Game of Roads 2023: Δυτικά του 1ου μεσημβρινού. Ο δρόμος των Πυρηναίων – Γαλλικές Άλπεις και Φαράγγια

[goulisf]

.

Θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα από το κράνος να προφέρει μονάχα δύο λέξεις, αντικρίζοντας αυτό το θέαμα. “ Εντάξει, εντυπωσιακό … ” Και να μένω με το στόμα ανοιχτό.

Κάποια στιγμή κάναμε μια στάση στο ιδανικότερο σημείο του δρόμου, εκεί που χώριζαν τα δυο μεγάλα βράχια με το καφέ-κόκκινο χρώμα, με τη βλάστηση στην ιδανικότερη απόχρωση του πράσινου και το ποτάμι σε μια απόχρωση μπλε-πετρόλ να συμπληρώνει το καμβά ζωγραφικής. Ρε που είναι κρυμμένος ο Bob Ross;;;


Έχοντας οδηγήσει οι 3 από τους 4 της παρέας αρκετά περάσματα στις Άλπεις, στην άκρη του μυαλού μας πάντα είχαμε την νοτιοδυτική μεριά της Ευρώπης και δη τα Πυρηναία. Βέβαια όταν ξεκινήσαμε τα ταξίδια μας στο εξωτερικό, αρκετά χρόνια πίσω, φαινόταν λίγο ακατόρθωτο το εγχείρημα ενός τέτοιου ταξιδιού όσον αφορά δύο πράγματα, χρήματα και χρόνο.
Η αρχική ιδέα για φέτος, αν θα γινόταν πράξη, ήταν για ένα μεγάλο ταξίδι προς τα δυτικά, συνδυάζοντας ότι καλύτερο από οδηγικής άποψης και θέας μπορούσε να χωρέσει στις μέρες που θα είχαμε διαθέσιμες. Όπως έχω πει και σε προηγούμενο ταξιδιωτικό, αυτοσκοπός των ταξιδιών μας δεν είναι τόσο οι πασίγνωστες πόλεις με αξιοθέατα, για εμάς “ κονσέρβες ”, για άλλους “ κουκίδες ". Όχι ότι σε τέτοια μέρη δεν πηγαίνουμε, αλλά το ενδιαφέρον μας το μονοπωλούν οι όμορφες γραμμές που ενώνουν αυτές τις κουκίδες.

Οπότε προσδεθείτε γιατί μόλις ξεκίνησε το…

Game of Roads 2023: ΔΥΤΙΚΑ ΤΟΥ 1ου ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΥ



Ο Δρόμος των Πυρηναίων – Γαλλικές Άλπεις και Φαράγγια

​


Προετοιμασία ταξιδιού

Κάπου σε κάποιο ταξιδιωτικό έχω διαβάσει το εξής ρητό: Ένα ταξίδι το ζεις 3 φορές. 1ον κατά την προετοιμασία του, 2ον κατά την πραγματοποίηση του και 3ον όταν το αναπολείς ( βλέποντας φωτογραφίες και βίντεο ). Όσον αφορά εμένα, η προετοιμασία του ταξιδιού είναι το καλύτερό μου. Είναι σχεδόν το μισό ταξίδι. Διαβάζοντας εμπειρίες άλλων ταξιδιωτών παίρνεις ιδέες και αποφεύγεις κακοτοπιές. Μαθαίνεις πράγματα για τα μέρη που θα επισκεφθείς, που μπορεί να μην τα μάθαινες ποτέ. Επίσης προλαμβάνεις καταστάσεις π.χ. αξιοθέατα που τις μέρες που θα τα επισκεφθείς να είναι κλειστά. Ή μπορεί να σταθείς τυχερός τις μέρες του ταξιδιού π.χ. μια τοπική γιορτή ή αξιοθέατα με δωρεάν είσοδο οπότε γλιτώνεις έξοδα.

Όπως κάθε φορά που πραγματοποιούμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια, η προετοιμασία του όλου εγχειρήματος ξεκινάει νωρίς-νωρίς, μιας και τα ταξίδια τα κάνουμε αρχές Σεπτέμβρη οπότε έχουμε άπλετο χρόνο για συλλογή πληροφοριών.

Είχα ξεκινήσει δειλά-δειλά από αρχές Μάρτη να ετοιμάζομαι, αφού για όλους μας ήταν μια άγνωστη περιοχή. Έψαξα μέρη που θα επισκεπτόμασταν, συνδύασα διαδρομές, ώστε από κει που θα περνούσαμε να έχουμε όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα, οδηγώντας παράλληλα μέσα από όμορφους δρόμους. Στο συγκεκριμένο ταξίδι όλοι βοήθησαν κατά την προετοιμασία. Άλλος έψαξε ξενοδοχεία, άλλος διαδρομές, άλλος αξιοθέατα πόλεων.

Πληροφορίες για τις διαδρομές και τα περάσματα που θα οδηγούσαμε, τις άντλησα διαβάζοντας τα λίγα ταξιδιωτικά που υπάρχουν σε ελληνικά forum, αφού όσοι έχουν πάει και έχουν γράψει ταξιδιωτικά είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μιλάμε πάντα για διαδρομές στα Πυρηναία και όχι για ντόλτσε βίτα στη Βαρκελώνη.

Από το ADVRide και από άλλα forum, με κορυφαίο το ταξιδιωτικό του 2009 από το Moto.gr “ H ερωτική ζωή της σαρδέλας του Ατλαντικού ”. Πληροφορίες επίσης από το Best Biking Roads και από το Νο 1 site-οδηγό μου τα τελευταία χρόνια, το Dangerous Roads. Μια σημαντική βοήθεια για τα περάσματα στα Πυρηναία, ήρθε από τον KRS , στέλνοντάς μου το παρακάτω βιντεάκι από το κανάλι Motorcycle Diaries στο Youtube: www.youtube.com/watch?v=A0nVcbAGgCs

Έγινε το τελικό ξεσκαρτάρισμα όσον αφορά τις διαδρομές, τις πόλεις ή τις περιοχές που θα μέναμε και εκεί άρχισα να δίνω βάση, ψάχνοντας το κάτι παραπάνω. Αρχές Ιουνίου έστειλα σε όλους το Roadbook του ταξιδιού, με διορία έως αρχές Αυγούστου αφού το διαβάσουν, να κάνουν κάποιες αλλαγές αν ήθελαν. Μέσα Αυγούστου συμφωνήσαμε όλοι στα πάντα ( διαδρομές, διαμονές, ημερομηνίες ), αγοράσαμε τα εισιτήρια στις 20 Αυγούστου και απλά περιμέναμε να περάσουν οι μέρες έως τις 5 Σεπτέμβρη που θα ξεκινούσε το ταξίδι.


Οι κλασσικές οδηγίες προς ναυτιλλομένους…


ΕΓΓΡΑΦΑ

Ταυτότητα με λατινικούς χαρακτήρες και να είναι σε καλή κατάσταση.

Δίπλωμα: Το χάρτινο χρώματος ΡΟΖ είχαμε (δεν μας ζητήθηκε ποτέ).

Άδεια μοτοσυκλέτας: μας ζητήθηκε μόνο στα check in πριν αναχωρήσουν τα πλοία. Αααα!!! και σε ένα μπλόκο στην Ισπανία.

Διεθνής ασφάλεια (πράσινη κάρτα): Βγαίνει αυθημερόν από την ασφαλιστική εταιρία της μοτοσυκλέτας.

Οδική βοήθεια: Αν είσαι σε χώρα της Ε.Ε. ισχύει ότι και στην Ελλάδα. Καλύτερα όμως επικοινωνία με την ασφαλιστική σου.

Ευρωπαϊκή κάρτα ασφάλισης: Βγαίνει με αίτηση στον ασφαλιστικό φορέα του καθενός.

Καλό θα ήταν να υπάρχουν όλα και σε φωτοτυπίες σε άλλη μεριά για να μη χαθούν.

Τηλέφωνα πρεσβειών της Ελλάδος σε όλες τις χώρες.

Πανευρωπαϊκός αριθμός άμεσης βοήθειας: 112



ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ - ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

ΠΕΡΙΟΔΟΣ
5 έως και 21 Σεπτεμβρίου 2023.


ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΨΑΜΕ:
Ιταλία - Γαλλία - Ισπανία - Ανδόρα - Μονακό.


ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΠΛΟΙΟΥ ΜΕΤ’ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ( τιμή χαμηλής περιόδου ):

Επιβάτης 124€ - 20% έκπτωση ( λόγω 3ων ατόμων και πάνω ) = 99€

Μοτοσυκλέτα 56€

Επίναυλος καυσίμου 64€ ( νταβατζιλίκι!!! )

Σύνολο: 219€


ΒΕΝΖΙΝΗ:

Τιμές: https://gr.globalpetrolprices.com/gasol ... es/Europe/.

ΙΤΑΛΙΑ: ~ 2€ (09/2023).

ΓΑΛΛΙΑ: ~ 2€ (09/2023).

ΙΣΠΑΝΙΑ: ~ 1,85€ (09/2023).

ΑΝΔΟΡΑ: ~ 1,55€ (09/2023).

ΜΟΝΑΚΟ: ~ 2,10€ (09/2023). Σιγά μη βάζαμε στο Μονακό βενζίνη!!!


Τα παρακάτω ισχύουν λίγο-πολύ σε όσες χώρες ταξιδέψαμε.

Φώτα: Υποχρεωτικά όλο το 24ωρο.

Όρια ταχύτητας: 130 σε αυτοκινητόδρομους, 90 – 70 χιλ. σε επαρχιακούς και 50 – 30 χιλ. σε κατοικημένες περιοχές.

Προτεραιότητες: Σε κόμβους, προτεραιότητα έχουν αυτοί που κινούνται μέσα στον κόμβο.

Διαβάσεις: Σταματάμε οπωσδήποτε.

Επιτρεπόμενο αλκοόλ: Σε όλες τις χώρες σχεδόν το όριο είναι 0,5.

Ραντάρ & μπλόκα: Μπλόκα δύσκολα θα βρείτε γιατί η τεχνολογία έχει προχωρήσει. Γιατί εκεί που άλλοτε υπήρχαν μπλόκα, τώρα υπάρχει ο Μεγάλος Αδελφός, κοινώς κάμερες. Σε μεγάλους επαρχιακούς στη Γαλλία που κινηθήκαμε, υπάρχουν αρκετά ραντάρ με κάμερες ανάμεσα σε δύο σημεία και τσεκάρουν λογικά τη μέση ωριαία ταχύτητα. Μπορεί να είναι και μούφα η δουλειά, για να μην τρέχουν οι οδηγοί. Βέβαια σε μερικά σημεία βρήκαμε γάλλους μοτοσυκλετιστές που πήγαιναν αφρενάριστοι. Στην Ισπανία σε ένα μπλόκο που μας σταμάτησαν, απλά τσέκαραν αν οι μηχανές και εμείς " απασχολούσαμε ". Σε εισόδους μικρών πόλεων και χωριών που έχουν φωτεινή ένδειξη χιλιομέτρων, κόβουμε ταχύτητα γιατί μπορεί να υπάρχει κάμερα και να μας έρθει η λυπητερή στο σπίτι αργότερα. Σε ένα πάσσο στην Ιταλία, το οποίο περνούσε από ένα χωριό, είχαν βάλει 6 κάμερες!!! Τέλος σε ιστορικές πόλεις υπάρχουν και οι απαγορεύσεις σε ιστορικά κέντρα σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας ( βλέπε ZTL ).


ΔΙΟΔΙΑ

Τιμές: Motorway tolls and vignettes in Europe - Tolls.eu


Ιταλία: Πατάς κουμπί, παίρνεις χαρτί και πληρώνεις στην έξοδο του αυτοκινητόδρομου.

Γαλλία: Αλλού μετωπικοί σταθμοί διοδίων όπως στην Ελλάδα, αλλού όπως στην Ιταλία

Ισπανία: Δεν μπήκαμε σε Autopista ( κλειστός αυτοκινητόδρομος με διόδια ), οπότε δεν ξέρω.

Σε όλες τις χώρες στα διόδια έπαιρναν και κάρτες.


Έλεγχος συνόρων: Στα σύνορα της Ανδόρας μόνο ένας τυπικός έλεγχος ταυτοτήτων.

Επικοινωνία: Εντός Ε.Ε. δωρεάν τα πάντα, εκτός Ε.Ε. Ανδόρα και Μονακό, “ τσεκούρι ”, ευρώ και MB.

Τιμές ξενοδοχείων: Booking

Πρόγνωση καιρού: windy

Χάρτες –GPS: το ρόλο του πλοηγού φέτος τον μοιραστήκαμε οι 3 από τους 4. Είχαμε στη διάθεσή μας και Sygic και Google maps. Μιλάω πάντα για εφαρμογή στο κινητό και όχι συσκευή GPS. Σε δυο-τρία σημεία ο Google μας κρέμασε. Δεν νοείται χάρτης με online ενημέρωση και να σε βγάζει σε αδιέξοδο. Ή να σε στέλνει σε δρόμο που απαγορεύεται. Οπότε δαγκωτό Sygic.

Μετρητά-Κάρτες: Όλες οι χώρες έχουν νόμισμα το Ευρώ ( Ανδόρα και Μονακό το έχουν υιοθετήσει). Υπάρχουν αρκετά ATM για ανάληψη χρημάτων ( στην Ισπανία με χρεωστική της Εθνικής, η προμήθεια ήταν 3€ για όλο το ποσό ( λογικό ποσό, όχι 1 εκατομμύριο € !!! ) ). Οπουδήποτε σε καταστήματα, καφέ και εστιατόρια έχουν POS.

Ασφάλεια: Πρώτη μας προτεραιότητα να βρίσκουμε ξενοδοχείο με ασφαλές parking για να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Σε στάση για καφέ ή βόλτα σε μια πόλη, παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες σε κεντρικά σημεία που να τις βλέπει αρκετός κόσμος. Ένας συναγερμός ή μια απλή κλειδωνιά δισκόφρενου με συναγερμό αρκεί. Καλή κλειδωνιά ποδηλάτου για τα κράνη. Αν είστε από τους τύπους που φοβούνται και τη σκιά τους, μη πάτε πουθενά γιατί δε θα περάσετε καλά και θα χαλάσετε την παρέα. Δεν αφήνουμε εκτεθειμένα πράγματα πάνω στη μηχανή. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς ή τα “καμουφλάρουμε” καλά ώστε να είναι δύσκολο να βάλει κάποιος χέρι. Το καλύτερο απ’ όλα είναι να βρούμε ένα πληρωτέο parking και να τα αφήσουμε εκεί μαζί με κράνη και τα ρέστα, έχοντας το κεφάλι μας ήσυχο και μη κουβαλώντας όλα τα πράγματα μαζί μας. Από θέμα ελέγχου τώρα αν είστε φρόνιμοι, οι περισσότεροι αστυνομικοί δεν θα σας ενοχλήσουν. Εγώ όταν ψάχνω απεγνωσμένα parking σε μεγάλη πόλη και δε βρίσκω, απευθύνομαι σε αστυνομικούς και ρωτάω που μπορώ να αφήσω τη μηχανή, έστω και παράνομα για λίγη ώρα.

Ανεφοδιασμός: οι χάρτες που είχα φτιάξει είχαν ενδιάμεση στάση ανά σχεδόν 200χλμ σε βενζινάδικα για ξεκούραση και ανεφοδιασμό. Το 70% των βενζινάδικων είναι εντελώς self service, μόνο αντλίες, χωρίς κανένα υπάλληλο, όλες δέχονταν κάρτες και ελάχιστες δέχονταν και χαρτονομίσματα. Σε βενζινάδικο στη Γαλλία που έβαλα βενζίνη με την χρεωστική της Εθνικής, μου κρατήθηκε ένα ποσό 100€, σε μια εβδομάδα πήραν το αντίτιμο της βενζίνης 30€ και τα υπόλοιπα χρήματα μου επιστράφηκαν μετά από 15 μέρες από την ημερομηνία συναλλαγής ( Εθνική Rules!!! ). Όσοι είχαν πιστωτική κάρτα δεν τους κρατούσε τίποτα.

Αλλά η βενζίνη άλλο πράγμα. Καθαρή, διαυγής σαν νερό, να τη πιείς στο ποτήρι. Και από τη μάνικα όταν έβαζες, έβγαινε πράμα και όχι “ αέρας ” ( γκούχου-γκούχου ). Στα περισσότερα βενζινάδικα στη Γαλλία υπήρχαν τριών ειδών βενζίνες. Η SP 98αρα, η SP 95αρα και η καινούρια μόδα που οσονούπω θα έρθει και προς τα δω, η SP 95 Ε10 με 10% βιοαιθανόλη. 100σταρα ακόμα να βρω στα ταξίδια μου!!!


Και για το τέλος δυο συμβουλές:

Νο1: για να περνάς καλά όπου πηγαίνεις σε ξένο τόπο, πρέπει να περνάς ¨απαρατήρητος¨. Μην προκαλείς κανέναν γιατί ο ¨απέναντι¨ που μάλλον βρίσκεται στη χώρα του δεν ξέρεις ποιος είναι και τι ρόλο βαράει. Μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος από το πουθενά.

Νο2: αν δεν είναι ανάγκη να καλύψετε χλμ, μην πάτε από αυτοκινητόδρομους. Πάρτε τους επαρχιακούς δρόμους και η καταπληκτική τους ομορφιά θα σας ανταμείψει.



Αλλά πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας, ας γνωριστούμε:

Tasos με BMW 750 GS




KRS με Ducati Multistrada 1000 DS




Panos & Giorgia με KTM 1290 Super Adventure




Και ο γράφων αυτές τις γραμμές Giorgio με Ducati Multistrada 620

1η ΜΕΡΑ - ΤΡΙΤΗ 05/09/2023​

ΠΑΤΡΑ - ANCONA​

Φεύγω, φεύγω, τώρα φεύγω…

​
Το βαθύ μου ύπνο εκείνο το συννεφιασμένο πρωινό της Τρίτης 5/9, χάλασε ο γνωστός ήχος εισερχόμενου μηνύματος από το Viber. Ήταν ο μόνιμος συνταξιδιώτης μας τα τελευταία χρόνια ο KRS, ο οποίος είχε ξεκινήσει αχάραγο από τη Καλαμάτα για να μην τον πιάσει η επερχόμενη κακοκαιρία στο δρόμο και καταπίνοντας 300 χλμ, είχε φτάσει στα προάστια της Πάτρας.

" Χαλάρωσε, πιες καφέ και άσε μας να ξυπνήσουμε σαν άνθρωποι ".

Αφού κατέφθασε στο σπίτι μου, κανονίσαμε γύρω στις 12:00 η ώρα, να πάμε όλοι να κάνουμε check in. Είχαμε σκεφτεί να πάμε νωρίς για check in στο λιμάνι, να γυρίσουμε σπίτια μας να φορτώσουμε πράγματα στις μηχανές και γύρω στις 14:00 να μπαίναμε κατευθείαν στο καράβι, φοβούμενοι τον καιρό, ο οποίος δε μας τα έλεγε καλά. Ώρα αναχώρησης είχαμε στις 14:30 και υπήρχε περίπτωση για 1 χιλιόμετρο απόσταση να χρειαζόταν να φορέσουμε αδιάβροχα, αφού την ώρα της αναχώρησης σχεδόν όλα τα sites του καιρού έδειχναν βροχή. Στο check in μαθαίνουμε ότι το πλοίο θα είχε μιάμιση ώρα καθυστέρηση όσον αφορά την αναχώρηση από Πάτρα. Οπότε γυρνάμε για αγορά προμηθειών για το ταξίδι και ένα τελευταίο καφέ πριν να γυρίσει ο καθένας από τους υπόλοιπους στο σπίτι του, ώστε να αρματωθεί και να ετοιμαστεί για το ταξίδι.

Φτάνοντας στο λιμάνι αράξαμε στο πλάι του καραβιού περιμένοντας το ΟΚ από την υπεύθυνη για να επιβιβαστούμε. Ήταν καμιά 15αρια μηχανές. Άλλοι γύρναγαν στην πατρίδα τους, ένα ζευγάρι πήγαινε στο MotoGP στο Misano και ένας Τούρκος με μια Harley Davidson, που πιθανόν θα πήγαινε σε κάποια συνάντηση ομοϊδεατών του.




Οι πρώτες ψιχάλες μας ανησύχησαν, φοβούμενοι για ξαφνική αλλαγή του καιρού προς το χειρότερο. Κοιτάζοντας μας οι υπεύθυνοι για το φόρτωμα του καραβιού, μας έβαλαν στο καράβι σε μια μεριά πρόχειρα, ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Βασικά περιμέναμε να τελειώσει ένα βυτιοφόρο την προμήθεια του προς το πλοίο. Εκεί μαθαίνουμε από έναν αξιωματικό του πλοίου το πρωτοφανές για ταξίδι με μηχανή στην Ανκόνα. Θα παρκάραμε τις μηχανές δίπλα στο καταπέλτη του πλοίου ( Superfast XI ) και όχι στο τρίτο υπόγειο, που για να τις παρκάρεις στη Πάτρα και να τις ξεπαρκάρεις στην Ανκόνα έχανες 3 κιλά ιδρώτα και βρώμαγες καυσαερίλας από τα φορτηγά και τις νταλίκες.

Αράξαμε τις μηχανές εκεί που μας υπόδειξαν. Το παλληκάρι που έδενε τις μηχανές τον λυπήθηκε η ψυχή μου γιατί ήταν μόνος του, αργούσε και κανείς δεν τον βοηθούσε. Από τις κινήσεις του κατάλαβα ότι δεν είχε ξανά-δέσει ούτε σκοινί απλώματος για ρούχα. Σε μια στιγμή μου υποδεικνύει να παρκάρω τη μηχανή κοντά στη πλαϊνή λαμαρίνα του πλοίου και αρχίζει να την κουνά δυνατά για να δει αν στέκεται καλά, λέγοντας μου ότι θα βρούμε καιρό. " Μάστορα ", του φωνάζω " μην τη κουνάς και σπάσει κάνα stand. Την έχω πληρώσει, δε μου τη χαρίσανε ".




Ανεβήκαμε στο σαλόνι του πλοίου, όπου βρήκαμε εύκολα ένα μεγάλο καναπέ να κάτσουμε και να γίνει κατά κάποιο τρόπο το βραδινό μας κρεβάτι. Λόγω ότι ήταν η δεύτερη μέρα που ίσχυε η χαμηλή περίοδος όσον αφορά τις τιμές, ούτε αεροπορικά καθίσματα δεν υπήρχαν διαθέσιμα. Η ώρα δύσκολα πέρναγε αλλά η είσοδος των Τούρκων μεταναστών στην Ηγουμενίτσα με την καθιερωμένη συνήθεια τους να απλώνονται σαν τα μυρμήγκια παντού, ψάχνοντας να βρουν που θα στρώσουν να κοιμηθούν, έδωσε μια ευχάριστη νότα στο ταξίδι μας. Οι σερβιτόροι του πλοίου είχαν αγανακτήσει με την όλη κατάσταση και ειδικά ένας, βλέποντας ένα πιτσιρικά να κουβαλάει ένα υπέρδιπλο στρώμα θαλάσσης, θέλοντας να το βάλει ανάμεσα από τα καθίσματα του σαλονιού, έφαγε πόρτα και μάλιστα στα ρωμαίϊκα. “ Εεεπ, πάρτο και δρόμο, έξω “. Κάποια στιγμή ρωτήσαμε κάτι ένα σερβιτόρο και μας έπιασε την κουβέντα αφού μας είδε με τις κορντούρες, μιας και αυτός είχε μηχανή, ένα MT 07.

