Game of Roads 2023: Δυτικά του 1ου μεσημβρινού. Ο δρόμος των Πυρηναίων – Γαλλικές Άλπεις και Φαράγγια

[goulisf]

.

Το κατέβασμα έέέ...

Βάλτε στο μπλέντερ από μια δόση καλοχαραγμένου, στριφογυριστού, στενού δρόμου + τέλεια άσφαλτο + απέραντη θέα στα Πυρηναία ( δρόμος-μπαλκόνι ) + ηλιόλουστη ημέρα. Τι θα βγει; Το κατέβασμα από το Col d’ Aspin.


















Ενώ εμείς κατεβαίναμε, προς το Col d' Aspin ανέβαιναν ποδηλάτες, μοτοσυκλετιστές και σπορ supercars ( Porsche, Ferari κ.α. ).








Πραγματικά πανέμορφα όλα. Δρόμος, άσφαλτος, θέα. Τι να λέμε τώρα!!!














Στην επόμενη μικρή πόλη το Arreau, θα αφήναμε το Col d’ Aspin με τις καλύτερες των εντυπώσεων.








Εκεί θα ακολουθούσαμε μια εξίσου όμορφη διαδρομή με πολύ καλή άσφαλτο. Ο δρόμος των περασμάτων των Πυρηναίων πλέον έχει αλλάξει ονομασία και από D918 έγινε D618.










Ξεκινώντας από καταπράσινα λιβάδια, περνώντας έπειτα από μεριές γεμάτες πανύψηλα δέντρα, με τελικό σταδιακό ανέβασμα σε αλπικά σχεδόν μέρη στα 1570μ.
















Είχαμε φτάσει σε ένα άλλο ορεινό πέρασμα που συμπεριλαμβάνεται και αυτό στο Tour de France, το Col de Peyresourde.














Η ώρα είχε πάει 1 το μεσημέρι και από στάσεις, δυο γρήγορες για φωτογραφίες. Άρα επιβεβλημένη μια καλή στάση για καφέ και τσιμπολόγημα.

100 μέτρα πριν τη κορυφή, στάση για χαλάρωση με το μενού να έχει γαλλικό καφέ ( 1,5€ ) και γλυκό κρέπες με ζάχαρη ( τοπικό γλυκό σνακ στα γαλλικά Πυρηναία – 12 ψευτοκρέπες 7€ ).






Ρίξαμε μια ματιά και για ξενοδοχεία και ξεκινήσαμε για το υπόλοιπο κομμάτι της σημερινής ημέρας, μιας και μέχρι τότε είχαμε κάνει 110 χλμ και είχαμε ακόμα άλλα 190χλμ. Αλλά, είχαν δει τα μάτια μας και είχαμε οδηγήσει για 500χλμ!


.

[goulisf]

.

Το κατέβασμα από το Col de Peyresourde πολύ καλό και πιο όμορφο σε σχέση με το ανέβασμα.




















Από το αλπικό τοπίο φθάσαμε σε χρόνο dt να οδηγάμε στα πεδινά. Και η άσφαλτος άλλο πράμα…




























Όλα αυτά μέχρι την επόμενη πόλη, το Bagnères-de-Luchon, μια όμορφη γραφική πόλη.








Είχαμε οδηγήσει και τα τέσσερα συνεχόμενα βασικά περάσματα των γαλλικών Πυρηναίων, το Col d' Aubisque, το Col du Tourmalet, το Col d'Aspin, το Col de Peyresourde. Εκεί θα τελείωνε και Ο Κύκλος του Θανάτου ( τίτλος σημερινής ημέρας).

Και τι εστί Κύκλος του Θανάτου; Παρακάτω θα σας λυθούν όλες οι απορίες.

Όλα έχουν να κάνουν με το Tour de France, το φημισμένο ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας.

Το 1910, οι υπεύθυνοι του Tour de France εισήγαγαν μια πρωτοποριακή αλλαγή στον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας ενσωματώνοντας δύσκολες ορεινές διαδρομές. Μια από τις διαδρομές ήταν από το Luchon στην καρδιά των Πυρηναίων, μέχρι την ακτή της Bayonne στον Ατλαντικό. Το αποκορύφωμα της συγκεκριμένης διαδρομής ήταν οι εξαντλητικές αναβάσεις του Peyresourde, του Aspin, του Tourmalet και του Aubisque. Οι δύσπιστοι δημοσιογράφοι, αμφιβάλλοντας για την ικανότητα των αναβατών να κατακτήσουν αυτό το υπεράνθρωπο κατόρθωμα, ονόμασαν τη διαδρομή των 326 χιλιομέτρων «Ο Κύκλος του Θανάτου». Ο Τύπος περιέγραψε τις νεοσύστατες διαδρομές στα βουνά των Πυρηναίων ως «επικίνδυνες» και «περίεργες», προς ικανοποίηση του διευθυντή αγώνων Desgranges και της εφημερίδας του, Le Auto.

Ο Octave Lapize παρά τη νίκη του στον αγώνα, επέκρινε τους διοργανωτές του Tour de France, αποκαλώντας τους ως δολοφόνους “ Vous êtes des assassins! Oui, des assassins! ” ενώ προσπαθούσε να ανέβει με το ποδήλατό του στο Col d’ Aubisque, κατηγορώντας τους ότι υπέβαλαν τους αναβάτες σε έναν τόσο επίπονο αγώνα.


Η πράσινη διαδρομή του 1910 στη παρακάτω φώτο.




Μιλάμε για το 1910 και για πάνω από 300χλμ ορεινού χωματόδρομου που μεριές-μεριές είχε και κοτρώνες, κάνοντάς το με τα τότε ποδήλατα κούρσας και απλά λαστιχάκια. ΉΡΩΕΣ...



Όχι ότι και οι ποδηλάτες που βλέπαμε όλες αυτές τις μέρες να προσπαθούν να ανέβουν αυτές τις δύσκολες διαδρομές, δεν ήταν ήρωες. Αλλά, άλλο οι σημερινές κούρσες και τα mountain bike και άλλο οι νεκροφόρες εκείνης της εποχής.


Τα τελευταία χρόνια “ Κύκλος του Θανάτου ” ονομάζεται ένα μικρότερο κομμάτι της τότε διαδρομής και το πιο δύσκολο στάδιο στα Πυρηναία, ξεκινώντας από το Laruns έως και το Luchon, περιλαμβάνοντας το Col d’ Aubisque, το Col du Tourmalet, το Col de Aspin και το Col de Peyresourde. Συνολικά 160 χιλιόμετρα.

Διαδρομή Circle of Death: https://maps.app.goo.gl/6dxyd86hKLWnAtfc8


Αλλά ας γυρίσουμε στο ταξίδι μας και στο Luchon, όπου εκεί θα βγαίναμε από τον D618 και θα μπαίναμε στον D618Α που θα μας ξεπροβόδιζε μέχρι τα σύνορα με την Ισπανία. Πως όμως;

Μα φυσικά περνώντας μας από το επόμενο ορεινό πέρασμα πάνω στα σύνορα και στα 1300μ.












Ωραίες ανηφορικές φουρκέτες, καλή χάραξη και η άσφαλτος μέχρι τα σύνορα όπως αρμόζει σε ένα καλό πάσσο. Και το όνομα αυτού: Col du Portillon.






Γρήγορες φωτογραφίες, πέρασμα συνόρων στην Ισπανία και κατέβασμα στα πεδινά για το τελείωμα του πάσσου. Και όταν λέμε πέρασμα συνόρων, εννοούμε η μια ταμπέλα να γράφει France και η άλλη Espana. Πουθενά μπάρες, φυλάκια και τα ρέστα...




Ενώ η χάραξη του δρόμου είναι ιδανική, η άσφαλτος είναι λες και κάνανε παρέλαση άρματα μάχης.










Ευτυχώς λίγο πιο κάτω τα πράγματα παρά-καλυτερεύουν αισθητά και ο συνδυασμός καλής ασφαλτόστρωσης με τα εσσάκια να διαδέχονται το ένα το άλλο μας αποζημίωσε και με το παραπάνω.














Το πέρασμα τελειώνει λίγο πριν τη πόλη Bossòst και μέσα από μια καλούτσικη διαδρομή από τον N-230 και πλάι μας τον ποταμό Γαρούνα ( ο ποταμός που εκβάλει στο Μπορντώ και είχαμε δει 4 μέρες πριν ), φτάσαμε στη πόλη Vielha.











Εκεί κάναμε μια ακόμα μικρή στάση, από τη μια για να βάλουμε φθηνή βενζίνη με 1,83€ και από την άλλη προμήθειες από supermarket. Βλέπεις είχαμε ακόμα άλλα 135 χλμ για να φτάσουμε στο σημερινό μας προορισμό.

Και η συνέχεια μας επιφύλασσε οδηγικές εκπλήξεις...


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Τελειώσαμε και με αυτή τη στάση και γραμμή από τον επαρχιακό C-28 για τα πρώτα 14 όμορφα χλμ σε αυτό το κομμάτι των ισπανικών Πυρηναίων.

Όλα αυτά μέχρι τη Baqueira-Beret. Η πόλη είναι το μεγαλύτερο ισπανικό τουριστικό χειμερινό ( κατά κύριο λόγο ) θέρετρο με όμορφα κτίρια και σαλέ και πάρα πολλές πίστες σκι.

Η συγκεκριμένη περιοχή μου θύμισε το Kopaonik στα σύνορα Σερβίας Κοσσόβου.










Αφήσαμε πίσω μας τη συγκεκριμένη πόλη και συνεχίσαμε στον ίδιο δρόμο, τον C-28 για το επόμενο ορεινό πέρασμα.








Είχαμε ξεκινήσει την ανάβαση του Port de la Bonaigua ( Πόρτ ντε λα Μπονάϊγκουα).

Δυστυχώς ο δρόμος είχε το μαύρο του το χάλι. Ελπίζαμε ότι παρακάτω θα στρώσουν τα πράγματα. Τουλάχιστον είχαμε την απέραντη θέα στα ισπανικά Πυρηναία να ασχολούμαστε.














Και κει που λες " μάπα το καρπούζι ", στρίβοντας στη 1η φουρκέτα, τα γεγονότα αλλάζουν εντελώς και η φρεσκοστρωμένη άσφαλτος, ήρθε σαν μάνα εξ ουρανού για τις ταλαιπωρημένες μας αναρτήσεις.
















Μέχρι και τη κορυφή τα μάτια μας ήταν καρφωμένα στην άσφαλτο. Χαιρόμασταν οδήγηση.














Φτάσαμε στη σχεδόν άδεια κορυφή του περάσματος και στα 2072μ, με ένα παλιό εκχιονιστικό μηχάνημα σαν αξιοθέατο












Με τους “ μόνιμους κάτοικους ” να έχουν βγει για να λιαστούν και να τσιμπήσουν. Πόσο όμορφα τα άγρια άλογα!!!






Γρήγορες φωτογραφίες σε ότι άξιζε εκεί πάνω και πάλι πάνω στις μοτοσυκλέτες για το κατέβασμα.





Από το Μάρτιο σχεδόν μέχρι και τέλη Αυγούστου από το ψάξε-ψάξε για όσο το δυνατόν καλύτερες διαδρομές στο χάρτη, η συγκεκριμένη και ειδικότερα το κατέβασμά της, ήταν από τις πρώτες που είχαν σταμπαριστεί με τον όρο “ πρέπει να πάμε από κει ”.

Άρα δεν ξανά-ασχολήθηκα μαζί της έως και εκείνη τη στιγμή που ήμασταν στη κορυφή του περάσματος και κοιτάζοντας στο GPS τη χάραξή της, παθαίνω σοκ.

.

[goulisf]

.

Ξεκίνημα λοιπόν για την κατάβαση του Port de la Bonaigua.














Ρίχνοντας κλεφτές ματιές από ψηλά το πώς ξετυλίγεται ο δρόμος, σκέφτεσαι δε μπορεί, κάποια σχέση θα έχει ο αρχιτέκτονας που έδωσε το ΟΚ, με τους αγώνες ανάβασης ράλλυ.

Επίσης η ποιότητα της ασφάλτου σε καλό επίπεδο, βάζοντάς σε σε σκέψεις. Να γύρεις λίγο παραπάνω, να ανοίξεις το γκάζι λίγο παραπάνω....










Παρακάτω και λίγο πριν τις πρώτες φουρκέτες, έχει γίνει καλύτερη δουλειά από το πισσαδόρο, σε σημείο να λες “ πω ρε μάγκα, τι δρομάρα είναι αυτή!!! ”.












Αλλά φευ, σε αρκετές φουρκέτες παρακάτω, ο δρόμος δε μας τα λέει καλά.

Σε αρκετά σημεία, έχει μικρές γούβες και ρωγμές και είναι για ευχαρίστηση μόνο των μεγάλων on-off και όχι για μηχανή sport touring όπως το Ducati.












Κρίμα-κρίμα, γιατί πραγματικά σε κάτι τέτοια κομμάτια, ενώ η μόνη σου σκέψη θα ήταν πως να πάρεις καλή γραμμή πριν τη στροφή, τα πράγματα αλλάζουν και κοιτάς μη πέσεις σε καμιά μικρή γούβα και ψάχνεις να βρεις που είναι το μπροστινό σύστημα…










Τουλάχιστον ότι δε μας έδωσε η άσφαλτος, μας το έδωσε ο αρχιτέκτων μηχανικός και η φύση.

Πάρτε και μια φώτο από ψηλά ( Google ), για να καταλάβετε τι σημαίνει να έχεις " ανώμαλο " σχεδιαστικά μυαλό. Ένα μικρό Transfăgărășan στα Πυρηναία!!!




Είναι σαν κάποιος να έκλεισε τη παροχή νερού από το επεκτεινόμενο λάστιχο και αυτό να " μάζεψε ".

Το επόμενο κομμάτι της διαδρομής C28, που κάποια στιγμή γίνεται C13, μέχρι το Sort ήταν καλό αλλά όχι κάτι το τρομερό. Αυτό που άξιζε ήταν ένα κομμάτι του με τη διαδρομή πλάι σε μια λίμνη.




























Μετά το Sort, ξαναβρήκαμε στο διάβα μας τον N260, τον Eje Pirenaico όπως λέγεται, έναν από τους καλύτερους τουριστικούς δρόμους των Πυρηναίων. Ντάξει δεν ξετρελάθηκα κιόλας, ένας επαρχιακός δρόμος είναι, με δυο-τρία καλά σημεία.

Εκεί υπήρχε και ένα άλλο ορεινό πέρασμα, το Puerto del Canto στα 1700μ που πέρα από τη καλούτσικη χάραξη και άσφαλτο δεν είχε κάτι άλλο να προσφέρει. Βλέπεις είχαμε οδηγήσει τη συγκεκριμένη μέρα, απείρως καλύτερα κομμάτια, οπότε δε μας ενθουσίασε και τόσο.










Έχοντας οδηγήσει σχεδόν 280 χλμ σε όποιο ορεινό πέρασμα βρέθηκε στο δρόμο μας, φτάσαμε στη πόλη La Seu d'Urgell.






Περνώντας περιφερειακά από τη πόλη, αλλάξαμε κατεύθυνση και οδηγώντας βόρεια πλέον τον N-145, απείχαμε λίγα λεπτά από τα πρώτα φυλασσόμενα σύνορα του ταξιδιού μας, αυτά της Ανδόρρας.




Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Φτάνοντας στα σύνορα της Ισπανίας με την Ανδόρρα, η ουρά ήταν πάνω από 200 μέτρα. Με την προτροπή του συνταξιδιώτη μου KRS, παρακάμψαμε την ουρά, περνώντας και ένα ζευγάρι Ισπανών με BMW ( αργότερα έκαναν και αυτοί το ίδιο ) και τσούπ πρώτοι.






Στο γκισέ των συνόρων ο συνοριοφύλακας, λόγω της " μαγκιάς " που είχα κάνει, αφού με κοίταξε με μισό μάτι πρώτα, με ρώτησε αν η κάμερα που είχα μπροστά στο κράνος έγραφε και έπειτα μου ζήτησε ταυτότητα. Μόλις είδε την κλασσική ελληνική ταυτότητα ( σίγουρα θα σκέφτηκε: Τιν τούτο; ), με ρώτησε αν είμαστε Έλληνες. Στην καταφατική μου απάντηση, τσέκαρε τα στοιχεία μου στον υπολογιστή και μου έκανε νόημα να φύγω. Έτσι χωρίς πολλά-πολλά περάσαμε τα σύνορα.

Ο τελευταίος μας προορισμός για σήμερα θα ήταν το κρατιδίο-πριγκιπάτο της Ανδόρρας και ειδικότερα λίγο πιο πριν σε ένα προάστιο της, τη Sant Julià de Lòria.





Λίγα λόγια από το Internet…

για το Πριγκηπάτο της Ανδόρρας ( καταλανικά: Principat d'Andorra ), ένα περίκλειστο κράτος, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική Ευρώπη, στα ανατολικά Πυρηναία, μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας. Έχει έκταση 468 τ.χλμ. και πληθυσμό 83.523. Το συνολικό μήκος της χώρας είναι 40 χλμ. Εκτός της πρωτεύουσας, Ανδόρρα λα Βέλια, περιλαμβάνει και 7 χωριά. Το κράτος ονομάζεται και Πριγκιπάτο των Κοιλάδων της Ανδόρρας. Η οικονομία της βασίζεται κυρίως στον τουρισμό και αποτελεί οικονομικό κέντρο χάρη στις φορολογικές απαλλαγές.


Είχαμε βρει ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων, λίγο ξεπεσμένο αλλά αρκετά καλό, με τιμή σούπερ. 20€ + πρωινό και 5€ parking, το άτομο σε τρίκλινο. Το δίκλινο είχε λίγο παραπάνω. Γρήγορο μπάνιο και γραμμή για βόλτα. Η ώρα ήταν περασμένες 7 το απόγευμα, όταν ξεκινήσαμε να πάμε προς το κέντρο της Ανδόρρας.






Αλλά πριν είχαμε ρητή εντολή από τον Pano, τον οδηγό του KTM, που είχε ήδη ξεκινήσει νωρίτερα να περάσουμε από το Motocard.

Το Motocard είναι ένα ισπανικό κατάστημα με είδη μοτοσυκλέτας και συγκεκριμένα έξω από τη πόλη ήταν το outlet του καταστήματος.




Πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά, μπας και βρίσκαμε κάποια ευκαιρία. Τελικά απ’ ότι είδαμε, ευκαιρία θα έβρισκες μόνο σε κάποιο σπασμένο νούμερο. Οι υπόλοιπες τιμές ήταν ένα τι πιο χαμηλότερες από ιντερνετικά μαγαζιά. Τελικά ένας από εμάς πήρε μόνο ένα ζευγάρι γάντια καλοκαιρινά.

Βγήκα από το μαγαζί τελευταίος λίγο αργοπορημένα και βλέπω τους άλλους να έχουν πιάσει τη κουβέντα με ένα ζευγάρι και συγκεκριμένα με τον άνδρα. Δίπλα λοιπόν από τις μηχανές μας, είχε αράξει ένας γνωστός μηχανικός από τη Πάτρα ( έτσι για την ιστορία έφτιαχνε εξατμίσεις γύρω στα 90’s ) ο οποίος μένει πλέον μόνιμα στο εξωτερικό. Είχαν πιάσει κουβέντα, αφού ένας από μας τον θυμήθηκε. Θα έκανε την ανάποδη διαδρομή από εμάς και από τη Μεσόγειο θα έκανε κάποια περάσματα και θα έβγαινε στον Ατλαντικό.

