...
Slanic18.jpg
Είχαμε μείνει άφωνοι με αυτά που βλέπαμε. Είχαμε σπαταλήσει σχεδόν 45 λεπτά και άρχισαν από τα μεγάφωνα μάλλον να ανακοινώνουν ότι σε λίγο θα έκλειναν. Μας το επιβεβαιώνει και ένας φύλακας που ήταν δίπλα μας. Δε χάνω ευκαιρία και τον ρωτάω σε πόσο βάθος ήμασταν. Με μισά αγγλικά και μισά ρουμάνικα βγάλαμε άκρη και μου έγραψε στο κομπιουτεράκι του κινητού μου τον αριθμό 208 και εννοούσε τα μέτρα που είμαστε κάτω από την επιφάνεια της γης. Πόσόόόόόόό
!!! Σαν να είμαστε στο ισόγειο ενός ουρανοξύστη 70 ορόφων. Και μετά μου γράφει το ύψος των αιθουσών. 54m ύψος. Τι λε ρε
!!! Όσο μια πολυκατοικία 18 ορόφων.
Δε φαίνεται καλά, αλλά σε ενημερώνει για τη θερμοκρασία, υγρασία, απόσταση από την επιφάνεια της γης.
Slanic17.jpg
Λίγα λόγια από το internet για...
Το αλατωρυχείο Slanic που βρίσκεται περίπου 100 χιλιόμετρα από το Βουκουρέστι είναι ένας αναγνωρισμένος προορισμός για θεραπευτικές και τουριστικές δραστηριότητες από το 1853, όταν κηρύχθηκε τουριστικός προορισμός εθνικού ενδιαφέροντος στη Ρουμανία. Ένας τεράστιος όγκος ανασκαφέντων αλάτων, περίπου 2,9 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων, οδήγησαν στη δημιουργία κοιλοτήτων με γιγάντιο όγκο, όσο 14 τραπεζοειδή δωμάτια, τα οποία έχουν άνοιγμα 10 μέτρων στην οροφή, πλάτος 32 μέτρα στο κάτω μέρος και ύψος 54 μέτρα. Το βάθος του ορυχείου είναι 208 μέτρα.
Οι εντυπωσιακές διαστάσεις του έδωσαν τον τίτλο του μεγαλύτερου αλατωρυχείου στην Ευρώπη.
Τελειώνοντας τη βόλτα μας, προχωράμε προς την ¨εξωτερική¨ αίθουσα και περιμέναμε να έρθει το βανάκι για να μας πάει επάνω. Ίσως ένα από τα καλύτερα και παράξενα αξιοθέατα που είχα δει στα ταξίδια μου. Φτάνουμε στις μηχανές, ευτυχώς απείρακτες, παίρνουμε από ένα μαγαζάκι ένα αναμνηστικό και παίρνουμε το δρόμο για το Βουκουρέστι.
Περνάμε από το Ploiesti και μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο Α3. Γύρω στις 18:30 φτάνουμε στα περίχωρα του Βουκουρεστίου και καταλαβαίνουμε ότι μπαίνουμε σε μια μεγαλούπολη. 11χλμ μέσα από αρκετή κίνηση και να ‘μαστε στο κέντρο.
Bucharest.jpg
Λίγα λόγια από το internet για…
Το Βουκουρέστι (Bucureşti) είναι η πρωτεύουσα και το πολιτιστικό, εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο της Ρουμανίας. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της χώρας και βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της, στις όχθες του Ποταμού Ντιμπόβιτσα, λιγότερο από 70 χλμ. βόρεια του ποταμού Δούναβη. Το Βουκουρέστι αναφέρεται για πρώτη φορά σε έγγραφα το 1459. Έγινε πρωτεύουσα της Ρουμανίας το 1862 και είναι το κέντρο των μέσων ενημέρωσης, του πολιτισμού και της τέχνης της Ρουμανίας. Η αρχιτεκτονική της είναι ένα μείγμα νεοκλασικής, μεσοπολεμικής, κομμουνιστικής περιόδου και σύγχρονης.