Είχαμε πάρει προμήθειες για το ταξίδι αλλά μόλις ακούσαμε ότι το εστιατόριο του πλοίου θα κλείσει σε μισή ώρα, πήγαμε για την καθιερωμένη ελληνική Bolognese ( ένα βουνό μακαρόνια με κιμά, παλιά ήταν μικρογραφία του Ολύμπου, αλλά λόγω ανατιμήσεων έγινε μικρογραφία του Χελμού ) και συνέχεια με αστείες ιστορίες από ταξίδια. Και ήρθε η ώρα του ύπνου. Κάποιοι από εμάς είχαν φροντίσει να προμηθευτούν φουσκωτό στρώμα θαλάσσης για να κοιμηθούν το βράδυ. Οι υπόλοιποι κάναμε τους καναπέδες του σαλονιού κρεβάτια και κουτσά στραβά κοιμηθήκαμε, αφού την άλλη μέρα είχαμε σχεδόν 550 χλμ όλα από Autostrada.



Χάρτης ημέρας 491 ναυτικά μίλια




Αξιοσημείωτα μέρη: Το σαλόνι του πλοίου!!!


Κατάλυμα: οι καναπέδες του πλοίου ( απ’ το ολότελα ).

2η ΜΕΡΑ – ΤΕΤΑΡΤΗ 06/09/2023​

Ancona - Torino​

Μια γκάζι, μια φρένο…

​
Πρωινό ξύπνημα αλλά όχι και τόσο χάλια απ’ ότι περιμέναμε, αφού προλάβαμε να κοιμηθούμε κάνα 5ωρο – 6ωρο. Η ανυπομονησία για έξοδο από το καράβι είχε χτυπήσει κόκκινο και κατά τις 13:00 μπαίναμε στο μικρό κολπίσκο της Ανκόνα. Αργά βέβαια αφού υποτίθεται θα φτάναμε στην Ανκόνα στις 11.Έπειτα από μια ώρα βγήκαμε επιτέλους από το καράβι και βάλαμε πλώρη για το βενζινάδικο που είχαμε στις σημειώσεις μας, εκεί που θα γινόταν ανασύνταξη, σωστό ντύσιμο, φουλάρισμα βενζίνης και θα ξεκινούσαμε το ταξίδι μας.




3 παρά μπαίναμε στην Autostrada, πήραμε το biglietto και με σταθερή ταχύτητα 130 – 140 χλμ προσπερνάγαμε περιφερειακά τη μια πόλη μετά την άλλη. Ο καιρός για αρχή ήταν σύμμαχός μας, αφού οδηγούσαμε σε μια ηλιόλουστη μέρα με κανονική θερμοκρασία.




Κάποια στιγμή λίγο πριν το Ρίμινι, στην αριστερή μεριά της Autostrada φάνηκε η εξέδρα της πίστας του Misano ( αφού η εξέδρα ακουμπάει την Autostrada ). Λίγο πιο πέρα φάνηκε και μια μαύρη νταλίκα με επιγραφή έντονων κίτρινων χρωμάτων VR 46 υποδηλώνοντας την ομάδα του “ Γιατρού ” Valentino Rossi, αλλά και ότι είχαν αρχίσει οι ετοιμασίες για τον αγώνα του MotoGP που θα διεξαγόταν 4 μέρες μετά.

Κάθε 200 χλμ είχα υπολογίσει στάση για αναπλήρωση υγρών δικών μας αλλά και των μοτοσυκλετών και λίγη ξεκούραση. Οπότε 1η στάση στο βενζινάδικο που ήταν στις σημειώσεις μου έξω από τη Μπολόνια, κλείσιμο του ξενοδοχείου για το βράδυ και συνέχεια πάλι προς τα βόρεια. Βαρετή η Autostrada αλλά για να φτάσουμε γρηγορότερα στο Βορρά της Ιταλίας ήταν μονόδρομος.




Σε κάποια στιγμή αρχίζει η κίνηση να γίνεται εντονότερη, όχι ότι ο αυτοκινητόδρομος ήταν άδειος, αλλά πέσαμε σε κίνηση λόγω ενός τροχαίου δυστυχήματος και αναγκαστικά περάσαμε ανάμεσα από τα αυτοκίνητα που πήγαιναν σημειωτόν. Προσπερνάμε το τροχαίο και συνεχίζουμε παίρνοντας το δρόμο για Τορίνο, το τελικό μας προορισμό για σήμερα το βράδυ.








Βενζίνη και ξεκούραση σε βενζινάδικο έξω από την Πιατσένζα.




Μπάσιμο στην Autostrada και πάλι για τη συνέχεια υπολογίζοντας να ήμαστε γύρω στις 21:00 και κάτι στο Τορίνο. Στο δρόμο, καινούρια μεγάλη καθυστέρηση από άλλο τροχαίο και ήδη στο χρονοδιάγραμμα της σημερινής ημέρας ήμασταν πίσω κατά 4 ώρες και κάτι.

Κάποια στιγμή και ενώ οδηγούμε στο θεοσκόταδο, 30 χλμ μακριά από το Τορίνο, το έταιρο Ducati και το ΚΤΜ είχαν μείνει πίσω χωρίς να ξέρουμε το λόγο. Συνεννοηθήκαμε με το Tasos να τους περιμένει και εγώ να φύγω προς το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει γιατί η ώρα είχε πάει 21:45 και η ρεσεψιόν θα έκλεινε στις 22:30. Οπότε φτάνω στα διόδια πληρώνω τα “ μπόλικα “ 40,90€ για τη διαδρομή Ancona – Villanova d'Asti στα προάστια του Τορίνο και συνεχίζω από την επαρχιακή, ορεινή διαδρομή για να βγω στη πόλη του Τορίνο, σκεπτόμενος ότι αν συνέχιζα από Autostrada θα έμπλεκα στην κίνηση της εισόδου προς τη πόλη, στα φανάρια κ.α.




Στη διαδρομή υπήρχε και ένα άλλο ξενοδοχείο, σε ένα προάστιο, αρκετά καλύτερο, που στο Booking φαινόταν γεμάτο. Αφού δεν είχαμε πληρώσει το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει, σκέφτηκα μήπως και είχε κάνα δωμάτιο εκτός πλατφόρμας και στεκόμασταν τυχεροί. Φτάνω λοιπόν, κατεβαίνω, ρωτάω, αλλά μπααααα που τέτοια τύχη. Οπότε ξανακαβαλάω τη μηχανή και δρόμο μέσα στο σκοτάδι για το Τορίνο. Εντύπωση μου έκαναν οι διαβάσεις στα δύο - τρία χωριά που πέρασα, μιας και πάνω από αυτές υπήρχαν φώτα led, για να είναι ορατές από μακριά.

Μπήκα στη πόλη φτάνοντας στο ξενοδοχείο οριακά γύρω στις 22:20 και ευτυχώς βρήκα τον ρεσεψιονίστ, ο οποίος βιαζόταν να φύγει, γιατί όπως μου είπε, για να πάει σπίτι του έπρεπε να πάρει δύο λεωφορεία. Αφού τακτοποιήθηκε το θέμα με τα δωμάτια και πλήρωσα, μου έπιασε κουβέντα μόλις έμαθε ότι είμαστε από Ελλάδα, μιλώντας μου για κάποια ταξίδια που είχε κάνει στα μέρη μας. Εν τω μεταξύ είχαν έρθει και οι συνταξιδιώτες μου οπότε τον αποχαιρετήσαμε, ευχαριστώντας τον παράλληλα, που είχε κάτσει μέχρι αυτή την ώρα για να μας εξυπηρετήσει. Η καθυστέρηση της ομάδας οφειλόταν σε ξεβίδωμα του καθρέφτη του Ducati. Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν.

Το ξενοδοχείο δεν έλεγε και πολλά πράγματα αλλά για έναν ύπνο ήταν ΟΚ. Το Τορίνο δεν θα το βλέπαμε καθόλου αφού η βόλτα που είχαμε προγραμματίσει λόγω καθυστερήσεων ακυρώθηκε. Από φαγητό τώρα οι τρεις είχαν φάει στον τελευταίο ανεφοδιασμό έξω από το Τορίνο οπότε οι υπόλοιποι δύο ξεκινήσαμε για εύρεση φαγητού και η αναζήτηση πιτσαρίας σε κοντινή απόσταση από το ξενοδοχείο θα ήταν για μας χρυσωρυχείο. Ευτυχώς λίγο παραπέρα βρήκαμε μια που πήγαινε για κλείσιμο και τελικά μας εξυπηρέτησε.

Take away πίτσα λοιπόν και μέχρι να γυρίσουμε πίσω στο δωμάτιο, την είχαμε εξαφανίσει. Μπάνιο και βαθύ ύπνο για να ξεκουραστούμε από τη κούραση του καραβιού και την ακόμα μεγαλύτερη κούραση της Autostrada.



Χάρτης ημέρας 543 χλμ




Αξιοσημείωτα μέρη: Κανένα. Τι να δεις από τον αυτοκινητόδρομο;

Κατάλυμα: Hotel Castello - Torino ( καλούτσικο ).

Τιμή: 70€ 2κλινο - 88€ 3κλινο με πρωινό

Parking 10€ οι 4 μότο.


Συνεχίζεται...

[goulisf]

3η ΜΕΡΑ – ΠΕΜΠΤΗ 07/09/2023

Torino - Albertville

Πάρτε ζβάρα τα βουνά, τις κορφές …

3η μέρα σήμερα και σηκωθήκαμε μετά χιλίων βασάνων από το βαθύ μας ύπνο, αφού είχαμε δώσει ραντεβού νωρίς από την προηγούμενη μέρα ( συγκεκριμένα είχαμε πει 08:30 ΜΙΖΑ ). Καθίστε ρε να πάρουμε μια ανάσα! Τελικά σηκωθήκαμε 07:30, φάγαμε πρωινό και ξεκινήσαμε να φορτώνουμε πράγματα. Με τα πολλά το 08:30 έγινε 09:00 και ξεκινήσαμε.






Φύγαμε από το Τορίνο χωρίς να δούμε τίποτα ( καράβι, τροχαία είχαν κάνει τη δουλειά τους ) με στόχο να μπούμε στον επαρχιακό και να φτάσουμε έως τα ιταλο-γαλλικά σύνορα.










Οδηγήσαμε καμιά ώρα τον SS25, σταματήσαμε για ανεφοδιασμό λίγο πριν τη πόλη Susa και συνεχίσαμε ανεβαίνοντας μέσα από ωραία δασώδη διαδρομή με στόχο το πρώτο πέρασμα-πάσσο του ταξιδιού μας, το Col du Mont Cenis.














Όμορφο από μακριά και ειδικά βλέποντάς το κομμάτι με τη τσιμεντένια προφύλαξη σε βάζει στο κλίμα το τι ακολουθεί.










Αλλά κάτι του έλειπε που το καταλάβαμε ανεβαίνοντάς το. Τι; Μα ένα καλό οδόστρωμα. Από τη στιγμή που περάσαμε στη γαλλική μεριά και ο δρόμος άλλαξε από SS25 σε D1006, καταλάβαινες γιατί όλοι πίνουν νερό στο όνομα της ιταλικής ασφάλτου. Μπαλωματάκια μμμ όχι τέλεια στρωμένα και μικρές καθιζήσεις στο οδόστρωμα χαλούσαν λιγάκι την όλη εικόνα του περάσματος. Λογικά μια φορά στα 10 χρόνια θα ασφαλτοστρώνουν αυτά τα κομμάτια, που βρίσκονται στου δι@όλου τη μάνα, οπότε μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Εδώ εμείς δεν έχουμε ασφαλτοστρώσει ΠΟΤΕ τους δρόμους που οδηγούν στα Άγραφα, οπότε σκάσε και οδήγα, που τα θες όλα δικά σου.






Βέβαια όλα αυτά εξαφανίζονται με το που τελειώνεις την ανάβαση και αντικρίζεις τη λίμνη του Mont Cenis. Η στάση για φωτογραφίες ήταν επιβεβλημένη.






Το χρώμα της λίμνης λίγο πιο σκούρο από τον καταγάλανο ουρανό, που μας είχε κάνει τη χάρη και σήμερα να είναι σύμμαχός μας, για να απολαύσουμε τις ομορφιές της φύσης, κάνοντας αυτό που μας αρέσει, οδηγώντας.







Λίγα λόγια από το Internet…


για το Col du Mont Cenis, ένα πέρασμα στις Άλπεις σε υψόμετρο 2.085 m, που αποτελεί το όριο μεταξύ των Άλπεων Cottian και Graian. Πιστεύεται από ορισμένους συγγραφείς ότι ήταν το πέρασμα που χρησιμοποίησε ο Αννίβας για να διασχίσει τις Άλπεις και να επιτεθεί στη Ρώμη. Το πέρασμα του Mont Cenis έχει συμπεριληφθεί 5 φορές στον Γύρο της Γαλλίας ( Tour de France ).








Η στάση μας ήταν για 5 λεπτά βγάζοντας όμορφες φωτογραφίες και συνεχίσαμε περνώντας από την κορυφή του πάσσου στα 2085 μέτρα. Βλέποντας ολόγυρα αυτή την ομορφιά ένιωθες ότι ήσουν μέσα σε καμβά ζωγραφικής.



Πωπω και ακόμα είμαστε στην αρχή του ταξιδιού!!! Τι μας περιμένει!!!


Το κατέβασμα του Col du Mont Cenis εξίσου πολύ ωραίο,












έως ότου φτάσαμε στο L'Envers και ακολουθήσαμε τον D902. Από εκεί ξεκίναγε ένα μικρό πασσάκι, το Col de la Madeleine, προπομπός και μικρό κομμάτι του πρώτου SuperSOS του ταξιδιού μας.






Και μιλάμε για το Col de l’ Iseran, το υψηλότερο ασφαλτοστρωμένο πέρασμα στις Άλπεις και στην Ευρώπη.






Συνεχίσαμε στο ίδιο μοτίβο δρόμου και με όλη τη διαδρομή να είναι πάνω από τα 1750 μ. Ολόγυρα μας περιέβαλαν γυμνά βουνά με το δρόμο να απλώνεται σαν ένα γκρι φίδι πάνω σε γρασίδι.






Ανεβαίνοντας το πάσσο και λίγο πριν τη κορυφή, σταματάμε στην άκρη του δρόμου, εκεί που είχαν σταματήσει και άλλοι μοτοσικλετιστές, να αγναντέψουμε στο απέναντι βουνό, τον παγετώνα που είχε σχηματιστεί στην κορυφή του.








Φώτο και συνέχεια για τη κορυφή του περάσματος. Εδώ να επισημάνω ότι το οδόστρωμα δεν είναι και τέλειο, αλλά οδηγιέται. Αλλά με αυτά που βλέπουν τα μάτια σου όμως, δεν έχεις το μυαλό σου στο δρόμο αλλά τριγύρω, στην ομορφιά που σου χαρίζει απλόχερα η φύση. Βέβαια αν είχε και την τέλεια άσφαλτο θα μιλάγαμε για μοτοσικλετιστικό παράδεισο, όχι ότι και έτσι δεν είναι.










Λίγα λόγια από το Internet…

για το Col de l’ Iseran ( Κολ ντι Zράν), ένα ορεινό πέρασμα στη Γαλλία στα 2.770 μέτρα, το υψηλότερο ασφαλτοστρωμένο πέρασμα στις Άλπεις. Ξεκινάει από το νότο από το Lanslebourg-Mont Cenis και τελειώνει στο Bourg-Saint-Maurice. Είναι τμήμα των Graian Alps, βρίσκεται στο διαμέρισμα της Savoie, κοντά στα σύνορα με την Ιταλία. Το πάσο έχει συνολικό μήκος 81 χλμ και αποτελεί μέρος του Route des Grandes Alpes. Το πάσο έχει συμπεριληφθεί πέντε φορές στον Γύρο της Γαλλίας ( Tour de France ) από το 1947.



Έπειτα από 10 λεπτά φτάναμε στην χιλιο-φωτογραφημένη πέτρινη πινακίδα.










Γεμάτο από μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες το σημείο, με τους περισσότερους να περιμένουν υπομονετικά να αδειάσει η πέτρινη πινακίδα από τους προηγούμενους ώστε να πάρουν και αυτοί σειρά για να φωτογραφηθούν. Στάση λοιπόν και για μας για το ίδιο πράγμα.








Βάλαμε και το αυτοκόλλητο του ταξιδιού μας στη κολώνα.










Εντύπωση μου έκανε που το εστιατόριο-καφέ ήταν κλειστό. Οπότε η σκέψη για καφέ εκεί ναυάγησε και το μόνο που κάναμε μετά τις πόζες ήταν η “ ανάγκη ” μας. Χημική πεντακάθαρη τουαλέτα στα 2800 μ σχεδόν. Τα σχόλια περισσεύουν…



.

[goulisf]

.

Μετά και από αυτή τη μικρή στάση ανεβήκαμε στις μηχανές και πήραμε τη κατηφόρα.




Έχω ξαναπεί ότι κάθε καλό πάσσο που σέβεται τον εαυτό του έχει και μια λίμνη στη κορυφή. Ε… λίγο πιο πέρα και η μικρή αλπική λίμνη.




Το κατέβασμα εξίσου όμορφο και αυτό,














με το τελείωμά του να καταλήγει στο κοσμοπολίτικο χωριό, το Val d’ Isere.






Ένα χωριό γεμάτο σαλέ και ξενοδοχεία εναρμονισμένα όλα στο ύφος των Άλπεων. Πέτρα και ξύλο παντού. Ζει και αναπνέει από τη τουριστική κίνηση που υπάρχει στη περιοχή ( χειμερινά σπορ, πεζοπορία, ορειβασία, μοτοσυκλέτα, ποδηλασία ).






Και κει που οδηγούσαμε με έναν ωραίο ρυθμό και ταχύτητα 60-80 χλμ, κατευθείαν 30. Και όταν λέμε 30 το εννοούμε γιατί και να μη θέλαμε εμείς, κρατούσαν το ρυθμό τα υπόλοιπα οχήματα. Βέβαια βλέποντας και τις πινακίδες με τη σήμανση ότι σε καταγράφουν κάμερες, αλλά και τις ίδιες τις κάμερες, ας έκανες και αλλιώς. Θα ερχόταν σπίτι σου ο ταχυδρόμος με σακούλα σκουπιδιών.




Παρόλο που είχαμε αρκετή ώρα στη διάθεσή μας έως τον τελικό μας προορισμό για σήμερα, αποφασίσαμε να μη κάτσουμε για καφέ και χάσουμε τσάμπα ώρα, αλλά να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας, να χορτάσει το μάτι μας για να μπορεί μετά να τα διηγηθεί. Στη συνέχεια το κομμάτι του πάσσου περνά μέσα από μικρά σκαμένα αλλά και ανοιχτά τούνελ, ώσπου εμφανίζεται η λίμνη Chevril, εξίσου όμορφη λίμνη με τη δική της όμορφη ιστορία.








Έτσι για την ιστορία… η λίμνη βρίσκεται δίπλα στο χωριό Tignes. Το αρχικό χωριό βρισκόταν στο κάτω μέρος αυτού που είναι τώρα η λίμνη.

Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γαλλία βρέθηκε σε ανάγκη για ηλεκτρική ενέργεια. Προσπαθώντας να είναι προνοητικοί, σκέφτηκαν να κατασκευάσουν ένα υδροηλεκτρικό φράγμα, πάνω από το παλιό χωριό. Αυτό όμως συνάντησε μεγάλη αντίσταση, από ειρηνικές διαμαρτυρίες μέχρι ανθρώπους που προσπάθησαν να ανατινάξουν το φράγμα. Το χωριό στέγαζε 60 κατοίκους, εκκλησία, σχολείο και ταχυδρομείο. Η μετακόμιση δεν ήταν απλή και πολλά κτίρια καταστράφηκαν στη διαδικασία αυτή.

Το 2003 για να τιμήσουν την 50η επέτειο της μετεγκατάστασης του χωριού, έστησαν ένα άγαλμα, το La Dame du Lac, η Κυρία της Λίμνης. Ο θρύλος λέει ότι κατά τη διάρκεια της μετεγκατάστασης του χωριού μια κυρία αρνήθηκε να φύγει από το σπίτι της. Αυτό οδήγησε στον πνιγμό της όταν το χωριό πλημμύρισε, και ότι το άγαλμα είναι μια αναπαράσταση του να παρακολουθεί το χωριό κάτω από τη λίμνη.

Φώτο από Google




Συνεχίσαμε στην εξίσου όμορφη διαδρομή ( D902 ), με τα τούνελ να διαδέχονται το ένα το άλλο και τελειώνοντας το πάσσο, φτάσαμε σε μια διασταύρωση κοντά στη μικρή πόλη Bourg-Saint-Maurice.


















όπου εκεί επέβαλα εντελώς δημοκρατικά ( σχεδόν δικτατορικά ), την άποψη μου για τη συνέχεια της ημέρας. Η αρχική χάραξη της διαδρομής έλεγε πως αν είμαστε νωρίς στη Bourg-Saint-Maurice θα κάναμε ένα πέρασμα αστραπή σε ένα άλλο πάσσο.

Μα λέει; Αξίζει να πάμε;
Ρε ακολουθήστε με και δε θα χάσετε.

​Συνεχίζεται...

​.

[goulisf]

.

Στρίβουμε στη διασταύρωση και ανηφορίζουμε παίρνοντας τον D1090 με την αρχή του να ξεκινά με καμιά 20αρια φουρκέτες.










Και ενώ αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον η ανάβαση, σε κάποιο σημείο του δρόμου έκαναν κάποια έργα οπότε αναγκαστικά σταματήσαμε και περιμέναμε να πάρουμε το ΟΚ για να συνεχίσουμε.




Και ενώ ξεκινάω πρώτος, οι υπόλοιποι άργησαν λίγο, γιατί την ώρα που ξεκίναγαν , μπήκε μπροστά τους ένα κονβόι μοτοσικλετιστών, οι οποίοι μάλλον έκαναν χρονομέτρηση και πήγαιναν με τη ταυτότητα στο στόμα. Βέβαια το οδόστρωμα σε σχέση με το Col de l’ Iseran έχει καλυτερεύσει αισθητά, γι αυτό και η γρήγορη οδήγηση από μέρους τους. Είχα κόψει ταχύτητα και περίμενα τους δικούς μου να έρθουν.




Και ενώ έχουν περάσει οι μισοί από τους “ γλήγορους ”, από το πλαϊνό μέρος του κράνους μου βλέπω δίπλα μου τον συνταξιδιώτη μου το Tasos και ακούω την ατάκα του:

Φεύγω, πάω μ’ αυτούς.
Που πάς ρε τρελέ;. θυμάμαι να του φωνάζω

Μετά από κάνα 3άρι χλμ τον βλέπω να έχει κόψει ρυθμό και να μας περιμένει. Κατάλαβε ότι έχουμε έρθει τουριστική εκδρομή και όχι να κατεβάσουμε χρόνους.










Συνεχίσαμε ανηφορικά σε καλή άσφαλτο και περάσαμε μέσα από το τουριστικό θέρετρο La Rosiere.














Από κει και πάνω ξεκίναγε το αλπικό τοπίο.






Λίγα λεπτά οδήγησης ήταν αρκετά για να φτάσουμε στην κορυφή, εκεί που ξεπρόβαλε το άγαλμα του Αγ. Βερνάρδου.