Χαιρετηθήκαμε και ξεκινήσαμε για το κέντρο της πρωτεύουσας του πριγκιπάτου της Ανδόρρας, την Andorra la Vella.








Στο δρόμο βρήκαμε και άλλα μοτοσυκλετιστικά μαγαζιά και εντύπωση μας έκαναν πολλοί πιτσιρικάδες με εντουράκια 125cc στους δρόμους. Φαίνεται πως ασχολούνται πολλοί με τη μοτοσυκλέτα στη περιοχή. Πλησιάζοντας στο κέντρο αντικρίσαμε μια πεντακάθαρη, όμορφη, σύγχρονη και κοσμοπολιτική πόλη με άρωμα Monaco. Αρκετά ακριβά αυτοκίνητα, αλλά όχι τη χλίδα του Monaco.













Λίγα λόγια από το Internet…

για την Andorra la Vella, ( Ανδόρρα Λα Βέγια ‎), την πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Ανδόρρας, στα ανατολικά Πυρηναία, μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.023 μέτρων και είναι η υψηλότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης και δημοφιλές χιονοδρομικό κέντρο. Η Ανδόρρα λα Βέγια είναι το εμπορικό κέντρο της χώρας. Στο σύνολο της χώρας, το 80% του ΑΕΠ προέρχεται από τους 10 εκατομμύρια τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα κάθε χρόνο. Η πόλη είναι επίσης η έδρα πολλών τραπεζών και επιχειρήσεων που ευδοκιμούν λόγω του φορολογικού καθεστώτος. Το κράτος δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά έχει τελωνειακή συμφωνία με την ΕΕ και χρησιμοποιεί το ευρώ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2019 έχει 19.383 κατοίκους.



Οδηγήσαμε μέχρι το κέντρο, όπου εκεί δίπλα στο ποτάμι βρήκαμε θέσεις parking για μοτό, τις κλειδώσαμε και αρχίσαμε τις βόλτες. Πανέμορφο το κέντρο της, με το ποταμό Valira να διαρρέει τη πόλη και τη κεντρική γέφυρα Pont de París, εύστοχα φωτισμένη το βράδυ, να αποτελεί πόλο έλξης για τους τουρίστες.








Λίγο πιο πέρα ένα μοναδικό αξιοθέατο, το La Noblesse du Temps ( η Αρχοντιά του Χρόνου ή αλλιώς τα ρολόγια του Dali ) του διάσημου Ισπανού ζωγράφου Salvador Dalí. Φωτογραφίες στα όμορφα αξιοθέατα και βουρ να φάμε κάτι γρήγορο, ώστε να έχουμε χρόνο να γυρίσουμε τη πόλη.






Πίτσα για όλους λοιπόν και αφού φάγαμε, δεν χαζολογάμε καθόλου, πήραμε το μεγάλο εμπορικό πεζόδρομο και περιδιαβήκαμε στα πολυτελή μαγαζιά.









Στο κεντρικό δρόμο τα φώτα Led στη διάβαση προειδοποιούσαν τους πεζούς πότε να διασχίσουν το δρόμο.






Όλες οι γνωστές εταιρίες είχαν από ένα μεγάλο κατάστημα στην Ανδόρρα. Επίσης αρκετά μαγαζιά με αφορολόγητα ποτά και τσιγάρα. Φορολογικός παράδεισος γαρ. Εντυπωσιακά καταστήματα, όμορφα φωτισμένες πλατείες και δρόμοι.

Λίγο παραπάνω είδαμε και τα Lettres Andorra.












Όλη αυτή την ώρα είχαμε ρίξει τρελό περπάτημα, ώστε να μπορέσουμε να δούμε καλύτερα την πόλη. Αλλά ήμασταν και κουρασμένοι από την οδήγηση της σημερινής ημέρας, οπότε σιγά-σιγά γυρίσαμε προς τις μηχανές για την επιστροφή στο ξενοδοχείο. Βλέπεις έπρεπε να κάνουμε και σχεδόν 9 χλμ έως το ξενοδοχείο.

Αύριο θα αποχαιρετούσαμε τα Πυρηναία με τις καλύτερες των εντυπώσεων.




Bona nit ( καληνύχτα στα καταλανικά ) απ’ την Ανδόρρα λα Βέγια…



Χάρτης ημέρας 302 χλμ




Διαδρομή: https://maps.app.goo.gl/RYJ48mwuobQd5pyB8



Αξιοσημείωτα μέρη: Col du Tourmalet, Col d' Aspin, Col de Peyresourde, Col du Portillon, Port de la Bonaigua, Andorra la Vella


Κατάλυμα: Hotel Sant Eloi – Sant Julià de Lòria ( αρκετά καλό )

48€ 2κλινο - 59€ 3κλινο με πρωινό

Parking 5€ έκαστος


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

11η ΜΕΡΑ – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15/09/2023

Andorra la Vella - Montpellier

Merci Pyrénées ( Ευχαριστούμε Πυρηναία )!!!

Πρωινό ξύπνημα στις 7:30 και κατεβαίνουμε για πρωινό. 30 μέτρα μπουφές ήταν αυτός, έπρεπε να τον τιμήσουμε. Σκαστοί από φαγητό λοιπόν, κατεβήκαμε στο γκαράζ και αρχίσαμε να φορτώνουμε τα πράγματα στις μηχανές.

Να και μια πινακίδα από αυτοκίνητο της Ανδόρρας.




Στο γκαράζ τώρα, και ενώ ετοιμάζομαι να φύγω, μια κυρία μεγάλης ηλικίας γύρω στα 78 και βάλε, βλέποντας τη μηχανή, γυρνάει και μου λέει “ Ducati!!! ” και θαρρώ πως άστραψαν τα μάτια της. Και σκέφτομαι θα είχε κάνας γιος της ή κανά εγγόνι της. Συλλογίστηκα πως κάτι ανάλογο στην Ελλάδα από μια κυρία αντίστοιχης ηλικίας, θα κατέληγε σε μορφασμό του στυλ “ τι τα θέλετε αυτά τα πράγματα. Θα σκοτωθείτε ”. Διαφορά κουλτούρας.

Το πρώτο πράγμα που κάναμε πριν φύγουμε από την Ανδόρρα ήταν να πάμε στο διπλανό βενζινάδικο και να γεμίσουμε το τεπόζιτο μέχρι επάνω το χείλος ( χαχαχα ), αφού η τιμή της βενζίνης σε όλο το κρατίδιο ήταν από τις πιο φθηνές του ταξιδιού μας, στα 1,55€ το λίτρο. Σκαστοί και από βενζίνη λοιπόν, ξεκινήσαμε για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.




Σε κάποια ταξιδιωτικά που είχα διαβάσει κατά τη προετοιμασία του ταξιδιού, έλεγαν ρητώς αφού βγεις από τη πόλη της Ανδόρρας προς τη γαλλική μεριά, μην περάσεις από το τούνελ Envalira, αλλά να ανέβεις ψηλά και να κάνεις το πέρασμα Port d'Envalira. Οπότε γιατί να κάνω του κεφαλιού μου;








Διασχίσαμε λοιπόν απ’ άκρη σ’ άκρη το πριγκιπάτο της Ανδόρρας για να φτάσουμε λίγο πριν τα γαλλικά σύνορα και το πέρασμα. Πανέμορφα κτίρια και καλοδιατηρημένα όσα είδαμε κατά τη διάρκεια της διαδρομής.










Περάσαμε διαδοχικά από τα χωριά Encamp, Canillo, Soldeu. Ωραία εντύπωση μας έκαναν οι όμορφα διακοσμημένοι κόμβοι και επίσης η καλή κατάσταση των δρόμων. Γενικά αυτό το μικρό κρατίδιο, μας άφησε με καλές εντυπώσεις.














Σε κάτι λιγότερο από 45 λεπτά οδηγώντας τον CG-2, ήμασταν στην αρχή του πάσσου και απολαμβάναμε την ανάβαση στη κορυφή. Ωραίος δρόμος με ωραία χάραξη και πολύ καλή άσφαλτο.












Τελικά άξιζε η ανάβαση και σε λιγότερο από 10 λεπτά είμαστε στη κορυφή και στα 2400μ.

Το Port d'Envalira ( 2408 μ. ) είναι ένα ορεινό πέρασμα στα Πυρηναία στην Ανδόρα, που συνδέει το El Pas de la Casa με την υπόλοιπη χώρα. Είναι ο ψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος στα Πυρηναία. Η ανάβαση έχει συμπεριληφθεί αρκετές φορές στους αγώνες ποδηλασίας Tour de France και Vuelta a España.










Στα γρήγορα μια-δυο φωτογραφίες στη πινακίδα του Port d'Envalira και συνεχίσαμε προς τη γαλλική μεριά των συνόρων. Εδώ να πω ότι δεν είναι ακριβώς πέρασμα-πάσσο, με την έννοια του πάσσου που ξέρουμε ( στενός δρόμος, ίσα που χωράνε να περάσουν δυο αυτοκίνητα ), γιατί από το συγκεκριμένο δρόμο, λόγω του πλάτους του, περνάνε και μεγάλα φορτηγά, βυτία. Γιατί βασικά δύο είναι οι δρόμοι προς τα βόρεια, αυτός και το τούνελ. Αλλά από το τούνελ απαγορεύονται τα μεγάλα φορτηγά και ειδικότερα τα βυτία.








Το κατέβασμα από άποψη θέας ήταν καλύτερο σε σχέση με το ανέβα. Στις πλαγιές του περάσματος , που είναι και χιονοδρομικό κέντρο, εκεί που βρίσκονταν οι πίστες, ήταν γεμάτα από πανέμορφα άγρια άλογα.
















Κοντεύαμε στα σύνορα και ο νούς μου πήγε πάλι σε ούρα και έλεγχος ταυτοτήτων. Αλλά τελικά αλλιώς τα βρήκαμε τα πράγματα.

Ενώ στο έμπα από Ισπανία στα συνοριοφυλάκια μας ζήτησαν ταυτότητες, στο βγάλσιμο προς Γαλλία και από τη μεριά του περάσματος βρήκαμε παρατημένα φυλάκια. Τέλος πάντων.






Αποχαιρετώντας την Ανδόρρα και μπαίνοντας στη Γαλλία, ακολουθήσαμε για λίγο τον N22 και έπειτα τον N20.








Μέσα από μια όμορφη διαδρομή παρέα με το ποτάμι, φτάσαμε έως τη πόλη Ax-les-Thermes.














Περάσαμε μέσα από τη μικρή πόλη Ax-les-Thermes και ακολουθήσαμε τον D613, για να μας ανεβάσει στα ορεινά. Ωραίος ορεινός δρόμος, που στην πέτρινη καμάρα με την πινακίδα, άρχισε να μας βάζει στο κλίμα του τι θα επακολουθούσε.








Κάποια στιγμή από την οδηγική χαρά του, ο KRS με προσπερνάει και συνεχίζοντας λίγο παρακάτω τον χάνουμε.






Σε μια διασταύρωση ( που δε φαινόταν για διασταύρωση ), ήταν να στρίψουμε δεξιά και να συνεχίσουμε στον D25.

Αυτός όμως δεν ήταν εκεί.

Και τώρα τι κάνουμε;

.

[goulisf]

.

Ο νους μας δε πήγε στο κακό αλλά στο ότι έκανε λάθος και δεν περίμενε. Οπότε αράζουμε για λίγο, του κάνουμε κλίση στο κινητό και περιμένουμε. Έπειτα από κανά 10αρι λεπτά μας πήρε τηλέφωνο.

Που είστε; Σας περιμένω.

Για ποιο πέρασμα τράβηξες;

Για το Col de Chioula.

Καλά κάνεις, αλλά γύρνα πίσω, γιατί δε πάμε προς τα κει που πήγες, αλλά από την άλλη μεριά.

Η καθυστέρηση μέχρι να έρθει ήταν ακόμα 10 λεπτά, αλλά δεν είχε μεγάλη σημασία. Αφού το ευχαριστήθηκε, όλα καλά!!!

Αφού ήρθε και ήταν όλα εντάξει, συνεχίσαμε από το σωστό δρόμο τον D25, δρόμο πνιγμένο στο πράσινο, με καλή άσφαλτο, προς το επόμενο ορεινό μας πέρασμα.




Πραγματικά όσο ανεβαίναμε, χαιρόμαστε οδήγηση και λόγω του δρόμου αλλά και λόγω ότι δεν υπήρχε κίνηση.






Σιγά-σιγά όσο πλησιάζαμε στη κορυφή, τα έλατα έδιναν τη θέση τους στη χαμηλή αλπική βλάστηση, αφού το peak ήταν στα 2001μ. και βασικά δεν ήταν κορυφή όπως άλλα περάσματα αλλά έμοιαζε με οροπέδιο. Το πέρασμα που οδηγούσαμε ήταν το Col de Pailhères.










Μια μικρή στάση για φωτογραφίες και ξεκούραση. Το Col de Pailhères έχει συμπεριληφθεί και αυτό στο Tour de France. Στη μικρή στάση που κάναμε, κάποιοι Γάλλοι τουρίστες, βλέποντας τις πινακίδες με το GR επάνω, μας έπιασαν και τη κουβέντα , ρωτώντας μας έκπληκτοι πως βρεθήκαμε εκεί από τόσο μακριά ( από του Δι@όλου τη μάνα θέλαν να πουν ). Να σου και μια Porsche. Πιο πολλά supercars είδα στα περάσματα των Πυρηναίων παρά αλλού.






Στις φωτογραφίες που βγάλαμε στη κορυφή, ψιλοβλέπαμε στο βάθος και τη χάραξη του υπόλοιπου περάσματος. Ωχωχωχ, ωχωχωχ!!!






Η συνέχεια λοιπόν ήταν η κατάβαση από το Col de Pailhères, μια από τις καλύτερες καταβάσεις που θα κάναμε. Πραγματικά είχε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένα λεγόμενο αλπικό πάσσο. Είχε λοιπόν μια από τις πιο όμορφες χαράξεις που έχω δει, είχε αρκετά καλή άσφαλτο, είχε πολύ ωραία θέα και του δρόμου αλλά και ολόγυρα των βουνών και επίσης ήταν στενός σαν πέρασμα. Βάλτε και τον τέλειο καιρό, ήλιος με 20° C θερμοκρασία… τι άλλο να ζητήσει κάποιος!!!

Οι παρακάτω φωτογραφίες τα λένε όλα…




























Το τελείωμα του πάσσου, μέσα από ωραίο δάσος, με τη βλάστηση στα καλύτερά της και οι συνεχόμενες στενές φουρκέτες να έχουν το πρώτο λόγο.




















Έτσι από περιέργεια δείτε παρακάτω τη χάραξη από το Google.




Φτάνοντας στο χωριό Mijanès θα συνεχίζαμε προς τα βόρεια και μέσω του D118, όπου θα περνάγαμε από τα τελευταία όμορφα κομμάτια των Πυρηναίων.




Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Η συνέχεια της διαδρομής θα μας πέρναγε μέσα από υπέροχα φαράγγια. Το πρώτο που θα οδηγούσαμε, ήταν το Gorges de l'Aude.

Δρόμος λοιπόν μέσα από βραχώδη ψηλά βουνά, πλούσια βλάστηση, με το ποτάμι δίπλα να μας συντροφεύει, όταν τα βράχια έσμιγαν μεταξύ τους.










Οι στροφές να διαδέχονται η μια την άλλη. Αλλά η κατάσταση του οδοστρώματος σε αρκετά σημεία δεν σου άφηνε πολλά περιθώρια οδηγικής απόλαυσης. Σε αρκετά σημεία χαρήκαμε οδήγηση και στα υπόλοιπα κάναμε τραμπάλα από την κακοτεχνία του οδοστρώματος.










Τον καιρό που έψαχνα όμορφα κομμάτια στη περιοχή, είδα στο site-πυξίδα μου, το Dangerous Roads, τους δρόμους-μπαλκόνια ( balcony roads) και ότι ένας από αυτούς πέρναγε από κει.

Από το Dangerous Roads: ένας δρόμος-μπαλκόνι, είναι μια λωρίδα λαξευμένη στις απότομες πλευρές των επιβλητικών βράχων, άλλοτε χαμηλά και άλλοτε ψηλά. Φημισμένοι για τα στενά τους μονοπάτια και τις κατα καιρούς πτώσεις βράχων, αυτοί οι δρόμοι δεν είναι για όσους φοβούνται τα ύψη.

Παράλληλα είδα και μια φωτογραφία που αφορούσε το συγκεκριμένο αξιοθέατο και το πρόσθεσα στη διαδρομή. Όταν δε διάβασα και το ταξιδιωτικό ενός μέλους από το ADVRide που είχε περάσει από κει, είχε μπει στα πλάνα μας. Η θετική του γνώμη με έπεισε.

Αποκορύφωμα του δρόμου D118, το φαράγγι Gorges de Saint-Georges, ένα υπερβολικά στενό φαράγγι που φέρνει σε Συμπληγάδες Πέτρες. Είναι τόσο στενός ο δρόμος που την κυκλοφορία τη ρυθμίζει φανάρι. Πραγματικά πολύ ωραίο το συγκεκριμένο μέρος, φέρνοντας μου στη μνήμη, ένα άλλο παρόμοιο φαράγγι στη Ρουμανία, αυτό του Bicaz, βόρεια του Brasov. Υπερβολικά όμορφο αλλά λίγο μικρό σε μήκος, κανά χιλιόμετρο.






















Λίγο μετά τη πόλη Axat, βγήκαμε από τον D118 και ακολουθήσαμε τον D117 , δρόμο στο ίδιο μοτίβο με ένα ακόμα φαράγγι, το Gorges de la Pierre Lys, όχι τόσο κλειστό όπως το προηγούμενο, αλλά και μόνο το βλέμμα σου να έριχνες ψηλά και να αντίκριζες τα βράχια σε έπιανε δέος.






















Όλα αυτά μέχρι τη πόλη Quillan όπου εκεί τελειώνουν νοητά τα Πυρηναία.




Το τελευταίο δώρο που μας έκαναν, δηλαδή η κατάβαση του Col de Pailhères αλλά και ο D118 με τα φαράγγια, ήταν για να μας μείνει μια γλυκιά ανάμνηση από αυτή τη μεριά της Ευρώπης, αλλά και να επιβεβαιώσουμε του πόσο δίκιο είχαμε που κάναμε αυτό το ταξίδι.

Εδώ λοιπόν θα αποχαιρετούσαμε τα Πυρηναία, έχοντας κάνει 1107 ορεινά χλμ από τα πιο σημαντικά και αξιόλογα περάσματα, με την ελπίδα και την υπόσχεση, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα επιστρέψουμε.

Μέσα από τον επαρχιακό της Γαλλίας, με την πλούσια βλάστηση δεξιά και αριστερά του δρόμου και λίγο αργότερα με τους δρόμους του κρασιού γεμάτοι αμπελώνες, βάλαμε πλώρη για την επόμενη πόλη που ήταν στα σχέδια μας , τη καστροπολιτεία της Carcassonne ( Καρκασσόν ). Πλέον είχε αλλάξει και ο καιρός, αφού ήμασταν στα πεδινά και είχε κάνει την επανεμφάνισή της η ζέστη που την είχαμε ξεχάσει.




Σε αρκετά μέρη στη Γαλλία, είδαμε να οδηγούν και τα θηριώδη τρίτροχα τα Can-Am.






Μπήκαμε λοιπόν στη πόλη της Carcassonne, με το GPS καρφωμένο για τη γέφυρα Pont Vieux, όπου από κει φαίνεται το κάστρο καλύτερα.