Στην περίοδο μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων η κομψή αρχιτεκτονική της πόλης και η εκλεπτυσμένη ελίτ της της χάρισαν το προσωνύμιο "Μικρό Παρίσι" (Micul Paris). Αν και κτίρια και συνοικίες στο ιστορικό κέντρο της πόλης υπέστησαν σοβαρές ζημιές ή καταστράφηκαν από τον πόλεμο, τους σεισμούς και προ πάντων από το πρόγραμμα "συστηματικοποίησης" του Νικολάε Τσαουσέσκου, πολλά διασώθηκαν. Τα τελευταία χρόνια η πόλη βιώνει οικονομική και πολιτιστική άνθηση.
Παντού πολυκατοικίες δεκαετίας του ’80 και μια μικρή αλλαγή με αρκετά νεοκλασικά προς το κέντρο. Αφήνουμε τις μηχανές κοντά στο κέντρο και πάμε για απογευματινό καφέ και να βρούμε ξενοδοχείο. Εντύπωση μας έκανε η ¨νέκρα¨ που κυριαρχούσε Σαββάτο απόγευμα στο κέντρο της πόλης. Πολλοί Ρουμάνοι έκαναν βόλτα με ποδήλατα, με αποτέλεσμα να έχουν θυσιάσει μια λωρίδα του δρόμου για να τον κάνουν ποδηλατόδρομο. Και κάτι τρελό που είδαμε και αναφωνήσαμε και οι δυο ¨Ρε το μάγκα
!¨. Είδαμε ένα τύπο να κάνει πατίνι και αντί να σπρώχνει με το πόδι, έκανε κουπί. Εντάξει, ο τυπάς το τερμάτισε.
Στην αναζήτηση ξενοδοχείου τώρα, το πρώτο που πήρα τηλέφωνο, κοντά στο κέντρο δεν είχε parking. Οπότε, σκέφτηκα, ξενοδοχείο στο κέντρο με parking και λογική τιμή δεν παίζει, άρα βρίσκουμε πιο μακριά και συγκεκριμένα 5χλμ. μακριά. Πριν ολοκληρώσω την συναλλαγή, σκέφτομαι, δεν παίρνω τηλέφωνο να ρωτήσω για το τι εστί parking που λέει στις παροχές. Μου λέει, ΟΚ για το parking και τον ρωτάω, να το κλείσω από το booking ή να περάσω από κει. ¨Όχι, όχι μην το κλείσεις απ' το booking, έλα απ' εδώ¨.
Το ξενοδοχείο βρισκόταν σε μια μουσουλμανική γειτονιά αλλά κατά τα άλλα ήσυχη, με γειτονικό μαγαζί ένα μικρό καζίνο. Ο ξενοδόχος, μαφία του κερατά
, με καδένα στο λαιμό και στο χέρι και δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο, μου θύμισε έναν αντίστοιχο στη Γκρενόμπλ στη Γαλλία πριν μια δεκαετία. Μας ρώτησε από πού είμαστε και που πηγαίνουμε. Πιάσαμε μια κουβεντούλα και μας καθησύχασε όσον αφορά το parking, αφού οι μηχανές θα ήταν μπροστά στη πόρτα του ξενοδοχείου με 24ώρη ρεσεψιόν. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, το οποίο μας κόστισε 33€ η βραδιά, βγήκαμε στη περιοχή με τα πόδια προς αναζήτηση φαγητού.
Σε ένα τούρκικο εστιατόριο θα παίρναμε το αποψινό μας δείπνο. 2 μερίδες κεμπάμπ, 2 σαλάτες, 4 κόλα, 1 mix ανατολίτικων γλυκών, τελική τιμή 28€.
Kebab.jpg
8 μικρά γλυκάκια 3€, μια χαρά!