Το bonus pass που τους είχα υποσχεθεί ήταν το Col du Petit Saint-Bernard ( Μικρό πέρασμα του Αγ. Βερνάρδου ).





Λίγο πιο πέρα, στην κορυφή του περάσματος, το ξύλινο γλυπτό σήμα κατατεθέν του. Ο σκύλος του Αγίου Βερνάρδου με το χαρακτηριστικό βαρελάκι με κονιάκ στο λαιμό του.




Λίγα λόγια από το Internet…

για το Col du Petit Saint-Bernard, ένα ορεινό πέρασμα στις Άλπεις στα σύνορα Γαλλίας-Ιταλίας. Το πέρασμα βρίσκεται στα 2188 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Βρίσκεται μεταξύ της Σαβοΐας της Γαλλίας και της κοιλάδας της Αόστα της Ιταλίας, στα νότια του ορεινού όγκου του Mont Blanc. Το πέρασμα Little St Bernard συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στο Tour de France το 1949 και έχει συμπεριληφθεί τρεις φορές από τότε.

Οι μοναχοί του Saint Bernard de Menthon Hospice, ενός ξενώνα στο πέρασμα του Αγίου Βερνάρδου, που παρείχαν βοήθεια στους εξαντλημένους ταξιδιώτες της περιοχής των Ελβετικών Άλπεων, χρησιμοποιούσε τους σκύλους για να μεταφέρει τροφή και ροφήματα. Σε εκείνες τις περιοχές διασταυρώθηκε με άλλες τοπικές ράτσες και διαμορφώθηκε ο περίφημος σκύλος σωτήρας των Ελβετικών Άλπεων. Ο σκύλος Άγιος Βερνάρδος βοηθούσε την διάσωση ανθρώπων στα όρη, διότι λόγω της αυξημένης όσφρησης του μπορούσε να μυρίσει τον άνθρωπο και με το πλούσιο τρίχωμα του να τον ζεστάνει. Το βαρελάκι δεμένο στον λαιμό του σκύλου, με το οποίο απεικονίστηκε για πρώτη φορά από τον Άγγλο ζωγράφο Edwin Landseer στον πίνακα με τίτλο «Αλπικοί Μολοσσοί» το 1831, περιείχε κονιάκ προκείμενου να το προσφέρει στους κουρασμένους ταξιδιώτες έως ότου έρθει η βοήθεια.

Απαραίτητη η στάση για ξεκούραση και φωτογραφίες με φόντο το συμπαθητικό σκυλί.










Αφού τελείωσε η 45λεπτη στάση, είχαν βγει οι φωτογραφίες, βάλαμε το αυτοκόλλητο του ταξιδιού μας, είχαν αγοραστεί τα αναμνηστικά, είχε κλειστεί και το ξενοδοχείο, ξεκινήσαμε το κατέβασμα προς Ιταλία μεριά.






Θα κάναμε ένα μικρό κομμάτι μέχρι να βρούμε ένα πλάτωμα και να γυρίσουμε πάλι πίσω στη κορυφή του πάσσου, όπου εκεί θα γυρνάγαμε πάλι πίσω στη μικρή πόλη Bourg-Saint-Maurice, συνεχίζοντας δυτικά. Στην Ιταλική μεριά φάνηκε και πάλι αυτό που συναντήσαμε το πρωί. Η διαφορά του οδοστρώματος με τη γαλλική μεριά ήταν αισθητή.




Να και η αλπική λίμνη. Είπαμε ότι κάθε καλό πάσσο έχει και τη λίμνη του.












Ξανά πάλι πέρασμα από τη κορυφή του πάσσου και από το χωριό La Rosiere.










Η παρακάτω φώτο με τον ροζ ελέφαντα, ίσως να έχει σχέση με τον Αννίβα και το πέρασμά του από κει με τους ελέφαντες για να κατακτήσει τη Ρώμη ( Β' Καρχηδονιακός πόλεμος 218π.Χ. - 202 π.Χ. ). Όρκο δε παίρνω...




Λίγο παρακάτω στρίψαμε για να κατεβούμε από μια πιο σύντομη διαδρομή, πλάι με αυτή που ανεβήκαμε, αυτή στη παρακάτω φώτο, με την άσφαλτο βαμμένη σε ροζ χρώμα έως ένα σημείο. Λίγο παρακάτω χαλάει όμως και δεν πιάνει ούτε τη βάση το οδόστρωμα.






Επιστρέψαμε στη Bourg-Saint-Maurice για να ξεκινήσουμε το τελευταίο κομμάτι μας για σήμερα.

Η χάραξη της υπόλοιπης ημέρας ήταν να μπούμε στον επαρχιακό Ν90 μετά από μια ήρεμη διαδρομή μιας ώρας θα φτάναμε στον προορισμό μας, τη γαλλική πόλη της Albertville.

Tasos: “ Τι δε θα πάμε από πάνω, από τη λίμνη; ”

Εγώ: “ Είναι μισή ώρα παραπάνω; Θέλεις να πάμε; ”

Tasos “ Είναι ωραίο κομμάτι, μη το χάσουμε ”.

Εγώ: “ Έγινε!!! ”


Αλλαγή πλεύσης λοιπόν, συνεχίζοντας και πάλι από τον D902 με προορισμό την Albertville. Τελικά κάποιος είχε βαλθεί να μη μας αφήσει σε ησυχία, γιατί η συνέχεια ήταν πάλι από ορεινό πέρασμα εξίσου καλό αν και λίγο διαφορετικό σε σχέση με τα προηγούμενα, με τη διαδρομή μέσα από στενό δρόμο, πνιγμένο στο πράσινο. Λίγο αργότερα βρεθήκαμε σε αλπικό τοπίο.










Φτάσαμε στη κορυφή ενός περάσματος, του Cormet de Roselend στα 1970 μ, βγάζοντας μια-δυο φώτο.










Ξεκινήσαμε για τη λίμνη Lac de Roselend από τον ίδιο δρόμο που εν τω μεταξύ άλλαξε όνομα σε D925.












Όμορφη η διαδρομή και εξίσου όμορφη και η λίμνη.














Σωστός πίνακας ζωγραφικής.






Στο τέλος της λίμνης ξεκίναγε το Col de Méraillet, ένα άλλο μικρό πασσάκι στα 1600 μέτρα, με το δρόμο να συνεχίζει έως το μικρό χωριό Beaufort.












Εκεί ξεκινώντας το τελευταίο κομμάτι του D925, ξαναγίναμε πάλι παιδιά. Πώς; Οδηγώντας ένα απολαυστικό κομμάτι, με ανοιχτές συνεχόμενες στροφές, σαν να είμαστε σε τραινάκι λούνα πάρκ, μια από δω, μια από κει.




Η δε άσφαλτος, 40άρι γυαλόχαρτο.






Τελειώνοντας το και αυτό, μπαίναμε στην Albertville και καρφί για το ξενοδοχείο.







Λίγα λόγια από το Internet…

για την Albertville ( Άλμπερβιλ ), μια γαλλική πόλη στο νομό Σαβοΐας, στη νοτιοανατολική Γαλλία. Βρίσκεται στις Γαλλικές Άλπεις. Η σύγχρονη πόλη Άλμπερβιλ δημιουργήθηκε το 1836 από τον βασιλιά Κάρολο Αλβέρτο της Σαρδηνίας, ο οποίος συγχώνευσε τη μεσαιωνική πόλη Κονφλάν, η οποία έχει κτίρια που χρονολογούνται από τον 14ο αιώνα, με την πόλη Λ'Οπιτάλ. Από τότε, η Αλμπερβίλ έχει αναπτύξει το εμπόριο μεταξύ Γαλλίας, Ιταλίας και Ελβετίας.

Η πόλη είναι γνωστή για τη φιλοξενία των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1992.





Αρκετά καλό το ξενοδοχείο με κλειστό parking στη πίσω μεριά του. Γρήγορο μπάνιο και έξοδο προς αναζήτηση φαγητού.






Στο κέντρο της πόλης βρήκαμε και μια παρέα με βέσπες που τους είχαμε δει στο Col d l'iseran λίγες ώρες πριν.






Οι έμπειροι γευσιγνώστες που είχα μαζί μου έψαξαν και βρήκαν δυο εστιατόρια και κινήσαμε προς τα κει. Για παν ενδεχόμενο, είχαμε σταμπάρει και ένα κεμπαμπτζίδικο για τη στραβή. Πάμε στο 1ο εστιατόριο στο οποίο ήταν ο ένας απάνω στον άλλο. Γυρνάμε προς το κέντρο της πόλης και στο επόμενο εστιατόριο που είχαν κοιτάξει, το οποίο δεν τους γέμισε το μάτι. Αφού κάναμε δυο φορές το κέντρο της πόλης πέρα-δώθε και με είχε κόψει η πείνα, τους ξεκαθαρίζω ότι θα πάω για κεμπάμπ, θέλοντας να φάω κάτι γνώριμο και αν χρειαστεί να πειραματιστώ με το φαγητό, θα το κάνω άλλη μέρα. Θέλοντας και μη κατάλαβαν ότι δεν είχαν άλλη επιλογή και με ακολούθησαν. Και πραγματικά είχα δίκιο γιατί το ευχαριστήθηκαν. Αφού σκάσαμε στο φαί, πιάσαμε κουβέντα για τη φανταστική διαδρομή που είχαμε κάνει σήμερα. Ήταν από τις μέρες που η διαδρομή δε θες να τελειώσει με τίποτα. Γυρισμός στο ξενοδοχείο και βαθύς ύπνος για ξεκούραση.



Bonne nuit για την ώρα



Χάρτης ημέρας 310 χλμ




Αξιοσημείωτα μέρη: Col du Mont Cenis, Col de l’ Iseran, Col du Petit Saint-Bernard, Cormet de Roselend

Κατάλυμα: Hotel Le Savoie ( αρκετά καλό ).

Τιμή: 66€ 2κλινο - 77€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Free Parking.

.

[goulisf]

.

4η ΜΕΡΑ – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 08/09/2023


Albertville – Romans sul Isere


Επί βράχου κρεμάμενοι…

4η μέρα του ταξιδιού μας και πρωινό ξύπνημα στις 07:30 για να ετοιμαστούμε για τη σημερινή ημέρα. Λόγω ότι δεν είχαμε πρωινό στο ξενοδοχείο, πήρα τη μηχανή και έκανα μια βόλτα για να πάρω μια πρωινή “ γεύση ” της πόλης αλλά και να βρω κάπου, κάτι για να φάω. Έκανα τη βόλτα μου γύρω από τη πόλη , από την οποία δε ξετρελάθηκα κιόλας. Το μόνο καλό που είδα όση ώρα βολτάριζα, ήταν οι ωραίες μονοκατοικίες με τους προσεγμένους κήπους τους. Εδώ να θυμίσω ότι η Albertville είχε φιλοξενήσει τους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του 1992, αλλά απ’ ότι κατάλαβα ίσως δεν κατάφερε να αδράξει την ευκαιρία ώστε να μετατραπεί σε δυνατό παίχτη στη περιοχή της.


Βρήκα σε ένα μικρό εμπορικό κέντρο μια Boulangerie ( αρτοποιείο ) και σταμάτησα, τρώγοντας ένα κρουασάν και πίνοντας ένα καφέ. Αν τύχει και βρεθείτε κάποια στιγμή στη Γαλλία, να ξέρετε ότι στα συγκεκριμένα μαγαζιά σαν είδος πρωινού πιο πολλά γλυκά είδη θα βρείτε παρά αλμυρά. Τα βασικά προϊόντα για κατανάλωση σαν πρωινό, γι’ αυτό το λόγο είναι και φθηνά, είναι το κλασσικό γαλλικό κρουασάν βουτύρου, το τετράγωνο με σοκολάτα και ένα είδος σαλίγκαρου με σταφίδες και ζάχαρη. Αλμυρά μόνο οι κλασσικές γαλλικές μπαγκέτες γεμισμένες με τυριά και αλλαντικά.


Γύρισα στο ξενοδοχείο και ετοιμαστήκαμε για τη σημερινή διαδρομή. Για αρχή θα ανεβαίναμε λίγο προς το βορρά για να θαυμάσουμε τη λεγόμενη “ Βενετία των Άλπεων ”, το Annecy και κατόπιν θα κατεβαίναμε μέσα από πανέμορφους δρόμους που είχα ψάξει κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του ταξιδιού.


Ξεκίνημα λοιπόν από την Albertville και τον επαρχιακό D1212.














Συνέχεια με τον D1508 και σε 20 λεπτά, φτάσαμε στη λίμνη του Annecy και οδηγώντας τον παραλίμνιο δρόμο απολαμβάναμε την ομορφιά της λίμνης.














Σε απόσταση 10 χλμ από το κέντρο του Annecy, άρχισε η κίνηση να γίνεται εντονότερη και αναγκαστικά βλέποντας και τους ντόπιους μοτοσικλετιστές ότι για να μην περιμένουν, έχουν αρχίσει να πατάνε διπλή γραμμή δεν το πολυσκεφτήκαμε και κάναμε ακριβώς το ίδιο.




Βέβαια το παρακάναμε λίγο, αφού κάποια στιγμή από το αντίθετο ρεύμα, ερχόταν ένα αυτοκίνητο με οδηγό μια κυρία μεγάλης ηλικίας, κουνώντας το χέρι της πέρα-δώθε για να κάνουμε στην άκρη, γιατί μάλλον την εμποδίζαμε. Κάτι σαν: Σκοτώνω και δεν πληρώνω. Νταλίκα πέρναγε από τη λωρίδα της. Τέλος πάντων. Εδώ να εκθειάσω αρκετούς Γάλλους οδηγούς αυτοκινήτων, που κοιτάζοντας το καθρέφτη, έκαναν στην άκρη, αφήνοντάς μας χώρο για να προσπεράσουμε. Η όλη κίνηση που αντιμετωπίσαμε δεν οφειλόταν σε κίνηση από τουρίστες, αλλά από εργασίες που έκαναν κάποια συνεργεία.


Έπειτα από λίγη ώρα ήμασταν στη κεντρική γέφυρα του Annecy.




TIP: Φτάνοντας στη γέφυρα που ενώνει τα δυο κομμάτια της πόλης, 50 μέτρα πριν στα αριστερά, υπάρχει ένα δρομάκι που εκεί δίπλα έχει parking για μηχανές.




Την περίοδο της προετοιμασίας του ταξιδιού, το είχα βρει ψάχνοντας για το που θα αφήσουμε τις μηχανές ώστε να μην χάσουμε χρόνο. Και όντως είχα κάνει Jack Pot. Παρόλο που υπήρχαν κι άλλα μηχανάκια, υπήρχαν κενές θέσεις και για τα δικά μας, οπότε κλειδώνουμε κράνη, μπουφάν, βάζουμε δισκόφρενα και ξεκινάμε την περιήγηση.





Λίγα λόγια από το Internet…


για το Annecy ( Ανεσύ ), τη μεγαλύτερη πόλη του διαμερίσματος Haute-Savoie στην περιοχή Auvergne-Rhône-Alpes της Νοτιοανατολικής Γαλλίας. Βρίσκεται ανάμεσα σε χιονισμένα βουνά στο βόρειο άκρο της ομώνυμης λίμνης, μια από τις μεγαλύτερες λίμνες της Γαλλίας, που θεωρείται η πιο καθαρή λίμνη στην Ευρώπη. Η πόλη του Annecy είναι γνωστή και ως η “ Βενετία των Άλπεων ” και αποτελεί τόπο διεξαγωγής του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Κινουμένων Σχεδίων.



Περπατήσαμε 50 μέτρα και βρεθήκαμε στη γέφυρα με το χίλιο-φωτογραφημένο τοπίο και στο βάθος στη μέση του καναλιού, το Le Palais de I'Île, γραφικό μεσαιωνικό κάστρο, πρώην φυλακή και πλέον μουσείο τέχνης και ιστορίας.












Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες και περιδιαβήκαμε τα σοκάκια του “ Μαργαριταριού των Γαλλικών Άλπεων ”.










Θεωρώ πως το βράδυ φωτισμένα κατάλληλο, το όλο σκηνικό θα μοιάζει βγαλμένο από παραμύθι.


Το κακό είναι ότι πέσαμε στη Λαϊκή της Παρασκευής και γινόταν στα κεντρικά σοκάκια το έλα να δεις. Πάγκοι με λαχανικά, τυριά, κρέατα, ρούχα κ.α.








Έχοντας κάνει μια μεγάλη βόλτα στα σοκάκια, καθίσαμε σε παρακείμενη καφετέρια για να πιούμε ένα καφέ. Κάναμε μια επιπλέον βόλτα για να πάρουμε τα αναμνηστικά μας και πήγαμε προς τις μηχανές για τη συνέχεια της σημερινής μας διαδρομής. Ασφαλές parking το συγκεκριμένο δίπλα από το κέντρο του Annecy.




Ξεκινήσαμε λοιπόν και για περίπου 2 χλμ οδηγήσαμε στο πλάι της λίμνης, χαζεύοντας και το μεγάλο πάρκο αλλά και την ομορφιά που χαρίζει η λίμνη στη περιοχή.








Αρκετός κόσμος στο πάρκο να απολαμβάνει τον ήλιο σε παγκάκια, άλλοι να κάνουν θαλάσσιο ποδήλατο στη λίμνη και αρκετά σκαφάκια κάνοντας το γύρο της λίμνης. Μου θύμισε αρκετά το Sankt Moritz με την λίμνη του.

Πάνω στις μηχανές τώρα και η διαδρομή βγάζοντάς μας από το Annecy, ακολουθούσε τον επαρχιακό D1201.






Συνεχίζοντας από τη γαλλική ύπαιθρο και νότια έως το Aix les Bains, όπου οδηγήσαμε παράλληλα με τη λίμνη του και φτάσαμε στο Chambery.








Μέσα από διαδοχικούς δρόμους ακολουθήσαμε τον D912, που σε κάποιο ταξιδιωτικό που είχα διαβάσει το χειμώνα, τον ανέφερε σαν ένα καλό πέρασμα, το λεγόμενο Pass de la Fosse.














Ωραίος δρόμος με καλή άσφαλτο που τελειώνει στο χωριό Saint Pierre d’ Entremont. Συνεχίσαμε από μικρούς επαρχιακούς, περνώντας από μικρά γαλλικά χωριά και περιφερειακά από τη Grenoble, κατευθυνθήκαμε προς το νότο.
















Η συνέχεια ήταν καταπληκτική, μιας και θα οδηγούσαμε ένα SuperSOS του συγκεκριμένου ταξιδιού κατ' εμέ...


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Σκοπός μας για την υπόλοιπη μέρα ήταν να μπούμε στο περιφερειακό πάρκο του Vercors και να κάνουμε δυο-τρία ωραία κομμάτια από φαράγγια πριν φθάσουμε στη πόλη που θα διανυκτερεύαμε. Ο επαρχιακός D1532 θα μας οδηγούσε στα υπέροχα φαράγγια.




Ένα λάθος που έκανα στο GPS όταν αποθήκευα τις διαδρομές έχει ως συνέπεια να προσπεράσουμε τη διασταύρωση για το πρώτο, το Gorges du Nan ( D22 ), οπότε το κλαίμε και το καίμε και συνεχίζουμε για το επόμενο. Και ενώ είδα τη πινακίδα που μου έδειχνε το δρόμο, προτίμησα τη σιγουριά του GPS. Ααααχχχχχχ...

Έτσι για να έχετε μια ιδέα τι χάσαμε εξαιτίας της μ@λακίας που έκανα...




Συνέχεια στην παρακάτω διασταύρωση λοιπόν και ακολουθώντας το μικρό πιστάκι- δρόμο με όνομα D31, φτάσαμε στον οικισμό Le Faz.




Εκεί μπήκαμε στον D292 γνωστό και ως Route des Presles, ένα όμορφο πάσσο, με το δρόμο λίγο πιο κάτω να γίνεται συναρπαστικός, σκαμμένος πάνω στα βράχια και μικρά τούνελ.






















Ψηλά στο βράχο οι τρύπες είναι τα τούνελ που περάσαμε.




Συνεχίσαμε σε στενό δρομάκι πάνω στο βουνό με κομμάτια βράχων δεξιά και αριστερά του δρόμου, κάνοντας ένα μεγάλο κομμάτι από το φαράγγι Gorges de la Bourne ( D531 ).















Βρήκαμε και βενζινάδικο- selfservice στη μέση του πουθενά, οπότε φουλάραμε για να μην τρέχουμε. ( στου δι@όλου τη μάνα 1,95€ . Τιμή Γαλλίας 1,99€. Αντίστοιχο στην Ελλάδα θα την είχε 2,50€ λόγω επαρχίας. Άστα...).




Κατηφορίσαμε μέσα από επαρχιακούς δρόμους D103, D518, D178, D199 προς το κερασάκι στη σημερινή μας τούρτα.








Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Τελευταίο και καλύτερο για σήμερα λοιπόν και ένα από τα μέρη που είχαμε σημειώσει σαν must to ride there και super SOS στη λίστα όλου του ταξιδιού. Και μιλάω για το Col de la Machine ( D76 ) και το επιμέρους κομμάτι του, το Combe Laval.

Είχα ψάξει αρκετά για αυτό, είχα δει αρκετά videos όπως ενός σύντροχου από το ADVRide, αλλά ειδικά αυτό www.youtube.com/watch?v=UyUjgv34ncQ το οποίο έχει μαζεμένα σχεδόν όλα τα φαράγγια της περιοχής, το έβλεπα μια φορά τη βδομάδα. Δε ξέρω, τα τοπία, η οδήγηση στα φαράγγια, η μουσική με “ έφτιαχναν “.

Φτάνουμε στην αρχή του φαραγγιού, ανοίγουμε κάμερες και κινητά και ξεκινάμε ( και που τις άνοιξα εγώ κάτι έγινε). Το επόμενο βράδυ θα τα έκανα θάλασσα. Έγραψα όλη τη διαδρομή με τη κάμερα και καταλάθος σβήστηκε ( έτσι λέμε όταν κάνουμε μ@λακία ). Ευτυχώς υπήρχε και η Giorgia και κάτι γράψαμε.

Πάμε λοιπόν...







Ότι και να γράψω εδώ δεν αντικατοπτρίζει το δέος που σε πιάνει οδηγώντας το συγκεκριμένο κομμάτι.

Ξεκινάει με ένα τούνελ γύρω στα 200 μέτρα και συνεχίζει με μπαλκονάτο φιδίσιο δρόμο που η θέα του σε αποζημιώνει.












Έπειτα συνεχίζει μέσα από μικρούς βράχους και το μάτι να βλέπει ολόγυρα και να μη χορταίνει.








Κάποιοι από μας το ξανάκαναν και δεύτερη φορά.










Αράξαμε τις μηχανές στην αρχή των βράχων, για μια ολιγόλεπτη στάση, να βγάλουμε καμιά φωτογραφία και να βάλουμε το αυτοκόλλητο του ταξιδιού μας στη ταμπέλα. Εντάξει η θέα και μόνο κόβει την ανάσα. Ορθώς το θεωρούσαμε ένα από τα SuperSOS όλου του ταξιδιού.









Στη στάση που κάναμε, κλείσαμε και το ξενοδοχείο, σε μια μικρή πόλη 40 λεπτά απόσταση από κει που βρισκόμασταν. Οπότε καβαλήσαμε τις μηχανές και πήραμε τον κατήφορο, μέσα από γραφικά γαλλικά χωριουδάκια.