Λίγα λόγια από το Internet…

για τη Carcassonne ( Καρκασσόν ), πόλη της νοτιοδυτικής Γαλλίας. Η Καρκασσόν είναι πόλη με πλούσια ιστορία και μια από τις λίγες οχυρωμένες μεσαιωνικές πόλεις των οποίων έχουν διατηρηθεί οι οχυρώσεις και το παλαιό μεσαιωνικό κέντρο. Σήμερα διαιρείται σε δύο περιοχές: Την οχυρωμένη "πολιτεία της Καρκασόν" (Cité de Carcassonne) και την αποκαλούμενη "Κάτω πόλη", η οποία βρίσκεται εκτός των οχυρώσεων. Το 1996 η παλαιά πόλη χαρακτηρίστηκε Mνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.


Στη προετοιμασία του ταξιδιού είχα βρει δημόσιο ελεύθερο parking κοντά στη παλιά γέφυρα Pont Vieux, για να βγάλουμε φωτογραφίες και εκεί θα αποφασίζαμε αν θα μπαίναμε μέσα.






Η γέφυρα Pont Vieux




Δυστυχώς ήταν γεμάτο το parking και αναγκαστήκαμε να κάνουμε κάνα δυο κύκλους μέσα στη πόλη μπας και βρούμε κάπου να αράξουμε τις μηχανές. Με τα πολλά βρήκαμε δίπλα από ένα καφέ, κοντά στη γέφυρα.














Στη κουβέντα που κάναμε για επίσκεψη στο κάστρο, επικράτησε η ξεκούραση και ο καφές. Βασικά ούτε εγώ ήθελα επίσκεψη στο κάστρο γιατί, από τη μια βαριόμουν τον ποδαρόδρομο μες τη ζέστη και από την άλλη είχα διαβάσει δεν είναι και το φοβερότερο αξιοθέατο. Απλά ένα καλοσυντηρημένο κάστρο είναι χωρίς κάτι άλλο αξιόλογο. Όση ώρα οι υπόλοιποι απολάμβαναν το καφέ τους, εγώ με το Tasos κινήσαμε προς τη γέφυρα και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Επιβλητικό το κάστρο πάντως, να “ σκεπάζει ” και συνάμα να προστατεύει τη πόλη.






Γυρίσαμε προς τη πλατεία και τη καφετέρια και αφού χαλαρώσαμε για κάνα μισάωρο πίνοντας το καφέ μας, ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί, προλάβαμε και κλείσαμε και το ξενοδοχείο με το εξής παράδοξο. Το εν λόγω ξενοδοχείο που θα μέναμε, το είχα στις επιλογές μου από αρχές Αυγούστου όταν έψαχνα για καταλύματα στις πόλεις που πιθανόν να διανυκτερεύαμε. Η τιμή που είχα βρει ήταν κοντά στα 95€ το 3κλινο. Ακριβό μου είχε φανεί τότε. Σε αναζήτηση που κάναμε εκείνη τη μέρα για διαμονή, βρήκαμε το συγκεκριμένο ξενοδοχείο στα 68€ το 3κλινο. Σχεδόν 30% κάτω. Μάλλον είχε πέσει πείνα και είχαν κατεβάσει την τιμή.

Πήγαμε προς τις μηχανές και ξεκινήσαμε να ντυνόμαστε, γιατί από τη ζέστη που επικρατούσε είχαμε σχεδόν ξεβρακωθεί. Βλέπεις είχαμε φύγει από τα βουνά και στο γαλλικό κάμπο επικρατούσαν θερμοκρασίες σχεδόν Ελλάδος.

Η συνέχεια της παρακάτω φωτογραφίας κρύβει μια από τις κωμικοτραγικές στιγμές όλου του ταξιδιού.




Ξεκινάμε να φύγουμε από τη πόλη, με πλοηγό τον Panos με το KTM, ο οποίος φτάνοντας πρώτος σε μια πλατεία-κόμβο, δεν σταματάει ακριβώς στη πινακίδα STOP, αλλά έχει μπει σιγά-σιγά στη πλατεία, έχοντας βρει ευκαιρία αφού το αυτοκίνητο που ερχόταν ήταν στα 20 μέτρα μακριά του. Ξαφνικά ένας γνώριμος ήχος ακούστηκε στα αυτιά μας. Ήταν η σφυρίχτρα ενός Γάλλου αστυνομικού. Από το δρομάκι που βγήκαμε προς τη πλατεία, στο πλάι, είχαν στήσει ένα μικρό μπλόκο και σταμάταγαν αυτοκίνητα για έλεγχο. Γυρνάμε και βλέπουμε τον αστυνομικό να απευθύνεται προς τον Panos και να του λέει.

Ακολουθεί η στιχομυθία:

- Που πας; Δεν το βλέπεις το stop; Η γραμμή κάτω σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσεις οπωσδήποτε.

- Συγνώμη και λάθος που δεν σταμάτησε, έχετε δίκιο, πετάγομαι και του λέω.

- Από πού είστε; μας λέει, κοιτώντας και τις πινακίδες μας.

- Από την Ελλάδα είμαστε.

Και μας πετάει την ατάκα όλου του ταξιδιού κατ’ εμέ.

- Εκεί στην Ελλάδα δε σταματάτε στο stop;

Με πιάνουν κάτι γέλια μέσα από το κράνος, θυμούμενος ότι στην Ελλάδα υπάρχουν οδηγοί που δεν σταματάνε σε stop, που περνάνε με κόκκινο, που δε φοράνε κράνος. Εθελοντές Δωρητές Οργάνων όπως τους λέω εγώ.

Του ζητήσαμε ταπεινά συγνώμη και ότι ήταν καθαρό λάθος από τη βιασύνη μας. Ευτυχώς ο Γάλλος αστυνομικός δεν έδωσε συνέχεια στο περιστατικό και φύγαμε για τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Ρε τι θα παθαίναμε από το πουθενά!!!


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Φύγαμε και από τη Carcassonne και μπήκαμε λοιπόν στον αυτοκινητόδρομο Α61, τον επονομαζόμενο και Autoroute des Deux Mers, δηλαδή ο Αυτοκινητόδρομος των δύο Θαλασσών, αφού συνδέει το Bordeaux στον Ατλαντικό με την πόλη Narbonne στη Μεσόγειο. Κάποια στιγμή φύσαγε ένας μανιασμένος πλευρικός αέρας και είχα κολλήσει πάνω στη μηχανή σαν αυτοκόλλητο. Εγώ και η μηχανή ένα. Ήμασταν βόρεια του Perpignan και εκεί ο αέρας δεν αστειεύεται. Όπως μου εξήγησε αργότερα ο Tasos που είχε ξαναβρεθεί στα μέρη εκείνα, εκεί δεν υπάρχει περίπτωση να μη φυσάει.

Οδηγώντας μιαν απόσταση 150 χλμ και πληρώνοντας παράλληλα το ποσό των 9,5€ για διόδια, φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό για σήμερα, το Montpellier.




18:30 ήμασταν στο ξενοδοχείο και κάνοντας ένα πρόχειρο μπάνιο, βγήκαμε να γνωρίσουμε τη πόλη. Ήταν η πρώτη μας βραδινή έξοδος σε πόλη, που είχαμε το μυαλό μας και στο καιρό, αφού ίσως να τρώγαμε κάνα ψιλόβροχο.











Λίγα λόγια από το Internet…

για το Montpellier ( Μονπελιέ ), μια γαλλική πόλη, η οποία βρίσκεται επί ενός σημαντικού οδικού άξονα που συνδέει την Ισπανία στα δυτικά, με την Ιταλία στα ανατολικά. Μετρά πληθυσμό της τάξεως των 264.538 κατοίκων. Κατά τον Μεσαίωνα, το Μονπελιέ ήταν μια σημαντική πόλη του Στέμματος της Αραγονίας και στη συνέχεια της Μαγιόρκα, πριν από την πώλησή του στη Γαλλία το 1349. Το Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, που ιδρύθηκε το 1220, είναι ένα από τα παλαιότερα πανεπιστήμια στον κόσμο, με την παλαιότερη ιατρική σχολή που εξακολουθεί να λειτουργεί. Γνωστοί απόφοιτοι του εν λόγω πανεπιστημίου είναι ο Νοστράδαμος, ο Αδαμάντιος Κοραής και ο Αλβανός δικτάτορας Ενβέρ Χότζα.


Πρώτη στάση για φαγητό λοιπόν, γιατί η ομάδα πείναγε και νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Οι ασχολούντες με τη διατροφή μας, είχαν βρει ένα κεμπαπτζίδικο με καλές κριτικές και τραβήξαμε προς τα κει. Στα τραπέζια του μαγαζιού άνετα έκανες γνωριμία με τους επιβάτες του τραμ, μιας και δίπλα πέρναγε η γραμμή.




Αλλά το σημαντικότερο που δεν μας είχαν πει ήταν, ότι το μαγαζί ήταν στο στόμα του λύκου. Βέβαια να πούμε ότι ούτε και αυτοί το γνώριζαν. Γιατί την ώρα που τρώγαμε στα 100 μέτρα πιο πέρα, κάτι παλληκάρια είχαν ξεκινήσει δοσοληψίες μεταξύ τους, κοινώς πουλάγανε Κόκα Κόλα χωρίς τη Logo. Δεν άργησαν να ανάψουν τα αίματα και πήγε η μπουνιά στεφάνι, γιατί μάλλον κάποιος ήθελε δόση χωρίς να πληρώσει το Θεοδόση. Αφού τα πνεύματα ηρέμησαν, πραγματικά γίναμε λαγοί και τραβήξαμε για το κέντρο της πόλης. Αλλά από κει που μας πήγαινε ο Google, ήθελε να μπλέξουμε, γιατί μας πήγε από κάτι παράξενα στενά, συναντώντας κάτι καλόπαιδα, σωστά “ λουλούδια ”. Κάτι τα φανάρια, κάτι η αργοπορία μερικών από μας, είχε ως αποτέλεσμα κάποια στιγμή να χαθούμε και να σπάσουμε σε δύο κομμάτια.

Tip: Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις σε πολυσύχναστες πόλεις ή και αλλού, μην προσπαθήσετε να πάει ο ένας χαμένος στον άλλο, γιατί ίσως να μην βρεθείτε ποτέ. Η καλύτερη λύση είναι αν υπάρχει η δυνατότητα επικοινωνίας με τηλέφωνο, να δώσετε ένα ραντεβού σε ένα κεντρικότατο σημείο με συγκεκριμένες λεπτομέρειες, ώστε να βρεθείτε σίγουρα. Αλλιώς πάτε εκεί που είναι ο αρχικός σχεδιασμός. Έτσι κάναμε και στη συγκεκριμένη περίπτωση και μέσω τηλεφώνου, δώσαμε ραντεβού στο κέντρο του Montpellier. Και όντως σε 5 λεπτά είμαστε όλοι στο κέντρο της πόλης.

Αράξαμε σε street parking για μηχανές, διπλό-κλειδώσαμε και φύγαμε για βόλτα. Την ώρα που απομακρυνόμασταν από τις μηχανές, ξεκινάει η ψιχάλα. Γιατί; Τι σου κάναμε; Τελικά η δυνατή ψιχάλα κράτησε 10 λεπτά, οπότε ήρεμοι πήραμε το δρόμο για τα σημαντικότερα αξιοθέατα. Περπατώντας μέσα από τα στενά δρομάκια γεμάτα νυχτερινή ζωή, καταλήξαμε στη Place de la Comédie, μια παραλληλόγραμμη μεγάλη πλατεία με πανέμορφα ιστορικά κτίρια ολόγυρά της.






Κάνοντας αρχή από το σιντριβάνι των Τριών Χάριτων,




την όπερα του Montpellier και από πίσω της, τη σάλα του Μολιέρου ( θέατρο ),




τον επιβλητικό σαν κτίριο, κινηματογράφο Gaumont.




Λίγο παρακάτω γυρίσαμε προς τα πίσω για να κατευθυνθούμε προς την άλλη μεριά του κέντρου, εκεί που είναι η Αψίδα του Θριάμβου της πόλης,






το δικαστικό μέγαρο, που θύμιζε αρχαιοελληνικό κτίριο




και η πλατεία Promenade du Peyrou.






Βγάλαμε και εκεί φωτογραφίες και συνοδεία ψιχάλας και πάλι, πήγαμε για ένα ποτό στα μπαράκια που είχαμε δει πριν στα στενά. Μέρα που διαλέξαμε να πάμε για ποτό. Σάββατο βράδυ και στα μπαράκια δεν έπεφτε καρφίτσα. Τελικά βρήκαμε ένα τραπέζι και καθίσαμε.

Και τώρα τι πίνουν;

Επειδή το ξενοδοχείο από το κέντρο απείχε 8 χλμ, πιάσε μια Cola για μένα, γιατί ενώ ξέρω πόσο είναι το όριο για αλκοτέστ εδώ στη Γαλλία, δεν θέλω να μάθω πόσο είναι το πρόστιμο ΑΝ… Βλέπεις στη πόλη μου ξέρω πως να αποφύγω τα μπλόκα, εκεί όχι...

Κουβέντα στη κουβέντα και έχοντας κατά νου πως θα φύγουμε, εννοώ στεγνοί ή βρεγμένοι, σηκωθήκαμε κατά τις 00:00 για να γυρίσουμε στις μηχανές και από κει να πάρουμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Δυστυχώς την ώρα που ξεκινάγαμε, έπιασε μια μικρή βροχούλα και μέχρι να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο βραχήκαμε λιγάκι. Όλο το βράδυ θα έβρεχε για τα καλά.

Ευτυχώς την αυριανή μέρα, ο καιρός θα ήταν σύμμαχός μας, άρα η Γ΄ φάση του ταξιδιού θα ξεκίναγε με καλούς οιωνούς.



Bonne nuit...με βροχή



Χάρτης ημέρας 339 χλμ




Διαδρομή: https://maps.app.goo.gl/3oSfiGP7jX1JxboCA


Αξιοσημείωτα μέρη: Port d'Envalira, Col de Pailhères, Gorges de Saint-Georges, Carcassonne, Montpellier


Κατάλυμα: B&B HOTEL Montpellier Centre Le Millénaire - Montpellier ( αρκετά καλό )

58€ 2κλινο - 68€ 3κλινο χωρίς πρωινό

Δωρεάν parking


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

12η ΜΕΡΑ – ΣΑΒΒΑΤΟ 16/09/2023


Montpellier - Saint-André-les-Alpes


Στο Grand Canyon της Ευρώπης

12η μέρα του ταξιδιού μας και το πρωινό ξύπνημα μας έχει γίνει συνήθεια. Τουλάχιστον χορταίναμε ύπνο, αφού μόλις πέφταμε τα βράδια στο κρεβάτι, ούτε ανάσα δε παίρναμε και κατευθείαν κλείναν τα μάτια μας. Ετοιμαστήκαμε για τη σημερινή ημέρα του ταξιδιού μας και κατεβήκαμε στο υπαίθριο parking με τα πάντα να είναι μούσκεμα από τη χθεσινή βραδινή νεροποντή αλλά και από την υγρασία. Αλλά και ο ουρανός δε σου ενέπνεε εμπιστοσύνη ως προς τις προθέσεις του. Ευτυχώς όπως είχαμε δει στα μέρη που θα κινούμασταν, δε θα είχαμε ιδιαίτερο πρόβλημα.

Φορτώσαμε μπαγκάζια, φορέσαμε τα κάτω αδιάβροχα ( για καλό και για κακό, τα πάνω φοριούνται πιο εύκολα ) και βγήκαμε προς την έξοδο του Montpellier για να μπούμε στον αυτοκινητόδρομο Α9.






Οδηγήσαμε για περίπου μιάμιση ώρα με προορισμό τη πόλη της Avignon. Προτιμήσαμε τον αυτοκινητόδρομο λοιπόν, με αντίτιμο διοδίων 4€, ώστε να πάμε πιο γρήγορα για να έχουμε χρόνο να γνωρίσουμε τη πόλη καλύτερα.




Στη παρακάτω φώτο βλέπετε τη πινακίδα που σε προειδοποιεί ότι για τα επόμενα 7 χλμ υπάρχει ραντάρ. Αν κάνεις την απόσταση των 7 χλμ με αρκετή παραπάνω μέση ωριαία απ' ότι λένε οι πινακίδες, σου έρχεται στο σπίτι πρόσκληση για το χορό της Γαλλικής τροχαίας. Τώρα, αλήθεια-ψέμματα, όρκο δε παίρνω. Πάντως υπήρχαν σε πολλούς επαρχιακούς στη Γαλλία.




Φτάσαμε λοιπόν στην Avignon και γραμμή για τη καστροπολιτεία.








Από τη προετοιμασία του ταξιδιού, είχα ψάξει για parking ώστε φθάνοντας στη πόλη να αράξουμε τις μηχανές για να μη χάσουμε καθόλου χρόνο από τη βόλτα μας. Φτάνοντας έξω από το κάστρο της Avignon, θεωρήσαμε ότι θα απαγορεύεται η είσοδος στη καστροπολιτεία, οπότε το μεγάλο δημόσιο parking απέναντι από τα τείχη ήταν μονόδρομος. Βλέποντας όμως κάποια αυτοκίνητα να μπαίνουν μέσα στο κάστρο, σκεφτήκαμε να μπούμε και μεις, βρίσκοντας ένα πιο ασφαλές parking μέσα στη πόλη.






Έτσι και έγινε. Μπήκαμε μέσα στη παλιά πόλη από τη Porte de L’Oulle και μετά από κάνα δυο γύρες, βρήκαμε στο πλάι της εισόδου street parking για μηχανές. Κλειδώσαμε μηχανές, κράνη, μπουφάν, συμπράγκαλα και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Πανύψηλα τείχη προστάτευαν τη πόλη και τα στενά σοκάκια σε οδηγούσαν στη πλατεία με τα περισσότερα αξιοθέατα.





Λίγα λόγια από το Internet…

για την Avignon ( Αβινιόν ), την πρωτεύουσα του νομού Βωκλύζ στη νότια Γαλλία. Βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Ροδανού και είναι κυρίως γνωστή ως έδρα των 7 παπών γαλλικής καταγωγής την περίοδο 1309-1377. Την περίοδο 1309-1376 η Αβινιόν βρισκόταν κάτω από την παπική εξουσία, μιας και είχε μεταφερθεί η έδρα της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας από τη Ρώμη στην Avignon. Μια περίοδος που η Δυτική Καθολική Εκκλησία αποκαλεί Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία ή Εξορία της Αβινιόν. Ονομάστηκε έτσι γιατί η εποχή αυτή ήταν πολύ επιζήμια για την Καθολική εκκλησία και αντιθέτως πολύ επικερδής για την πόλη, που διένυσε την χρυσή εποχή της.


Το πρώτο κτίριο που αντικρίζεις μπαίνοντας στη πλατεία, είναι το Palais des Papes, το Παπικό Παλάτι της Avignon με τον καθεδρικό ναό της πόλης Notre Dame des Doms d'Avignon, στο πλάι του. Φωτογραφίες για αρχή τα εντυπωσιακά κτίρια και μετά καφεδάκι στη πλατεία.










Κάποια στιγμή σκέφτηκα να μπω στο Παπικό παλάτι για να το επισκεφθώ και να δω το εσωτερικό του. Η ουρά απ’ έξω όμως ήταν πάνω από 50 άτομα και μέχρι να μπω και να το γυρίσω θα έτρωγα κάνα δίωρο, οπότε το ξανασκέφτηκα και προτίμησα την ιδέα των άλλων συνταξιδιωτών μου να πάρουμε το τραινάκι για να μας γυρίσει σε όλη τη καστροπολιτεία.