Mix desert.jpg
Στο γυρισμό προς το ξενοδοχείο βρήκαμε ένα 24ώρο super market και πήραμε ένα –δυο σνακ για πρωινό και πήγαμε για ύπνο. Αύριο έχει ξενάγηση στο Βουκουρέστι και θα δούμε…
Χιλιόμετρα ημέρας 201
Ενδεικτικά έξοδα ατόμου 60€
Βενζίνη 10€
Εισιτήριο Slanic 6€
Φαγητό - λοιπά 27€ (πολλά σουβενίρ πήρα! Υποχρεώσεις)
Διαμονή 17€
...
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
αλλά επειδή θέλω να είναι σαν πραγματικό ταξιδιωτικό ας το κρατήσουμε χωρίς σχόλια. Μόλις το τελειώσω κάντε ότι και όσα σχόλια θέλετε, βρίστε με, κάντε ότι θέλετε, δε με πειράζει. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
¨
¨, απαντάω ανυποψίαστος. 
¨ μου λέει χαζογελώντας. 
. Το παράτησα. Και για να μου φύγουν τα τριγλικερίδια από το στόμα 
σχολίαζαν κολακευτικά το Multi που ήταν πιο μπροστά αραγμένο.
, περνώντας μας από ¨φιδίσιο¨ δρόμο μέσα από αιωνόβια δέντρα και με πολύ καλή άσφαλτο. Σε μερικά σημεία όμως και συγκεκριμένα στις φουρκέτες η άσφαλτος δεν σου ενέπνεε εμπιστοσύνη. 
, τον συνδέω κανονικά και ρωτάω ένα ζευγάρι, που ετοιμαζόταν να πληρώσει, στα αγγλικά πόσο έχει το εισιτήριο. Μου λένε γύρω στα 6€. Εν τω μεταξύ, έχει φτάσει το βανάκι που μεταφέρει τους επισκέπτες στο αλατωρυχείο και συγκεκριμένα είναι το τελευταίο. Ρωτάω τον συνταξιδιώτη μου αν θα έρθει και μου απαντάει: ¨Εγώ έχω πάει στη Πολωνία σε αλατωρυχείο, για σένα το κάνω, μη κάτσω εδώ μόνος μου και πιώ καφέ¨. Οκ, λοιπόν μπαίνουμε. 
. Τριγύρω σκοτάδι και κάπου-κάπου βλέπαμε φώτα και κάποιες ταμπέλες που δε δώσαμε σημασία. Σε λίγα λεπτά αρχίσαμε να βλέπουμε ταμπέλες που έλεγαν 1600m, 1650m, 1700m. ¨Ωρέ που μας πάει τούτος δω. Αν γίνει κάτι θα μας βρουν μετά από 50 χρόνια¨ 
, σκεφτήκαμε τη λύση του parking για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και όχι το μυαλό μας συνέχεια στις μηχανές.
. Ο υπάλληλος χαμογελούσε όλη αυτή την ώρα και συνομιλούσε με το αφεντικό του από το τηλέφωνο και μάλλον με κορόιδευαν στη γλώσσα τους, νομίζοντας ότι θα ¨πέσουμε¨ για το δωμάτιο. Βγαίνω έξω στο φίλο μου και του λέω τι παίχτηκε. ¨Κάτι θα βρούμε παραπέρα, πάμε να φύγουμε, μας δουλεύει¨ μου λέει. ¨Περίμενε λίγο γιατί κάτι χρωστάω¨ του λέω. Όπως λέει και το τραγούδι ¨ όλα γυρίζουν και θα 'ρθει κι εμένα η σειρά μου¨ γυρνάω στη ρεσεψιόν, με τον υπάλληλο να χαμογελά ειρωνικά, και να μου δίνει το κλειδί του δωματίου. ¨Τελικά δε θα μείνουμε¨ του λέω. Του κόπηκε η μιλιά. Τώρα εγώ γελούσα με τη μαγκιά τους. Δε πειράζει, παίξανε και χάσανε 26€ (ξενοδοχείο Jacob’s στη Κωστάντζα=απατεώνας).