Το ξενοδοχείο βρισκόταν στη μικρή πόλη Romans sur Isere που επιλέχθηκε σαν πιο γραφική σε σχέση με τις γύρω πόλεις. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, ξεφορτώσαμε μπαγκάζια, γρήγορο μπάνιο, προμήθειες από το διπλανό supermarket και βουρ για το κέντρο της πόλης.

Σεργιανήσαμε στα σοκάκια της πόλης και θαυμάσαμε τη φωτισμένη γέφυρα του ποταμού Isere, ενός ποταμού που οι πηγές του βρίσκονται στο Col de L’ Iseran. Λίγο παρακάτω από το Romans sur Isere και ενώ έχει περάσει από διάφορες πόλεις, ενώνεται με τον ποταμό Ροδανό και καταλήγει στη Μεσόγειο.












Στη μικρή μας βόλτα είδαμε και κάτι που μας έκανε παράξενη εντύπωση. Ένα γλυπτό-γυναικεία γόβα στην άκρη του ποταμού. Ψάχνοντας λίγο στο Internet είδαμε πως η πόλη είναι η γενέτειρα ενός διάσημου γάλλου σχεδιαστή παπουτσιών ( Clergerie ) και σε αρκετά σημεία της πόλης έχει βάλει παρόμοια γλυπτά.




Είχε έρθει όμως η ώρα να φάμε και χωρίς να το πολυσκεφτούμε, απ’ το να μπλέξουμε με πειραματισμούς και παράξενα πιάτα ή να τρελαθούμε στη πίτσα και στα μακαρόνια, η λύση ενός κεμπαμπτζίδικου ήταν ότι έπρεπε. Γιατί όταν είσαι όλη μέρα στο δρόμο και σε έχει κόψει η πείνα και οι επιλογές της περιοχής είναι ελάχιστες, καλύτερα να φας κάτι γνώριμο παρά να μείνεις “ νηστικός ”.

Το εστιατόριο-fast food που καθίσαμε ήταν το Marmara Kebab. Μισό καρβέλι ψωμί ( θρακόψωμο ) τίγκα στο γύρο, γεμάτο λαχανικά, sos γιαουρτιού και δίπλα πατάτες. Τιμή το καθένα γύρω στα 9€. Με δύο τέτοια, θες δύο Cola και τρείς σόδες για να χωνέψεις. Ο Τούρκος ιδιοκτήτης του Marmara Kebab, κατάλαβε ότι είμαστε Έλληνες από την ομιλία μας και αφού φάγαμε καλά και του κάναμε καλό λογαριασμό, μας κέρασε από ένα μπακλαβαδάκι ( ο Θεός να το κάνει μπακλαβαδάκι, αφού ψάχναμε τα καρύδια με το κιάλι ).

Γυρίσαμε προς το ξενοδοχείο μέσα από τα σοκάκια της πόλης.












Δώσαμε ραντεβού για το πρωί, για τη συνέχεια του ταξιδιού μας, με το ερωτηματικό ποιο δρόμο να διαλέξουμε. Κιθαρίστας ή Ντράμμερ; Αυτοκινητόδρομο ή επαρχιακό;

Αύριο θα απαντούσαμε στο ερωτηματικό.



Bonne nuit και πάλι.



Χάρτης ημέρας 289 χλμ




Αξιοσημείωτα μέρη: Annecy, Route des Presles ( D292 ), Col de la Machine ( D76 ), Combe Laval

Κατάλυμα: Hotel CAT ( καλό ).

Τιμή: 54€ 2κλινο - 66€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Free Parking.

Συνεχίζεται...
.

[goulisf]

.

5η ΜΕΡΑ – ΣΑΒΒΑΤΟ 09/09/2023

Romans sul Isere - Bergerac

Στην ενδοχώρα της Γαλλίας…

Δυστυχώς η σημερινή μέρα δεν θα έχει αρκετές φωτογραφίες, όπως όλες οι μέρες, λόγω του ότι όλα τα βίντεο που έγραψα με την κάμερα σβήστηκαν καταλάθος ( μ@λακία μου ).

Σηκωθήκαμε το πρωί και ετοιμαστήκαμε για τη σημερινή διαδρομή. Πήγα νωρίς-νωρίς σε μια boulangerie που είχα σταμπάρει κατά τη βραδινή επιστροφή μας από τη βόλτα για να πιώ καφέ και να φάω κάτι, μιας και στη τιμή του ξενοδοχείου δεν συμπεριελάμβανε το πρωινό. Οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες είτε είχαν πάρει κάτι αποβραδίς, είτε έτρωγαν μετά στη πρώτη στάση. Γύρισα στο ξενοδοχείο και φόρτωσα μπαγκάζια. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, 09:00 η ώρα είχαμε φάει, είχαμε φουλάρει βενζίνη και ξεκινούσαμε.




Η απόφαση για το ποιο δρόμο θα παίρναμε είχε παρθεί. Επαρχιακή οδός χωρίς διόδια, ώστε οδηγώντας να γνωρίσουμε και τη γαλλική ύπαιθρο. Εξάλλου, πότε θα μας δινόταν αυτή η δυνατότητα; Οπότε το κεφάλι κάτω και οδήγηση μέχρι να πιαστεί ο κ΄@λος μας ή να μείνουμε από βενζίνη. Βλέπεις 500 χλμ είναι αυτά και πολλά θα γίνουν εντός κατοικημένων περιοχών, που σημαίνει όριο 30-50. Έδρα όπου νυχτώσει...


Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Romans sur Isere με κατεύθυνση δυτικά οδηγώντας τον D532.






Δεν πέρασε πολύ ώρα, που οδηγώντας στον επαρχιακό, αρχίσαμε να περνάμε από δρόμους κρασιού με τις πινακίδες Chateau να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Chateau στα γαλλικά σημαίνει έπαυλη, κάστρο. Αλλά σε ελεύθερη μετάφραση εννοούν το κτήμα που βγάζει το κρασί τους.








Στη πρώτη μεγάλη πόλη, που ο δρόμος μας πέρασε από το κέντρο της, παθαίνουμε πλάκα.








Μια γραφική πόλη με κάστρο, ποτάμι με δύο επιβλητικές κρεμαστές γέφυρες, μικρά πλοιάρια στις όχθες του που σε έκαναν βόλτα.








Κούναγα το κεφάλι μου μέσα από το κράνος και έλεγα από τη μια, γιατί να μην είχαμε εντοπίσει τη συγκεκριμένη γραφική πόλη για διανυκτέρευση και από την άλλη, ποια ελληνική πόλη θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν ( δυστυχώς, το λέω ). Η συγκεκριμένη πόλη ήταν η Tournon-sur-Rhône.








Συνεχίσαμε το ταξίδι μας με οδήγηση σε φιδίσιο δρόμο, που στο μεγαλύτερο κομμάτι του τα δέντρα σκέπαζαν τον ουρανό. Η δε φρεσκοστρωμένη άσφαλτος ( η σωστή! ) δε μας άφηνε σε ησυχία. Βλέπαμε τους ντόπιους οδηγούς μοτό να πηγαίνουν με την ταυτότητα στο στόμα και ακολουθήσαμε και μεις αλλά όχι του σκοτωμού. Είπαμε έχουμε έρθει τουριστική εκδρομή και όχι να δούμε τις οδηγικές μας αντοχές. D533 και D534 οι δρόμοι που αναφέρω από το Tournon-sur-Rhône έως και το Saint Agreve. Ειδικότερα το κομμάτι μέσα στο δάσος από το Lamastre έως το Saint Agreve ( D533 ), ήταν αποκάλυψη. Προς το τέλος του συγκεκριμένου κομματιού κάναμε μια μικρή στάση για να συνέλθουμε από το σχεδόν οδηγικό παραλήρημα ( εντάξει δεν είμαστε και οδηγοί του MotoGP ). Βλέποντας τα λάστιχά μας ότι έχουν γίνει μαύρα-κατράμι, ξαναθυμηθήκαμε σε τι δρόμους μαθαίνουν να οδηγάνε οι δυτικοευρωπαίοι και πόσο γρήγορα αλλάζουν ελαστικά. ( Δυστυχώς φώτο γιοκ ).






Πωπω!!! μαυρίλα...






Καβάλα πάνω στις μηχανές για τη συνέχεια της σημερινής ημέρας, με το οδηγικό μενού να εναλλάσσεται από ατέλειωτες ευθείες σε φιδίσια κομμάτια και τούμπαλιν. Αλλά στα χωριά το 30αρι και το 50αρι σε ταχύτητα πήγαινε σύννεφο.














Απ' όσα χωριά περάσαμε εντύπωση μας έκανε το πόσο καθαρά και προσεγμένα ήταν, με πετρόχτιστα σπίτια, όμορφους κήπους. Γενικά μια όμορφη εικόνα.


















Σε μια από τις 2 επόμενες στάσεις που κάναμε για ανεφοδιασμό, ψάξαμε και βρήκαμε ξενοδοχείο. Ένα καλό και οικονομικό ibis budget, αλλά όχι εκεί που υπολογίζαμε. Το αρχικό μας πλάνο έλεγε Bordeaux. Επειδή όμως θα φτάναμε εξαντλημένοι από την οδήγηση αλλά και λόγω Σαββάτου, το μαλλί σε αντίστοιχο ξενοδοχείο που κλείσαμε θα πήγαινε 30% επάνω. Οπότε η εναλλακτική πόλη για διανυκτέρευση που είχα σταμπάρει ήταν κατά μιάμιση ώρα νωρίτερα από το πλάνο μας, αλλά σχεδόν πάνω στη χάραξη της διαδρομή μας. Η πόλη που θα μέναμε το συγκεκριμένο βράδυ ήταν το Bergerac ( Μπερζεράκ ).

Μπερζεράκ; Κάτι μου λέει το όνομα;
Κάτι λείπει από μπροστά. Συρανό ντε Μπερζεράκ.
Ναι.
Είναι ο ήρωας ενός διάσημου θεατρικού έργου που έχει γυριστεί και ταινία, ο τύπος με τη μεγάλη μύτη.
Σωστά.

Πίσω στη διαδρομή μας λοιπόν, περνάγαμε το ένα χωριό μετά το άλλο.














Γύρω στη μιάμιση ώρα από το Bergerac, περάσαμε από μια μικρή πόλη και συγκεκριμένα τη Terrasson-Lavilledieu που επίσης μας έκανε όμορφη εντύπωση. Αναγκαστικά κόψαμε ταχύτητα για να θαυμάσουμε δύο όμορφες γέφυρες και ένα υπέροχο κάστρο σε ύψωμα να προστατεύει τη πόλη. Πραγματικά μαγευτική εικόνα.






Οι παρακάτω φώτο από Google...





Βέβαια προς το τέλος της πόλης, είχαμε και χειροκροτητές στην άκρη του δρόμου που μας ενθάρρυναν να ανοίξουμε το γκάζι για να ακουστεί άγριος ήχος από τις εξατμίσεις. Και δεν ήταν παιδιά, αλλά καμιά εικοσαριά παλληκάρια που απ’ ότι κατάλαβα πρέπει να είχαν bachelor party σε μια καφετέρια και είχαν γίνει όλοι στουπί. Γελάσαμε με το συμβάν αλλά κυρίως είχαμε πάθει πλάκα με τη μικρή τους πόλη.

Αφήνοντας πίσω τη Terrasson-Lavilledieu, οδηγήσαμε ένα όμορφο κομμάτι δίπλα σε ποτάμι που λίγο πιο πέρα έγινε μια μικρή λιμνούλα.






Η τελευταία στάση πριν το προορισμό μας για σήμερα, έγινε σε μια άκρη του δρόμου, αφού όλοι ήμασταν ψόφιοι από την οδήγηση. Αλλά τη στάση είναι αυτή χωρίς ούτε νερό;

Λοιπόν ελάτε να με βρείτε στο επόμενο χωριό, διψάω και εδώ δεν έχει ούτε βρεγμένη λούμπα, τους λέω.

Λίγο παρακάτω σε ένα κόμβο πάνω στο δρόμο μας, βρήκα ένα καφέ μίνι-μάρκετ και αράζω για ξεκούραση και αναπλήρωση υγρών.

Τηλέφωνο:

Που είσαι ρε;

Στο 1ο κόμβο μετά από 2-3 χλμ θα με βρείτε αραχτό!


Ήρθανε μετά από λίγο και τα “ ακούσανε”.

Δε σταματάμε όπου να ‘ναι. Μπορεί ο άλλος να θέλει τουαλέτα, νερό, κάτι να φάει.


Φύγαμε και σε λιγότερο από μισή ώρα, είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο. Κανά 3αρι χλμ από το κέντρο, καθαρό και με φυλασσόμενο parking. Μπάνιο και δρόμο για το κέντρο της πόλης να το δούμε και να φάμε και κάτι. Κλασσική γαλλική πόλη με όμορφα σοκάκια και ωραία φωτισμένη πέτρινη γέφυρα.












Λίγα λόγια από το Internet…

για το Bergerac ( Μπερζεράκ ), μια πόλη του νομού Δορδόνης στη νοτιοδυτική Γαλλία. Ο πληθυσμός ανέρχεται σε 26.833 κατοίκους. Το Μπερζεράκ φιλοξενεί πληθυσμό Βρετανών που διαμένουν μόνιμα. Το Μπερζεράκ χαρακτηρίζεται ως «Πόλη τέχνης και ιστορίας» από το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. Στην πόλη υπάρχουν δύο αγάλματα του Συρανό ντε Μπερζεράκ, πρωταγωνιστή του διάσημου ομώνυμου θεατρικού έργου του Εντμόν Ροστάν, στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη όπερα του Φράνκο Αλφάνο καθώς και πολλές κινηματογραφικές ταινίες.



Οι “ καλοφαγάδες “ της παρέας είχαν βρει ένα εστιατόριο με καλές κριτικές, κάνα χιλιόμετρο από το κέντρο και με βήμα γοργό κινήσαμε προς τα κει. Φτάνουμε εκεί και το βλέπουμε κλειστό. Τώρα τι κάνουμε;;; Στο πλάι όμως είχε είσοδο για το κήπο του εστιατορίου. Βασικά μια μικρή οικογενειακή ταβέρνα ήταν. Παραγγείλαμε στην όμορφη σερβιτόρα από μια μοσχαρίσια μπριζόλα, αλλά μέχρι να τα φέρει είχαμε τσακίσει 3 μπόλ με φυστίκια με τις μπύρες που έφερε. Από τη πείνα που είχαμε, στα πιάτα δεν αφήσαμε ούτε φύλλο μαρουλιού. Βέβαια είχαμε περπατήσει και 4 χλμ. Μαζεύοντας τα “ καθαρά “ πιάτα η σερβιτόρα, θεώρησε ότι βρήκαμε πεντανόστιμα τα φαγητά ( ντάξει καλά ήταν αλλά όχι και για αστέρι Michellin ). Οπότε βάλθηκε να μας γνωρίσει τον σεφ και ψήστη του μαγαζιού. Βλέποντάς τον να έρχεται προς το τραπέζι, γέλαγα νιώθοντας σαν να είμαι στον “ Εφιάλτη στη κουζίνα ” και από κάπου θα πεταγόταν ο Έκτορας Μποτρίνι. Μάλλον δεν είχαν ξαναδεί τόσο πεινασμένους ξένους, οπότε σου λέει θα γράψουν καμιά καλή κριτική στο Internet. Ο λογαριασμός μας τσίνισε λίγο, αφού μια μικρή μοσχαρίσια μπριζόλα τη χρυσοπληρώσαμε. 23€!!! Πώς να μη χαρεί ο μαγαζάτορας!

Γυρίσαμε προς το ξενοδοχείο, διασχίζοντας τα σοκάκια του Bergerac και κουβεντιάζοντας για τη σημερινή διαδρομή.












Τελικά είχαμε κάνει διάνα στο να διασχίσουμε την ενδοχώρα της Γαλλίας και μιλάμε για γαλλικά χωριά, δρόμους κρασιού, μεσαιωνικά κάστρα, επιβλητικά ποτάμια με πέτρινα γεφύρια, δρόμοι μέσα σε δάση. Λίγο πιο πέρα σε μια μικρή πλατεία ανακαλύψαμε το πιο γνωστό κάτοικο της μικρής αυτής πόλης, σε άγαλμα βέβαια, το Cyrano de Bergerac.




Μετά από μακρύ βραδινό ποδαρόδρομο 4ων χλμ, φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ανανεώσαμε το ραντεβού μας με τη πόλη για το πρωί, για να τη δούμε και υπό το φως του ήλιου και πέσαμε σε “ χειμερία νάρκη “.

Πριν να κοιμηθούμε όμως έπρεπε να κάνω μια επείγουσα δουλειά. Να μεταφέρω τα βιντεάκια από την κάμερα στο σκληρό δίσκο που είχα φέρει μαζί μου. Τι το θέλα; Κατά λάθος έσβησα όλα τα βίντεάκια από τη χθεσινή μέρα στο Combe Laval και από τη σημερινή μέρα από την ενδοχώρα της Γαλλίας!!!

Το τι καντήλια έριξα και το τι ψάξιμο για να επαναφέρω τα αρχεία δε λέγεται. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Το πώς κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ από τη στεναχώρια μου, ένας θεός το ξέρει. Ευτυχώς είχα back up σε ρόλο φωτογράφου-οπερατέρ και τη Georgia, οπότε εν μέρει είχαμε υλικό…



Bonne nuit...



Χάρτης ημέρας 500 χλμ



Διαδρομή: https://maps.app.goo.gl/u8wexX5RnkqkPmCL6

Αξιοσημείωτα μέρη: η διαδρομή D533-D534, Tournon-sur-Rhône, Terrasson-Lavilledieu, Bergerac

Κατάλυμα: Hotel Ibis budget Bergerac ( αρκετά καλό ).

Τιμή: 68€ 2κλινο - 74€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Free Parking.

Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Για όποιον ενδιαφέρεται κάτω από τη φώτο του χάρτη στο τέλος της κάθε ημέρας, θα υπάρχει και η αντίστοιχη διαδρομή με επισημασμένα τα περάσματα, τα φαράγγια και τα καλά κομμάτια που οδηγήσαμε.

Παρακάτω θα βρείτε τις 3 προηγούμενες ημέρες.

2η μέρα Ancona- Torino

https://maps.app.goo.gl/vEtDCKU5TrceMgwj8


3η μέρα Torino - Albertville

https://maps.app.goo.gl/EhTiuzYL1QvWCLdG6


4η μέρα Albertville - Romans sur Isere

https://maps.app.goo.gl/Z5tba3xG2RVuZLUr8

.

[goulisf]

.

6η ΜΕΡΑ – ΚΥΡΙΑΚΗ 10/09/2023​

Bergerac – San Sebastian​

Rendez-vous à Bordeaux*

​
*ραντεβού στο Μπορντώ

6η μέρα του ταξιδιού μας και σήμερα η μέρα θα ήταν πιο χαλαρή, αφού είχαμε ως στόχο να περάσουμε από το Bordeaux, να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της πόλης για να δούμε τα αξιοθέατα της και εν συνεχεία να κατέβουμε νότια και να περάσουμε στην Ισπανία.

Πρωινό ξύπνημα και σε παρακείμενη boulangerie καφές και κάτι να φάμε. Φορτώσαμε τις μηχανές και 9 και κάτι, ήμασταν στο κέντρο του Bergerac.














Αράξαμε κάπου κεντρικά τις μηχανές και βγάλαμε δυο-τρεις φωτογραφίες στα σημαντικότερα σημεία της πόλης.






Στο σημείο δίπλα από το ποτάμι που υπάρχει και η πινακίδα με το όνομα της πόλης,








σε ένα διπλανό άγαλμα μοντέρνας τέχνης,




στη πλατεία με τη Notre Dame του Bergerac






και φυσικά στο επιχρωματισμένο άγαλμα του γνωστότερου κατοίκου της πόλης, του Cyrano de Bergerac.








Γύρω στις 10 ξεκινήσαμε το πρώτο κομμάτι της σημερινής μας διαδρομής, περνώντας και πάλι από όμορφα μικρά χωριά και εκτάσεις γεμάτες αμπέλια.










Οδηγήσαμε κοντά στη μια ώρα και κάτι και φτάσαμε στη πρωτεύουσα της Νέας Ακουϊτανίας, το Bordeuax.







.

[goulisf]

.

Η πρώτη μας επαφή με τη πόλη, έγινε περνώντας από τη γέφυρα Saint Jean του ποταμού Γαρούνα και αντικρίζοντας τα πρώτα μεγαλοπρεπή κτίρια, μου ήρθε στο μυαλό η Βουδαπέστη που ήμασταν πέρυσι.






Οδηγήσαμε παράλληλα με το ποτάμι και φτάσαμε στην όμορφη γέφυρα Pont de Pierre, με ένα από τα αξιοθέατα της πόλης, την αψίδα Porte de Bourgogne ( κάποια στιγμή ονομάστηκε και Πύλη του Ναπολέοντα για να γιορτάσει την άφιξη του Αυτοκράτορα στο Μπορντό το 1808 ).














Πήραμε τη λεωφόρο Victor Hugo για αρχή και έπειτα από δέκα λεπτά οδήγηση και με τη βοήθεια του GPS, φτάσαμε δίπλα από τον καθεδρικό ναό.












Εκεί, δίπλα ακριβώς σε ένα παρκάκι είδαμε θέσεις για μηχανές, οπότε δεν το πολύ-σκεφτήκαμε και αράξαμε.




Κλειδώσαμε μπουφάν και κράνη στις μηχανές και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.


Λίγα λόγια από το Internet…

για το Bordeaux ( Μπορντώ ), πόλη της Ν. Δ. Γαλλίας στη διοικητική περιοχή της Νέας Ακουιτανίας, πρωτεύουσα του νομού Ζιρόντ. Είναι χτισμένη στην αριστερή όχθη του ποταμού Γαρoύνα και είναι ένα από τα πολυπληθέστερα κέντρα της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια των Γαλλογερμανικών πολέμων (1870), του Α΄ και του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου έγινε έδρα της Γαλλικής κυβέρνησης Το Μπορντώ είναι μία από τις μεγαλύτερες οινοπαραγωγικές πόλεις του κόσμου γνωστή για τα περίφημα κρασιά Μπορντώ. Το Μπορντώ έχει χαρακτηρισθεί «Πόλη Τέχνης και Ιστορίας». Η πόλη φιλοξενεί 362 ιστορικά μνημεία ( μόνο το Παρίσι έχει περισσότερα στη Γαλλία ).


Τα πρώτα κλικ της κάμερας μας, έγιναν για το επιβλητικό δημαρχείο της πόλης και για τον γοτθικού ρυθμού καθεδρικό ναό του Αγίου Ανδρέα.












Είχα φτιάξει μια ποδαράτη διαδρομή στο Google Maps με τα αξιοθέατα στη περιοχή και ακολουθώντας τη δε θα χάναμε χρόνο, ψάχνοντας τι είναι που και πως θα το δούμε. Περάσαμε μέσα από στενά δρομάκια για να φτάσουμε σε μια πιο κεντρική οδό γεμάτη κάθε είδους μαγαζιά και φυσικά γεμάτη κόσμο.








Στο τέλος αυτού του δρόμου, φτάσαμε στη πλατεία Place de la Comedie, όπου θαυμάσαμε την εθνική όπερα του Μπορντώ.