Με κόστος 10€ και περιπλάνηση σχεδόν 45 λεπτών, είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε καλύτερα τη πόλη.




Ξεκινώντας από το Παπικό παλάτι, μας πέρασε από τον καθεδρικό ναό, συνέχισε με το κήπο Jardin des Doms όπου εκεί είχαμε εξαιρετική θέα προς το ποταμό Ροδανό και τη γέφυρα Pont Saint-Benezet.








Συνέχισε γύρω από τα τείχη της πόλης και μας πέρασε μέσα από την υπόλοιπη πόλη.








Είδαμε τη Place de l’Horloge, μια όμορφη πλατεία με ένα πανέμορφο καρουζέλ, την όπερα της Avignon και ξαναγυρίσαμε μπροστά από το Παπικό παλάτι.






Η επίσκεψή μας στην Avignon είχε τελειώσει, είχαμε κλείσει και το ξενοδοχείο για το βράδυ όση ώρα πίναμε καφέ, οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τις μηχανές.

Με τον καιρό απειλητικό πάνω από τα κεφάλια μας, καβαλήσαμε και συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Οδήγηση πλέον μέσα από την επαρχία της Γαλλίας, παίρνοντας τον D973 με στόχο τη πόλη Pertuis, όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, απλά βόλευε για αναπλήρωση βενζίνης.








Απ’ όποιο χωριουδάκι περνάγαμε δε μας άφηνε αδιάφορο, αφού το καθένα είχε τη δική του ομορφιά.






Φτάνοντας στο Pertuis και λόγω του βρεγμένου οδοστρώματος, καταλάβαμε ότι είχαμε γλυτώσει τη μπόρα στο τσακ. Βενζίνη και δρόμο για τη συνέχεια.




Περνώντας από το χωριό Mirabeau και συνεχίζοντας τη διαδρομή αντικρίσαμε δύο όμορφες αψίδες, σημάδι μιας γέφυρας που μάλλον είχε γκρεμιστεί.










Η διαδρομή μας συνεχίστηκε μέσω του D952 με συντροφιά το ποταμό Durance.








Λίγο μετά από ένα μικρό χωριουδάκι, το Saint-Paul-lez-Durance, φθάσαμε σε ένα κομμάτι του δρόμου που στο πλάι του, είδαμε ένα φυλασσόμενο χώρο σαν στρατόπεδο, αλλά πουθενά σκοπιές. Απορήσαμε με το τι μπορεί να είναι, αφού για στρατόπεδο δεν έμοιαζε.

Σε κουβέντα αργότερα υποθέσαμε ότι μπορεί να ήταν πυρηνικό εργοστάσιο. Έπειτα από έρευνα που έκανα είδα ότι στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχει μια ολόκληρη πολιτεία με την ονομασία ITER και με εντυπωσιακό αντικείμενο εργασίας.

Οι παρακάτω φώτο είναι από το Google.






Έτσι για την ιστορία...

O ITER ( Διεθνής Θερμοπυρηνικός Πειραματικός Αντιδραστήρας ) είναι ένα διεθνές πρόγραμμα έρευνας και κατασκευής ενός αντιδραστήρα πυρηνικής σύντηξης που στοχεύει στην αναπαραγωγή των διαδικασιών σύντηξης του Ήλιου για την παραγωγή ενέργειας στη Γη. Κατά την ολοκλήρωση της κατασκευής του κύριου αντιδραστήρα και της έναρξης λειτουργίας, που έχει προγραμματιστεί για τα τέλη του 2025, θα είναι το μεγαλύτερο πείραμα μαγνητικά περιορισμένου πλάσματος στον κόσμο και ο μεγαλύτερος πειραματικός αντιδραστήρας πυρηνικής σύντηξης τύπου τόκαμακ. Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες πειραματικές προσπάθειες στην πυρηνική Φυσική, καθώς υπόσχεται άφθονη, φθηνή και πιο καθαρή πυρηνική ενέργεια με τον τρόπο που παράγεται στον Ήλιo.


Πληροφορίες για τον ITER


Τι λε ρε παιδάκι μου!!!


Συνέχεια στο ταξίδι μας και χωρίς να αλλάξουμε δρόμο ( σταθερά στον D952 ), περάσαμε από γραφικά γαλλικά χωριουδάκια, θαυμάζοντας την ομορφιά τους.








Φθάσαμε στο χωριό Moustiers-Sainte-Marie με τους πρώτους βραχώδεις ορεινούς όγκους να κάνουν την εμφάνισή τους.






Από εκεί θα ξεκίναγε η Γ' φάση του ταξιδιού μας, με τη διαδρομή για το φημισμένο φαράγγι του Verdon.


.

[goulisf]

.

Η αρχή του συγκεκριμένου κομματιού ( σταθερά στον D952 ), ξεκίναγε πολύ ωραία, από ανηφορική στενή διαδρομή μέσα από δάσος, με πανύψηλα δέντρα και αρκετά καλή άσφαλτο.












Η ώρα κόντευε 6 το απόγευμα με το θετικό ότι δεν είχε καθόλου κίνηση, οπότε χαρήκαμε οδήγηση. Έπειτα από ένα δεκαπεντάλεπτο φιδίσιο κομμάτι, είχαμε φτάσει στο σημείο με την καλύτερη θέα προς τη λίμνη Lac de Sainte-Croix, όπου βγάζοντας φωτογραφίες και χαζεύοντας την απέραντη ομορφιά, αράξαμε για λίγο.












Λίγα λόγια από το Internet…

για το Gorges du Verdon ( φαράγγι του Βερντόν ), ένα φαράγγι ποταμού που βρίσκεται στην περιοχή Προβηγκία-Άλπεις-Κυανή Ακτή της Νοτιοανατολικής Γαλλίας. Σχηματίστηκε από τον ποταμό Verdon, το ποταμό με τα τιρκουάζ νερά και θεωρείται ένα από τα ομορφότερα της Ευρώπης. Ανάμεσα στις πόλεις Castellane και Moustiers-Sainte-Marie, ο ποταμός έχει κόψει μια χαράδρα σε βάθος 700 μέτρων μέσα από τον ασβεστολιθικό όγκο. Με μήκος 21 χιλιόμετρα και βάθος περίπου 725 μέτρα (διπλάσιο από το ύψος του Πύργου του Άιφελ), συχνά ονομάζεται και “ Grand Canyon της Ευρώπης ”.


Εκεί όμως πέρα από την όμορφη θέα, είδα και κάτι πάνω στη μηχανή μου, που λίγο με ανησύχησε.

Τα λάστιχά μου και ειδικότερα στο πίσω ελαστικό, είχαν αρχίσει να φαίνονται τα “ λινά “ για τα καλά.

Συνήθως τα λάστιχα τα αλλάζω στα 17 με 18.0000 χλμ στους ελληνικούς δρόμους.

Θα σκεφτούν κάποιοι, αργά τα αλλάζεις. Ναι αλλά τότε περίπου μου εμφανίζονται λινά και μέχρι τότε κανένα πρόβλημα.

Ξεκίνησα με γύρω στα 11.500 με 12.000 χλμ το ταξίδι. Με τα συνολικά χλμ ταξιδιού να είναι γύρω στα 5.000 χλμ, υπολόγιζα να φτάσω στην Ancona με λινά.

Υπολόγισα πως είχαμε κάνει 3500 χλμ μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Όπως καταλαβαίνετε δεν οδηγούσαμε σε δρόμους, αλλά σε γυαλόχαρτα Smirdex 40άρια που τρίβεις μπετό.

“ Οι γαλλικοί επαρχιακοί μαζί με τα Πυρηναία, την κάναν τη δουλειά “, μονολογούσα.

“ Στα σύνορα με Ιταλία φτάνεις, δε φτάνεις ”, μου έλεγαν οι συνταξιδιώτες μου.

“ Στο πολιτισμό είμαστε, λέτε να μη βρω να αλλάξω λάστιχα; Στη χειρότερη πάω Μιλάνο και αλλάζω στο εργοστάσιο της Pirelli ”, απαντούσα γελώντας.

Το ίδιο έκπληκτος έμεινε και ο συνταξιδιώτης μου Tasos με το πόσο γρήγορα είχαν φαγωθεί και τα δικά του λάστιχα στο BMW. Αλλά αυτός είχε ακόμα ψωμί.


Τέλειωσε η μικρή μας στάση με θέα τη λίμνη Lac de Sainte-Croix του Verdon και έχοντας κλείσει και το ξενοδοχείο, ξεκινήσαμε για το τελικό μας προορισμό για σήμερα, το Saint-André-les-Alpes.

Πρώτα όμως είχαμε να τελειώσουμε τη διαδρομή του φαραγγιού συνεχίζοντας προς τη Castellane, μια φανταστική διαδρομή μιας περίπου ώρας. Το συγκεκριμένο κομμάτι, το είχα ξανακάνει το μακρινό 2009 όταν είχα βρεθεί σε κείνα τα μέρη κάνοντας ένα μοναχικό ταξίδι στις Άλπεις και ενώ οδηγούσα τη Route Napoleon, είπα να κάνω και ένα μέρος της διαδρομής του φαραγγιού. ( Το ταξιδιωτικό του 2009 υπάρχει εδώ ).












Μια εκπληκτικής ομορφιάς διαδρομή με το βάθος, το χάος του φαραγγιού να κόβει την ανάσα. Οδήγηση στην αρχή για αρκετά χλμ σε στενό δρόμο-μπαλκόνι ανάμεσα στα βράχια και εν συνεχεία μέσα από ένα όμορφο κομμάτι πνιγμένο στο πράσινο, πάντα παράλληλα με το ποτάμι.




















Πέρασμα για λίγο μέσα από το χωριό La Palud-sur-Verdon και συνέχεια με τα πιο extremme κομμάτια της διαδρομής.








Τα επιμέρους κομμάτια που οδηγήσαμε ήταν το Clue de Carajuan και το Clue de Chasteuil.




























Σε κάποιο σημείο του δρόμου, με τα βράχια να στέκονται απειλητικά πάνω από το κεφάλι σου, θυμήθηκα το μέρος που είχα βγάλει φωτογραφία το 2009 και όμορφες αναμνήσεις μου ήρθαν στο μυαλό από κείνο το ταξίδι.










Η πανέμορφη διαδρομή συνεχίστηκε μέχρι τη Castellane.








.

[goulisf]

.

Στη Castellane κάναμε μια δίλεπτη στάση για να αποφασίσουμε, αν θα τρώγαμε εκεί και να πηγαίναμε κατευθείαν για το ξενοδοχείο. Τελκά αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε και να βρούμε φαγητό κοντά στο ξενοδοχείο. Είχαμε όμως να κάνουμε και άλλα 25 χλμ δρόμο. Και τι δρόμο όμως!!!






Η διαδρομή που θα ακολουθούσαμε ήταν μια ακόμα όμορφη διαδρομή, ο D955 το λεγόμενο και Col de Cheiron που αργότερα γίνεται N202, οδηγώντας παράλληλα στη λίμνη Lac de Castillon με πολύ καλή χάραξη και μια άσφαλτο όνειρο. Αλλά και μόνο το τοπίο που έβλεπα με τον ήλιο να δύει, δε μου έκανε κλικ να πάω πιο γρήγορα. Οπότε τους άφησα να φύγουν μπροστά ( βιαζόντουσαν μην τελειώσουν τα κρεβάτια!!! ) και γω χαλαρή οδήγηση, απολαμβάνοντας τη στιγμή.


















Φτάσαμε στο ξενοδοχείο ( βασικά πανσιόν ήταν ) όπου μας περίμενε ο υπεύθυνος. Αφού πήγαμε στα δωμάτια τα πράγματα, αποφασίσαμε να πάμε κατευθείαν για φαί αφού η ώρα κόντευε 21:00. Σε ερώτηση που θα μπορούσαμε να φάμε, μας πρότεινε το εστιατόριο ενός camping 2 χλμ από τη πανσιόν. Οπότε στις μηχανές και βουρ για φαί. Τώρα στο camping τι φαί θα βρίσκαμε, ιδέα δεν είχαμε. Τελικά οδηγήσαμε κάνα 5αρι χλμ για να φτάσουμε στο camping. Το φαγητό του πάντως τα άξιζε τα λεφτά του. Αλλά μέχρι να συνεννοηθούμε πως λέγεται το μοσχάρι, πως το χοιρινό και πως το κάθε λαχανικό…

Από αγγλικά οι υπεύθυνοι του camping ένα Yes και ένα No.

Που πάτε χωρίς Lower;;;

Πάλι καλά που ο πιτσιρικάς του camping μπάνιζε από Google translate και συνεννοηθήκαμε στα ελληνο-γαλλικά και παραγγείλαμε.

Συνοδεία μπύρας, πιάσαμε τη κουβέντα για την αυριανή διαδρομή και για το που θα ήταν καλύτερα να διανυκτερεύαμε. Τη συνηθισμένη ώρα ( γύρω στις 00:00 ) ανεβήκαμε στις μηχανές και σιγά-σιγά μες το θεοσκόταδο, με τα αστέρια να λαμπιρίζουν στον καθαρό ουρανό και τα φώτα των μηχανών να κόβουν στα δυο το σκοτάδι, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Η στιγμή ήταν μοναδική, κάνοντας πραγματικότητα το μότο μου.

Over the Mountains... Under the Stars

Πάνω απ' τα βουνά, κάτω απ' τα αστέρια...


Η συνέχεια γνωστή. Μπάνιο και ξάπλα στα κρεβάτια σαν κούτσουρα.



Αύριο το χώμα θα βαφόταν κόκκινο...



Bonne nuit...



Χάρτης ημέρας 310 χλμ




Διαδρομή: https://maps.app.goo.gl/pwjELNitJ8DgCSLn6


Αξιοσημείωτα μέρη: Avignon, Gorges du Verdon, Col de Cheiron


Κατάλυμα: Hotel Mas de Colombier - Saint Andre les Alpes ( καλούτσικο και ακριβούτσικο )

68€ 2κλινο - 94€ 3κλινο χωρίς πρωινό.

Δωρεάν parking



Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

13η ΜΕΡΑ – ΚΥΡΙΑΚΗ 17/09/2023

Saint-André-les-Alpes - San Remo

Το χώμα βάφτηκε κόκκινο…

13η μέρα του ταξιδιού μας και το πρωινό ξύπνημα στις γαλλικές Άλπεις ήταν ειδυλλιακό. Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι της πανσιόν και σκεφτόμουν ότι ένας ζεστός καφές έλειπε και θα γυρνάγαμε διαφήμιση σαν τη παλιά του Nescafe στα βουνά. Βασικά ένας ελληνικός καφές πήγαινε εκείνη την ώρα και να απολαύσεις τη στιγμή. Σηκωθήκαμε λοιπόν, φάγαμε ότι προμήθεια είχε ο καθένας για πρωινό και φορτώσαμε τα πράγματα στις μηχανές.




Φτάσαμε στο βενζινάδικο του χωριού, φουλάραμε και ξεκινήσαμε για τη σημερινή μας διαδρομή. Στο βενζινάδικο συναντηθήκαμε και με 5 " χωμάτινους " που πήγαιναν για εντούρο στα γύρω βουνά. Τα σημερινά χλμ δεν ήταν πολλά, 250 στο περίπου, αλλά τα 200 ήταν όλα από περάσματα με όμορφη θέα.

Στο ξεκίνημα λοιπόν ακολουθήσαμε τον N202, τον όμορφο δρόμο που είχαμε κάνει και χθες, παράλληλα με το ποτάμι έως το Saint-Julien-du-Verdon και από κει συνεχίσαμε βόρεια, με το δρόμο να γίνεται σχεδόν φαράγγι.










Μια ακόμα όμορφη διαδρομή. Ο δρόμος λίγο παραπάνω αλλάζει και γίνεται D2202.












Περάσαμε το ανοιχτό φαράγγι έως ότου φτάσαμε στο μικρό χωριό Daluis. Λίγο παρακάτω θα ξεκινούσε ένα ακόμα must to see, must to ride, όπως θες πες το, του ταξιδιού μας.






4 μήνες πριν το ταξίδι και ενώ έχω ξεκινήσει να ξεψαχνίζω το διαδίκτυο για όμορφες διαδρομές και παντός είδους πληροφορίες, συναντιόμαστε κάποια στιγμή με τον συνταξιδιώτη μου το Tasos και μου δείχνει ένα μέρος για να προστεθεί στο ταξίδι μας και παθαίνω εγκεφαλικό. Πραγματικά δεν είχα ξαναδεί κάτι τόσο ωραίο.

Βέβαια από τις φωτογραφίες και τα βιντεάκια που είχα δει στο internet, είχα τις επιφυλάξεις μου όσον αφορά αυτό που έβλεπα, θεωρώντας ότι μπορεί να ήταν και αποτέλεσμα του photoshop.

Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο που όπως θα δείτε στη παρακάτω 1η φωτογραφία, το χρώμα των βράχων άλλαξε και από το κλασικό γκρι έγινε καφέ-κόκκινο. Βράχια με έντονο καφέ-κόκκινο χρώμα, σε συνδυασμό με την έντονη πράσινη βλάστηση, να δημιουργεί μια παράξενη αντίθεση που δεν έχεις ξαναδεί.










Θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα από το κράνος να προφέρει μονάχα δύο λέξεις, αντικρίζοντας αυτό το θέαμα “ Εντάξει, εντυπωσιακό … ” και να μένω μετά με το στόμα ανοιχτό.










Όχι μόνο από την ομορφιά του, αλλά και από τη συνέχεια και τη χάραξη του δρόμου. Όσοι έρχονται από το βορρά, σε κάποια σημεία ο δρόμος περνάει από μικρά τουνελάκια σκαμμένα με το χέρι. Ενώ αντιθέτως, αυτοί που ανεβαίνουν από το νότο, όπως εμείς, είχαν τη πολυτέλεια να θαυμάσουν τη θέα του φαραγγιού, αφού η χάραξη του δρόμου περνάει έξω από τα τούνελ, άκρη-άκρη στο γκρεμό.












Οδηγούσαμε στο πανέμορφο φαράγγι Gorges de Daluis.


Έτσι για την ιστορία...

το Gorges de Daluis είναι ένα φαράγγι μήκους έξι χιλιομέτρων που σχηματίζεται από τον ποταμό Var στο διαμέρισμα Alpes-Maritimes στη νοτιοανατολική Γαλλία. Εκτείνεται από το χωριό Daluis έως το Guillaumes. Το φαράγγι κόβεται από τον ποταμό Βαρ στον κόκκινο βράχο (ψαμμίτη χρωματισμένο από οξείδιο του σιδήρου, ηλικίας 260 εκατομμυρίων ετών).

Φυσικά κάναμε και ένα μικρό κομμάτι από το βορρά προς νότο, με τα τουνελάκια να στέκονται σαν πάζλ πάνω από τα κεφάλια μας. Αλλά η βασική διαδρομή μας και η καλύτερη πιστεύω είναι να πάς από νότο προς βορρά.

Κάποια στιγμή κάναμε μια στάση στο ιδανικότερο σημείο του δρόμου, εκεί που χώριζαν τα δυο μεγάλα βράχια με το καφέ-κόκκινο χρώμα, η βλάστηση στην ιδανικότερη απόχρωση του πράσινου και το ποτάμι σε μια απόχρωση μπλε-πετρόλ να συμπληρώνει το καμβά ζωγραφικής.

