Δεύτερο ταξίδι για το 2020 (μετά Covid-19 απελευθέρωσης), μιας και το πρώτο έγινε γύρω από τις λίμνες Κρεμαστών και Καστρακίου, έναν ακόμα υπέροχο προορισμό. Και που καλύτερα λοιπόν από τα Τζουμέρκα, μια περιοχή που είχα αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς από παλιά, λόγω ότι πολλά κομμάτια δρόμου δεν ήταν ασφαλτοστρωμένα. Τελευταία φορά που βρέθηκα στα μέρη εκείνα ήταν το μακρινό 2008 για μια μονοήμερη εκδρομή, σχεδόν 550 χλμ, στο Συρράκο και στους Καλαρρύτες και το μόνο που μου έχει μείνει στη μνήμη μου, ήταν τα δύο γραφικά χωριά με τα λιθόστρωτα δρομάκια που απαγορευόταν η διέλευση οχημάτων μέσα στα χωριά, αλλά εμείς σαν “γνήσιοι Έλληναράδες” είχαμε μπει (ακόμα κλαίει ο άλλος τη καρίνα του Aprilia Falco).
Η περιοχή συνδυάζει ανεπανάληπτη φύση, υπέροχη βλάστηση, πανέμορφα βουνά, ποτάμια που διασχίζουν τη ραχοκοκαλιά της κεντρικής Πίνδου, με ξακουστά πέτρινα γεφύρια, γραφικά χωριουδάκια και ωραίους και στριφτερούς δρόμους. Έναν αληθινό must εγχώριο μοτοσυκλετιστικό προορισμό. Λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων των φίλων μου και μη έχοντας άλλο διαθέσιμο Σαββατοκύριακο λόγω εργασίας, αποφάσισα να κάνω τη διήμερη εξόρμηση μόνος μου. Πέτυχα και ένα καιρό να τον πιείς στο ποτήρι…
Είχα βάλει σαν στόχο τον αυχένα του Μπάρου, μιας και τότε που είχα βρεθεί στα μέρη εκείνα δεν ήταν ασφαλτοστρωμένος ο δρόμος, τον αυχένα της Κατάρας και κάποια καλά οδηγικά κομμάτια στη γύρω περιοχή που βρήκα σε μια λεπτομερής αναζήτηση στο Internet.
Οπότε φόρτωμα, θερμομέτρηση λόγω Covid-19 , κράνος και ξεκινάμε τη διήμερη εξόρμηση…
1η ημέρα 13/6/2020
Πάτρα – Μέτσοβο 387 χλμ.
Ξεκίνημα πρωί-πρωί από Πάτρα μέσω Ιόνιας οδού μέχρι την Αμφιλοχία και από κει η γνώριμη Ε.Ο Αντιρρίου-Ιωαννίνων με τις στροφές στο Μενίδι έως και την πόλη της Άρτας. Συμπλήρωμα βενζίνης και βουρ για το πρώτο αξιόλογο μέρος του ταξιδιού μου. Μετά την Άρτα συναντάς τα χωριά Γραμμενίτσα, Κορφοβούνι, Ροδαυγή, Φράστα με καλούτσικο δρόμο αλλά με μερικά κακό-στρωμένα “μπαλώματα” όμως.
Πρώτη στάση του ταξιδιού λοιπόν στο χωριό Φράστα όπου υπάρχει το μεγαλύτερο πέτρινο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων και το τρίτο μεγαλύτερο της Ευρώπης, το γεφύρι της Πλάκας, το οποίο έχει άνοιγμα τόξου 40,20 μέτρα και ύψος, στο κέντρο, 21 μέτρα. Κατασκευασμένο από τον πρωτομάστορα Κώστα Μπέκα το 1866, γεφύρι ιστορικής σημασίας, καθώς εκεί λειτούργησε το τελωνείο από την ελεύθερη Ελλάδα στην σκλαβωμένη Ήπειρο, μιας και ο ποταμός Άραχθος, ήταν το σύνορο μεταξύ του Ελληνικού και του Τουρκικού κράτους. Το τόξο του εν λόγω γεφυριού κατέρρευσε το 2015 (άντεξε 150 χρόνια) και όπως θα δείτε στη παρακάτω φωτογραφία είναι στο τελικό στάδιο της ανακατασκευής. Και απ’ ότι διάβασα θα παραδοθεί στα μέσα Ιουλίου του 2020.
Υπήρχε, όπως είχα διαβάσει, ένα μικρό καφενεδάκι διπλά από το γεφύρι και θα ήταν το ιδανικότερο σημείο για έναν καφέ δίπλα στο ποτάμι και πλάι στα πλατάνια αλλά από ότι ρώτησα ήταν κλειστό. Οπότε συμπλήρωμα βενζίνης στα Φράστα και καφέ στο μεγαλύτερο χωριό της περιοχής, τα Πράμαντα. Ο δρόμος αρχίζει και γίνεται ολοένα και καλύτερος και η στριφτερή ανηφορική διαδρομή μέχρι τα Πράμαντα αρχίζει και με βάζει στο κλίμα για το τι θα επακολουθήσει αυτό το διήμερο. Στα Πράμαντα υπάρχει το τελευταίο βενζινάδικο στη γύρω περιοχή, οπότε εάν βρεθείτε προς τα κει, φουλάρετε βενζίνη. Δίπλα από το βενζινάδικο υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια το “θρυλικό” club της περιοχής, το γνωστό “Super Pramadise”…
Ούτε Μύκονο να είμαστε!!!
), αφού οι μόνοι που χρησιμοποιούν αυτούς τους δρόμους είναι οι γύρω κάτοικοι. Τα σκυλιά, τσοπανόσκυλα και αδέσποτα, με υποδειγματική οδική συμπεριφορά λόγω του ότι δεν έχουν συνηθίσει τα οχήματα, έκαναν στην άκρη όταν πέρναγα και δεν με ενοχλούσαν. Συγκεκριμένα δυο τσοπανόσκυλα είχαν ξαπλώσει φαρδιά πλατιά στο οδόστρωμα και μόλις με είδαν να έρχομαι, σηκωθήκανε σαν κύριοι και έκαναν στην άκρη να περάσω. Αν είχα καπέλο θα τους το έβγαζα. 
.
.
ήταν αυτό που χρειαζόμουν αφού αύριο είχα άλλα 430 χλμ από πανέμορφα και πρωτόγνωρα μέρη για μένα, για το δρόμο της επιστροφής.
), αφού είχα διαβάσει ότι είχαν και θέμα στατικότητας. Οπότε λέω τσάμπα αυτό το κομμάτι της διαδρομής. Δεν κάνω 500 μέτρα και να σου το πρώτο τούνελ. Οπότε μου ήρθε στο μυαλό ένα ρητό που λέει ότι κάθε άνθρωπος φέρεται ανόητα για τουλάχιστον πέντε λεπτά κάθε μέρα. Ευτυχώς που δεν τα ξεπέρασα γιατί θα είχαμε άλλα.
,μπράβο 