Συνεχίσαμε προς τη πλατεία Place des Quinconces, τη μεγαλύτερη πλατεία της Γαλλίας σε εμβαδόν, όπου υπήρχε το επιβλητικό σιντριβάνι Char du Triomphe de la République προς τιμή των επαναστατών Γιρονδίνων.








Στους δρόμους που περάσαμε, εντύπωση μας έκαναν πολλοί τουρίστες με αθλητικές φανέλες και ειδικότερα οι ομιλούντες την αγγλική να περιφέρονται με μπύρες στα χέρια και επίσης στα μικρά καφέ-μπαρ να κατεβάζουν λίτρα μπύρας ( μπεκροκανάτες του κερατά!!! ). Απ' ότι είδα σε ένα κιόσκι που περάσαμε, γινόταν το παγκόσμιο πρωτάθλημα ράγκμπι και Άγγλοι, Ουαλλοί και άλλες εθνικότητες είχαν κατακλύσει το Bordeaux.




Στην άκρη της πλατείας υπήρχε και μια ρόδα, όπως σε αρκετές πόλεις της Ευρώπης και αποφασίσαμε να ανεβούμε ( 7€ ) και να δούμε τη πόλη από ψηλά.






Δεν τα χω καλά με τα ύψη αλλά έκανα τη καρδιά μου πέτρα και ανέβηκα. Μας έβαλαν τρία άτομα σε μια κούνια, που κρατιόταν από 8 βίδες 8mm. Δεύτε τελευταίον ασπασμόν… Σιγά-σιγά ξεκίνησε να “ γυρνάει τη μανιβέλα ” το παλικάρι, φτάνοντας τη κούνια μας στο ανώτερο σημείο της διαδρομής και εκεί με έλουσε κρύος ιδρώτας. Στη τρίτη γύρα πήρα τα πάνω μου, άρχισα να σαλεύω και έβγαλα κάνα δύο φωτογραφίες.












Τελείωσε και η εναέρια βόλτα, πατήσαμε στη γη και αποφασίσαμε να γυρίσουμε προς το καθεδρικό ναό. Ήδη η ώρα είχε πάει 2 και ένας καφές ήταν ότι έπρεπε. Μιας και η επόμενη στάση θα ήταν μάλλον σε βενζινάδικο, η περιοχή μεταξύ του καθεδρικού και του δημαρχείου, αποτελούσε την ιδανική επιλογή. Θα πίναμε και ένα καφέ σαν άνθρωποι. Παράλληλα ψάξαμε να βρούμε και ξενοδοχείο για το βράδυ και για 1η φορά ρίξαμε και μια ματιά στα sites του καιρού. Και το λέω αυτό γιατί μέχρι τότε ο καιρός μας είχε πάει ζάχαρη. Αλλά δυστυχώς για τις επόμενες δυο-τρεις μέρες και στις περιοχές που θέλαμε να κινηθούμε, τα σημάδια δεν ήταν ευνοϊκά και μάλλον θα βγάζαμε τα αδιάβροχα από την κάτω μεριά του top case. Το βράδυ στο φαγητό θα το ξαναβλέπαμε.

.

[goulisf]

.

Η σχεδόν ωριαία ανάπαυλα για καφέ στο κέντρο του Bordeaux, είχε πάρει τέλος. Oπότε ανεβήκαμε στις μηχανές και κάναμε μια μεγάλη βόλτα σε όλη τη παραποτάμια διαδρομή.












Περάσαμε από τη Place de la Bourse, όπου απέναντι της υπάρχει μια μικρή πλατεία γεμάτη από πίδακες νερού που κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και μέρες με καύσωνα δροσίζονται οι ντόπιοι και οι τουρίστες.






Συνεχίσαμε έως και τη γέφυρα Jacques Chaban Delmas, μια υπερσύγχρονη γέφυρα με 4 πυλώνες που σηκώνεται το κεντρικό τμήμα της για να περάσουν κρουαζιερόπλοια.










Πήραμε το δρόμο για το νότο και μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο A63 με προορισμό την Ισπανία.




Οδηγούμε λοιπόν στον αυτοκινητόδρομο, τηρώντας ευλαβικά τα όρια ταχύτητας ( 130χλμ/ώρα ) και ενώ είμαι στην αριστερή λωρίδα, στη μέση περίπου της λωρίδας, με προσπερνάει από αριστερά με κίνδυνο να ακουμπήσει στη μπαριέρα, ένας τρελόΓάλλος με μηχανή και πρέπει να πήγαινε με 180 και βάλε. Θα μου πεις και τι έγινε; Απλά στα 'σκάσε.

Το θέμα είναι ότι ο αθεόφοβος, ενώ προσπέρναγε, σήκωσε από το μαρσπιέ το δεξί πόδι να με χαιρετήσει. Savoir Vivre (σαβουάρ βιβρ) Γάλλων μοτοσυκλετιστών.





Εδώ να επισημάνω ότι από την αρχή του ταξιδιού μας, οπουδήποτε βλέπαμε μοτοσυκλετιστές, μας χαιρετούσαν σαν να έβλεπαν φίλους. Όλοι σήκωναν ένα ή δυο δάχτυλα από το αριστερό χέρι, όταν διασταυρωνόμασταν στο δρόμο, αλλά ειδικότερα οι Γάλλοι αν σε προσπεράσουν σηκώνουν το δεξί πόδι από το μαρσπιέ. Επίσης το κάνουν για να ευχαριστήσουν κάποιο αυτοκίνητο που ανοίγει δρόμο να περάσουν.




Στη συνέχεια της διαδρομή μας λοιπόν, με μια καλή στάση για βενζίνη, διόδια 8€ και μετά από κάνα τρίωρο φτάσαμε στο Biriatou στα σύνορα Γαλλίας-Ισπανίας. Μπήκαμε στον επαρχιακό, οδηγώντας προς το τελικό μας προορισμό για σήμερα, τη χώρα των Βάσκων.








Λίγα λόγια από το Internet…

για τη Χώρα των Βάσκων, μια αυτόνομη κοινότητα που το ισχύον ισπανικό σύνταγμα τη χαρακτηρίζει ως ιστορική εθνότητα της Ισπανίας. Περιτριγυρίζεται από την Κανταβρική Θάλασσα ( τον Βισκαϊκό κόλπο ) και κάποιες άλλες αυτόνομες περιοχές της Ισπανίας όπως η Καστίλλη, η Ναβάρα κ.ά.

Αποτελείται από τρεις επαρχίες:

Την Άλαβα, της οποίας η πρωτεύουσα είναι η Βιτόρια-Γαστέις,
Την Μπιθκάια, της οποία η πρωτεύουσα είναι το Μπιλμπάο,
Την Γκιπούθκοα με πρωτεύουσα το Σαν Σεμπαστιάν.
Η Χώρα των Βάσκων έχει μεγάλη ιστορία της οποίας οι ρίζες είναι ασαφείς. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με την ύπαρξη των βασκικών, μια απομονωμένη γλώσσα που δεν διατηρεί σχέση με καμία από τις υπόλοιπες γνωστές γλώσσες του κόσμου.




Ο τελικός προορισμός μας για σήμερα ήταν η παραθαλάσσια πόλη και τουριστικό θέρετρο, το San Sebastian. Μπαίνοντας θαυμάσαμε την ομορφιά της πόλης, γεμάτη πάρκα και δέντρα.








Αλλά εντυπωσιαστήκαμε περνώντας από τη Maria Cristina zubia, μια πανέμορφη γέφυρα με τέσσερις εντυπωσιακούς πύργους στις άκρες της.








Φτάσαμε έξω από το ξενοδοχείο-πανσιόν, και λόγω ότι δεν είχε ρεσεψιόν, έπρεπε να γίνουν όλα τηλεφωνικά και μέσω μηνυμάτων. “ Νέα ήθη, νέα έθιμα “, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Το ξενοδοχείο ήταν σε κεντρικό μέρος της πόλης δίπλα από το ποταμό Urumea, με υπέροχη θέα αλλά και “ αλμυρή τιμή ”.






Αφού ετοιμαστήκαμε να κατεβούμε στο κέντρο λίγο αργοπορημένα, ξεκίνησε να ψιχαλίζει. Βέβαια δεν μας πτόησε τίποτα και ξεκινήσαμε.


Λίγα λόγια από το Internet…

για το San Sebastián ( Σαν Σεμπαστιάν, βάσκικα Donostia "Ντονόστια" ), πόλη και τουριστικό λιμάνι, στη βόρεια Ισπανία, πρωτεύουσα της επαρχίας Γκιπούθκοα της αυτόνομης Χώρας των Βάσκων. Είναι χτισμένο στο Βισκαϊκό κόλπο και αποτελεί τουριστικό θέρετρο. Είναι γνωστό για το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου και για το επίσης διεθνές φεστιβάλ Jazz μουσικής.


Πρώτη μας προτεραιότητα ήταν η αναζήτηση φαγητού μιας και δεν ξέραμε αν και εκεί μετά τις 22:00 θα μας έλεγαν No service.

Το εστιατόριο που είχαμε βρει δεν ήταν μακριά και αυτό για να μη τρέχαμε και δε φτάναμε αν μας έπιανε βροχή.

Φάγαμε καλά πάντως. Το παρακάτω σε ελεύθερη μετάφραση ένα είδος χοιρινό ψαρονέφρι με σάλτσα σαν ελληνικό στιφάδο.




Δώσαμε και τα διαπιστευτήριά μας στη σερβιτόρα, μιας και ακούγοντάς μας κατάλαβε ότι είμαστε Ρουμάνοι ( ε όχι και Ρουμάνοι!!! Αυτοί ούτε καν θα ακουγόντουσαν ). Γενικά σε αρκετά μέρη όπου πήγαμε, μας ρωτούσαν από ποια χώρα ήμαστε γιατί δίναμε ζωή στο χώρο ( γελούσαμε, μιλάγαμε λίγο δυνατά, ζωή δίναμε δεν γινόμαστε καραγκιόζηδες ).

Αλλά κουβέντα στη κουβέντα, περάσαμε και στα δύσκολα που αφορούσε το που θα κινηθούμε τις επόμενες δύο ημέρες. Και όλα αυτά γιατί στη περιοχή που θέλαμε να κινηθούμε ήταν η μοναδική περιοχή σε ολόκληρη την Ευρώπη που τις δύο επόμενες μέρες όχι απλά θα έβρεχε, θα έριχνε πέτρες!!! Και όχι τίποτα άλλο, αλλά η διαδρομή που είχα φτιάξει ήταν φανταστική.

Την επόμενη μέρα λοιπόν, είχαμε σκοπό να κάναμε μια μονοήμερη εκδρομή χωρίς μπαγκάζια, ξεκινώντας από το San Sebastian και οδηγώντας πλάι στον Ατλαντικό μέσω του παραλιακού δρόμου N634 ( θεωρείται ένας από τους πιο όμορφους παραλιακούς δρόμους ), θα κάναμε μια στάση στη πόλη Guernica για μια φωτογραφία στο αντίγραφο του διάσημου πίνακα Guernica του Pablo Picasso. Έπειτα θα πηγαίναμε για μια επίσκεψη στο Bilbao και αργά το απόγευμα θα γυρνάγαμε στο San Sebastian.




Αλλά όποιο site του καιρού και να κοιτάξαμε, για τις επόμενες δύο ημέρες δεν έλεγε να φύγει το χαμηλό βαρομετρικό από την περιοχή του Bilbao. Και δεν ήταν μόνο αυτό, γιατί αν πηγαίναμε προς τα κει, ίσως να είχαμε θέμα τις επόμενες ημέρες στις περιοχές που θέλαμε να κινηθούμε. Οπότε με βαριά καρδιά αποφασίσαμε να κάψουμε εκείνη τη μέρα και επικράτησε η ιδέα του συνταξιδιώτη μας του Tasos να διευρύνουμε την σφιχτή διαδρομή των επόμενων ημερών στα Πυρηναία και από τρεις ημέρες να γίνουν τέσσερις, ώστε αν βρίσκαμε συνεχόμενη βροχή ή και καταιγίδα κάπου στα βουνά, να μπορούσαμε να το διαχειριστούμε καλύτερα.

Όποτε αποχαιρέτα το Bilbao που χάνεις, που λέει κι ο ποιητής ( την Αλεξάνδρεια λέει, αλλά εδώ ταιριάζει γάντι ) και βγες στο San Sebastian να το δεις όσο μπορείς.

Μετά το φαγητό, βγήκαμε μια βόλτα μέσα από τα γραφικά σοκάκια της πόλης προς τη προκυμαία και τη διάσημη παραλία La Concha. Περάσαμε από το καθεδρικό ναό και συνεχίσαμε στα υπόλοιπα σοκάκια της πόλης.






Πρέπει να γινόταν κάποια μικρή γιορτή εκεί, αφού περνώντας είδαμε πολλούς ντόπιους να τα έχουν κοπανήσει, κάδοι γεμάτοι μπουκάλια αλλά και άλλα πεταμένα στο δρόμο. Το χειρότερο όμως ήταν ότι σε μερικά σημεία βρόμαγε κάτουρο. Ευτυχώς ότι είχαν ξεκινήσει οι οδοκαθαριστές τη δουλειά τους και το πρωί θα ήταν όλα καθαρά.




Φτάσαμε στη προκυμαία, περνώντας από τη πλατεία De Cervantes με το άγαλμα του Δον Κιχώτη και του βοηθού του Σάντσο Πάνθα και εντυπωσιαστήκαμε από τα αρχοντικά κτίρια αλλά και τη μεγάλη παραλία σε σχήμα κοχυλιού.










Βγάλαμε 2-3 φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο με σκοπό το πρωί να ξαναγυρνάγαμε στη παραλία για να τη βλέπαμε καλύτερα.



Gau on… λοιπόν ( καληνύχτα στα Βάσκικα )



Χάρτης ημέρας 350 χλμ




Διαδρομή: https://maps.app.goo.gl/iqWsiKTWiaHQjRkF9

Αξιοσημείωτα μέρη: Bordeaux, San Sebastian

Κατάλυμα: Hotel Riberas du Urema - San Sebastian ( πολύ καλό ).

Τιμή: 100€ 2κλινο - 124€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Parking 15€ οι 4 μότο.


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

7η ΜΕΡΑ – ΔΕΥΤΕΡΑ 11/09/2023

San Sebastian - Pamplona

Εκεί που τρέχουν οι ταύροι…

​

7ο πρωινό του ταξιδιού μας και σηκώθηκα κάπως προβληματισμένος γιατί άλλα είχαμε σχεδιάσει για τη σημερινή ημέρα και αλλιώς μας είχαν έρθει τα πράγματα. Συλλογιζόμενος όμως ότι, για να απολαύσεις κάτι, πρέπει να θυσιάσεις κάτι άλλο, συμβιβάστηκα με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα για σήμερα δεν είχε επίσκεψη στην υπόλοιπη Χώρα των Βάσκων λόγω καιρού. Ξανακοιτάξαμε πρωί-πρωί σχεδόν όλα τα sites του καιρού και στη περιοχή του Bilbao έδειχναν όλα “ ένα μωβ σύννεφο “. Και “ μωβ σύννεφο “ εκεί, σημαίνει “ πετροπόλεμος από τον ουρανό ”. Όχι ότι στο San Sebastian θα είχε λιακάδα, αλλά αν δεν φεύγαμε νωρίς κι από κει, μετά το μεσημέρι ίσως να τρώγαμε καμιά αδέσποτη. Δεν ρισκάραμε να μείνουμε 2η μέρα στο San Sebastian γιατί ένα κομμάτι από το μωβ συννεφάκι θα έκανε την εμφάνισή του εκεί το βράδυ αλλά και την άλλη μέρα. Οπότε όπως είπαμε, όση λιγότερη βροχή τρώγαμε στα βουνά ( + καταιγίδες + ομίχλη + κεραυνούς ) τόσο το καλύτερο, βασικά ασφαλέστερο.

Οπότε το μενού για σήμερα είχε πρωινή βόλτα στη παραλία στο San Sebastian, αμέσως μετά θα κάναμε ένα μικρό ορεινό κομμάτι των Πυρηναίων και θα καταλήγαμε σε μια άλλη αυτόνομη επαρχία της Ισπανίας, τη Ναβάρρα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν περνώντας από το κέντρο της πόλης με στόχο τη παραλία La Concha.
















Πανέμορφη η γέφυρα Puente Del Kursaal και την ημέρα.






Φτάσαμε στη περιοχή Monte Urgull, το βόρειο κομμάτι της παραλίας La Concha, μιας και από κει είχαμε τη δυνατότητα να έχουμε σχεδόν όλη τη πόλη στο πιάτο.










Και μια φώτο από ψηλά από το Google.




Μπροστά μας είχαμε και το νησάκι Santa Clara που από ψηλά μοιάζει με χελώνα.








Αφού βγάλαμε φωτογραφίες και θαυμάσαμε το San Sebastian, ξεκινήσαμε και πάλι μέσα από τη πόλη, για να βγούμε στο περιφερειακό του.






Μέσα από αυτή τη βόλτα θαυμάσαμε το επιβλητικό δημαρχείο της πόλης,




το θέατρο Victoria Eugenia Antzokia,






και άλλα πανέμορφα παραλιακά κτίρια που τώρα έχουν γίνει πολυτελή ξενοδοχεία.








Πάνω στην όμορφη γέφυρα Puente Del Kursaal δίπλα υπάρχει και η αίθουσα Kursaal που γίνεται το φεστιβάλ κινηματογράφου.






Εκεί είδαμε και ένα κονβόι από μικρά διθέσια αυτοκινητάκια που έκαναν βόλτα στη πόλη. Μια πρωτότυπη δραστηριότητα για τουρίστες.






Συνεχίσαμε παραλιακά βλέποντας παράτολμους σέρφερς με τις σανίδες παραμάσχαλα, να ετοιμάζονται να δαμάσουν τα κύματα του Ατλαντικού.








Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Έχοντας βγει περιφερειακά του San Sebastian, φτάσαμε στη μικρή πόλη Oiartzun.








Εκεί πήραμε τον επαρχιακό GI-3420, ο οποίος λίγο αργότερα ονομάζεται NA-4000.

( παρόλο που μιλάμε για τον ίδιο δρόμο, όταν αλλάζει περιφέρεια ο δρόμος παίρνει τα αρχικά του από την περιφέρεια που βρίσκεται π.χ. GI-3420 από την περιφέρεια Gipuzkoa και ΝΑ-4000 από τη Navarra ).

Τον συγκεκριμένο δρόμο τον είχα διαβάσει από κάποιον στο ADVRIDE και ψάχνοντάς τον, είδα ότι είναι όμορφη διαδρομή. Θα τον απέφευγα; Όχι.






Πραγματικά ήταν ένας ωραίος φιδογυριστός δρόμος ( Aritxulegi pass ), που σε πέρναγε μέσα από το δάσος ενός εθνικού δρυμού και ενδιάμεσα πλάι από μια λίμνη.














Το εν λόγω κομμάτι τελείωνε στη πόλη Lessaka, απ’ όπου μπήκαμε στην εθνική οδό N-121-A.








Καλοχαραγμένη με καλό οδόστρωμα αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.






Έπειτα από διαδρομή μιας ώρας και κάτι, φτάσαμε στον προορισμό μας για σήμερα τη πρωτεύουσα της περιφέρειας Ναβάρρα, τη Παμπλόνα.








Σκοπός μας ήταν να κάνουμε λίγα χλμ εκείνη τη μέρα, να φτάσουμε νωρίς στη πόλη και να αποτοξινωθούμε από την οδήγηση , κάνοντας άλλα πράγματα, όπως χαλαρό περπάτημα, πλύσιμο ρούχων ( εγώ ) γιατί οι επόμενες μέρες θα παίζαμε πόκερ. Φουλ της σέλλας με οδήγηση.

Φτάσαμε στη πόλη και σταματήσαμε σε μια μεριά για λίγο να βρούμε ξενοδοχείο. Βρήκαμε ένα λίγο ακριβούτσικο γύρω στο 1 χλμ από το κέντρο αλλά θα έπρεπε να πάμε μετά τις 17:00 γιατί η ρεσεψιόν άνοιγε πρωί και απόγευμα ( είπαμε νέα ήθη, νέα έθιμα ). Η ώρα ήταν σχεδόν 15:00 οπότε μέχρι να ανοίξει πήγαμε κέντρο-κέντρο για μια βόλτα στα αξιοθέατα.


Λίγα λόγια από το Internet…

για την Pamplona ή Ιρούνια ( Παμπλόνα, Iruña στα βασκικά ), την ιστορική πρωτεύουσα της Ναβάρρας στην Ισπανία. Έχει πληθυσμό περίπου 200.000 κατοίκους. Λέγεται πως ιδρύθηκε από τον Ρωμαίο στρατηγό Πομπήιο. Τον 9ο αιώνα έγινε πρωτεύουσα του Βασιλείου της Παμπλόνα. Η πόλη είναι διάσημη για το Φεστιβάλ του Σαν Φερμέ, το οποίο γίνεται κάθε χρόνο από τις 6 έως τις 14 Ιουλίου, και για τις ταυροδρομίες. Το φεστιβάλ αυτό απέκτησε και λογοτεχνική σημασία το 1926 έπειτα από το βιβλίο που έγραψε ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ "The Sun Also Rises".

Η πρώτη εντύπωση θετικότατη καθώς αντικρίσαμε μια όμορφη, πεντακάθαρη και μαζεμένη πόλη. Αράξαμε σε διαγραμμισμένο parking για μηχανές και κάναμε μια αναγνωριστική βόλτα.








Περάσαμε από το Monument to the Fueros, την Αρένα της πόλης ( που ήταν κλειστή ).




Και κάναμε μια βόλτα στους δρόμους που γίνονται οι ταυροδρομίες.






Έτσι για την ιστορία...

Το φεστιβάλ του San Fermín είναι μια εβδομαδιαία γιορτή που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην πόλη της Παμπλόνα, στη Ναβάρρα, στην Ισπανία. Οι εορτασμοί ξεκινούν στις 6 Ιουλίου έως 14 Ιουλίου. Το πιο διάσημο γεγονός είναι οι ταυροδρομίες. Κάθε πρωί για μια εβδομάδα, αφήνονται στα δρομάκια της παλιάς πόλης 6 ταύροι ανάμεσα στον κόσμο και τρέχουν προς την αρένα της πόλης. Οι ταυροδρομίες διαρκούν συνολικά τρία λεπτά, σε μια απόσταση 825 μέτρων.

Το φεστιβάλ περιλαμβάνει και άλλες εκδηλώσεις και τελείται προς τιμήν του Saint Fermin, του συνπολιούχου της Ναβάρρας.

Πώπω κόσμος που είναι για δέσιμο!!!








Το δημαρχείο της πόλης.








Κάτσαμε να πιούμε ένα καφέ ώστε να περάσει λίγο η ώρα και 5 παρά φύγαμε για το ξενοδοχείο.








Στο ξενοδοχείο όλα ΟΚ βάλαμε τις μηχανές στο διπλανό parking ( 15€ και οι τέσσερις μηχανές ), τα πράγματα στο δωμάτιο, μπάνιο και οι υπόλοιποι πήγαν να εξερευνήσουν τη πόλη και εγώ πήγα για πλύσιμο των ρούχων. Σε κοντινό laundry, πλυντήριο 5€ + στεγνωτήριο 3€ και είχα όλα τα ρούχα μου πεντακάθαρα. Βασικά ήταν μια πρόβα για επόμενα ταξίδια ώστε να μην κουβαλάω μια ντουλάπα ρούχα μαζί. Αφού τελείωσα με το νοικοκυριό μου, ξεκίνησα για να βρω τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μου στο κέντρο της Pamplona.


