Ρε που είναι κρυμμένος ο Bob Ross;;;











Οι φωτογραφίες μας, μιας και είναι τραβηγμένες από κινητό και όχι επαγγελματική φωτ. μηχανή, αδικούν κατά πολύ το τι αντίκρισαν τα μάτια μας.


Δύο φώτο από drone από το παρακάτω βίντεάκι:






Πατήστε να δείτε το παρακάτω βιντεάκι στο Youtube ( 1'30'' είναι ) και αν δεν σας περάσει απ' το μυαλό να ετοιμάσετε το πρωί μπαγκαζιέρες...

Gorges de Daluis


Ίσως ένα από τα ομορφότερα κομμάτια του ταξιδιού μας.


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Τελείωσε η μικρή μας στάση για να θαυμάσουμε τη θέα του φαραγγιού, οπότε ανεβήκαμε στις μηχανές και ξανακάναμε το μισό σχεδόν κομμάτι του Gorges de Daluis με τα τούνελ προς βορρά, μέχρι το Guillaumes.














Σε λιγότερο από 10 λεπτά είχαμε αφήσει πίσω μας το πανέμορφο φαράγγι Daluis και μπαίνοντας στον D28 ακολουθήσαμε το καλοχαραγμένο πέρασμα Col de Valberg στα 1673μ.






















Περάσαμε από το μικρό τουριστικό θέρετρο Valberg, στη μέση του περάσματος, με πίστες του σκι ολόγυρα του.










Κατάβαση από το Col de Valberg ( D28 ) και κατεύθυνση προς το Beuil από πανέμορφη διαδρομή μέσα στα έλατα.










Φτάνοντας στο χωριό Beuil, πήραμε το δρόμο για το νότο με τη συνέχεια του D28, να είναι εξίσου φανταστική. Ξεκίνημα λοιπόν με διαδρομή σε ανοιχτό φαράγγι που σιγά-σιγά έκλεινε όλο και πιο πολύ, αλλάζοντας και τα χρώματα των βράχων σε καφέ-κόκκινο όπως το προηγούμενο. Την ίδια ομορφιά που είχαμε αντικρίσει μια ώρα πριν, την ξαναβλέπαμε και τώρα.








Οδηγούσαμε πλέον στο παράλληλο φαράγγι με το Daluis, αυτό του Cians, το Gorges du Cians.








Το σκηνικό όσον αφορά το υψόμετρο έχει αλλάξει πλέον, καθώς οδηγούμε χαμηλά στη βάση του φαραγγιού, με το ποταμό Cians να μας συντροφεύει για μεγάλο μέρος της διαδρομής. Ο φιδίσιος δρόμος, με καλούτσικη άσφαλτο στο μεγαλύτερο κομμάτι του, μας κάνει να μη θέλουμε να τελειώσει με τίποτα το όλο σκηνικό.






Περάσαμε από δυο μεγάλα τούνελ, που στο πλάι τους υπήρχε η παλιά διαδρομή που όπως είδα αργότερα στο Internet, σε περνάει πραγματικά από Συμπληγάδες. Βέβαια υπήρχε στην αρχή του στενού κατεβασμένη μπάρα που απαγορευόταν και να περπατήσεις τη διαδρομή, αφού υπήρχε κίνδυνος πτώσης βράχων.

Παρακάτω στη συνέχεια του φαραγγιού, τα βράχια από κόκκινο σχιστόλιθο να φαίνονται σαν απλωμένα πλοκάμια χταποδιού που κρατάνε το δρόμο μη πέσει.














Σε κάποιο σημείο προς το τελείωμα του Gorges du Cians, κοιτάζω ψηλά και βλέπω ότι τα βράχια έχουν συγκλίνει αρκετά και νιώθω ότι παρακάτω θα σμίξουν εντελώς . Τα δε προστατευτικά για ενδεχόμενη πτώση βράχων, συνεχόμενα πάνω απ' τα κεφάλια μας. Φανταστικό μέρος.










Λίγο παρακάτω μας πιάνει φανάρι σε κάτι έργα που γινόντουσαν και γυρνώντας προς το Tasos του λέω:

“ Daluis χαλαρά για βόλτα και χάζι και Cians για οδήγηση ”, συμφωνώντας μαζί μου.

Και όπως είπε ένας Ιταλός μοτοσυκλετιστής, οδηγώντας και τα δύο φαράγγια, σε ένα βιντεάκι στο Youtube: Jurassic Park...


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Αυτό το υπέροχο σκηνικό συνεχίστηκε έως το Touët-sur-Var, όπου εκεί μπήκαμε στον D6202 και ακολουθώντας τον, οδηγήσαμε πάλι σε ανοιχτό φαράγγι, που αργότερα παρακάτω, έκλεινε και αυτό σαν τα προηγούμενα.








Λίγο πιο κάτω και πριν ο δρόμος μας βγάλει στο χωριό Le Plan du Var, υπήρχε ένα τούνελ που παρέκαμπτε την παλιά χάραξη του δρόμου. Για καλή μας τύχη όμως, στο τούνελ γινόντουσαν κάποιες εργασίες, οπότε αναγκαστικά οδηγήσαμε τη παλιά χάραξη. Πανέμορφο κομμάτι, σε κλειστό φαράγγι, με το ποταμό Var δίπλα μας.










Το ποτάμι στο πλάι μας, έδινε ξεχωριστή ομορφιά όπως και τα απλωμένα προστατευτικά σύρματα πάνω από τα κεφάλια μας, σε μεγάλο μήκος της διαδρομής.
















Ε άμα πέρναγε και το τραινάκι δίπλα μας θα ήταν όλα ειδυλλιακά, αφού οι ράγες ήταν ανάμεσα στο δρόμο και το ποτάμι.








Τελειώνοντας και αυτό το πανέμορφο κομμάτι, φτάσαμε πριν το μικρό χωριό Le Plan du Var, όπου εκεί στρίψαμε προς το βορρά και ακολουθήσαμε τον M2565 που θα μας περνούσε από ένα καινούριο φαράγγι.






Το φαράγγι που οδηγούσαμε ήταν το Gorges de la Vesubie. Το ίδιο σκηνικό που βιώσαμε προηγουμένως, κάτι αντίστοιχα όμορφο μας περίμενε και δω. Ανοιχτό φαράγγι που σταδιακά έκλεινε και σε πέρναγε από τούνελ και συντροφιά το ποταμό Vesubie στο πλάι.










Τουλάχιστον είχε πολύ καλή άσφαλτο και σε συνδυασμό με την ελάχιστη κίνηση, χαρήκαμε οδήγηση και στο συγκεκριμένο κομμάτι.














Περάσαμε απ' το χωριό Lantosque και λίγο παραπάνω, στρίψαμε και ακολουθήσαμε τον M70.






Ο M70 ξεκινούσε υπερβολικά καλά, με τις συνεχόμενες φουρκέτες μέσα στο μικρό χωριουδάκι La Bollène-Vésubie, να αποτελούν το ορεκτικό για αυτό που θα επακολουθούσε μετά.




Συνεχίζοντας και λίγο μετά το χωριό, θα ξεκίναγε μια θρυλική διαδρομή από το ράλλυ Monte Carlo και τους αγώνες WRC.


Θα οδηγούσαμε το Col de Turini.





Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Ξεκίνημα λοιπόν από το μικρό χωριό La Bollène-Vésubie με φιδίσιο δρόμο, καλή άσφαλτο, πνιγμένο στο πράσινο και το σημαντικότερο ελάχιστη κίνηση. Καλά ξεκινήσαμε.














Γρήγορες εναλλαγές στροφών έκαναν την οδήγηση, τρενάκι σε λούνα-πάρκ. Η άσφαλτος κάπου-κάπου χάλαγε, αλλά στο μεγαλύτερο κομμάτι της ήταν αρκετά καλή.










Χαιρετούρες εκατέρωθεν, με όποιον μοτοσυκλετιστή αντικρίζαμε από την απέναντι μεριά του δρόμου.










Η ονειρική διαδρομή κράτησε για 12χλμ αλλά ήταν έτσι χαραγμένη που όπως φαίνεται και στο χάρτη, μοιάζει με “ πεταμένη μπαλαντέζα ” από το βοηθό του ηλεκτρολόγου!!!




Και φτάσαμε στη κορυφή του περάσματος.





Λίγα λόγια από το Internet…

για το Col de Turini ( Κολ ντε Τουρινί ), ένα ορεινό πέρασμα στις Άλπεις στα 1607 m, στο διαμέρισμα Alpes-Maritimes στη Γαλλία. Ο δρόμος συνδέει τη κοινότητα La Bollène-Vésubie, με το Sospel. Το Col de Turini εμφανίζεται κάθε χρόνο στο Ράλι Μόντε Κάρλο, που διεξάγεται τον Ιανουάριο, ως ειδική διαδρομή 31 χιλιομέτρων. Η ειδική εκτελείται από το La Bollène-Vésubie μέχρι την κορυφή του ορεινού περάσματος και κατηφορίζοντας προς το Sospel, ή την αντίστροφη φορά. Επίσης έχει συμπεριληφθεί και στο Tour de France.

Γνωστό για τον στενό του δρόμο με πολλές στροφές και φουρκέτες, το Col de Turini είναι το τεχνικό επίκεντρο του ράλι. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, οι οδηγοί αγώνων ανέβαιναν νύχτα το ορεινό πέρασμα, με χιλιάδες θαυμαστές να παρακολουθούν τη λεγόμενη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» όπως ονομαζόταν, λόγω των πρόσθετων ισχυρών φώτων, που σαν μαχαίρι, κόβουν το σκοτάδι στα δύο.



Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, βάλαμε το αυτοκόλλητό μας στη ταμπέλα και εξερευνήσαμε οπτικά το χώρο που θα μπορούσαμε να αράξουμε.






Ένας καφές και λίγη ξεκούραση ήταν επιβεβλημένη, μιας και από το πρωί στις 9 που ξεκινήσαμε, είχαμε κάνει μια δεκαπεντάλεπτη στάση στο Daluis και η ώρα ήταν 1 και το μεσημέρι. Και που καλύτερη στάση από το ξενοδοχείο-καφέ Les Trois Vallées. Οι περισσότερες φωτογραφίες από τη κορυφή του Col de Turini, έχουν σαν φόντο το συγκεκριμένο μαγαζί.




Καθίσαμε μέσα, μιας και απ’ έξω παρόλο που είχε 10 τραπέζια, ήταν όλα πιασμένα. Γεμάτοι οι τοίχοι με αναμνηστικές φωτογραφίες από το Ράλλυ του Μόντε Κάρλο, αλλά και από άλλες αναβάσεις άλλων διοργανώσεων.








Ήπιαμε το καφέ μας, φάγαμε το γλυκό μας ( ωραία τάρτα με μύρτιλα ) και ανεβήκαμε στις μηχανές για τη “ δεύτερη μπαλαντέζα ”, έεεεε το κατέβασμα του πάσσου εννοώ.










Το μενού του κατεβάσματος, ο D2566 δηλαδή, είχε μια απίθανη άσφαλτο στο μεγαλύτερο μέρος του, μια πολύ καλή χάραξη, ( δηλαδή στενό ορεινό στροφιλίκι ), ελάχιστη έως καθόλου κίνηση και φουλ της φουρκέτας.

Τι άλλο θέτε; Κομμάτια όπου τα πανύψηλα δέντρα έκρυβαν τον ήλιο και κομμάτια που τα βράχια ήταν έτοιμα να πέσουν επάνω σου. Υπήρχαν και αυτά στο πρόγραμμα.
















Το καλύτερο όμως είναι οι “ πέτρινες φουρκέτες ” όπως τις ονομάζω εγώ, το σήμα κατατεθέν της ανάβασης του Turini.




























Όλα αυτά μέχρι το Sospel, όπου εκεί κόψαμε ρυθμό και χαλαροί κατεβήκαμε το επόμενο μικρό πάσσο της σημερινής διαδρομής, το Col de Castillon.










Ο δρόμος τελείωνε στη θάλασσα και στο Menton. Βάλαμε βενζίνη στην αρχή της πόλης και γραμμή για το μέρος που θα περνάγαμε το απόγευμα της 13ης ημέρας του ταξιδιού μας.

Είμασταν βλέπεις στη Κυανή Ακτή και τους είχα τάξει βόλτα στο κοσμοπολίτικο παραθαλάσσιο πριγκιπάτο του Μονακό.

Είδες που λέει "Μην τάξεις σ' άγιο κερί και σε παιδί παιχνίδι". Αν δεν τους πήγαινα, κάποιοι δε θα μου ξαναμιλάγανε ( χαχαχαχ!!! ).


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Οπότε μπαίνουμε στο Μεντόν και παίρνουμε την παραλιακή οδό που το ενώνει με το Monaco. Το Μεντόν θεωρείται ο φτωχός συγγενής του Μονακό, μιας και είναι κολλητά με αυτό και παίρνει λίγη δόξα από το πριγκιπάτο.






Λίγος κόσμος στη παραλία του, αφού ο αέρας που έχει σηκωθεί, έχει αποτρέψει τους τουρίστες για ένα κυριακάτικο μπάνιο.













Η κίνηση για Κυριακή είναι σε υποφερτή κατάσταση και σε λίγη ώρα περνάμε τα νοητά σύνορα με το Μονακό.






Μπαίνοντας στο πριγκιπάτο, και ενώ ακολουθούμε ευλαβικά τα όρια ταχύτητας, μας προσπερνάει μια πιτσιρίκα με ένα scooter, λες και είχε πάρει φωτιά το σπίτι της. Έλα όμως που παρακάτω έχει πέσει σε ένα μπλόκο και αρχίζει να ανοίγει τη σέλα...




Ακολουθώντας το δρόμο για τη παραλία του Μονακό, περάσαμε σχεδόν απ' όλη τη πόλη και στο μυαλό μου ήρθαν ωραίες αναμνήσεις από τις δύο φορές που το έχω επισκεφτεί, με τελευταία φορά το 2009.














Παρόλο που έχω το GPS προσπαθώ να θυμηθώ λίγο τα μέρη, ώστε να προσανατολιστώ. Γιατί, τη πρώτη φορά που είχα έρθει εδώ, το 2006, από κωλοφαρδία είχα κάτσει τρείς μέρες και είχα περπατήσει σχεδόν όλη τη παραλιακή.







Λίγα λόγια από το Internet…

για το Monaco ( Μονακό ), ένα μικρό πριγκιπάτο της Κυανής Ακτής. Περιβάλλεται στις τρεις πλευρές του από τη Γαλλία και στην τέταρτη βρέχεται από τη Μεσόγειο. Το Μονακό είναι το δεύτερο μικρότερο ανεξάρτητο κράτος παγκοσμίως, μετά το Βατικανό. Αποτελεί το πιο πυκνοκατοικημένο κράτος στον κόσμο. Οι κάτοικοί του αποκαλούνται Μονεγάσκοι. Η οικονομία του πριγκιπάτου βασίζεται κυρίως στον τουρισμό. Επιχειρηματίες από όλο τον κόσμο προτιμούν τις τράπεζες του Μονακό, που τις ευνοεί η νομοθεσία του πριγκιπάτου για το τραπεζικό απόρρητο και τη χαμηλή φορολογία.

Στην αρχαιότητα, ο λιμένας του Μονακό συνδέθηκε με τη λατρεία του ήρωα Ηρακλή. Αυτός ο μύθος επιβεβαιώνεται, αφού το σύγχρονο όνομα για τον κύριο λιμένα του Μονακό είναι ο λιμένας του Ηρακλή.


Από κάποιους συνταξιδιώτες μου, είχα ρητή εντολή για πέρασμα πρώτα από το καζίνο του Μόντε Κάρλο για αναμνηστικές φωτογραφίες.






Ναι, τους υπευθύνους του καζίνο τους ρωτήσατε;

Μόλις μας είδε ο κύριος της ασφάλειας, σήκωσε το χέρι του, όχι να μας χαιρετήσει, αλλά να μας πει " Allez ",που σημαίνει συνέχα το δρόμο σου.




Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε, γιατί υπήρχε μια εκδήλωση στο χώρο. Οπότε το αφήνουμε αυτό για άλλη φορά και ξεκινάμε να κάνουμε βόλτα στους δρόμους του Μονακό, εκεί που όταν γίνεται ο αγώνας της Formula 1, οι δρόμοι γίνονται η πίστα και περνάνε τα μονοθέσια.






Στο βάθος το παλάτι του Μονακό.












Περάσαμε από τη στροφή με τον " άλλοτε " φοίνικα, που στη θέση του υπάρχει ένας μικρός θάμνος με ένα δεντράκι και κατηφορίσαμε για το τούνελ του ξενοδοχείου. Αλλά σιγά-σιγά γιατί είχα μπροστά μου ένα νεόπλουτο Κάγκουρα. Και πως το κατάλαβα; Μα όταν βλέπεις χρυσάφι BMW Μ3, αυτοκίνητο που όλο μαρσάρει, για τι μέρος του λόγου μιλάμε;

Ντάξει φίλε, έχεις λεφτά, μη μαρσάρεις όμως.






Και οι πιτσιρικάδες στις γωνιές με τα κινητά ανά χείρας για ένα ενσταντανέ με κάποιο εξωτικό αυτοκίνητο.




Περάσαμε το τούνελ...








και δίπλα ακριβώς ήταν το Yacht Club του Μονακό, με κάθε λογής supercars απέξω. Στα ελληνικά το λέμε καρνάγιο και απέξω έχει σκουριασμένες βάρκες ( χαχαχαχ!!! ).






Συνεχίσαμε παραλιακά για να βρούμε κάπου να αράξουμε.




Τελικά πάνω από τη παραλιακή, βρήκαμε parking για μηχανές δίπλα από μια έκθεση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων.

Έκθεση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων;

Ναι αλλά δε μιλάμε για τη γνωστή " μάντρα " με αυτοκίνητα που έχουν όλοι στη πόλη τους. Τα μεταχειρισμένα που ήταν προς πώληση ήταν δύο Ferrari, μια Bentley, μια Mercedes GLA... Τέτοια αυτοκινητάκια σε τιμή ευκαιρίας...




Κλειδώσαμε μπουφάν, κράνη και τα ρέστα και ξεκινήσαμε μια βόλτα. Σε ένα από τα μαγαζιά της παραλιακής θυμάμαι ότι είχα πάρει κάτι σουβενίρ το 2009 και η υπεύθυνη του καταστήματος με άκουσε που μουρμούριζα στα ελληνικά και στο ταμείο μου απάντησε επίσης σε άπταιστα ελληνικά. Είχα μείνει κάγκελο τότε.

Μπαίνω στο μαγαζί λοιπόν και ξαναβρίσκω την υπεύθυνη και χωρίς να ντραπώ τη ρωτάω; Μιλάτε ελληνικά; Ναι μου απαντά και της εξιστορώ τη πρώτη συνάντηση μας το 2009. Με διαφώτισε όσον αφορά ένα αναμνηστικό με θέμα τη Formula 1 που ήθελα και δεν το είχε, αγόρασα δύο τρία σουβενίρ, κάνοντας μου το ένα δώρο, χαιρετηθήκαμε και πήγα να βρω τους υπόλοιπους.




Είχαμε δώσει ραντεβού στην γωνία της παραλιακής λεωφόρου, κάτω από τα ανάκτορα του πριγκιπάτου. Έλα όμως που οι άλλοι την είχαν κοπανήσει από το σημείο του ραντεβού και δεν είχαμε και τηλέφωνο, λόγω ότι στο Μονακό δεν ισχύουν τα λεπτά ομιλίας. Το μόνο που βρήκα εκεί ήταν το γλυπτό του Juan Manuel Fangio με την Mercedes W196 ( ένα από τα ακριβότερα αυτοκίνητα στο κόσμο πλέον ) με την οποία πήρε τον 2ο και τον 3ο παγκόσμιο τίτλο στην καριέρα του.






