Το τελετουργικό της μοναξιάς κι οι σκεψεις που σε ταλανίζουν

[dagger moon]

Οι κινησεις πάντα ίδιες.

Μα πάντα όμως. Ένα τελετουργικό που επαναλαμβάνεται σε συχνα πυκνά διαστήματα.

Με ένα βλέμα θολό , με την ανάσα να βγαίνει κοφτή , τα ρουθούνια να ανοίγουν διάπλατα.

Ο χτυπος της καρδιάς , που νομίζεις ότι ακούγεται σε όλο το σπίτι , και ο κόμπος στο στομάχι από την προσμονή.

Τελετουργία είπαμε , … απλώνεις το χέρι , γραπώνεις το μπουφάν το φοράς , έχεις βάλει τις επιγονατίδες , εντάξει μωρέ … μέσα από το τζην να μην φαίνονται , την ζώνη της μέσης , να και το κράνος , τα γάντια , μπαλακλάβα … να την πάρω η να την αφήσω , αναρωτιέσαι … ένα κουβαράκι μαύρο μέσα στο τσαντάκι μηρού … μην ξεχάσεις την φωτογραφική μηχανή … εντάξει εδώ είναι , και μπαταρίες, και τσιγαρα , αναπτήρα , όλα μέσα στο τσαντάκι .

Το κλειδι φωλιάζει μέσα στην χουφτα σου , ανοίγεις την πόρτα , ο ηχος από το κλείσιμο της πόρτας πίσω σου σε φέρνει πιο κοντά στο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου σου.

Ενός πόθου ανείπωτου, ανήμερου , αγιάτρευτου.

Κατεβαινεις τα σκαλοπατια γρήγορά , από το κατω διαμέρισμα ακούγεται μουσική … τι να ναι αυτό που μας ενώνει …

Σιγοψιθυρίζεις τους στίχους … Ανοίγεις την εξωπορτα και το φως εισβάλλει με ολη του την δύναμη , κι εκεί απέναντι σκεπασμένη … είπαμε ε ; το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου .

Βγάζεις την κουκούλα βιαστικά , την κάνεις ένα κουβάρι και την πετάς ατσουμπαλα μεσα στο σπίτι … το χερι απλώνεται σ αυτό το κορμί , αυτόν τον σωρό από μέταλο και πλαστικά . Η παλάμη ιδρώνει , το κλειδί μπαίνει στην θέση του , ο διακόπτης δεξιά ανοίγει … πατάς την μίζα … γρρρρρρρρρ … ανοίγεις τον αέρα , ξαναπατάς την μίζα …. Κι ο ηχος ακούγεται σαν γουργούρισμα μιας ναζιαρας γατούλας .

Ξεκινάς , ο χρόνος που κάνεις να φύγεις από την πόλη είναι απλά ατελείωτος .

Σταματάς σε εκέινη την διχάλα στην Εθνική , εκεί στα διόδια , μπροστά σου απλώνεται μια ατέλειωτη ευθεία , θα ξεμπουκώσεις το μωρό , θα δεις το κοντέρ να φτάνει στα 140 , μπορεί και να τελικιάσεις σήμερα , θα νοιωσεις τους κραδασμούς … μα δεν είναι αυτό που θέλεις , ποτέ δεν ήταν και το ξέρεις καλα αυτό.

Ευθεία ή δεξιά ? ψιθυρίζεις σαν να περιμένεις απάντηση

Το τιμόνι γυρίζει δεξιά , όχι δεν το στρέφεις εσύ , από μόνο του πάει , ξέρει καλύτερα αυτό και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφεθείς …και να αφεθείς .. και να αφεθείς … στις στροφές δίπλα στην θάλασσα και μετά να πιάσεις εκέινο το βουνό , που όσο κι αν νομίζεις ότι ξέρεις πάντα το ανακαλύπτεις από την αρχή , ξανά και ξανά σαν ανοιξιάτικο πρωινό.

Σταματάς σε εκείνο το σημείο οπου ο δρόμος και ο ουρανός γίνονται ένα , κι εσύ είσαι κομάτι του δρομου , κομάτι του ουρανού , κομάτι της απέραντης γαλήνης.