Είχαν σχεδόν αλωνίσει τη πόλη και είχαμε δώσει ραντεβού στο δημαρχείο της πόλης. Ναι αλλά από το πρωί δεν είχα φάει σχεδόν τίποτα και η παρακάτω φωτογραφία με έβαλε σε σκέψεις.




Καλό αλλά ακριβούτσικο θα έλεγα το παρακάτω σαντουϊτσάκι 5,5€, μιας και η μπαγκέτα μέσα είχε 4 ψιλές φέτες jamon.




Έπειτα από λίγο ήρθαν και οι υπόλοιποι, κάνοντας μια μικρή βόλτα στη πόλη ψάχνοντας να βρουν να φάνε κι αυτοί κάτι. Αφού φάγαμε κάτι, συνεχίσαμε τη βόλτα μας αλλά μετά τις πρώτες ψιχάλες σε συνδυασμό με το αεράκι που φύσαγε, αλλάξαμε σχέδια και ο δρόμος προς το ξενοδοχείο έμοιαζε μονόδρομος.




Στο δρόμο αστραπές και βροντές. Στη παρακάτω φώτο το μπλέ χρώμα στο βάθος είναι η στιγμή που πιάνει η κάμερα του κινητού τον κεραυνό.




Με το που μπήκαμε στο δωμάτιο ξεκίνησε. Όχι να βρέχει, να ρίχνει κουβάδες. Η κακοκαιρία που ήταν να ξεσπάσει το απόγευμα, ήρθε λίγο αργότερα.






Ευτυχώς για μας, προλάβαμε να δούμε κάτι.


Κοιμηθήκαμε με τη σκέψη ότι την άλλη μέρα θα ξεκίναγε το κυρίως πιάτο του ταξιδιού μας, η διάσχιση ενός μεγάλου κομματιού των Πυρηναίων, η δικιά μας RUTA TRANSPIRENAICA.



Buenas noches… για τώρα. Ες αύριον τα σπουδαία.


Χάρτης ημέρας 102 χλμ




Διαδρομή: https://maps.app.goo.gl/2vwGW47gVUoU5w517

Αξιοσημείωτα μέρη: Aritxulegi pass, Pamplona

Κατάλυμα: Hotel Avenida - Pamplona ( πολύ καλό ).

Τιμή: 100€ 2κλινο - 126€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Parking 15€ οι 4 μότο.



Συνεχίζεται...

[goulisf]

.

8η ΜΕΡΑ – ΤΡΙΤΗ 12/09/2023

Pamplona - Jaca

Πάνω, κάτω και πλαγίως...

Ημερολόγιο καταστρώματος Τρίτη 12/09/2023 και το εγερτήριο ήταν νωρίς, συγκεκριμένα 08:30 μίζα ( έτσι λέγαμε κάθε μέρα και φεύγαμε 09:00 ). Εκείνη τη μέρα όμως το τηρήσαμε, γιατί από τη μια είχαμε 210 ορεινά χλμ και από την άλλη μας κυνηγούσε ο καιρός και στα βουνά δεν αστειεύεται. Είχαμε πάρει σνακ για πρωινό από την προηγούμενη μέρα, αφού το ξενοδοχείο δεν είχε πρωινό, βενζίνη είχαμε αρκετή, άρα δεν χρειάστηκε να σταματήσουμε πουθενά και ξεκινήσαμε κατευθείαν για τη δική μας RUTA TRANSPIRENAICA , τη διάσχιση των Πυρηναίων από τις καλύτερες διαδρομές.







Βγήκαμε στο περιφερειακό και από κει ακολουθήσαμε τον Ν-135 έως και τη πόλη Zubiri.








Από εκεί θα ξεκινούσε το σημερινό οδηγικό party. Όπως και στα μουσικά party βάζεις χαλαρή μουσική στην αρχή για να “ ζεστάνει “ το κλίμα, έτσι και σήμερα ξεκινήσαμε με ένα μικρό στριφτερό κομμάτι το Puerto de Erro, το οποίο έγινε με τη συνοδεία καταχνιάς, η οποία μας εμπόδισε να το χαρούμε όσο θα θέλαμε.














Συνεχίσαμε με ένα άλλο μικρό πέρασμα και τελειώνοντάς το, ξεκινήσαν οι ευθείες. Ήμασταν ψηλά μέσα στο δάσος, η ομίχλη καλά κρατούσε και το κρύο άρχισε να δαγκώνει.














Λίγο παρακάτω αναγκαστική στάση για μπαλακλάβα και αλλαγή γαντιών, από καλοκαιρινά σε χειμερινά. Αλλά με τόση υγρασία που να μπουν τα γάντια; Οπότε φοράω πάλι τα καλοκαιρινά και συνεχίζω.








Η συνεχόμενη ευθεία τελειώνει στο Roncesvalles, όπου εκεί ανεβαίνουν τα ντεσιμπέλ, ξεκινάει το " σκληρό ροκ " και αρχίζει ένα από τα καλύτερα κομμάτια του ταξιδιού μας ( κατά τη γνώμη μου ), το Puerto de Ibaneta ή Roncevaux pass. 17 χλμ ορεινό φιδίσιο στροφιλίκι με υπερβολικά πολύ καλό οδόστρωμα.


















Προσωπικά χάρηκα οδήγηση. Το ένα εσάκι διαδεχόταν το άλλο, σαν να ήσουν σε βάρκα και ξαφνικά να πιάνει φουρτούνα και να πηγαίνεις πέρα-δώθε.
( παρατηρήστε στις φωτογραφίες τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, πως το ένα εσσάκι διαδεχόταν το άλλο ).




















Σε πολλά σημεία του δρόμου είδαμε αρκετούς περιπατητές και αρκετές πινακίδες με σχήμα ματιού η οποία προειδοποιούσε για τους περιπατητές.












Ρε κάπου το έχω δει, κάπου έχω διαβάσει, κάπου έχω ακούσει για αυτό το σύμβολο, μονολογούσα. Τέλος πάντων θα το θυμηθώ, σκέφτηκα.

Το Puerto de Ibaneta ή Roncevaux pass ξεκινάει από το Roncesvalles και τελειώνει στο Valcarlos.

Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Λίγο μετά το Valcarlos οδηγήσαμε παράλληλα με το ποταμό Arneguy, το φυσικό σύνορο μεταξύ Ισπανίας και Γαλλίας και φτάσαμε στο χωριό Arneguy.








Περνάμε το χωριό και μπροστά μας η κλασσική μπλε πινακίδα με τη λέξη France.




Ώωωπ λάθος, κάτι ξεχάσαμε. Πίσω ολοταχώς στο χωριό για βενζίνη, αφού το συγκεκριμένο βενζινάδικο του χωριού ήταν στα σταμπαρισμένα του ταξιδιού και επίσης δεν ήξερα αν θα βρούμε παραπέρα άλλο. Βέβαια ρόλο έπαιζε και η τιμή, αφού στην Ισπανία είχε 1,82€ και στη Γαλλία 2€ και. Γυρνάμε στο χωριό και πριν το βενζινάδικο, πέφτουμε πάνω σε μπλόκο της ισπανικής αστυνομίας ( το κόκκινο βελάκι ).




Μας χαιρετούν και κατευθείαν αφού βλέπουν πινακίδες ζητάνε ταυτότητα και άδεια μηχανής. Τυπικός έλεγχος σε χωριό πάνω στα σύνορα. Αφού τσεκάρουν τα στοιχεία μας στον υπολογιστή του περιπολικού ( " αν απασχολούσαμε " ), μας χαιρετούν και φεύγουμε για το βενζινάδικο. Φουλάρισμα και δρόμο για τη συνέχεια.

Έπειτα από λίγο φτάσαμε στη μικρή πόλη Saint-Jean-Pied-de-Port, η οποία μου φάνηκε λίγο παραπάνω τουριστική για το μέγεθός της ( αυτό κρατείστε το, το γιατί θα το πούμε λίγο παρακάτω ).








Λίγο πιο έξω στο Saint-Jean-le-Vieux στρίψαμε και πήραμε τον D18. Είχαμε “ βρει “ το δρόμο μας.









Από το Dangerous Roads:

Ο δρόμος είναι γνωστός και σαν Route des Cols des Pyrénées ( η διαδρομή των περασμάτων των Πυρηναίων ). Η διαδρομή είναι διάσπαρτη και στα 6 γαλλικά διαμερίσματα των Πυρηναίων μέσω 34 αξιοσημείωτων ορεινών περασμάτων, πολλά από τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως κορυφαία σημεία στο θρυλικό Tour de France. Η διαδρομή έχει μήκος 942 χιλιόμετρα και δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα υπό την ηγεσία του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'. Η διαδρομή συνέδεε πολλές λουτρόπολεις των Πυρηναίων που ήταν πολύ δημοφιλείς μεταξύ των ευγενών. Ανάλογα με την περιοχή ο δρόμος αλλάζει και όνομα π.χ. D18 – D918.










Ξεκινήσαμε από τα χαμηλά και σταδιακά ανεβαίναμε, περνώντας διαδοχικά από μικρά πασσάκια όπως το Col d’ Haritzcurutché, το Col de Burdincurutcheta ( το σημαντικότερο ), το Col Bagargiak, το Col d'Orgambidesca και το Col de Curutcheta. Όλα αυτά τα μικρά περάσματα ήταν μέρη του Cols d’ Iraty.
















Οδήγηση ολόγυρα από φοβερό αλπικό τοπίο σε κορυφογραμμή και τα σύννεφα από πάνω μας σαν πέπλο σε όλο τον ουρανό.








Το δε μάτι να χαζεύει τα καταπράσινα γύρω βουνά και τον δρόμο που φαινόταν σαν “ πεταμένο σχοινί “.


















Το τελείωμα του κομματιού κατηφορικό και ωραίο μέχρι το χωριό Larrau, όπου εκεί θα βγαίναμε από τη Route des Cols ώστε να κατευθυνθούμε προς την Ισπανία,.






Πριν το χωριό στη διασταύρωση για το επόμενο γνωστό πέρασμα, το Puerto de Larrau, είδαμε κάτι που μας έβαλε σε σκέψεις. Η πινακίδα μας το έδειχνε κλειστό!!! (Ferme=Κλειστό)




Ωχ, τι κάνουμε τώρα; Πάλι πίσω ή να πάμε από άλλο δρόμο πιο βόρεια, χάνοντας ένα φοβερό κομμάτι; Μικρή στάση για να δούμε τι θα κάνουμε. Ξαφνικά από το δρόμο που οδηγούσε προς το πέρασμα, κατέβαινε ένα τρακτέρ με ένα ντόπιο κάτοικο. Και εκεί μου έρχεται αναλαμπή σκεπτόμενος: Αφού από ψηλά έρχεται δε ρωτάω τι γίνεται με το πέρασμα; Και με νοήματα ρωτάω. Μέσα από τη καμπίνα του τρακτέρ μου έδωσε να καταλάβω ότι όλα ήταν ΟΚ και ότι ο δρόμος πάει μέχρι επάνω.

Τον χαιρετώ για τη βοήθεια του και μέχρι να ετοιμαστούμε να φύγουμε, ακούγονται από μακριά γνώριμοι ήχοι από supercars.

Τέσσερις Porsche, μια Ferrari και ένα Audi με πλοηγό μια Aston Martin ( εξ Ολλανδίας ) πήγαιναν και αυτοί για το Puerto de Larrau.








Βλέποντας την πινακίδα του πάσσου παραξενεύτηκαν και αυτοί. Βγήκε τότε ο οδηγός της Aston Martin ερχόμενος προς τα μας για να ρωτήσει τι γίνεται. Του εξήγησα ότι ο δρόμος είναι ΟΚ και μπορούσαν να συνεχίσουν τη διαδρομή.

“Υπάρχει παραπάνω βενζινάδικο”, με ρώτησε;

“Αααα γι αυτό δεν ξέρω αλλά μετά το πέρασμα σε κάποιο μεγάλο χωριό μπορεί να βρείτε”.

Μας ευχαρίστησε και συνέχισαν τη διαδρομή. Το ίδιο κάναμε και μεις ξεκινώντας την ανάβαση του πάσσου ( D26 ).












Ανεβαίνοντας προς τη κορυφή είχαμε και άλλα πράγματα να μας ανησυχούν. Τα μαύρα σύννεφα που είχαν μαζευτεί απειλητικά πάνω απ’ το κεφάλι μας με ότι αυτό συνεπάγεται και την ομίχλη που απλωνόταν μπροστά μας. Τελικά από τα σύννεφα και την ομίχλη, η δεύτερη μας χτύπησε πρώτη τη πόρτα, αλλά όχι τόσο πυκνή ώστε να μας σταματήσει.






Πριν το Puerto de Larrau υπήρχε ένα μικρό πασσάκι το Col d'Erroymendi. Σε μια δεξιά ανηφορική φουρκέτα, έκοψα απότομα λίγο παραπάνω ταχύτητα και ακούγοντας πίσω μου έντονα το θόρυβο της Ducati του KRS έστριψα λίγο αγχωμένα και υπερβολικά κλειστά. Σκεπτόμενος ότι μπορεί να έπεφτε πάνω μου, έκλεισα κι άλλο τη γραμμή μου, με αποτέλεσμα στο τελείωμα της φουρκέτας, η μπροστινή μου ρόδα να πέσει σε ένα αυλάκι μεταξύ ασφάλτου και γρασιδιού, παγιδεύτηκε εκεί μέσα, οπότε πάρτον κάτω.

Θυμάμαι να είμαι ξάπλα, με τη μηχανή από πάνω μου και να σκέφτομαι:

Πω ρε φίλε, πάει τέλειωσε το ταξίδι για μένα...


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Έρχονται Tasos και KRS, σηκώνουν τη μηχανή από πάνω μου ( βέβαια αυτό μου φάνηκε σαν να είχε περάσει μια ώρα ),τη στήνουν και ξαφνικά νιώθω κάποιον να έρχεται να με σηκώσει με το ζόρι. Φωνάζω μέσα από το κράνος: “ Ντάξει καλά είμαι, θα σηκωθώ μόνος μου ”. Αλλά αυτός εκεί. Ήταν ένας περαστικός που σταμάτησε με το αμάξι του για να βοηθήσει. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος αλλά αυτό, το να με σηκώσει με το ζόρι δεν το κατάλαβα. Πες ότι είχα σπάσει κάνα πόδι...

Σηκώθηκα λοιπόν, “ τινάχτηκα από τις σκόνες” τρόπος του λέγειν ( Σιδερένιος!!! ), κοιτάω πρόχειρα τη μηχανή, δεν είχε πάθει τίποτα.

“ Κωλοφαρδία ” λέω, “ κάτι καλό θα έχω κάνει και τη γλίτωσα ”.

Πάνω στην αναμπουμπούλα και ενώ τσεκάρω κοντά-κοντά τη μηχανή, βλέπω ένα χέρι να μου δίνει ένα κομμάτι μέταλλο. Ήταν ο περαστικός που με είχε βοηθήσει να σηκωθώ και μου έδωσε στο χέρι τη μισή μανέτα του συμπλέκτη. Είχε σπάσει στη μέση σχεδόν αλλά ήταν λειτουργικό το κομμάτι που είχε απομείνει πάνω στη μηχανή. Με δυο δάχτυλα έκανα δουλειά.

“ Τι κάνουμε; Όλα εντάξει; ” με ρωτάνε οι συνταξιδιώτες μου.

“ Μια χαρά, αφού δεν έπαθα τίποτα και αφού μπορώ να δουλεύω τη μανέτα έστω και έτσι, συνεχίζουμε ”.

" Ρε σίγουρα μπορείς; "

" Ναι ρε με δυο δάχτυλα κάνω δουλειά. Τουλάχιστον θα χω να το λέω, ότι διέσχισα τα Πυρηναία με μισή μανέτα ".

“ Μια στιγμή μόνο να υπογράψω τα συμβόλαια του οικοπέδου που αγόρασα και φεύγουμε ”.

Ανεβήκαμε στις μηχανές και συνεχίσαμε την ανάβαση σκεπτόμενος πως την είχα γλυτώσει φτηνά. 5 χλμ μας χώριζαν ως τη κορυφή και έγιναν με τη συνοδεία πυκνής ομίχλης. Οπότε alarm και σιγά-σιγά μην έχουμε τίποτα χειρότερα.






Φτάνοντας στη κορυφή του πάσσου, δε βλέπαμε τη τύφλα μας. Πάντως κόσμο είχε αλλά έτσι που ήταν η όλη κατάσταση έμοιαζε βγαλμένη από ταινία τρόμου. Εμφανιζόταν ο κόσμος σαν ζόμπι μέσα στην ομίχλη.




Δε καθίσαμε καθόλου στο Puerto de Larrau κα μπαίνοντας στην Ισπανία και συγκεκριμένα στην επαρχία της Ναβάρα, κατηφορίσαμε τον NA-2011 προς τη πόλη Isaba.






Δε κάναμε 1 χλμ και ξαφνικά ως δια μαγείας η ομίχλη εξαφανίστηκε μαχαίρι. Και θυμήθηκα τότε τις πληροφορίες που είχα διαβάσει πριν το ταξίδι που έλεγαν ότι, αν στη γαλλική μεριά των Πυρηναίων υπάρχει κακοκαιρία ή ομίχλη, με το που περάσεις προς την ισπανική μεριά ο καιρός δεν έχει καμία σχέση.










Ωραία και η συνέχεια με το πάσσο Puerto de Laza ( ΝΑ-140 ) με καλή άσφαλτο και κατηφορική διαδρομή που από το αλπικό τοπίο μας κατέβασε μέσα σε δάσος.








Φτάσαμε στην μικρή πόλη της Isaba, όπου εκεί ξαναβάλαμε πλώρη για τη γαλλική μεριά, ξεκινώντας ένα ακόμα ωραίο κομμάτι της σημερινής διαδρομής ( NA-137 ) πλάι σε ποτάμι και μέσα από το φαράγγι της Larra Belagua, όπου χαρήκαμε οδήγηση.












Όλα αυτά μέχρι το καταφύγιο της Larra Belagua, όπου εκεί ξεκίνησε και πάλι η ίδια πυκνή ομίχλη που είχαμε βρει μια ώρα πριν. Αυτή τη φορά όμως δεν βλέπαμε ούτε στα 10 μέτρα.






Και όχι τίποτα άλλο, αλλά πρέπει να ήταν καλό το συγκεκριμένο κομμάτι. Βέβαια η αίσθηση που ζήσαμε οδηγώντας σε ευθεία και να μπαίνουμε μέσα στην ομίχλη, ήταν μοναδική. Σαν να μπαίνεις σε σύννεφο.








Το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν το Col de la Pierre St Martin, το οποίο ήταν πάνω στα σύνορα Ισπανίας προς Γαλλία. Η ομίχλη βέβαια πυκνή, σαν πέπλο να απλώνεται μπροστά μας. Λες και είχαμε στα μάτια καταρράκτη.

Οδηγείν επικινδύνως...














Συνεχίσαμε προς το Col de Soudet, το Pas de Guilhers και αφού περάσαμε το Col de Labays και αφού είχε ξεκινήσει η κατάβαση, σιγά-σιγά ξεφύγαμε από την ομίχλη.














Βέβαια δεδομένης της υπερβολικής υγρασίας δεν ευχαριστηθήκαμε οδήγηση, αφού ο δρόμος κάτω ήταν μουσκίδια. Πηγαίνοντας χαλαρά, φτάσαμε στο χωριό Arette τον τελικό μας προορισμό μας για σήμερα.












Βέβαια είχαμε φτάσει αρκετά νωρίς, σχεδόν 2 το μεσημέρι, αφού είχαμε πλακωθεί στην οδήγηση βάζοντας το κεφάλι κάτω, χωρίς κάποια μεγάλη στάση, πέρα από 2-3 δεκάλεπτες για λίγη ξεκούραση και τσιγάρο. Οπότε το μικρό χωριουδάκι ήταν η ιδανική περίπτωση για στάση και να αποφασίζαμε τι θα κάναμε στη συνέχεια.





Καφές, χαλάρωμα και έρευνα για ξενοδοχείο. Επειδή και το χωριό ήταν μικρό, με λίγες επιλογές διαμονής, ήταν και νωρίς, επικράτησε η σωστή άποψη να συνεχίσουμε για παρακάτω. Έτσι θα κερδίζαμε χρόνο από την αυριανή ημέρα και θα αποφεύγαμε τον άστατο καιρό της περιοχής. Γιατί όλα τα sites έδειχναν βροχή.

Δεν είχε περάσει ένα τέταρτο που είχαμε κάτσει για καφέ και από το βάθος ακούστηκε ο γνώριμος ήχος του Boxer κινητήρα. Ήταν δυο Ισπανοί μοτοσυκλετιστές με BMW που έκαναν παρόμοια βόλτα στη περιοχή και σταμάτησαν για λίγο στη καφετέρια του χωριού. Αφού χαιρετηθήκαμε, από τις κινήσεις τους κατάλαβα ότι ήταν αναστατωμένοι. Λίγα αγγλικά, λίγη νοηματική κατάλαβα ότι ήταν χρονικά πίσω μας κάνα εικοσάλεπτο και έφαγαν καλή βροχή. Σχεδόν γδύθηκαν για να στεγνώσουν, αφού δεν είχαν προλάβει να φορέσουν αδιάβροχα.

Πωπώ, τι είχαμε γλυτώσει!

Λίγο μετά ξεκίνησε να ψιχαλίζει στη περιοχή, άρα αδιάβροχα και καβάλα στις μηχανές για τη συνέχεια.


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Είχαμε βρει τον τελικό μας προορισμό για σήμερα, με τον κλήρο για διανυκτέρευση να πέφτει νότια από κει που ήμασταν, στην ισπανική πόλη Jaca ( Χάκα ). Είχαμε να κάνουμε όμως και άλλα 85χλμ, σχεδόν μιάμιση ώρα οδήγηση για να φτάσουμε εκεί.

Ξεκινάμε λοιπόν με ψιχάλα που ευτυχώς ποτέ δεν έγινε καταιγίδα. Η διαδρομή τώρα ήταν το ίδιο όμορφη όπως μας είχαν συνηθίσει τη συγκεκριμένη μέρα τα Πυρηναία. Ένα μικρό κομμάτι στον D918 και μετά μπήκαμε στον N134. Ο δρόμος ανοιχτός μέσα από φαράγγια, βουνά και ποτάμια. Κάποια στιγμή στο βάθος και ψηλά μέσα στο βράχο, ένα κάστρο μας τράβηξε την προσοχή. Ήταν το Fort Portalet που διάβασα ότι χτίστηκε γύρω στο 1870 και σκοπός του ήταν να προστατεύει τη γαλλική μεριά των Πυρηναίων και το κοντινό πέρασμα που βρισκόταν παρακάτω.














Κοντινό πέρασμα είπα εεε;

Μετά από οδήγηση 8 χλμ κόβω για λίγο ταχύτητα, να επιβεβαιώσω το GPS και βγάζω φλας να στρίψω και να βγω από τον N134. Οι συνταξιδιώτες μου με κοίταξαν περίεργα και λογικά θα απόρησαν με το που πάω.




Θυμάμαι από κάποιο κράνος να ακούω:

“ Που πάμε” ;

“ Πασσάκι και αξιοθέατο μαζί ”, απαντώ.

