απολαμβάνω….Ξαφνικά θυμάμαι ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και συνέρχομαι., κλείνω την ζελατίνα, ανοίγω βίαια το γκάζι, το τοπίο παραμορφώνεται και η εικόνα του κόκκινου Γιωργοmulti και του Χρηστου με την monsterιτσα πλησιάζει επικίνδυνα…το κλείνω και μπαίνω στον ρυθμό τους..
Θα ορκιζόμουνα στην αγία βαλβίδα την πολυλαδούχο ότι ένα ξερό , παλουκιασμένο δέντρο μας καλωσόριζε σαν να είχε ανοιχτές αγκάλες….
Το τριανταεξάωρο μόλις ξεκίνησε..

Μετά από τέσσερις ημέρες συνήλθα…
Το συνήλθα βέβαια είναι στην προκειμένη περίπτωση λίγο περίπλοκη και ειρωνική έννοια γιατι ξέρω ότι σε άλλες τόσες ημέρες θα εχω νοσταλγήσει ήδη το μούδιασμα αυτών των ημερών. Την αίσθηση δηλαδή ότι όλοι κινούνται κανονικά και στους ρυθμούς τους, ενώ εσύ ακόμα είσαι μέσα σε μια φούσκα προσφάτων εμπειριών που σου δίνει άλλη αίσθηση του χρόνου και της κίνησης. Με ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη που δείχνει ότι νιώθεις αήττητος απέναντι στην άτιμη την καθημερινότητα. Έχεις πάει το μυαλό σου σε άλλα μέρη και το δείχνεις.

Συνήλθα λοιπόν, δηλαδή αρχίζει η παραπάνω αίσθηση σιγά-σιγά να χάνεται…Μαμώτο..

Βουτιά στα βαθειά….
το τριανταεξάωρο κύριοι είναι τελικά από εκείνες τις εμπειρίες στην ζωή που δένεσαι μαζί του, γιατί επί της ουσίας αποτελεί μακροβούτι στα σώψυχα για να πιάσεις από το χέρι και να περάσεις πολλές ώρες αντιμέτωπος με τον βαθύτερο σου εαυτό.. τις εμμονές, τις φοβίες αλλά και τις συνθήκες ειρήνης μαζί του.. αυτού που μόνο εσύ ξέρεις
Είναι μια κατάσταση, δεδομένη όσο η εμφάνιση του φεγγαριού κάθε βράδυ, που ισχύει στον ταξιδιωτικό μοτοσυκλετισμό. Και είναι αυτή που η σε δένει μαζί του ή σε κάνει να τον χώσεις κάτω από το χαλί σου μετά την πρώτη κιόλας επαφή.

το κοκκινο ή το μπλέ χάπι…?
του ενός η επίδραση είναι αρχικά σαν κλωτσιά στο στομάχι και κρατά αρκετές μέρες, είναι δε ακρως εθιστική και στην τριανταεξάρωρη περίπτωση θα μετράς ανάποδα ένα χρόνο για να το ξαναπάρεις. Το άλλο φέρνει ναυτίες, ζαλάδες και αφήνει δια βίου αίσθηση κενού και απορία σαν να μην κοίταξες ποτέ από την χαραμάδα εκείνης της μισάνοιχτης πόρτας.
Όταν ταξιδευεις, μπορεί να μετακινείσαι τοπικά , μπορεί να μάτια σου να φιλτράρουν εικόνες και η μύτη σου μυρουδιές και αρώματα αλλά το μεγάλο το ταξίδι το κάνεις μέσα σου. Και ανάλογα με το τι βρίσκεις και το τι βλέπεις κατά την διάρκεια αυτού του ταξιδιού είτε σε τρομάζει ή σε γοητεύει ή ακόμα και σου διαμορφώνει την υπόλοιπη σου ζωή.
Αυτός είναι ο ταξιδιωτικός μοτοσυκλετισμος και τιποτε άλλο…ένα ταξιδι μέσα σου.. και το 36ωρο στο δίνει σε συμπυκνωμένη και με όλα τα λιπαρά μορφή σαν χάπι μαγικό….


Το τριανταεξάωρο μας πάει ένα βήμα μπρός…
Ποτέ δεν αποδέχτηκα την μίζερη εικόνα για την πάρτη μας, που μας εχουν σερβίρει ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό.
Ποτέ δεν πίστεψα είμαστε ένα μάτσο από ακοινώνητους φαγάνες που κοιτάνε την πάρτη τους και μόνο, πατώντας επί πτωμάτων και τρώγοντας σάρκες κάτω από το σεληνόφως.
Και ναι, το τριανταεξάωρο, στο πολύ χαλαρό μάλιστα, καταρρίπτει τον καλά σερβιρισμένο αυτό αστικο και υπεραστικό μύθο..
Χαρούμενες φάτσες, αποφασιστικά μάτια, ανιδιοτέλεια, ομαδικότητα, χιούμορ στη ίδια κατσαρόλα με εργατικότητα και ανεμελιά. Έννοιες και καταστάσεις που δείχνουν ότι έχουν ξεχαστεί ή έτσι θέλουν να νομίζουμε….μακάρι να μπορούσε να μεταδοθεί αυτή η ενέργεια που εκλύεται επι τριήμερο από διοργανωτές και συμμετέχοντες και αλλού..
και να ταξιδέψει στον αέρα όπως εμείς….
κατα των μνημονίων και υπέρ του μνημονικού..


Από την μία λυπάμαι….
….που αποφάσισα να γνωρίσω αυτή τη γιορτή από κοντά μόλις το 2011..
ηταν δύο ή τρείς οι φορές στο παρελθόν που είχα συναντήσει το τρελό καραβάνι στους δρόμους. Από την άλλη χαίρομαι που το γνώρισα τώρα που πλέον πιθανόν να έχω αποκτήσει την απαραίτητη γωνία στον εγκέφαλο μου που μπορεί να εκτιμήσει τις δυνατές εμπειρίες.

..έπεσε νύχτα…
Η στεγνή σαν γριά κατσίκα αλυσίδα μου κάνει φασαρία μετά από δυο μερες ξεπλύματος από την βροχή και την σκόνη.. τα τελικά μου μπουμπουνάνε στο κλείσιμο του γκαζιού χαλώντας την ησυχία του δάσους….κοιτάζω στο βάθος και χαμηλά , παίρνοντας για δευτερόλεπτα το βλέμμα μου από τα αδύναμα μου φώτα..
το φωτισμένο φίδι των προπορευόμενων ακολουθεί πιστά την χάραξη του δρόμου…

Έχουμε μπροστά μας λέει τουλάχιστον άλλες τέσσερις ώρες…

VIVA CAGIVA…
…και του χρόνου

και του χρονου δε λες τπτ...