Ducati Parallel Twins (125/175/250/350/500)

[mostro620]

Οι πρώτες ενδείξεις ότι η Ducati ενδιαφερόταν να κατασκευάσει πολυκύλινδρους κινητήρες εμφανίστηκαν στην έκθεση του Μιλάνο το Δεκέμβριο του 1956. Παρουσιάστηκε η 175 με δικύλινδρο κινητήρα εν σειρά. Με την μοτοσικλέτα αυτή αγωνίστηκε ο Leopoldo Tartarini στο Giro D'Italia το 1957.

Η σχεδίαση του κινητήρα ξεκίνησε απο τον Taglioni to 1950. Το σχέδιο ήταν ενδιαφέρον αλλά πολύπλοκο. Διέθετα δύο σφόνδυλους που συνδέονταν με συνδέσμους Hirth. Οι επικεφαλείς εκκεντροφόροι έπερναν κίνηση με ωστήρια και ελικοειδή γρανάζια.

Ο κινητήρας απέδιδε μεγαλύτερη ισχύ απο τον μονοκύλινδρο των 175 cc, φθάνοντας τους 22 ίππους/11.000 σαλ. Όμως το αυξημένο βάρος και το περιορισμένο εύρος λειτουργίας στροφών του κινητήρα περιόριζε το πλεονέκτημα ισχύος. Η 175 αποτέλεσε την βάση για την 125, μοτοσικλέτα που συμμετείχε στα GP με τον Franco Villa. Πρώτη συμμετοχή στην Monza το 1958. Αυτή η μοτοσικλέτα προοριζόταν να αντικαταστήσει την μονοκύλινδρη έκδοση. Διέθετε παρόμοιο δεσμοδρομικό σύστημα κίνησης βαλβίδων με 3 εκκεντροφόρους. Το σύστημα επέτρεπε στον κινητήρα να περιστρέφεται στο απίστευτο για την εποχή εκείνη όριο των 17.000 σαλ! Όμως το εύρος λειτουργίας ήταν εξαιρετικά περιορισμένο οπότε η μοτοσικλέτα οδηγιόταν δύσκολα παρά το κιβώτιο 6 σχέσεων. Εκτός απο το αυξημένο βάρος ο κινητήρας παρουσιάζε αρκετές βλάβες κυρίως στο σύστημα κίνησης των εκκεντροφόρων. Όλες οι μοτοσικλέτες αυτές πουλήθηκαν μέχρι το 1959 και μόνο 2 χρησιμοποιήσε ο Mike Hailwood σε αγώνες.

Το 1959 ο Stan Hailwood χρησιμοποίησε μια δικύλινδρη έκδοση 250cc με την οποία θα αγωνιζόταν ο Mike Hailwood το 1960. Παρουσιάστηκε στον τύπο τον Φεβρουάριο του 1960. Ο κινητήρας είχε διαστάσεις 55,25 Χ 52 mm και πρακτικά ήταν ένας μεγενθυμένος 125cc. H ισχύς έφθανε τους 43 ίππους/11.600 σαλ ενώ η τελική ταχύτητα έφθανε τα 218 χαω! Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχε καλό κράτημα λόγω αυξημένου βάρους. Την ίδια περίοδο ο Κen Kavanagh έπεισε την εταιρεία να κατασκευάσει μια έκδοση 350cc με την οποία αγωνίστηκε στην Imola. Λόγω ενός αττυχήματος επανήλθε στο Isle of Man, όπου o Hailwood είχε αντίστοιχη μοτοσικλέτα. Διάμετρος Χ διαδρομή ήταν 64 Χ 54 mm, η ισχύς έφθανε τους 48 ίππους αλλά ο κινητήρας παρουσίαζε έντονες ταλαντώσεις, ενώ απαιτούσε επιπλέον εξέλιξη για να γίνει η μοτοσικλέτα ανταγωνιστική.

Στο τέλος της σεζον ο John Surtees αγόρασε τις μοτοσικλέτες 250 και 350 του Hailwood ενώ αργότερα αγόρασε και αυτή του Kavanagh. Τοποθετήθηκαν νέα πλαίσια και ψαλίδια απο τον Ken Sprayson. Την μοτοσικλέτα των 350 cc οδήγησε ο Phil Read στο Isle of Man το 1962 όπου και εγκατέλειψε στα δοκιμαστικά. Η μοτοσικλέτα συμμετείχε ανεπιτυχώς σε ορισμένους ακόμα αγώνες στην Βρετανία.

Οι δικύλινδροι κινητήρες σχεδιάστηκαν μόνο για συμμετοχή στους αγώνες αλλά λόγω των φτωχών αποτελεσμάτων δεν παράχθηκαν μαζικά. Η αποτυχία αυτών των κινητήρων διαμόρφωσε και την βασική φιλόσοφία του Taglioni: παραγωγή μοτοσικλετών με ισορροπία μεταξύ ισχύος και βάρους. Δεν υπήρχε λόγος για περιττές πολυπλοκότητες και αυξημένο βάρος. Άλλωστε μια μοτοσικλέτα με πανίσχυρο κινητήρα περιορισμένου εύρους λειτουργίας που δεν έχει καλή οδηγική συμπεριφορά είναι άχρηστη. Όλες οι μελλοντικές Ducati διαθέτουν ισορροπία μεταξύ ισχύος και βάρους.




Τhe Ducati Story – Ian Falloin – Haynes Edition ISBN:1 85960 668 7

Σχετικό υλικό και από το εξαιρετικό DOC Βελγίου: http://www.ducati-sud-belgio.be/2.0/?op ... id%5B%5D=2" onclick="window.open(this.href);return false;

[Raf]

Ξεθαυω αυτο το θεμα μιας και οι φωτο δεν φαινονταν.

[KRS]

Ξεθαβω αυτο το θεμα μιας και οι φωτο δεν φαινονταν.

μου δίνεις πάσα....

ducati 500 sport 001.jpg

ducati sport 500 001.jpg

ducati sport 500 002.jpg

[Raf]

Κανας κατοχος να μας δωσει πληροφοριες για 500αρι?