Το πέρασμα που θα ακολουθούσαμε ήταν το Col du Somport ή Puerto de Somport ( N330a ), μια πανέμορφη διαδρομή που μας πέρασε μέσα από φαράγγι, πυκνό δάσος, ομίχλη σε κάποια σημεία και στο μεγαλύτερο μέρος του, μας συντρόφευε ο ποταμός Αραγών.
















Στη κορυφή του πάσσου όπου ήταν και τα σύνορα Γαλλίας προς Ισπανία, είχαμε μια απρόσμενη συνάντηση. Αράξαμε για λίγο για να βγάλουμε μια-δυο φωτογραφίες και στο άκουσμα ελληνικών από μέρους μας, ένα ζευγάρι που στεκόταν απέναντί μας αντέδρασε. “ Έλληνες είστε ”, μας ρώτησε σε σπαστά ελληνικά ο άντρας του ζευγαριού. Σαστίσαμε και απαντήσαμε ναι. Αν θυμάμαι καλά από τα λεγόμενά του ήταν από το Καναδά γνωρίζοντας λίγα ελληνικά και είχαν έρθει στη περιοχή για διακοπές.










Αφού τελειώσαμε και από κει, πήραμε τη κατηφόρα, μπήκαμε και πάλι στην Ισπανία και γραμμή για το αξιοθέατο που τους είχα τάξει. Μοιρασμένα τα χλμ του συγκεκριμένου περάσματος αλλά όσον αφορά την ομορφιά το γαλλικό μέρος του κομματιού ήταν καλύτερο σε σχέση με το ισπανικό.








Το αξιοθέατο όμως ήταν στην ισπανική μεριά. Έπειτα από λίγα λεπτά ήμασταν μπροστά από τον επιβλητικό σταθμό τρένων Canfranc-Estación.





Λίγα λόγια από το Internet…

για τον διεθνή σιδηροδρομικό σταθμό Canfranc ( Κανφράνκ ) ένα πρώην διεθνή σιδηροδρομικό σταθμό στο χωριό Canfranc στα ισπανικά Πυρηναία.
Ο υπερβολικά μεγάλος σταθμός, ο οποίος άνοιξε τον Ιούλιο του 1928, κατασκευάστηκε για να χρησιμεύσει ως κύριος κόμβος για τη διασυνοριακή σιδηροδρομική κυκλοφορία, μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας. Ποτέ δεν δικαιολόγησε την μεγαλοπρέπεια του, όσον αφορά τη κίνηση που εξυπηρετούσε, τελείωσε πλήρως και απότομα το 1970 μετά από εκτροχιασμό τρένου που κατέστρεψε μια βασική γέφυρα στη Γαλλία. Πλέον λειτουργεί σαν πεντάστερο ξενοδοχείο.



Εντυπωσιακότατο!!!

Φώτο από Google...




Και μια φώτο από μέσα…




Φωτογραφίες απ’ έξω, γρήγορη στάση για φουλάρισμα βενζίνης και γραμμή από τον N-330 για τη Jaca.




Τα υπόλοιπα χλμ ήταν απλά διαδικαστικά από καλοχαραγμένο δρόμο κατηφορίζοντας στην ισπανική ενδοχώρα. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 17:30 αλλά μέχρι να τακτοποιηθούμε και να αράξουμε τις μηχανές, πέρασε σχεδόν μια ώρα. Βλέπεις μαζί με μας πλάκωσε κόσμος για άλλα 5 δωμάτια λες και ήμασταν όλοι συνεννοημένοι για την ώρα άφιξης. Επίσης ήταν και μακριά το parking, στη κεντρική πλατεία της πόλης στα 500 μέτρα από το ξενοδοχείο.

Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης, με τις πρώτες ψιχάλες να μας ανησυχούν. Τελικά έβρεξε για κάνα τέταρτο οπότε μπορέσαμε να δούμε λίγο τη πόλη. Πήγαμε προς το κέντρο, κοιτάγαμε τα μαγαζιά, πήραμε ένα-δυο σουβενίρ και παράλληλα ψάχναμε να βρούμε και κάπου να φάμε.










Όπως περπατάγαμε κοιτάω στο πλακόστρωτο και βλέπω το σήμα που είχαμε δει και το πρωί σε μια ταμπέλα στο δρόμο. Και εκεί μου έρχεται αναλαμπή και θυμήθηκα που το είχα δει πριν το ταξίδι.




Είναι το σημάδι ( για την ακρίβεια θυμίζει κοχύλι ) για το προσκύνημα του Αγίου Ιακώβου στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλλα, το El Camino de Santiago de Compostella.



Λίγα λόγια από το Internet…

για τη Διαδρομή του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα, μια διαδρομή δια μέσου πολλών πόλεων της Ευρώπης, προς το προσκύνημα στον Καθεδρικό Ναό του Σαντιάγο δε Κομποστέλα στη Γαλικία της βορειοδυτικής Ισπανίας, όπου βρίσκονται θαμμένα τα ιερά λείψανα του Αποστόλου Ιακώβου. Είναι ένα από τα 3 σημαντικότερα προσκυνήματα για τους καθολικούς, μαζί με αυτόν του Αγίου Πέτρου της Ρώμης και των Αγίων Τόπων στα Ιεροσόλυμα.

Οι βασικές είσοδοι προς την Ισπανία είναι δύο. Από το Saint-Jean-Pied-de-Port, που περάσαμε το πρωί και μου έκανε εντύπωση ο τουρισμός για τόσο μικρή πόλη και η Jaca που ήμασταν τώρα. Η απόσταση της πιο δημοφιλούς διαδρομής από το Saint-Jean-Pied-de-Port προς το Santiago de Compostella είναι γύρω στα 800 χλμ. Το μονοπάτι είναι σηματοδοτημένο και περνά από πολλούς επαρχιακούς δρόμους γι’ αυτό και οι ταμπέλες στο δρόμο που περάσαμε. Και τέλος στη διαδρομή υπάρχουν ξενώνες για τους ταξιδιώτες.



Στη συνέχεια του ταξιδιού μας τώρα και ενώ έχουμε γυρίσει όλη τη πόλη, δίπλα από το ξενοδοχείο μας βρήκαμε ένα εστιατόριο με καλές κριτικές και του δώσαμε να καταλάβει. Βέβαια μέχρι να συνεννοηθούμε για το τι θα φάμε πέρασε μισή ώρα. Κατάλογος μόνο στα ισπανικά και οι ιδιοκτήτες από γλώσσα επικοινωνίας, μόνο ισπανικά και “ μοσχαρίσια" . Μετάφραση Google αλλιώς θα τρώγαμε αέρα κοπανιστό.

Για να ξεφουσκώσουμε κάναμε μια βόλτα και πάλι προς το κέντρο μετά συνοδεία παγωτού από παγωτατζίδικο, το οποίο έκλεινε στις 23 και ο τύπος κατέβαζε ρολά από τις 22:30. Τον προλάβαμε στο τσακ και με το ζόρι μας έβαλε τα παγωτά, λες και μας τα χάρισε!!!

Γυρίσαμε από τα άδεια σοκάκια της πόλης προς το ξενοδοχείο για ύπνο, γιατί αύριο η διαδρομή στα Πυρηναία θα συνεχιζόταν…





Buenas noches… και πάλι.



Χάρτης ημέρας 290 χλμ




Διαδρομή: https://maps.app.goo.gl/izdNLHquVY3v2xxK9


Αξιοσημείωτα μέρη: Puerto de Ibaneta, Cols d’ Iraty, Puerto de Larrau, Lara Belagua, Col de la Pierre St Martin, Col du Somport, Canfranc-Estación

Κατάλυμα: Hotel Alda Jolio – Jaca ( Καλό )

70€ 2κλινο - 90€ 3κλινο χωρίς πρωινό

7,5€ parking η κάθε μηχανή


Συνεχίζεται...

.

[mycolnago]

[goulisf]

.

9η ΜΕΡΑ – ΤΕΤΑΡΤΗ 13/09/2023

Jaca - Lourdes

Ω, είναι ωραία στον παράδεισο…

9η μέρα του ταξιδιού μας και χορτασμένοι από ύπνο, σηκωθήκαμε νωρίς γύρω στις 8 και πήγαμε για πρωινό σε κοντινό καφέ για να ξεκινήσει καλά η μέρα μας. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, φορτώσαμε τα πράγματα και γύρω στις 09:30 ξεκινήσαμε για το επόμενο κομμάτι των Πυρηναίων. Τα μαύρα σύννεφα που είχαν κατακλύσει τον ουρανό δεν θα μας απειλούσαν απ’ ότι είχαμε δει στο internet, αλλά ποτέ δε ξέρεις.

Η παρακάτω φώτο είναι από τη μανέτα του συμπλέκτη και ότι απέμεινε από τη πτώση.




Περάσαμε όλη τη πόλη και μέχρι να βγούμε στο περιφερειακό, δυο πράγματα μου έκαναν εντύπωση.




Το πρώτο, βλέποντας την πινακίδα ( το βελάκι που έχω βάλει ).




Την απάντηση την έχει δώσει ο πράκτορας της καρδιάς μας, ο ΘΒ...




Και το δεύτερο, χαζεύοντας τους δυο τύπους με τα μηχανοκίνητα-ιδιοκατασκευές.




Βγήκαμε από τη πόλη, παίρνοντας την autovia A-23 ( εθνική οδός ) με προορισμό το Sabinanigo. Εδώ να θυμίσω ότι στην Ισπανία οι αυτοκινητόδρομοι που πληρώνεις διόδια είναι λίγοι, ονομάζονται Autopistas και αφορούν δρόμους κοντά σε μεγαλουπόλεις. Ο δευτερεύον δρόμος, η λεγόμενη Autovia ( εθνική οδός ) που συνήθως είναι παράλληλη με την Autopista είναι αντίστοιχης ποιότητας και είναι ο παλιός αυτοκινητόδρομος.

Στο Sabinanigo μπήκαμε για λίγο στον N260, τον Eje Pirenaico όπως λέγεται, έναν από τους καλύτερους τουριστικούς δρόμους των Πυρηναίων.












Ναι αλλά εμείς θα πηγαίναμε αλλού, οπότε τον N260 θα τον ξαναβρίσκαμε μετά από 400 και χλμ. Έπρεπε να “ σφραγίσουμε τα διαβατήρια μας ” για μια ακόμη φορά στη Γαλλία.




Έτσι λοιπόν στη πόλη Fiscal, αλλάζουμε δρόμο και ακολουθούμε τον N260a, οδηγώντας σε στενό δρόμο με βράχια από τη μια μεριά και ποτάμι από την άλλη.






Ένα μικρό πιστάκι-φιδάκι, με γρήγορες εναλλαγές κατεύθυνσης σε κάποιο σημείο του. Προσωπικά ευχαριστήθηκα οδήγηση σε αυτό το μικρό κομμάτι του δρόμου.




Ο συγκεκριμένος δρόμος ήταν η αρχή για τον εθνικό δρυμό της Ordesa. Δυστυχώς εμείς θα περνάγαμε " ξυστά ", κάνοντας το επόμενο πάσσο, λίγο παραπάνω.

Για κανά 5αρι χλμ χαλαρώσαμε περνώντας από μικρά γραφικά χωριά.








Αλλά και πάλι θα μπαίναμε στη πρίζα με το επόμενο κομμάτι από το Broto έως το Biescas, γνωστό και σαν Puerto de Cotefablo.








Το ξεκίνημα του κομματιού καλό αλλά θα μπορούσε και καλύτερα λόγω ασφάλτου.








Ανεβήκαμε στα 1450μ, περάσαμε από το τούνελ και συνεχίσαμε το κατέβασμα προς το Biescas.






Εκεί όμως τα πράγματα καλυτερεύουν αρκετά και το σταδιακό κατέβασμα σε συνδυασμό με την καλύτερη άσφαλτο από την ανάβαση, κάνουν την οδήγηση rock en roll, αφού το ένα εσσάκι διαδεχόταν το άλλο.










Μικρή στάση για βενζίνη στο Biescas και συνέχεια προς τα βόρεια από καλούτσικο δρόμο ( A-136 ), που ζωντάνια του έδιναν οι δυο λίμνες και το ποτάμι που κυλούσε δίπλα.










Ναι αλλά περνώντας τη δεύτερη λίμνη, το δασικό τοπίο έδωσε τη θέση του σε πιο αλπικό στυλ.






Πλησιάζαμε βλέπεις το Formigal, ένα τουριστικό θέρετρο και είχαμε βάλει πλώρη για το Col du Pourtalet ( Κολ ντου Πουρταλέ ), ένα ορεινό πέρασμα στα σύνορα Ισπανίας προς Γαλλία στα 1800μ υψόμετρο. Πανέμορφη αλπική φύση ολόγυρα, με το μάτι να μη χορταίνει.












Περάσαμε τα σύνορα των δύο χωρών, με τη γαλλική μεριά να μας αποζημιώνει πολλαπλά. Θες η πιο όμορφη θέα με τα γυμνά από δέντρα βουνά και τα άγρια άλογα στην άκρη του δρόμου, θες η καλύτερη χάραξη του δρόμου D934 σε σχέση με την ισπανική μεριά μας είχε συνεπάρει.




















Σιγά-σιγά κατεβαίνοντας υψόμετρο, το σκηνικό άλλαζε καθώς το αλπικό τοπίο έδινε τη θέση του σε καταπράσινα έλατα, μικρά τούνελ που σε προφύλασσαν από τα νερά που την άνοιξη με το λιώσιμο των πάγων θα πλημυρίζουν την περιοχή.












Τα τελευταία 20 χλμ του περάσματος έγιναν μέσα από πανέμορφη διαδρομή, πλάι σε μια λίμνη με το επιβλητικό φράγμα της, πυκνό δάσος και μια άσφαλτο φανταστική.












Σε αρκετά κομμάτια του, μου πέρασε από το μυαλό ( και απ’ ότι κατάλαβα όχι μόνο σε μένα, αλλά σε όλους ) να γύρω λίγο παραπάνω. Η φωνή της λογικής μέσα μου, μου έλεγε: θα φάς τα μούτρα σου, θα βασανιστούμε…





















Τελευταία χλμ το συγκεκριμένο κομμάτι μας φύλαγε μια έκπληξη, περνώντας μας από το φαράγγι Gorges du Hourat και μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, ειδικά λίγο πριν το μικρό τουνελάκι που ο δρόμος στένευε υπερβολικά έχοντας το ποτάμι συντροφιά.














Το " οδηγικά φανταστικό " Col du Pourtalet τελείωνε στην αρχή του χωριού Laruns.




Εκεί όπου ξαναβρήκαμε τον Route des Cols des Pyrénées ( τον δρόμο των περασμάτων των Πυρηναίων ) που είχαμε αφήσει τη προηγούμενη μέρα, με άλλο όνομα τώρα, σαν D918.

Σειρά είχαν δύο εξίσου όμορφα περάσματα του ταξιδιού μας.


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Από το χωριό Laruns λοιπόν, ξεκίναγε μια ακόμα πανέμορφη διαδρομή και γνωστό πέρασμα των Πυρηναίων.

Και το όνομα αυτού: Col d'Aubisque.

Η αρχή του λοιπόν, μέσα από πυκνό δάσος και σταδιακό ανέβασμα, με την άσφαλτο κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή.








Κάποια στιγμή ο δρόμος περνάει από το Eaux-Bonnes, κάνοντας τον κύκλο της πλατείας του χωριού.






Βγαίνοντας από το χωριό, η καλοχαραγμένη διαδρομή συνεχίζει σε δρόμο πνιγμένο σε πελώρια δέντρα, κρύβοντας τον ήλιο. Αλλά η άσφαλτος δεν αλλάζει, σταθερή ποιότητα!!! Και όταν μπήκαν και τα εσσάκια στο κόλπο, εκεί να δείτε!!!










Πραγματική αποκάλυψη το αρχικό ανέβασμα του Col d'Aubisque.








Μικρή ανάπαυλα στη πανέμορφη διαδρομή, περνώντας μέσα από το Gourette, ένα τουριστικό θέρετρο, όπου από κει άρχιζε το τελικό στάδιο της ανάβασης.






Και πως το καταλάβαμε; Άρχιζαν να εξαφανίζονται τα έλατα, με το αλπικό τοπίο να παίρνει τη θέση τους.






Τα τελευταία 4 χλμ μέχρι τη κορυφή των 1710μ μας ανησύχησαν λίγο αφού ίσως να βρισκόμασταν στο ίδιο έργο θεατές με τη χθεσινή ημέρα και την ανάβαση στο Col de la Pierre St Martin. Δηλαδή; Εννοώ την ομίχλη που βλέπαμε ψηλά.














Για καλή μας τύχη όμως, μέχρι και τη κορυφή δεν είχαμε θέμα. Ωραίο και το τελευταίο κομμάτι που οδηγήσαμε, αλλά η θέα με τα γύρω βουνά και να αρχίζει να τα σκεπάζει η ομίχλη, φανταστική.








Εκεί πρωτοείδαμε και συνθήματα γραμμένα στην άσφαλτο, μάλλον από τους αγώνες ποδηλασίας του Tour de France.




Λίγα λόγια από το Internet…

για το Col d'Aubisque ( Κολ ντ Αμπίσκ ), ένα ορεινό πέρασμα σε υψόμετρο 1.710 m στο διαμέρισμα των Pyrénées-Atlantiques. Το πέρασμα συνδέει το Laruns με το Argelès-Gazost. Αποτελεί τακτικά μέρος του Tour de France. Το Aubisque είναι ένα από τα λεγόμενα hors catégorie cols που αποτελούν τον μύθο του Tour de France. Hors catégorie (HC) είναι ένας γαλλικός όρος που χρησιμοποιείται σε αγώνες ποδηλασίας για να προσδιορίσει μια ανάβαση που είναι "πέρα από την κατηγοριοποίηση". Η ανάβαση HC είναι το πιο δύσκολο είδος αναρρίχησης σε έναν αγώνα.


Φτάσαμε στη κορυφή με πρώτη εικόνα τα γιγάντια ποδήλατα, σήμα κατατεθέν του περάσματος.






Και τώρα; Και τώρα άραγμα τις μηχανές, ξεκούραση, φαί και κάτι ζεστό να πιούμε. Αρκετοί ποδηλάτες αλλά και μοτοσυκλετιστές στη κορυφή, έπαιρναν και αυτοί μια ανάσα.

Κάτσε να βγάλουμε δυο φωτογραφίες πριν πλακώσει η ομίχλη και δε βλέπουμε τίποτα. Φωτογραφίες λοιπόν τη γεμάτη αυτοκόλλητα πινακίδα, τα γιγάντια ποδήλατα, σήμα κατατεθέν του Col d'Aubisque και άραγμα.














Μπαίνουμε στο μεγάλο καφέ-εστιατόριο στη κορυφή, αλλά δε ξέρω κάτι με χάλασε. Οπότε φεύγω για το διπλανό μαγαζάκι με σουβενίρ να πάρω κάτι. Βλέπω ένα ζευγάρι να έχει πάρει ένα τσάι από το μαγαζάκι και να κάθεται στα τραπεζάκια του απ’ έξω. Αφού μπαίνω και βλέπω τα σουβενίρ, το μάτι μου πέφτει σε ένα τιμοκατάλογο με ροφήματα και σνακς. Ρωτάω τη κυρία και μου λέει ότι σερβίρουν ότι βλέπω στο κατάλογο. Παραγγέλνω ένα σάντουιτς με jamon και τυρί και μια σοκολάτα ζεστή. Αλμυρό και γλυκό για να συνέλθουμε.




Ε λοιπόν το συγκεκριμένο σάντουιτς, και ειδικά το τυρί που έφερνε λίγο σε κασέρι ελληνικό δεκαετίας 80-90 ( πριν γίνουν όλα προκάτ βιομηχανοποιημένα ) με 1000 θερμίδες η μπουκιά, θα μου έμενε στη μνήμη.

Αφού στυλώθηκα και άναψα ένα τσιγάρο να σου και οι επισκέπτες. Και τι επισκέπτες, μαλλιαροί, μαλλιαροί.




Από εκείνα τα πρόβατα θα ήταν μάλλον το τυρί που έφαγα. Λες και είχαν κατέβει σε διαδήλωση. Βέβαια αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που μας ανησυχούσε, με το πρώτο να ήταν κάτι άλλο. Η ομίχλη είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο έντονη, οπότε αφού φάγαμε και ήπιαμε, σηκωθήκαμε να πάμε στις μηχανές για να κατηφορίσουμε για τη συνέχεια.




Για του λόγου το αληθές ούτε η ομίχλη μας ενόχλησε, αλλά ούτε και κατηφορίσαμε.


Συνεχίζεται
.

[goulisf]

.

Και εξηγούμαι. Για τη μεν πρώτη, την ομίχλη, δεν ξέρω πως, αλλά έτσι όπως είχε πέσει σαν σεντόνι από πάνω μας φαινόταν σαν να “έγλυφε’ τα κράνη μας. Αλλά η θέα που μας άφηνε να αντικρίζουμε προς το βάθος, μοναδική.








Καταπράσινες πλαγιές με άγρια ελεύθερα άλογα και αγελάδες να βοσκάνε και με τις ακτίνες του ήλιου να μπαίνουν και αυτές στο καμβά ζωγραφικής, όταν έβρισκαν μια χαραμάδα από τη πυκνή ομίχλη.
















Και ερχόμαστε στο δεύτερο, το κατέβασμα, το οποίο δεν ήταν κατέβασμα άλλα οδήγηση λίγο πιο χαμηλά από τη κορυφογραμμή + την παραπάνω θέα που σας περιέγραψα.












Τι άλλο να ζητήσει κανείς εκείνη τη στιγμή; Τούνελ σκαμμένο στο βράχο οδηγώντας σε δρόμο-μπαλκόνι ( balcony-road όπως λέγονται στη Γαλλία ) με καλοχαραγμένες στροφές, που η θέα τους σου έκοβε την ανάσα; Το είχε και αυτό. Και το όνομα αυτού Cirque du Litor.


















Ήμασταν για συνεχόμενη ώρα, υψομετρικά αρκετά ψηλά οπότε έπρεπε να κάνει την εμφάνισή της και η τοπική " αερολέσχη ".







Άνοιγμα φτερών πρέπει να ήταν όσο τα δικά μου χέρια ανοιγμένα. ( και είμαι 1,87 ).


Έτσι λοιπόν σε αυτό το μοτίβο και ευχαριστημένοι και από οδήγηση και από θέα φτάσαμε στο επόμενο ορεινό πέρασμα το Col du Soulor και στα 1474μ.
















Εδώ να πω πως τα δύο ορεινά περάσματα συνδέονται μεταξύ τους με το Cirque du Litor και τον D918 και έχοντας σαν μενού όλα τα παραπάνω που ανέφερα.

Μικρή στάση για αναμνηστικές φωτογραφίες στα γρήγορα στο Col du Soulor.









Συνέχεια για το πραγματικό κατέβασμα μιας και μέχρι τότε και λόγω της χαμηλής ομίχλης ήταν σαν να πετούσαμε στον ουρανό και ακουμπάγαμε τα σύννεφα.










Χαλαρό πέρασμα αναγκαστικά λόγω των χαμηλών ορίων ταχύτητας ( 30χλμ/ώρα ) μέσα από όμορφα γαλλικά χωριά και έπειτα από κανά 20αρι χλμ, είχαμε φτάσει στη μικρή πόλη Argelès-Gazost.