Αράζεις εκεί στην άκρη του δρόμου , ανάβεις τσιγάρο , ο καπνός εισβάλλει με τον καθαρό αερα στα πνευμόνια σου και ξοπισω του οι σκεψεις.

Από πού πας να ξεφυγεις άραγε ? Αφου ξέρεις , όλα είναι εκεί , πίσω σου.

Όλα οσα σε ταλανίζουν τις νυχτες , αυτά τα αναπάντητα γιατί … ερωτήσεις που δεν έχουν απαντήσεις πια , και να που σκύβεις το κεφάλι , οι σκεψεις , αυτές οι γα μημένες σκέψεις που σε συντροφεύουν καιρό τωρα , που τις κουβαλάς σαν κατάρα, τατουαζ στη ψυχή σου που τιποτα δεν σβήνει.

Κι όλα όσα σου λείπουν , άνθρωποι που πια δεν σε συντροφευουν σ αυτήν την μοναχική πορεία που δεν επέλεξες μα που οι συνθήκες την έκαναν τρόπο ζωής.

Κι όλοι όσοι σου λείπουν είναι εκεί μαζί σου , και τους μιλάς για όλα όσα δεν πρόλαβες να πεις , μοιράζεσαι τα όνειρα σου με σκιες, φαντασματα του παρελθόντος , μιλας , μιλας … ωρες ατελειωτες για όσα κάποιος δεν θέλησε να ακούσει ποτέ , και που από εγωισμό εσύ δεν τον επιασες από το πετο να του πεις «ακουσε με ρε μα λάκα » κι άφησες τις παρεξηγήσεις και τα λόγια τα μισά , τα ειπωμένα με θυμό να χτίσουν τείχος τεράστιο.

Και το βάρος της αλήθειας που δεν ξεστόμισες ... εκει , στο αραγμα του κορμιού και της ψυχής στην άκρη κάποιου βουνίσου δρόμου το νοιώθεις να αλαφρώνει ρε παιδί μου , αλαφρώνεις , όπως κάθε φορά που βλέπεις το γαλάζιο του ουρανού να σμίγει με την γη.

Και το νερό του ποταμού που κυλάει καταφέρνει με ένα τρόπο μαγικό να παίρνει όλες τις μαυρες σκέψεις , να διαλάει το κατακάθι της πίκρας που έχει φωλιάσει μέσα σου , να μαλακώνει αυτή την απο πέτρα πια καρδιά ,να σε κάνει πιο ανθρώπινο , πιο αληθινό.

Ειναι μεγάλη η πίκρα και το ξέρεις. Αυτή η καλημέρα που δεν ακούς , η ελπίδα που δεν λέει να σβήσει η π0υτάνα , που έχεις γαντζωθεί πάνω της περιμένοντας χρόνια τώρα να γίνει το θαύμα , μα δεν γίνονται θαύματα και το ξέρεις καλα , αλλα παρ όλα αυτά εσύ περιμένεις σαν τον ικέτη ένα σημάδι , κάτι που επιτέλους θα σε βγάλει από τον ατέλειωτο πόνο.

Περιμένεις να δεις το βλέμα να γλυκαίνει , να σ αγκαλιάζει όπως παλιά , κι αντι αυτου εχεις μόνο στιγμές , μέσα σε μια αιωνιότητα έχεις μόνο στιγμές και τίποτα άλλο .

Ειναι πραγματικά αστείο το πως εσύ που τα ήθελες όλα και τα ήθελες τωρα κατέληξες να ελπίζεις στα ψίχουλα , να μετρας τις στιγμές , να μετράνε οι στιγμές σαν μια αιωνιότητα και αυτό να σου προκαλεί μια χαρά άγρια , ανείπωτη.

Γιατι έμαθες καλά να ζεις την στιγμή και να μην περιμένεις να επαναληφθεί , που εδω που τα λέμε πάντα ηξερες ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει , απλά όπως όλοι οι ρομαντικοί και ηλίθιοι του κόσμου τούτου περίμενες πως η στιγμή θα κράταγε παραπάνω ώρα.

.

.

.

.

Παιρνεις τον δρόμο του γυρισμού και είναι ατελείωτος . Το κλειδί που βάζεις στην πόρτα ανοίγει και πάλι τις πύλες της μοναξιάς. Αυτής που δεν ομολογέις σε κανένα , ούτε καν σε αυτούς που αποκαλείς φίλους σου.