Οπότε ας κάνω τη βόλτα μου και θα γυρίσω στις μηχανές. Πέρασα και από το μουσείο του Ρενιέ με θέμα τη Formula 1 και έβγαλα δυο φώτο.








Λίγο αργότερα και ενώ έχω μπει σε ένα σουπερμάρκετ να πάρω προμήθειες, να σου και οι υπόλοιποι. Τσιμπήσαμε κάτι στο όρθιο και τραβήξαμε προς τις μηχανές, αφού το βαλάντιο μας δεν επέτρεπε διαμονή στο πριγκιπάτο. Συζήτηση για το που θα μείνουμε το βράδυ, με δύο επιλογές να έχουν πέσει στο τραπέζι.

Η πρώτη επιλογή ήταν του αρχικού σχεδιασμού, να μείνουμε λίγο παρακάτω στο San Remo και εκεί να βρω την άλλη μέρα που ήταν Δευτέρα, λαστιχάδικο ώστε να αλλάξω έστω το πίσω σύρμα, ώπ συγνώμη λάστιχο ήθελα να πω. Η δεύτερη επιλογή ήταν να συνεχίσουμε από επαρχιακή οδό όσο πιο πολύ μπορούσαμε και να διανυκτερεύαμε στη Γένοβα, ώστε και εγώ να έβρισκα πιο εύκολα λαστιχάδικο ( ποιο μεγάλη πόλη, περισσότερες επιλογές ), αλλά και να είχε λιγότερα χλμ ο KRS μιας και την επόμενη μέρα θα τον αποχαιρετούσαμε , αφού θα έφευγε μια μέρα νωρίτερα λόγω εργασίας.

Τελικά αφού δεν είχε θέμα με την απόσταση ο KRS, επιλέχθηκε το San Remo για διανυκτέρευση.

Οπότε ανεβαίνουμε στις μηχανές και σιγά-σιγά αποχαιρετούμε το Μονακό.


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Πάνω στη διαδρομή μας και πριν βγούμε από το Μονακό, περάσαμε και από ένα τούνελ, που το 2009 όταν το είχα περάσει απογευματάκι προς βράδυ, μου έκανε τρομερή εντύπωση η άσφαλτος που γυάλιζε στο σκοτάδι. Τότε σκεφτόμουν ότι ίσως να είχαν ρίξει τριμμένα γυαλιά για καλύτερη πρόσφυση, αλλά μάλλον ήταν το χαλίκι που γυάλιζε. Σημάδι ότι εκεί ρίχνουν άσφαλτο και όχι φλοκάτες.










Αφού περάσαμε και το Menton, ξαναπήραμε τη παραλιακή οδό και μπήκαμε μετά από 11 μέρες στην Ιταλία. Ο δρόμος αλλάζει ονομασία, οδηγώντας πλέον την SS1, τη Via Aurelia, το δρόμο της ιταλικής Ριβιέρας.










Σύνορα με ελευθέρας...






Περάσαμε από συνεχόμενες μικρές λουτροπόλεις και περίπου σε 45 λεπτά, λόγω και της κίνησης, ήμασταν στο San Remo.














Κοντά στο κέντρο της πόλης κάναμε μια στάση για να κλείσουμε ξενοδοχείο. Λόγω ότι ήταν Κυριακή απογευματάκι, δε δυσκολευτήκαμε να βρούμε δωμάτια, αφού οι επισκέπτες του Σαββατοκύριακου είχαν φύγει ήδη.

Καμιά 500αριά μέτρα πάνω απ' το καζίνο της πόλης, βρήκαμε ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο με ανεκτή τιμή. Που ήταν το πρόβλημα;

Ο σχολαστικός πατέρας του ιδιοκτήτη που βρήκαμε στη ρεσεψιόν και για να συνεννοηθούμε κάναμε 15 λεπτά. Ε να μην κάνουμε και άλλα 15 λεπτά να μας εξηγήσει τους όρους και τις ανέσεις του ξενοδοχείου.

“ Μάστορα δεν έχουμε σκοπό να το αγοράσουμε, έναν ύπνο θα κάνουμε και θα φύγουμε!!! ”.

Μόνο πως αλλάζουν τα κανάλια στη τηλεόραση δε μας έδειξε.

Και ευτυχώς που μιλάω και λίγα ιταλικά, γιατί ακόμα στη ρεσεψιόν θα ήμασταν, αφού από αγγλικά δε σκάμπαζε Χριστό.

Γρήγορο μπάνιο και δρόμο για το κέντρο της πόλης.



Λίγα λόγια από το Internet...

για το San Remo ( Σαν Ρέμο ), μια παραθαλάσσια πόλη της βόρειας Ιταλίας, στην περιφέρεια της Λιγουρίας. Η πόλη είναι πολύ γνωστή ως τουριστικός προορισμός στην Ιταλική Ριβιέρα. Φιλοξενεί πολυάριθμες πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως το Φεστιβάλ Ιταλικού Τραγουδιού ( γνωστό και ως Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο ), το οποίο διεξάγεται στο καζίνο της πόλης.



Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα σε μεγάλο κομμάτι της πόλης με τις εντυπώσεις μας να αποτυπώνουν μια όμορφη, καθαρή πόλη με ωραία φωτισμένους πεζόδρομους και αρκετή ζωή για Κυριακή βραδάκι.



















Μια ωραία στιγμή στο πεζόδρομο μου τράβηξε τη περιέργεια, με ένα ζευγάρι μουσικών του δρόμου, αποδίδοντας εξαιρετικά η γυναικεία παρουσία ένα κομμάτι των Queen.




Οι υπεύθυνοι διατροφής του ταξιδιού είχαν βρει μια καλή πιτσαρία για να σβήσουμε τη πείνα μας. Καθίσαμε για φαγητό λοιπόν, με τους υπόλοιπους να πιάνουν κουβέντα περί ανέμων και υδάτων και εγώ να έχω πέσει με τα μούτρα στο Google, να βρω λαστιχάδικο για το πρωί.

Έπρεπε οπωσδήποτε αύριο να αλλάξω λάστιχο, έστω το πίσω. Γιατί για παρακάτω δε με είχα.

Γιατί όπως είχα διαβάσει κάπου την ατάκα του Κινέζου στο Λούκυ Λουκ:

" Τλένο χωλίς λόντες, Ντεν πάει πουτενά ”.


Προβληματισμένοι οι υπόλοιποι στο κατά πόσο θα έβρισκα μαγαζί για να αλλάξω λάστιχο.

“ Στο San Remo είμαστε, δεν είμαστε στο Μέτσοβο που έχει όλο κι όλο ένα βενζινάδικο!!! ”, τους έλεγα.

Στάμπαρα 3 για αρχή και βλέπουμε. Το ένα μάλιστα ειδικευόταν σε μοτοσικλέτες. Ηρέμησα και απόλαυσα τη πίτσα μου.


Κόντευε 12 τα μεσάνυχτα και έπειτα από μια τελευταία βόλτα, μέσα από γραφικά σοκάκια και τη παραλία, περάσαμε από το φημισμένο καζίνο του San Remo για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.






Το πρωί θα βλέπαμε τι μέλλει γενέσθαι με το λάστιχο.





Buona notte… από το κοσμοπολίτικο San Remo.



Χάρτης ημέρας 255 χλμ






Διαδρομή: https://maps.app.goo.gl/eVERW9YctwhcLCsK6


Αξιοσημείωτα μέρη: Gorges de Daluis, Col de Valberg, Gorges du Cians, Gorges de la Vesubie, Col de Turini, Monaco, San Remo


Κατάλυμα: Hotel Riviera - San Remo

68€ 2κλινο - 89€ 3κλινο με πρωινό.

10€ parking για 4 μηχανές.



Συνεχίζεται..

.

[goulisf]

.

14η ΜΕΡΑ – ΔΕΥΤΕΡΑ 18/09/2023

San Remo - Lido di Camaiore

Από το Porc@ Madonna στο Cinque Terre

Αχάραγο ξύπνημα στις 07:00, πρωινό στο ξενοδοχείο και 8 παρά δέκα ήμουν πάνω στη μηχανή με το GPS να έχει λοκάρει το πρώτο λαστιχάδικο. Το συγκεκριμένο που θα πήγαινα πρώτα, ειδικευόταν σε μοτοσικλέτες. Φτάνω λοιπόν στο εν λόγω μαγαζί και εξηγώ στον υπεύθυνο το πρόβλημα μου. Μου απαντά ότι τη συγκεκριμένη στιγμή δε μπορεί να το αναλάβει, μετά τις 15:00 μπορούσε.

" Αν έρθω τότε, πάει πέταξε το πουλί ", σκεφτόμουν.

“Δεν γίνεται έως τις 11;”, του λέω.

“ Mi dispiace ( λυπάμαι )”, μου λέει και μου κλείνει τη ταφόπλακα.

Ευχαριστώ να σαι καλά, του λέω, κατανοώντας ότι είχε δουλειά ο άνθρωπος και φεύγω για το επόμενο.

Πέντε λεπτά αργότερα ήμουν έξω από το δεύτερο. Τον ρωτάω, κοιτάει τις διαστάσεις και αφού κοιτάει το stock, μου απαντά ότι έχει μόνο το μπροστινό διαθέσιμο. Θα έκανε ένα τηλέφωνο, μήπως κάποιος συνάδελφος είχε το πίσω. Αφού έκανε τα τηλεφωνήματα του, γυρνάει και μου λέει ότι ένας συνάδελφος του σε απόσταση 5 χλμ είχε το πίσω ελαστικό. Οπότε πάω προς τα κει, να βάλω το πίσω που με καίει και θα επανέλθω για το μπροστά, του λέω. Βάζω στο GPS το άλλο μαγαζί και ξεκινάω.

Στη μέση της διαδρομής βλέπω ένα τύπο με ένα Africa Twin, ότι ετοιμάζεται να ξεπαρκάρει. Του πιάνω τη κουβέντα, λέγοντας του το πρόβλημα μου και αν ξέρει κάποιο λαστιχάδικο εκεί κοντά. Βασικά σκέφτηκα, ντόπιος είναι, μηχανή έχει κάτι παραπάνω θα ξέρει.

" Υπάρχει λίγο πιο κάτω στα 200 μέτρα ένα καλό που αναλαμβάνει και μηχανές ", μου λέει.

" Αδερφέ μου σε ευχαριστώ, να σαι καλά ".

Μικρό κύκλο γύρω από το τετράγωνο ( μη δείξουμε την ελληνικότητα μας με αναστροφές σε μονόδρομο και τα ρέστα ) και καρφί για το μαγαζί.

Πάνω στη κεντρική λεωφόρο αλλά μέσα σε αδιέξοδο ήταν το λαστιχάδικο. Αράζω απ' έξω και μπαίνω μέσα, με το μοναδικό αυτοκίνητο να βγαίνει από μέσα εκείνη τη στιγμή. Ωραία λέω, δεν έχει κόσμο, άμα μου βρει και λάστιχο, σωθήκαμε.




Έρχεται ένας από τους βοηθούς του ιδιοκτήτη και με ρωτάει τι θέλω. Με μισά αγγλικά και μισά ιταλικά, αφού δεν τον έκοψα και πολύ γλωσσομαθή, του εξηγώ το πρόβλημα. Κοιτάει διαστάσεις, ψάχνει και μου λέει ότι έχει ένα πισινό αλλά το μπροστινό θα το έχει αύριο. Ρε ας βάλω το πίσω που με καίει και το μπροστινό το βάζω στο Ελλάντα. Ρωτώντας όμως το μάστορα, μου διευκρινίζει ότι θα είναι έτοιμο στις 11. Δε γίνεται νωρίτερα; Αφού δεν έχεις πελάτες; Όχι δυστυχώς, μου λέει. Κάνω το δυσαρεστημένο και του λέω δε γίνεται, δεν προλαβαίνω. Πάω προς τη μηχανή και έρχεται ο άλλος βοηθός που ξέρει καλύτερα αγγλικά λέγοντάς μου να περιμένω, γιατί κάτι θα γίνει και θα τα βολέψουμε. Συνεννοούνται μεταξύ τους και μου λέει ΟΚ, θα το φτιάξουμε.

Παίρνουν τη μηχανή, την ανεβάζουν στο αναβατόριο και βλέποντας τη κατάσταση του πίσω ελαστικού ο μάστορας ξεκινάει:

Πιάνει το κεφάλι του και κουνώντας το, εκστομίζει τη παρακάτω φράση: Porca Madonna, που σημαίνει γουρούνα Παναγία ( ιταλική Χριστοπαναγία ).


Δύο φώτο από το " ελαφρώς μεταχειρισμένο " λάστιχο... ( Προσοχή, ακολουθούν σκληρές εικόνες!!! Κάποιοι ίσως να έχουν δει και χειρότερα!!! )







Αναλαμβάνουν τη μηχανή 8:50 και 9:10 είχαν τελειώσει. Και μιλάμε 20 λεπτά έκαναν καλή δουλειά, καθαρισμό και γρασάρισμα άξονα και τέτοια. Μόλις τελείωσε ο μάστορας, έφυγε με το σκούτερ τρέχοντας και ίσα που πρόλαβα να τον χαιρετήσω για την εξυπηρέτηση. Απ' ότι κατάλαβα κάποια επείγουσα δουλειά είχε και γι' αυτό στην αρχή μου είπαν ότι δε μπορούσε εκείνη τη στιγμή. Αφού τους ευχαρίστησα όλους και δια χειραψίας, πήγα ταμείο, με τα αφτιά μου να τεντώνονται για το τι τιμή θα ακούσουν. Στην Ιταλία είμαστε λέω, μεγαλύτεροι μισθοί, καμιά 200αρια € περίμενα.

Τελικά πλήρωσα για Metzeller M7 01/23 τιμή Ιταλίας με τοποθέτηση 155€. Μια χαρά.

Με το μυαλό μου ήσυχο και ξεφυσώντας από ανακούφιση, ανέβηκα στη μηχανή και γύρισα στο ξενοδοχείο. Ότι ετοιμαζόντουσαν οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες, κάνοντας τσεκαρίσματα στις μηχανές τους. Οπότε φορτώσαμε πράγματα, φορέσαμε και τα αδιάβροχα παντελόνια, που σε περίπτωση αστραπιαίας αλλαγής καιρού, έχει δουλειά για να φορεθούν και ξεκινήσαμε μπαίνοντας Autostrada με πρώτο προορισμό τη Γένοβα.








Βαρύς ο καιρός πάνω από τα κεφάλια μας, ελπίζοντας να αποφεύγαμε τη βροχή. Η διαδρομή στο συγκεκριμένο κομμάτι της Autostrada δεν σε αφήνει αδιάφορο, αντιθέτως είναι από τα καλύτερα σε όλη την Ιταλία και αυτό λόγω ότι είναι γεμάτο τούνελ και κοιλαδογέφυρες και έχεις θέα προς τη θάλασσα της Λυγουρίας και τις παραθαλάσσιες λουτροπόλεις της ιταλικής Ριβιέρας.










Έπειτα από 125χλμ και μιάμιση ώρα στην Autostrada και κατά 15€ φτωχότεροι, φτάσαμε στο εμπορικό λιμάνι της Γένοβας. Αναγκαστική στάση για βενζίνη, λίγη ξεκούραση, να βγάλουμε τα αδιάβροχα και να αποχαιρετήσουμε τον KRS, αφού όπως είπαμε θα ταξίδευε με το αυριανό πλοίο για Ελλάδα, μια μέρα νωρίτερα από εμάς. Οι “ συγκινητικές “ στιγμές δεν ξεπέρασαν τη μισή ώρα και οι μεν συνεχίσαμε στον SS1, τη Via Aurelia της ιταλικής Ριβιέρας, ο δε συνέχισε την Autostrada με προορισμό τη Φλωρεντία.






Δύσκολο πράγμα να βγεις από μια μεγαλούπολη και ειδικά με τόση μεγάλη έκταση όπως η Γένοβα. Λόγω της μορφολογίας του εδάφους και των βουνών στη περιοχή, δεν μπορούσε να φτιαχτεί περιμετρικός δρόμος, οπότε αναγκάστηκαν να φτιάξουν αερογέφυρες πάνω από τη πόλη, προς αποφυγή της κίνησης, αλλά και να μην εισέρχονται όλοι μέσα από το κέντρο της Γένοβα.



Λίγα λόγια από το Internet...


για τη Genova‎ ( Γένοβα ‎), σημαντική ιστορική πόλη της Ιταλίας, πρωτεύουσα της Λιγουρίας, στο κέντρο του ομώνυμου κόλπου (Κόλπος Γένοβας) και το σημαντικότερο λιμάνι της Ιταλίας. Είναι η έκτη ιταλική πόλη σε πληθυσμό, τρίτη στην Βόρεια Ιταλία και αποτελεί μέρος του εμπορικού τριγώνου Τορίνο-Γένοβα-Μιλάνο. Η Γένοβα ήταν εμπορικό κέντρο με μεγάλη κίνηση, ήδη από τον 4ο π.Χ. αιώνα. Αργότερα έγινε μεγάλη ναυτική δύναμη και κύριος αντίπαλος της Βενετίας. Είναι επίσης η γενέτειρα του Χριστόφορου Κολόμβου.


Όλη αυτή η flyover διαδρομή πάνω από τη πόλη της Γένοβας έχει και τα καλά της, αφού μπορείς να δεις αρκετά από τα εντυπωσιακά κτίρια-αξιοθέατα αλλά και όλο το λιμάνι της πόλης.










Όμορφες μαρίνες που φιλοξενούν πάσης φύσεως μικρά και μεγάλα σκάφη, αποβάθρες με τεράστια κρουαζιερόπλοια και σε μια μεριά ένα υποβρύχιο του ιταλικού ναυτικού.




Δίπλα όμως υπάρχει και το “ Πλοίο-Αξιοθέατο ”. “ Ο Ποσειδώνας ”, ένα αντίγραφο μιας ισπανικής γαλέρας του 17ου αιώνα που σχεδιάστηκε από τον ναυτικό αρχιτέκτονα David Cannell. Το πλοίο ναυπηγήθηκε το 1985 για την ταινία Πειρατές του Ρομάν Πολάνσκι.




Ομολογουμένως εντυπωσιακό πλοίο, θυμίζοντάς μου τη πρώτη φορά που το είχα δει το μακρινό 2008, περαστικός από τη Γένοβα, κατεβαίνοντας από το πρώτο μας ταξίδι στις Άλπεις. Τότε χωρίς να ξέρω, θεώρησα ότι ήταν αντίγραφο ενός πλοίου του Κολόμβου.

Και δύο φώτο από το μακρινό 2008, όταν το είχαμε φωτογραφίσει από κοντά... ( η 1η φώτο είναι 4 φωτογραφίες μαζί γιατί τότε δε ξέραμε τι εστί πανοραμική )






Χορτασμένοι από εντυπωσιακά κτίρια, πλοία και εικόνες του λιμανιού, είχαμε φάει 45 λεπτά της ώρας για να διασχίσουμε απ’ άκρη σ’ άκρη όλη τη Γένοβα και τα παραθαλάσσια προάστια της.






Η συνέχεια του SS1 άκρως ενδιαφέρουσα , μη πω φανταστική. Κι αυτό γιατί σε πέρναγε από όλα τα παραθαλάσσια χωριουδάκια με τα διαφορετικού χρώματος βαμμένα αρχοντικά, τα οποία πολλές φορές ήταν κρεμασμένα στα βράχια. Μια εικόνα, 1000 λέξεις. Κάτι σε Costiera Amalfitana.


