Η ώρα ήταν 3 το μεσημέρι και ήμασταν 14 χλμ από τον τελικό μας προορισμό για σήμερα, τη πόλη της Λούρδης ( Lourdes ). Στην είσοδο της Argelès-Gazost, παρατήρησα μια πινακίδα για ένα προορισμό στην περιοχή , για τον οποίο είχα διαβάσει ότι αξίζει να τον επισκεφθείς. Και το είχαμε συζητήσει ότι αν φθάναμε νωρίς εκεί, θα πηγαίναμε.




Κάνοντας κάποιους υπολογισμούς στο κεφάλι μου σε σχέση με χλμ και ώρες, πρότεινα στους συνταξιδιώτες μου ότι κάνοντας μια επιπλέον διαδρομή σχεδόν 2 ώρες πήγαιν-έλα θα μπορούσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη-αστραπή σε ένα μοναδικό αξιοθέατο. Οι 2 συνταξιδιώτες με το KTM δεν θέλησαν να ακολουθήσουν και προτίμησαν να πάνε πιο νωρίς στη Λούρδη και στο ξενοδοχείο.



Έτσι λοιπόν οι υπόλοιποι 3, τα δυο Ducati και το BMW ξεκινήσαμε προς το νότο...

.

[goulisf]

.

Το έξτρα σκέλος της σημερινής διαδρομής λοιπόν, νότια μέσω του D921, ενός όμορφου και καλοχαραγμένου δρόμου . Ο δρόμος πέρναγε ανάμεσα από δυο βουνά, βασικά ένα όμορφο ανοιχτό φαράγγι ήταν, που γινόταν ομορφότερο σε ένα-δυο σημεία που το φαράγγι “ έκλεινε ”, με τα συρματοπλέγματα ασφαλείας που συγκρατούν τα βράχια που αποκολλούνται, να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας. Η δε άσφαλτος σε μερικά σημεία της διαδρομής ήταν από καλή έως Autostrada. ( Φωτογραφικό ρεπορτάζ στην επιστροφή της διαδρομής ).

Χαρήκαμε οδήγηση αφού δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση ο δρόμος και έπειτα από 45 λεπτά και έχοντας περάσει το χωριό Gavarnie-Gèdre, έκανε την εμφάνισή του το αξιοθέατο που έλεγα, ένα κομμάτι του σχηματισμού των βράχων που ονομάζεται Cirque de Gavarnie.


Λίγα λόγια από το Internet…

για το Cirque de Gavarnie ( Σιρκ ντε Γκαβαρνί ), ένα βραχώδη φυσικό αμφιθέατρο στα κεντρικά Πυρηναία, στη νοτιοδυτική Γαλλία, κοντά στα σύνορα με την Ισπανία. Παρομοιάστηκε από τον Βίκτωρ Ουγκώ ως «το Κολοσσαίο της φύσης» λόγω του τεράστιου μεγέθους του και του σχήματος του βράχου σαν πέταλο που μοιάζει με το Κολοσσαίο.


Σταματήσαμε να βγάλουμε μια-δυο καλές φωτογραφίες από το κομμάτι που φαινόταν από το δρόμο, όσο καλύτερα γινόταν, αφού η χαμηλή νέφωση έκρυβε και κάτι.







Λίγο παρακάτω σταματήσαμε αναγκαστικά γιατί απαγορευόταν να συνεχίσεις με όχημα προς το Cirque de Gavarnie. Εκεί έπρεπε να αράξουμε τις μηχανές και να συνεχίσουμε περπατώντας για καμιά ώρα ώστε να έχουμε πιο καθαρή εικόνα από το πέταλο που σχηματίζουν τα βράχια. Αν είχε καθαρή ατμόσφαιρα και περπατάγαμε μέχρι ενός σημείου, θα βλέπαμε την εντυπωσιακή εικόνα της παρακάτω φωτογραφίας.




Λίγο δύσκολη η συνέχεια για να τη περπατήσουμε τη δουλειά, σκεφτήκαμε. Έστω και από μακριά είχαμε δει κάτι. Οπότε αράξαμε για λίγο στο parking να πάρουμε μια ανάσα και πήραμε το γυρισμό για τη Λούρδη.






Ο γυρισμός έγινε από τον ίδιο όμορφο δρόμο D921, που όπως είχα διαβάσει κάπου “ και να μην πας έως το Cirque de Gavarnie, αξίζει να οδηγήσεις το συγκεκριμένο δρόμο ”. Οπότε διπλή φορά, διπλή χαρά. Ευτυχώς τώρα είχα βάλει την κάμερα να γράφει, οπότε είχα υλικό.










Στο γυρισμό τα πράγματα από θέμα κίνησης ήταν ακόμα καλύτερα, οπότε παράλληλα με την οδήγηση είχαμε και την ευκαιρία να χαζέψουμε και τη θέα. Εντύπωση μου έκαναν στο δρόμο, οι αρκετοί ποδηλάτες που έκαναν τη συγκεκριμένη διαδρομή για προπόνηση μάλλον.












Η όμορφη διαδρομή είχε φτάσει στο τέλος της και εμείς μπαίναμε στη Λούρδη με μοναδικό σκοπό να βρούμε το ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενούσε το βράδυ. Ευτυχώς μετά από μια μικρή περιπέτεια που είχαμε με το Google maps ( μας πήγε από δρόμο που ήταν αδιέξοδο. Απαράδεκτον για πράκτορες!!! ) και εν τέλει με τη βοήθεια του Sygic, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Ο σημαντικότερος λόγος που είχε επιλεγεί η συγκεκριμένη πόλη για διανυκτέρευση, ήταν ότι είχε πάρα πολλές επιλογές και σε καλές τιμές για διανυκτέρευση. Απ’ ότι είχα διαβάσει μόνο το Παρίσι έχει περισσότερες ξενοδοχειακές μονάδες σε αναλογία σε όλη τη Γαλλία. Το ξενοδοχείο βέβαια δεν ήταν και το καλύτερο αλλά ήταν πολύ κοντά στο κέντρο και με δωρεάν parking.

Γρήγορο μπάνιο και ξεκινάμε να γνωρίσουμε τη πόλη. Οι έταιροι συνταξιδιώτες μας με το ΚΤΜ είχαν προλάβει να ξεκουραστούν λίγο και είχαν αλωνίσει τη πόλη.













Λίγα λόγια από το Internet…

για τη Lourdes ( Λούρδη ), μια μικρή πόλη της Γαλλίας, που βρίσκεται στους πρόποδες των Πυρηναίων. Πριν από τα μέσα του 19ου αιώνα, η πόλη ήταν πιο γνωστή για το οχυρό κάστρο που υψώνεται στο κέντρο της.

Το 1858 η Λούρδη ήρθε στην επικαιρότητα στη Γαλλία και στο εξωτερικό, λόγω των εμφανίσεων της Παναγίας που ισχυρίστηκε ότι είδε μία δεκατετράχρονη αγρότισσα, η Μπερναντέτ Σουμπιρού, η οποία το 1933 ανακηρύχθηκε αγία. Λίγο αργότερα, η πόλη με το Ιερό της Παναγίας της Λούρδης έγινε ένας από τους σημαντικότερους τόπους προσκυνήματος για τους καθολικούς. Σήμερα, η Λούρδη με έξι εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο από όλο τον κόσμο, είναι δεύτερο σημαντικότερο κέντρο τουρισμού στη Γαλλία, μετά το Παρίσι.


Ξεκινήσαμε να βρούμε τους άλλους δυο συνταξιδιώτες που ήταν ήδη στη πόλη και έκαναν βόλτα. Περπατήσαμε για λίγο παράλληλα με το ποταμό Ousse που διαπερνάει τη πόλη και σε λίγο φτάσαμε στο σημείο του ραντεβού.














Το ραντεβού μας είχε δοθεί γύρω από το Ιερό της Παναγίας της Λούρδης.






Εντυπωσιακά τεράστιος ο ναός, το ίδιο και ο προαύλιος χώρος, με αρκετό κόσμο στο πλάι του ναού δίπλα στο ποτάμι, μιας και κει είχαν εσπερινό. Όλο το οικοδόμημα περιλαμβάνει τρείς ναούς, τον έναν σχεδόν πάνω στον άλλο.















Και μια πανοραμική φώτο




Μπήκαμε στον μεσαίο και εντύπωση μου έκαναν κάποια ψηφιδωτά και τοιχογραφίες που έφερναν σε βυζαντινούς ναούς. Αργότερα διάβασα πως ο αρχιτέκτονας του συγκεκριμένου ναού ήταν λάτρης του βυζαντινού στυλ. Είδαμε τους πιστούς που προσεύχονταν ψέλνοντας το Ave Maria, βγάλαμε ωραίες φωτογραφίες και πήγαμε προς αναζήτηση φαγητού.
















Ένα πολύ ωραίο μπεργκεράδικο-κεμπαπτζίδικο με πολύ καλές κριτικές ήταν ότι έπρεπε για βραδινό φαγητό. Στο κατάλογό του, το κεμπάπ το ονόμαζε Gyros και βαλθήκαμε να δοκιμάσουμε τι σόι γύρος ήταν. Πραγματικά ήταν πολύ καλός και γευστικός. Ενθάρρυνα μέχρι και ένα ζευγάρι Ισπανών να φάει γύρο που δυσκολευόταν τι να παραγγείλει, λέγοντας τους ότι είμαστε Έλληνες και όντως το φαγητό αξίζει. Χορτασμένοι από το φαί και με τις ευχαριστίες του μαγαζάτορα και για το λογαριασμό που του κάναμε, αλλά και τα καλά λόγια που είπαμε στους Ισπανούς για το φαί, γυρίσαμε προς το κέντρο της πόλης.






Ο δρόμος κοντά στο ναό γεμάτος καθολικούς πιστούς από διάφορες εθνικότητες, να έχουν προμηθευτεί κεριά από τα μαγαζιά που πούλαγαν αναμνηστικά και εκκλησιαστικά είδη για να πάνε στην βραδινή λειτουργία.






Καθίσαμε σε μια μπυραρία για να χαλαρώσουμε αλλά βασικά να αποφασίζαμε ποια περιοχή θα ήταν ιδανική ώστε να ψάχναμε να βρούμε ξενοδοχείο για τη επόμενη μέρα. Αφού καταλήξαμε για το που και πως, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουράσουμε τα κορμιά μας. Γιατί μη νομίζετε και την αυριανή μέρα “ ο παράδεισος “ είχε μπόλικα ορεινά χλμ. Ίσως η κορωνίδα της δικιά μας RUTA TRANSPIRENAICA...



Bonne nuit ( καληνύχτα )... κ' η παναγιά μαζί μας...



Χάρτης ημέρας Α σκέλος 201 χλμ




Διαδρομή Α' : https://maps.app.goo.gl/E43h1V4YzbSnhTZf9



Χάρτης ημέρας Β σκέλος 86 χλμ




Διαδρομή Β' : https://maps.app.goo.gl/m7NeqwykNSPG5wPM8


Αξιοσημείωτα μέρη: Puerto de Cotefablo, Col du Pourtalet, Col d'Aubisque, Cirque du Litor, Col du Soulor, Cirque de Gavarnie, Ιερό της Παναγίας της Λούρδης

Κατάλυμα: Hôtel Au Petit Languedoc - Λούρδη ( Μμμ…Καλούτσικο )

60€ 2κλινο - 74€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Free parking


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

10η ΜΕΡΑ – ΠΕΜΠΤΗ 14/09/2023

Lourdes – Andorra la Vella

Οδηγώντας στον Κύκλο του Θανάτου

​

10η μέρα και το πρωινό ξύπνημα στις 07:00 άρχισε να μας γίνεται συνήθεια. Διακοπές και 7 η ώρα εγερτήριο μας έπεσε λίγο βαρύ. Αλλά αν σου έλεγε κάποιος “ εσένα που με διαβάζεις και σου αρέσει η οδήγηση “, ότι τη σημερινή ημέρα θα οδηγήσεις κάποια από τα ομορφότερα περάσματα των Πυρηναίων και της Ευρώπης, τι θα έκανες; Ή θα σηκωνόσουν αχάραγα ή θα κοιμόσουν κάνα δίωρο από την υπερένταση… ( όσον αφορά το μακάβριο τίτλο της σημερινής ημέρας, εξηγώ αρκετά παρακάτω ).

Οπότε σηκωθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και καβαλήσαμε τις μηχανές, αποχαιρετώντας τη Λούρδη για τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Πρωινό δεν είχαμε στο ξενοδοχείο, οπότε στο βενζινάδικο που θα βάλουμε βενζίνη, τρώμε κάτι και πίνουμε καφέ. Στο ξεκίνημα της σημερινής ημέρας έπρεπε να ξαναπάρουμε το δρόμο για το Cirque de Gavarnie ( D921 ) για τρίτη φορά έως την πόλη Luz-Saint-Sauveur.

Τη σημερινή ημέρα όμως ο καιρός δεν θα ήταν σύμμαχός μας. Πραγματικά θα ήταν " αδερφός μας ". Ηλιόλουστη μέρα με την θερμοκρασία ότι πρέπει για οδήγηση, στους 20° C.










Το κομμάτι μέχρι τη Luz-Saint-Sauveur εκπληκτικό αλλά με περισσότερη κίνηση απ’ ότι το χθεσινό απόγευμα. Ανοιχτό φαράγγι με ωραία χάραξη και το ποτάμι δίπλα να μας συντροφεύει.


















Περάσαμε μέσα από τη Luz-Saint-Sauveur, που σημειωτέον από κει περνάει ( νοητά ) και ο πρώτος μεσημβρινός της Γης, ( εξού και ο τίτλος του ταξιδιωτικού ), αυτός που περνάει από το αστεροσκοπείο του Greenwich και επίσης περνάει και από το Cirque de Gavarnie, που ήμασταν το προηγούμενο απόγευμα. Εκεί θα έπρεπε να στρίψουμε δυτικά, παίρνοντας και πάλι τον D918, τον δρόμο των περασμάτων των Πυρηναίων.








D918 λοιπόν και ξεκινούσαμε το πρώτο πάσσο της ημέρας και ένα από τα SuperSOS του ταξιδιού μας. Η αρχή του περάσματος που οδηγούσαμε, ήταν 10 λεπτά όμορφης διαδρομής, όπως αυτή που είχαμε ξεκινήσει το πρωί, με το ποτάμι στο πλάι μας και τα βουνά ολόγυρα μας.












Προσπερνώντας το χωριό-τουριστικό θέρετρο Bareges, φτάσαμε στο χιονοδρομικό του κέντρο.








Από κει ξεκινούσε η τελική ανάβαση για το πιο φημισμένο πέρασμα των Πυρηναίων, το Col du Tourmalet στα 2115μ.

Ξεκίνημα λοιπόν με ανηφορικό κομμάτι, καλή άσφαλτο, κλασσικό αλπικό τοπίο και αρκετούς μοτοσικλετιστές αλλά κατά κύριο λόγο ποδηλάτες, μιας και από εκεί περνάει ένα από τα διασημότερα κομμάτια του Tour de France.








Όσο ανεβαίναμε, ο δρόμος στένευε αρκετά, με τη θέα ακόμη πιο ωραία, βλέποντας το δρόμο κάτω να φαίνεται σαν λάστιχο στραβό-ξεδιπλωμένο πάνω σε γρασίδι. Στην άσφαλτο τώρα, γραμμένα συνθήματα για τους αγωνιζόμενους ποδηλάτες να παίρνουν θάρρος και δύναμη κατά τη διάρκεια του αγώνα.










Προς το τελείωμα του περάσματος τώρα, ο δρόμος αρχίζει και μας τα χαλάει με μικρές γούβες και κάποια κακοστρωμένα μπαλώματα. Αλλά η θέα σε αποζημιώνει και με το παραπάνω.








Σε μια στροφή λίγο πριν τη κορυφή, έχει πιάσει " στασίδι " φωτογράφος και φωτογραφίζει όσους ανεβαίνουν με ποδήλατα, μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα και μπαίνοντας στο site του ( υπάρχει διαφημιστική ταμπέλα πάνω στη στροφή για να δεις το site ), αγοράζεις τη φωτογραφία ( 10€ ). Η παρακάτω φώτο είναι που μας τράβηξε ανεβαίνοντας το Col du Tourmalet. ( Απλήρωτη είναι... ). Παρόμοιους φωτογράφους βρήκαμε και στο Col d l'iseran.




Στο τελείωμα προς τη κορυφή τα συνθήματα και τα γκράφιτι να έχουν γεμίσει το δρόμο και απ’ ότι πήρε το μάτι μου εκεί πέρασε και ένα κομμάτι του Vuelta a España, του ποδηλατικού γύρου της Ισπανίας και συγκεκριμένα μια βδομάδα πριν.










Λίγα λόγια από το Internet…

για το Col du Tourmalet ( Κολ ντου Τουρμαλέ ), το υψηλότερο ορεινό πέρασμα στα γαλλικά Πυρηναία και το δεύτερο υψηλότερο σε όλα τα Πυρηναία, με υψόμετρο 2.115 m. Το Col du Tourmalet είναι μια από τις πιο διάσημες αναβάσεις στον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας, το γνωστό Tour de France και έχει συμπεριληφθεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πάσο. Επίσης έχει συμπεριληφθεί και στο ποδηλατικό γύρο της Ισπανίας, το Vuelta a España.


Φτάσαμε στη κορυφή, αράξαμε τις μηχανές, χαζέψαμε τη φοβερή θέα και βγάλαμε φωτογραφίες.






Εγώ αλλιώς το είχα δει από τις φωτογραφίες και αλλιώς το είδα τώρα. Είχαν γίνει εργασίες και είχε φτιαχτεί ένα πέτρινο μαγαζί-μουσείο, με δυο τρία σουβενίρ και τοπικά προϊόντα.




Το σήμα κατατεθέν του Col de Tourmalet, ένα μεγάλο γλυπτό του νικητή του Tour de France του 1910 Octave Lapize πάνω στο ποδήλατό του καθώς αγωνίζεται να κάνει την ανάβαση, έχει μετακινηθεί σε σημείο που προσφέρεται να βγάλεις φωτογραφία με φοβερή θέα.


















Η παρακάτω φώτο έχει τη δικιά της ιστορία από πίσω. Στο δρόμο όπως ανεβαίναμε για το Tourmalet, ανεβαίναμε παρέα με ένα Africa και ένα BMW f 650 funduro ( Ισπανοί μάλλον ). Τους ξαναβρήκαμε στη κορυφή του πάσσου, με τον οδηγό του BMW να μας προτρέπει να στηθούμε μπροστά από το γλυπτό για να μας βγάλει μια φώτο. Του δίνω λοιπόν το κινητό μου και όπως έχουμε ποζάρει και περιμένουμε να μας φωτογραφήσει, το βάζει στα πόδια παίρνοντας μαζί και το κινητό. Βασικά πλάκα έκανε και βλέποντας τον βάλαμε όλοι τα γέλια. Ξαναγύρισε και μας έβγαλε τη φωτογραφία.




Δυστυχώς το απέναντι καφέ-εστιατόριο ήταν κλειστό, οπότε μετά το πέρας των καλλιτεχνικών φωτογραφιών και την τοποθέτηση του αυτοκόλλητου του ταξιδιού μας στη πινακίδα του περάσματος, ανεβήκαμε στις μηχανές και πήραμε το κατήφορο για τη συνέχεια του πάσσου.


.

[goulisf]

.

Στο κατέβασμα του Col du Tourmalet, η άσφαλτος καλυτερεύει, γεμάτη γκράφιτι και με τον δρόμο να γίνεται φιδογυριστός όπως και στο ανέβασμα.












Λίγο παρακάτω τα προστατευτικά για τον ποδηλατικό αγώνα, μην πέσει κανένας και τον βρούνε στη Μεσόγειο!!!








Στο κατέβασμα προς το χωριό La Mongie εκπλαγήκαμε, αφού μια εικόνα μας έβαλε σε σκέψεις ότι είχαμε αλλάξει ήπειρο και ήμασταν στις Άνδεις της Νότιας Αμερικής.

Ωωωωπ τι βλέπουν τα μάτια μου, τι ‘ναι αυτό; Όρθιο πρόβατο με μακρύ λαιμό; Χαχαχα!!!




Δίπλα στο δρόμο αντικρίσαμε δυο λάμα. Το λάμα ( προφέρεται στα ισπανικά: Γιάμα, στα ελληνικά μεταφράζεται προβατοκάμηλος ), είναι θηλαστικό που ανήκει στην οικογένεια των Καμηλιδών, είναι δηλαδή συγγενές είδος με την καμήλα. Ζει στα ψηλά οροπέδια του Περού και της Βολιβίας.

Συνέχεια στο ταξίδι μας λοιπόν, μετά από αυτή την απρόσμενη συνάντηση με τα παράξενα αυτά ζώα και περνώντας μέσα από το επόμενο χωριό-τουριστικό θέρετρο La Mongie, συνεχίσαμε για το τέλος του περάσματος.




Εδώ να πω ότι όλη η περιοχή γύρω από το Col de Tourmalet, είναι ένα απέραντο και καλά οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο, όπως και γύρω από τα υπόλοιπα περάσματα που οδηγήσαμε όλες αυτές τις μέρες, με τελεφερίκ, σηματοδοτημένες πίστες, ειδικά κανόνια ρίψης χιονιού σε περίπτωση μη χιονόπτωσης, διπλανά χωριά με ακριβά ξενοδοχεία, σαλέ και πάει λέγοντας…








Σταδιακό κατέβασμα από πανέμορφη διαδρομή, με τη μια ανοιχτή στροφή να διαδέχεται την άλλη, θυμίζοντάς μου σε μερικά σημεία το Passo Muraglione στην Φλωρεντία.




















Όλα αυτά μέχρι το χωριό Peyrehitte, όπου εκεί ξεκινούσε στον ίδιο δρόμο ( D 918 ), το επόμενο διαδοχικό ορεινό πέρασμα, το Col d' Aspin.








Η αρχή της ανάβασης ωραία, με την άσφαλτο να είναι σε καλά επίπεδα και σταδιακά στροφούλα-στροφούλα και φουρκετούλα-φουρκετούλα, είχαμε ανέβει σε αλπικό υψόμετρο με τα δέντρα σιγά-σιγά να εξαφανίζονται και να δίνουν τη θέση τους στη χαμηλή βλάστηση.
















Όση προσπάθεια όμως και να κάναμε για την κορυφή του Col d' Aspin, είχαμε φτάσει δεύτεροι. Γιατί πριν από μας είχαν φτάσει κάτι αγελάδες, μισό τόνο η κάθε μια και είχαν φράξει το δρόμο.








Τα αυτοκίνητα πρέπει να έκαναν 5 λεπτά για μια απόσταση 10 μέτρων.






Σταματήσαμε για λίγο να βγάλουμε καμιά φωτογραφία και να βάλουμε και το αυτοκόλλητό μας στη πινακίδα.








Θαυμάσαμε την απέραντη θέα στα Πυρηναία και αφήσαμε λίγο να παίξει ο συνταξιδιώτης μας ο Tasos με τις αγελάδες.






Πάλι καλά που τράβηξα τη μηχανή παραπέρα, γιατί μια με κοίταγε με ένα ύφος “ τώρα ορμάω “.




Βέβαια εδώ που τα λέμε, τα δύσμοιρα τα ζώα, ήταν στο φυσικό τους χώρο και εμείς είχαμε μπει στα λημέρια τους.






Τέλος και από δω και επάνω στις μηχανές για το κατέβασμα από το Col d' Aspin.

Το κατέβασμα ε;


Συνεχίζεται...
.