Ξερεις πως κι απόψε θα κοιμηθείς μόνος , πως δεν θα έχεις ένα αθρώπινο σώμα δίπλα σου να κουρνιασεις στην αγκαλια του για να σε ζεστάνει , πως δεν υπάρχει κανένας δίπλα σου να σβήσει τον πόθο που ίσως ξυπνήσει στο κορμί σου.

Και το πρωί κανένας δεν θα σου πει καλημέρα, όπως και κανένας δεν θα σου πει καληνύχτα απόψε.

Δεν υπάρχει κανένας. Μονο εσυ κι η μοναξιά σου , που σ ακολουθεί σαν σκια και χορεύει στο πλάι σου τον δικό της χορό , πότε έξαλλο πότε ήρεμο , ανάλογα τις δικιές σου εντάσεις..

Και το δωμάτιο δείχνει ξαφνικά πολύ μικρό , πολύ ακατάστατο μεσα στην απόλυτη τάξη κι η μουσική γεμίζει τον χώρο και ένα μπουκάλι αδειάζει την ωρα που το τασάκι γεμίζει ασφυκτικά και ο καπνός δημιουργεί μια θολούρα με σκιές γεμίζουν το χώρο , σκιες και φαντασματα που σου ψιθυριζουν οσο πιο σιγά μπορούν «δεν θα έρθω ποτέ » ...

Κι ερχεται η στιγμή που τα βλέφαρα κλείνουν απο την κούραση και το ποτό , θα καταφερεις να κοιμηθείς κι απόψε ... σε λίγες μέρες πάλι θα ακολουθήσεις το ίδιο τελετουργικό , σε καποιο άλλο δρομο , σε κάποια άλλη διαδρομή , σε κάποιο άλλο βουνό ...

Τελευταία σκέψη πριν οι σκέψεις βυθιστούν στο άπειρο πίσω από τα κλειστά βλέφαρα … ένας στίχος του Ρεμπω …

γνώρισα ό,τι ο άνθρωπος νοµίζει πως γνωρίζει.

[touloumpas]

Τα σεβη μου ....

[camen]

Πολυ ομορφο... !

[salingaros]

μαρακι αη λοβε γιου καργααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!

[salingaros]

Οι κινησεις πάντα ίδιες.

Μα πάντα όμως. Ένα τελετουργικό που επαναλαμβάνεται σε συχνα πυκνά διαστήματα.

Με ένα βλέμα θολό , με την ανάσα να βγαίνει κοφτή , τα ρουθούνια να ανοίγουν διάπλατα.

Ο χτυπος της καρδιάς , που νομίζεις ότι ακούγεται σε όλο το σπίτι , και ο κόμπος στο στομάχι από την προσμονή.

[salingaros]

Αράζεις εκεί στην άκρη του δρόμου , ανάβεις τσιγάρο , ο καπνός εισβάλλει με τον καθαρό αερα στα πνευμόνια σου και ξοπισω του οι σκεψεις.

Από πού πας να ξεφυγεις άραγε ? Αφου ξέρεις , όλα είναι εκεί , πίσω σου.

Όλα οσα σε ταλανίζουν τις νυχτες , αυτά τα αναπάντητα γιατί … ερωτήσεις που δεν έχουν απαντήσεις πια , και να που σκύβεις το κεφάλι , οι σκεψεις , αυτές οι γα μημένες σκέψεις που σε συντροφεύουν καιρό τωρα , που τις κουβαλάς σαν κατάρα, τατουαζ στη ψυχή σου που τιποτα δεν σβήνει.

Κι όλα όσα σου λείπουν , άνθρωποι που πια δεν σε συντροφευουν σ αυτήν την μοναχική πορεία που δεν επέλεξες μα που οι συνθήκες την έκαναν τρόπο ζωής.

σε νειωθω
μιλας μεσα απο καρδια ευαισθητα πραγματα και ισοροποιες

[igmoritis]

[zoudi4]

[Doctor D]

ΛΟΓΙΑ ΨΥΧΗΣ...

[andreasS4]

[Azreal]

Thats the way it should be...

[doohan]

Τα σέβη μου...................

[Atanaz]

[johnduc]

[hypermike]