Δεν ήταν όμως όλα ρόδινα. Απ‘ τη μια οι συνεχείς ταμπέλες με το όριο να πέφτει στα 30 χλμ και απ’ την άλλη ο καιρός που είχε ιδιαίτερα βαρύνει, αλλά και οι πρώτες ψιχάλες που άρχισαν να πέφτουν, αναγκάζοντάς μας να σταματήσουμε πριν το Rapallo, μια παραθαλάσσια πόλη, για να βάλουμε τα αδιάβροχα. Συνεχίσαμε περνώντας από ωραία παραθαλάσσια χωριά και πόλεις με σημαντικότερα, το Chiavari και το Sestri Levante.






























Στο τουριστικό θέρετρο Sestri Levante, κάναμε μια στάση για βενζίνη, βγάζοντας τα αδιάβροχα γιατί η υγρασία ήταν αφόρητη.

Οδηγώντας λοιπόν πάντα στον SS1 και λίγο μετά το Sestri Levante, η ομίχλη που ξεκίνησε να σκεπάζει το βουνό, μας ανησύχησε. Αλλά τόση ομίχλη φάγαμε στα Πυρηναία, εκεί θα κωλώναμε…




Από κει ξεκινάει όμως και ένα φοβερό ορεινό στροφιλίκι 30 χιλιομέτρων, με την άσφαλτο να σε προκαλεί. Λούνα Πάρκ κανονικό. Ήταν το Passo Del Bracco.

( Δυστυχώς φώτο του περάσματος δεν υπάρχουν, γιατί με πρόδωσε η κουφ@λα η μπαταρία της κάμερας. Μια δυο έβγαλε η Georgia. Δεν πειράζει, τόσα έχετε δει από το ταξίδι ).








Θαρρώ πως σε ένα σημείο του συγκεκριμένου κομματιού, μας είχε περάσει το 2008 ένας Ιταλός εθελοντής δωρητής οργάνων με ένα Ζ750, βερμούδα, κοντομάνικο t-shirt, ξύνοντας σχεδόν τα γόνατά του στην υπέροχη άσφαλτο και αφήνοντάς μας τότε με το στόμα ανοιχτό. Ε κάτι αντίστοιχο θα ζούσαμε και τώρα.

Κάποια στιγμή και καθώς πλησιάζουμε στο χωριό Bracco και ενώ ο δρόμος ήταν βρεγμένος, μας προσπερνάνε κανά πεντάρι μοτοσυκλέτες και πήγαιναν με τη ταυτότητα στο στόμα. Λες και τους κυνηγούσαν οι Carabinieri. Τον συνταξιδιώτη μας με το ΚΤΜ. το Panos, ο οποίος δεν είναι και χθεσινός από οδήγηση, τον προσπέρασε ένας από αυτούς πάνω σε στροφή και απ’ ότι μας είπε αργότερα, κόντεψε να ξύσει τη πλαϊνή βαλίτσα του στην άσφαλτο. Σιγά ρε, θα προλάβετε!!!

Λόγω του ότι το εν λόγω κομμάτι δρόμου, πρέπει να είναι καταχωρημένο στα SOS, στα τεφτέρια των γρήγορων, έχει φροντίσει η ιταλική αστυνομία να εφοδιάσει το χωριό Bracco, το οποίο βρίσκεται στη μέση του περάσματος, με 6 κάμερες!!! Πρωτοφανές τέτοιο πράγμα.

Λίγο παρακάτω και ενώ πλησιάζαμε στη πόλη La Spezia, δυστυχώς ξεκίνησε να ψιχαλίζει δυνατά για κανά τριάρι χλμ,.




Κάναμε μια γρήγορη στάση για να βάλουμε τα πάνω αδιάβροχα μπας και γλυτώσουμε τα πολλά. Ευτυχώς λίγο πριν το παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο La Spezia, σταμάτησε. Κοιτάζοντας και τον ουρανό στο βάθος δεν ήμασταν σίγουροι τι σκοπό είχε, οπότε συνεχίσαμε με τα αδιάβροχα .





Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Περάσαμε ξυστά από τη La Spezia και γραμμή για τον επόμενο όμορφο προορισμό μας.





Θα ακολουθούσαμε τον SP370, που μέσα από μια ωραία ορεινή διαδρομή, θα μας οδηγούσε στο Cinque Terre και συγκεκριμένα σε ένα από τα 5 χωριά του, τη Manarola.







Μακάρι να μπορούσαμε να τα επισκεφθούμε και τα 5, αλλά αυτό απαιτεί τουλάχιστον 2 με 3 μέρες. Τουλάχιστον θα παίρναμε μια μικρή γεύση.



Λίγα λόγια από το Internet...

για το Cinque Terre ( Πέντε Τόποι ), μια παράκτια περιοχή στη Λιγουρία, στα βορειοδυτικά της Ιταλίας. Βρίσκεται στα δυτικά της επαρχίας Λα Σπέτσια και περιλαμβάνει πέντε χωριά: Monterosso al Mare, Vernazza, Corniglia, Manarola και Riomaggiore. Η ακτογραμμή, τα πέντε χωριά και οι γύρω βουνοπλαγιές αποτελούν μέρος του Εθνικού Πάρκου Cinque Terre, ενός Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Η περιοχή Cinque Terre είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Θεωρούνται ένα από τα πιο όμορφα παράκτια ιταλικά αξιοθέατα για το μοναδικό φυσικό τους σκληρό και τραχύ περιβάλλον. Λόγω του ακανόνιστου τμήματος της ακτής της Λιγουρίας, τα χωριά συνδέονται μεταξύ τους με μονοπάτια, τρένο και βάρκες.



Φτάνοντας στη Manarola και στον απάνω μαχαλά, πριν τα πρώτα σπίτια, βρήκαμε μπάρα κατεβασμένη και δρόμο κλειστό. Και αυτό γιατί η είσοδος επιτρεπόταν μόνο σε μερικά αυτοκίνητα των ντόπιων. Για καλή μας τύχη βρήκαμε να αράξουμε τις μηχανές, απέναντι από το πληρωτέο parking, σε μια μεριά που δεν είχε απαγορευτικό, Κλείδωμα τα πράγματα, κράνη και λοιπά και ξεκινάμε για τη παραλία. Σταδιακά μέσα από σοκάκια, πέτρινα σκαλιά και δρομάκια κατέβαινες στη πολύ-φωτογραφημένη παραλία. Αρκετή αλλά όχι τρελή κίνηση στο χωριό, αφού η ώρα ήταν ήδη 18:00.








Αρκετά όμορφο, με παραδοσιακά αρχοντικά, βαμμένα σε διάφορα χρώματα, θυμίζοντας το Positano στην ακτή Amalfi.






Φτάσαμε στη παραλία και περπατήσαμε λίγο πιο πέρα στο πέτρινο δρομάκι που υπήρχε, ώστε να βγάλουμε φωτογραφίες τον όμορφο βράχο της Manarola με τα σπίτια στοιβαγμένα το ένα πάνω ή δίπλα στο άλλο.










Πανέμορφο το θέαμα αλλά και ο όμορφος κολπίσκος μπροστά από το βράχο, με αρκετούς να απολαμβάνουν το απογευματινό τους μπάνιο.




Φωτογραφίες, σουβενίρ και επιστροφή στις μηχανές.




Επιστροφή στις μηχανές ε!!!

Ναι μια κουβέντα είναι.

Τώρα όλα ήταν εναντίον μας. Δηλαδή σκαλιά, ανηφορική διαδρομή με σάκο στη πλάτη και υγρασία 80%. Το αποτέλεσμα; Να φτάσουμε στις μηχανές μουσκίδια στον ιδρώτα, λες και είχαμε πέσει στη θάλασσα με τα ρούχα.

Μετά πολλών βασάνων ( να φορέσω ιδρωμένος μπουφάν και κράνος, από τα χειρότερά μου ) ντυθήκαμε και φύγαμε από τη Manarola, ξανακάνοντας τη διαδρομή έως τη La Spezia και από κει ξανά στον SS1 για τον τελικό προορισμό μας για σήμερα, ένα προάστιο της λουτρόπολης Massa, το Lido di Camaiore. Τίποτα το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο προορισμό, απλά ήταν στο δρόμο μας και βρήκαμε φθηνό ξενοδοχείο.

Βραδάκι φτάσαμε στο ξενοδοχείο και αφού ανεβάσαμε τα πράγματα στα δωμάτια, βγήκαμε στη περιοχή προς αναζήτηση εστιατορίου. Το είχαμε ήδη σταμπάρει πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο, οπότε δεν αγχωθήκαμε παραπάνω.

Πίτσα, μπύρα και μηνύματα με τον έταιρο συνταξιδιώτη KRS, που κάνοντας το Passo del Muraglione, είχε σταματήσει για διανυκτέρευση σε μια πόλη στη ανατολική μεριά της Ιταλίας.


Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο και ξεκούραση.




Buona notte… προς το παρόν.



Χάρτης ημέρας 350 χλμ




Διαδρομή: https://maps.app.goo.gl/ekmJxQmJVGjK5C5c6


Αξιοσημείωτα μέρη: Genova, Passo Del Bracco, Εθνικό Πάρκο Cinque Terre ( Manarola )


Κατάλυμα: Hotel San Domingo - Lido di Camaiore

60€ 2κλινο με πρωινό + free parking




Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

15η ΜΕΡΑ – ΤΡΙΤΗ 19/09/2023

Lido di Camaiore - Asizi

Διασχίζοντας την Τοσκάνη

15η μέρα του ταξιδιού μας και αφού κατεβήκαμε για πρωινό στο ξενοδοχείο, ξεκινήσαμε να φορτώνουμε τα μπαγκάζια. Η σημερινή διαδρομή δεν είχε περάσματα, δεν είχε φαράγγια. Βλέπεις αυτά είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Για σήμερα λοιπόν το πρόγραμμα είχε τη διάσχιση της πιο όμορφης περιοχή της Ιταλίας, της Τοσκάνης και επίσκεψη σε δύο πόλεις με πανέμορφα αξιοθέατα.

Στο δρόμο λοιπόν, από κει που αφήσαμε χθες την SS1, με πρώτο προορισμό τη πόλη της Πίζας.






Σε μισή ώρα μπαίναμε στη πόλη και καρφί για τη Piazza del Duomo, τη πλατεία με τα αξιοθέατα.







Λίγα λόγια από το Internet...

για τη Pisa ( Πίζα ), την ιστορική πόλη της ΒΔ Ιταλίας, με πανεπιστήμιο που λειτουργεί από το 1343, και τον ξακουστό κεκλιμένο πύργο της Πίζας, που κτίστηκε όλος από μάρμαρο στη διάρκεια της περιόδου από το 1172 μέχρι το 1350. Αποτελείται από 8 ορόφους και επειδή κτίστηκε σε έδαφος χαλαρό, παρουσιάζει κλίση προς τα νότια. Έχει ύψος 56 μ. Πολλοί επισκέπτες της Ιταλίας πηγαίνουν στην Πίζα ειδικά για να θαυμάσουν το μνημείο αυτό της αρχιτεκτονικής και τεχνικής.


Στις σημειώσεις μου για το ταξίδι, είχα βρει απέναντι από τη πλατεία του Duomo, ένα δημοτικό πληρωτέο parking, ώστε να αφήναμε μηχανές και πράγματα και να επισκεπτόμασταν τα αξιοθέατα. Μπαίνουμε λοιπόν στο parking και τρώμε ένα άκυρο από την υπεύθυνη και παθαίνουμε πλάκα. Απαγορεύονται οι μηχανές, μας λέει. Γιατί; Γιατί έτσι. Το γιατί δεν το μάθαμε. Οπότε ξεκινάμε να βρούμε κάπου κοντά parking. Βγαίνοντας από το parking και συγκεκριμένα δίπλα από τη πλαϊνή έξοδο, είχε parking για μηχανές αλλά στο δρόμο. Δε μας πείραξε καθόλου και αράξαμε μηχανές, κλειδώσαμε πράγματα και περνώντας το κεντρικό δρόμο, μπαίναμε στη πλατεία Duomo.

Έτσι για την ιστορία...

Η Piazza del Duomo ή αλλιώς Piazza dei Miracoli ( πλατεία των θαυμάτων ), είναι το σημαντικότερο καλλιτεχνικό και τουριστικό κέντρο της Πίζας. Περιλαμβάνεται μεταξύ των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1987 και μπορεί κάποιος να θαυμάσει τα τέσσερα μνημεία που αποτελούν το κέντρο της θρησκευτικής ζωής της πόλης: τον καθεδρικό ναό ( Duomo ), το Βαπτιστήριο, το κοιμητήριο Campo Santo και το κεκλιμένο Πύργο της Πίζας. Ο κεκλιμένος Πύργος της Πίζας είναι το λεγόμενο στα ιταλικά «campanile» ( καμπαναριό ) του Καθεδρικού Ναού και είναι γνωστός παγκοσμίως για την ακούσια κλίση του.


Όσες φορές και να βρεθείς εκεί ( εγώ 4η φορά ), βλέποντας και τα τρία μνημεία στη σειρά και ειδικότερα τον κεκλιμένο πύργο σε πιάνει ένα δέος και παράλληλα θαυμασμός για το μοναδικό αυτό θέαμα λες και είναι η πρώτη φορά.




Το Βαπτιστήριο




Ο καθεδρικός Ναός






Και το καμάρι της πόλης, ο κεκλιμένος Πύργος.




Γεμάτο από τουρίστες κάθε εθνικότητας με σκοπό μια φωτογραφία από το μοναδικό αυτό αξιοθέατο.








Φωτογραφίες και βόλτα γύρω από τα μνημεία για τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μου.






Εγώ άδραξα την ευκαιρία και ξαμολήθηκα στο παζάρι για αναμνηστικά, να βγάλω και καμιά υποχρέωση. Είπαμε 4η φορά. Την επόμενη φορά θα περάσω από το περιφερειακό της Πίζας.

Ήμασταν ήδη μιάμιση ώρα στη Πίζα και είχε έρθει η ώρα της αναχώρησης για τον επόμενο προορισμό.




Γυρνάμε στις μηχανές και εκεί που ξεκινάμε να ντυθούμε για να φύγουμε, έρχεται δίπλα μας ένα ζευγάρι Πολωνών με μια Harley Davidson για να αράξει. Χαιρετιόμαστε και αφού κοιτάει τη μηχανή μου, μου δείχνει το μπροστινό λάστιχο. Κοιτάω και γω μην έχω πατήσει καμιά πρόκα, αλλά μου λέει στα αγγλικά ότι το λάστιχο χρειάζεται αλλαγή. Είχαν αρχίσει και σε αυτό να φαίνονται τα λινά.

Τον κοιτάω και του λέω στα ελληνικά: " Και που να έβλεπες χθες το πίσω!!! "

Και του δείχνω τη χθεσινή φωτογραφία με τα πολλά σύρματα και το λίγο λάστιχο και παθαίνει ΣΟΚ και αρχίζει να γελά. Χαιρετηθήκαμε και φύγαμε για τη συνέχεια του ταξιδιού μας, διασχίζοντας και την υπόλοιπη πόλη της Πίζας.










Μέσα από τους επαρχιακούς της Τοσκάνης πνιγμένους στο πράσινο και γεμάτους αμπελώνες, βάλαμε πλώρη για το San Gimignano.






Στη διαδρομή σε ένα κομμάτι του δρόμου βρήκαμε λίγο παραπάνω κίνηση. Αλλά όχι από αυτοκίνητα αλλά από βέσπες. Καμιά 20αρια βέσπες λοιπόν, που τις ακολουθούσε ένα βανάκι. Βλέποντας την επιγραφή-διαφήμιση στο βαν ( με ολλανδικές πινακίδες ), κατάλαβα ότι ο τύπος είχε φτιάξει εταιρία και οργάνωνε μότο-βόλτες, συνδυάζοντας το σήμα κατατεθέν της ιταλικής μοτό-βιομηχανίας , την ιταλική βέσπα με την εξοχή της Τοσκάνης. Επιχειρηματικό μυαλό ο τύπος!!!








Λίγο πιο έξω από το San Gimignano, κάναμε μια στάση για μια φωτογραφία με φόντο τους πύργους αλλά και τους αμπελώνες της περιοχής.








Δεν τους είδα ζεστούς στο να κάνουμε στάση και να ανέβουμε προς τη πόλη, οπότε συνεχίσαμε για παρακάτω.








Η διαδρομή που είχα κατά νου, ήταν μέσω μιας μικρής παράκαμψης, κάνοντας ένα κομμάτι από τον SR222, γνωστό και ως Chiantigiana, τον λεγόμενο δρόμο του κρασιού Chianti. Τον είχα οδηγήσει το 2009 και είχα ενθουσιαστεί από την ομορφιά του. Όχι όμως και από την άσφαλτο. Γιατί το μισό κομμάτι, ήταν σαν να οδηγούσα σε δρόμο που είχε ανοίξει από σεισμό.

Επειδή τα παιδιά είναι καλομαθημένα και τους είχα στα ώπα-ώπα, άφησα για άλλη φορά την παράκαμψη για το δρόμο του Chianti και συνέχισα δια της συντομοτέρας οδού για τον επόμενο προορισμό.








Οπότε συνέχεια στην επόμενη πόλη που θα επισκεπτόμασταν, κάνοντας και μια καλή στάση για ξεκούραση, τη μεσαιωνική πόλη της Σιένα.








Σκάρτη ώρα και ήμασταν σε μια από τις εισόδους της παλιάς πόλης της Σιένα και συγκεκριμένα στο parking Santa Caterina.




Και γιατί από κει;

Ψάχνοντας πριν το ταξίδι, είχα βρει ότι η συγκεκριμένη είσοδος ήταν ότι καλύτερο από πολλές απόψεις.

1ον ήταν η πιο κοντινή στα αξιοθέατα

2ον είχε parking που θα μπορούσαμε να αφήσουμε τις μηχανές και

3ον και σημαντικότερον, στα 100 μέτρα είχε κυλιόμενες σκάλες που σε ανέβαζαν στη παλιά πόλη. Ούτε ανηφόρες, ούτε να γίνουμε μουσκίδια στον ιδρώτα.

Βέβαια φτάνοντας εκεί ανακαλύψαμε, ότι απέναντι από το parking επί πληρωμή, υπήρχε και ένα δημόσιο parking χωρίς πληρωμή. Το γνωστό τροπάριο, κλείδωμα κράνη, μπουφάν και μηχανές και βουρ για τις κυλιόμενες σκάλες.




Άνετοι, ξεκούραστοι και προπαντός χωρίς ίχνος ιδρώτα φτάσαμε στη παλιά πόλη και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Οι κυλιόμενες μας έβγαλαν 150 μέτρα από το ιστορικό κέντρο της πόλης, περνώντας μέσα από γραφικά σοκάκια, γεμάτα από όμορφα αρχοντικά σημαιοστολισμένα και με παράξενα φωτιστικά πάνω από τις εξώπορτες.










Περάσαμε στην μικρή πλατεία όπου δεσπόζει το Duomo και χάρη στα μάρμαρα που είναι διακοσμημένο, έχει μια εντυπωσιακή ομορφιά, αντίστοιχη με αυτό της Φλωρεντίας.






Συνεχίσαμε μέσα από γραφικούς πεζόδρομους, με αρκετά μαγαζάκια παραδοσιακών προϊόντων, μικρά εστιατόρια αλλά και μαγαζάκια με σουβενίρ.












Στο τέλος του πεζόδρομου ξεκίναγε η πλατεία-σύμβολο της Σιένα, η Piazza del Campo.


Συνεχίζεται...

.

[goulisf]

.

Έτσι για την ιστορία...

Η Piazza del Campo ( Πιάτσα ντελ Κάμπο ), είναι ο κύριος ανοικτός δημόσιος χώρος του ιστορικού κέντρου της πόλης. Θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες μεσαιωνικές πλατείες ολόκληρης της Ευρώπης και έχει σχήμα όστρακου. Είναι γνωστή για την ομορφιά και την αρχιτεκτονική της ακεραιότητα. Εξίσου γνωστή είναι για και το Palio, μια ιπποδρομία που διεξάγεται εδώ και αιώνες γύρω από την πλατεία, δυο φορές τον χρόνο στις 2 Ιουλίου και 16 Αυγούστου. Η πλατεία περιβάλλεται από παραδοσιακά κτίρια όπως το Palazzo Pubblico με τον πύργο Torre del Mangia και άλλα μέγαρα.








Πραγματικά πανέμορφη και εντυπωσιακή η πλατεία με αρκετό κόσμο στα καφέ-εστιατόριά της, αλλά και γύρω από αυτή, κάνοντας βόλτα. Υπήρχε και κόσμος που καθόταν περιμετρικά της πλατείας, κάτω στο τσιμέντο. Απαραίτητη στάση για εσπρέσο σε καφετέρια της πλατείας και για να βρούμε διαμονή για το βράδυ.








Έπειτα από πολύ ψάξιμο, καταλήξαμε και κλείσαμε δυο μικρά σπιτάκια σε camping. Μα τους χίλιους κεραυνούς!!! Σε camping;

Από την προετοιμασία του ταξιδιού οι 3 από τους 5 ταξιδιώτες, ήταν αρνητικοί για τέτοιου είδους διαμονή. Είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου, εξηγώντας τους, ότι αν θα μέναμε σε camping, θα μέναμε μόνο σε σπιτάκι ή τροχοβίλα, που θα είχε κανονικά κρεβάτια. Γιατί και γω οδηγούσα όλη μέρα και κουραζόμουν και δεν θα ξεκουραζόμουν κοιμώμενος καταγής σε σκηνή. Τέλος πάντων, πάμε και βλέπουμε.

Είχαμε βγάλει ρίζες στις καρέκλες, όταν μετά από πολύ ώρα, αποφασίσαμε να φύγουμε, να πάμε προς τις μηχανές για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.








Στα ώπα-ώπα τους είχα για να μην κουραστούν. Κυλιόμενες σκάλες και τα ρέστα...




Είχαμε ακόμα 150 χλμ να κάνουμε, τα τελευταία για σήμερα. Μπόλικα ήταν βέβαια αλλά άξιζαν κατ' εμέ. Ξεκινάει η στιχομυθία όσον αφορά τη συνέχεια:

" Δυόμιση ώρες είναι ακόμα ".

" Εμένα μου βγάζει μιάμιση ώρα ".

" Ναι αλλά πρέπει να πάμε από κάτω για τη φωτογραφία που λέγαμε ".

" Αξίζει η παραπάνω μια ώρα μόνο για μια φωτογραφία; "


Σιωπή ( από μέρους μου ).

Βέβαια από μέσα μου τρωγόμουν, να πήγαινα έστω και μόνος μου. Αλλά τελικά, έκανα πέτρα τη καρδιά μου και συμφώνησα μαζί τους.

Είχαμε σκοπό και έτσι ήταν το πρόγραμμα της συγκεκριμένης ημέρας, να οδηγούσαμε στη Val d' Orcia, μια μαγευτική τοποθεσία στη Τοσκάνη, σωστό cart postal, να βλέπαμε τους “ δρόμους με τα κυπαρίσσια ” και να βγάζαμε μια φωτογραφία στην εξοχική κατοικία που γυρίστηκαν κάποιες σκηνές από τη ταινία “ Gladiator ” ( ο Μονομάχος ). Αλλά δυστυχώς επικράτησε η άποψη να πάμε νωρίς στο camping.


Πάτερ ἄφες αὐτοῖς• οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι!!!

Που να ξέραν τι έχασαν!!!

Μου πέρασε για λίγο η ιδέα, να τους αρχίσω στα σκαμπίλια και να φύγω( χαχαχα ), αλλά… δεν πειράζει. Σε κάποιο επόμενο ταξίδι θα είναι μέσα η Val d' Orcia.


Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας, οδηγώντας τον SS715 περνώντας από όμορφα μέρη της Τοσκάνης...






Λίγο αργότερα μπήκαμε σε αυτοκινητόδρομο, βασικά στο παρακλάδι του αυτοκινητόδρομου Φλωρεντία-Ρώμη προς Perugia και παρόλο που έμοιαζε με Autostrada, το συγκεκριμένο κομμάτι δεν είχε διόδια.








Προσπεράσαμε τη Perugia, με σκοπό να διανυκτερεύαμε το βράδυ λίγο πιο έξω από την Ασίζη. Επιβλητική πόλη και η Perugia, από τα λίγα που είδαμε από μακριά, οδηγώντας στoν αυτοκινητόδρομο.








Φτάσαμε λοιπόν στο camping και όντως είχαμε κάνει επιτυχία. Διαμονή σε πεντακάθαρο bungalow μέσα στα δέντρα, οι μηχανές δίπλα και πλήρη ησυχία.






Αφού ξεφορτώσαμε τα πράγματα και κάναμε μπάνιο, πήγαμε στο εστιατόριο του camping για να σβήσουμε την πείνα μας.


Μια μελαγχολία την είχαμε όλο το βράδυ, αφού αύριο θα ήταν η τελευταία μέρα επί ιταλικού εδάφους και το μεσημεράκι θα μπαίναμε στο καράβι για το γυρισμό στην Ελλάδα.





Buona notte...


Χάρτης ημέρας 271 χλμ




Διαδρομή: https://www.google.com/maps/d/edit?mid= ... sp=sharing

( η διαδρομή περιλαμβάνει και τη Val d' Orcia )


Αξιοσημείωτα μέρη: Pisa, Siena, Τοσκάνη


Κατάλυμα: Camping Green Village - Assisi

59€ δίκλινο bungalow χωρίς πρωινό με δωρεάν parking




Συνεχίζεται...


.

[goulisf]

.

16η ΜΕΡΑ – ΤΕΤΑΡΤΗ 20/09/2023

Asizi - Ancona

Μην κλαις επειδή τελείωσε. Χαμογέλα επειδή συνέβη.

16η ημέρα σήμερα και ίσως η χειρότερη μέρα του ταξιδιού. Γιατί από το πρωί που ξυπνήσαμε δεν θέλαμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα, ότι από αύριο, όλο αυτό που ζήσαμε τις 15 προηγούμενες μέρες θα τελείωνε. Το πρωί λοιπόν σηκωθήκαμε και πάλι τη συνηθισμένη ώρα, γύρω στις 07:30, πήραμε πρωινό έξω από τα δωμάτια ( ότι είχε ο καθένας από τη τελευταία μας επίσκεψη σε supermarket ) και σιγά-σιγά ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τα πράγματα.




Πάνω στο πρωινό τσιγάρο, πιάνει το μάτι μου στο βάθος, κάτι να κινείται στον ουρανό. Ρε Ιταλία είμαστε, όχι Καππαδοκία. Έβλεπα ένα αερόστατο να είναι ψηλά στον ουρανό.




Κοιτάω το ρολόι μου και βλέπω 8 και δέκα. Μάλλον έχει σηκωθεί ψηλά για να αποθανατίσει την ανατολή του ήλιου, σκέφτομαι. Κοίτα που και δω έχει ξεκινήσει να πιάνει αυτού του είδους η δραστηριότητα.

Ανεβήκαμε στις μηχανές και φύγαμε από το camping, για επίσκεψη στο τελευταίο αξιοθέατο του ταξιδιού μας.




Στα 4 χλμ από το camping, θα συναντούσαμε την πανέμορφη μεσαιωνική πόλη της Ασίζης, με στόχο να επισκεφθούμε την Βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Από τη στιγμή που βγήκαμε στον επαρχιακό δρόμο, στο βάθος, στους πρόποδες του βουνού εμφανίστηκε η εκκλησία, μιας και είναι το πρώτο πράγμα που φαίνεται σε σχέση με τη πόλη.










Σε πέντε λεπτά ήμασταν στα πρώτα parking στην αρχή της πόλης.







Λίγα λόγια από το Internet...

για την Assisi ( Ασίζη ), πόλη της Ιταλίας στην Επαρχία της Περούτζια, στην περιφέρεια της Ούμπρια. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά του βουνού Monte Subasio. Είναι γνωστό ότι είναι η πόλη όπου γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν ο Άγιος Φραγκίσκος, πολιούχος της πόλης, και η Αγία Κλάρα.



Μπήκαμε για λίγα μέτρα σε ζώνη ZTL ( Zona Traffico Limitato) για να αράξουμε σε parking για μοτό. Είχαμε μπει στην περιοχή απαγόρευσης πριν τις 10 το πρωί, οπότε θεωρήσαμε ότι δεν είχαμε πρόβλημα.

ZTL ( Zona Traffico Limitato ) είναι περιοχή περιορισμένης κυκλοφορίας που βρίσκεται σε πολλά ιστορικά ευρωπαϊκά κέντρα πόλεων, όπου απαγορεύεται η οδήγηση σε μη μόνιμους κατοίκους και μη εξουσιοδοτημένα οχήματα σε συγκεκριμένες ώρες.






Κλειδώσαμε τα πράγματα και τις μηχανές και μπαίνοντας από την St. Francis Gate, κινήσαμε για το μέρος που συγκεντρώνει χιλιάδες πιστούς όλο το χρόνο.



Ανηφορικά γραφικά σοκάκια με τα κάθε είδους μικρομάγαζα να ετοιμάζονται να υποδεχθούν τους επισκέπτες της πόλης. Στο τέλος της ευθείας ξεκίναγε η πλατεία πριν τη Βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου και στο τέλος της είχες πρόσβαση στον κάτω ναό.










Ανεβαίνοντας τα σκαλιά έκανε την εμφάνισή του ο άνω ναός.




Απέναντί του, η λιτή επικλινής πλατεία γεμάτη γκαζόν με τη λέξη Ειρήνη γραμμένη στα λατινικά στο γρασίδι. Δίπλα το άγαλμα ενός μελαγχολικού ιππότη καβάλα σε ένα άλογο, η λεγόμενη “ επιστροφή του Φραγκίσκου ” συμβολίζοντας την επιστροφή του Αγίου από ένα πόλεμο που συμμετείχε. Απ’ ότι λέγεται τότε κατάλαβε πόσο μάταιοι είναι οι πόλεμοι, με αποτέλεσμα να επικεντρωθεί στις ανάγκες των ανθρώπων και δη των φτωχών.









Λίγα λόγια από το Internet...

για τον Φραγκίσκος της Ασίζης (1182 – 3 Οκτωβρίου 1226), άγιο της Καθολικής εκκλησίας και ιδρυτή του Τάγματος των Φραγκισκανών. Γεννήθηκε στην Ασίζη της Ιταλίας, από πλούσια οικογένεια. Κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας του, είδε δύο όνειρα τόσο συγκλονιστικά, που τον οδήγησαν στην αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο έργο της φιλανθρωπίας. Κήρυξε την ισότητα, την ειρήνη, την περιφρόνηση του πλούτου και την υπεροχή της φτώχειας, την αγάπη προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα. Στους φτωχούς έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του. Το 1224, ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται στα χέρια, στα πόδια, και στα πλευρά του, τα στίγματα των πληγών του Ιησού.

Σε αυτόν αναφέρεται ο Νίκος Καζαντζάκης στο βιβλίο του “ Ο φτωχούλης του Θεού ” και επίσης ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας στο τραγούδι του “ Ο Σουλτάνος της Βαβυλώνας και η γυναίκα ”.

Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες των γύρω χώρων, αγναντέψαμε την πεδιάδα της Τοσκάνης που απλωνόταν μπροστά από την υπερυψωμένη Ασίζη και τέλος περιηγηθήκαμε στα γύρω στενά της περιοχής αγοράζοντας ένα-δυό αναμνηστικά.








Επειδή η ώρα πλησίαζε 10 και για να μην έχουμε κανένα παρατράγουδο λόγω του ZTL, κινήσαμε προς τις μηχανές για να ξεκινήσουμε το τελευταίο οδηγικό κομμάτι του ταξιδιού μας, την επιστροφή μας στην Ανκόνα. Εκεί που είχαμε αράξει, ήμασταν σε μονόδρομο, οπότε αναγκαστικά μπήκαμε για λίγο και στην καστροπολιτεία της Ασίζης, αφού έπρεπε να γυρίσουμε για να βγούμε στον επαρχιακό.








Με συννεφιασμένο ουρανό, αλλά όχι κάτι το ανησυχητικό, ξεκινήσαμε στον SS318 και έπειτα στον SS76.






Μέσα από μια μέτρια διαδρομή και σε περίπου δύο ώρες φτάναμε στα περίχωρα της Ανκόνα και βλέπαμε από μακριά το λιμάνι της.






Στάση σε supermarket για αγορά προμηθειών για το ταξίδι, γρήγορο φαγητό στα Mc Donalds και γραμμή για το λιμάνι, για να κάνουμε check in τα εισιτήρια.








Είχε ακόμα ψωμί. Για 500 χλμ σίγουρα!!!




Με το πλοίο που είχαμε φύγει από Πάτρα, με το ίδιο πλοίο θα γυρνάγαμε στην Ελλάδα, οπότε οι μηχανές θα έμπαιναν δίπλα στο καταπέλτη του πλοίου. Με τα απαραίτητα πράγματα και τις προμήθειες στα χέρια ανεβήκαμε για το σαλόνι του πλοίου, πιάσαμε δυο καλές μεριές με καναπέδες και αράξαμε. Εκεί θα περνούσαμε το υπόλοιπο βράδυ μας.






Το καράβι δεν άργησε να σαλπάρει και ένα τέταρτο μετά από τη προκαθορισμένη ώρα, ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής. Και ενώ έχουμε κάτσει στους καναπέδες του σαλονιού του πλοίου και ψιλοκουβεντιάζουμε για το ταξίδι και πως το είδε ο καθείς απ’ τη μεριά του, έρχεται προς το μέρος μας ένας κύριος και μας ρωτάει:


" Εδώ θα τη βγάλετε το βράδυ; "

" Ναι θα ξαπλώσουμε στους καναπέδες ".

" Δε θα σας διώξουν; "

" Όχι μωρέ και πριν 15 μέρες που φεύγαμε από Πάτρα έτσι τη περάσαμε και δε μας είπαν τίποτα ".


Ήταν Έλληνας του εξωτερικού και συγκεκριμένα κάτοικος Μονάχου και πήγαινε στους δικούς του στην Ελασσόνα. Κάθισε μαζί μας και αρχίσαμε να μιλάμε. Ο άνθρωπος ψόφαγε για κουβέντα.

Τελευταίο βράδυ του ταξιδιού μας εν πλω λοιπόν και ευτυχώς οι ταξιδιώτες ήταν λίγοι αλλά και δεν θα υπήρχε εισβολή τούρκων μεταναστών όπως κατά την αναχώρηση. " Βαπορίσιο " φαγητό, όσον αφορά τη τιμή για τελευταία φορά και επιστροφή στους καναπέδες για νυχτερινό άραγμα. Πλήρη ησυχία επικρατούσε στο καράβι και μεταξύ κουβέντας περί εντυπώσεων του ταξιδιού που μόλις τελείωσε και επόμενων ταξιδιών, άρχισαν τα μάτια να μην αντέχουν και σιγά-σιγά σβήσαμε στους καναπέδες.


Καληνύχτα...



Χάρτης ημέρας 128 χλμ




Διαδρομή: https://www.google.com/maps/d/edit?mid= ... sp=sharing


Αξιοσημείωτα μέρη: Βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης


Κατάλυμα: οι καναπέδες του πλοίου



Συνεχίζεται...


.

[goulisf]

.

17η ΜΕΡΑ – ΠΕΜΠΤΗ 21/09/2023

ANCONA - ΠΑΤΡΑ

Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη…

Από το προηγούμενο βράδυ μας απειλούσε ότι δεν αντέχει το πλοίο και θα κατέβαινε στην Ηγουμενίτσα.

“Κάνε ότι σε φωτίσει η παναγία, κόφτο λαιμό σου”, του έλεγα. Τελικά το ’πε και το ‘κανε.

Είχε ξημερώσει και σε λίγη ώρα το πλοίο θα έδενε Ηγουμενίτσα. Οπότε ο εταίρος συνταξιδιώτης μας Tasos αποφάσισε να κάνει πράξη τα λεγόμενά του και να μην συνεχίσει για Πάτρα δια θαλάσσης αλλά δια της επαρχιακής οδού έως την Πρέβεζα και από κει Ιόνια οδό. Αντί να βγει στο λιμάνι της Πάτρας και να κάνει ακόμα 3 χλμ και να φτάσει σπίτι του ξεκούραστος, προτίμησε να βγει και να κάνει αλλά 250 χλμ. Γούστα είναι αυτά. Αλλά να μου πεις, άμα ήταν στα καλά του θα ερχόταν μαζί μου σε ταξίδια;

3 το μεσημέρι και το πλοίο έδενε στο λιμάνι της Πάτρας.




Κατεβήκαμε στο γκαράζ του πλοίου, ανεβήκαμε στις μηχανές και δώσαμε ραντεβού κάποια στιγμή για να τα πούμε από κοντά. Σε 5 -10 λεπτά ήμασταν στα σπίτια μας. Είμαστε βλέπεις από τους τυχερούς, αφού το λιμάνι της Πάτρας απέχει από τα σπίτια μας 1 με 2 χλμ.



ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Συνολικά χιλιόμετρα ταξιδιού: 4.740

Χιλιόμετρα διαδρομών: 4.600

Τα υπόλοιπα 140 χλμ σε χασίματα, εύρεση ξενοδοχείων, εξόδους.



ΕΞΟΔΑ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Σύνολο εξόδων 1.700€ στο περίπου.


Βασικά έξοδα ταξιδιού στο περίπου:

Βενζίνες ~ 500€ ( 5,2lt/100km )

Διαμονή 435€ ( 14 βράδια σε τρίκλινο )

Διόδια 77€

Εισιτήρια καραβιού: ένα άτομο στο κατάστρωμα + μηχανή 220€

Σουβενίρ 50€

Φαγητά, καφέδες, supermarket, κ.α. 420€ ( περίπου 25€ *16 μέρες )


Όσον αφορά τα έξοδα του ταξιδιού, σε κάποιους μπορεί να φανούν πολλά. Το ταξίδι θα μπορούσε να βγει και φθηνότερο 50-100€, ανάλογα πόσα χαλάει ο καθένας για φαγητό. Εγώ έχω τη λάθος συνήθεια, μένοντας όλη μέρα νηστικός και το βράδυ ένα σκασμό φαί. Οπότε για βραδινό φαγητό σε fast-food ή εστιατόριο = παραπάνω χρήματα. Επίσης το ακριβό φαγητό-σνακ στο καράβι. Βλέπεις το φαγητό ήταν ακριβό σε σχέση με την Ελλάδα. Και μιλάω για απλό φαγητό και όχι καλοπέραση με κρασιά και τσιγγάνικα βιολιά πάνω απ’ τα κεφάλια μας.



Τα περάσματα ( πάσσα και φαράγγια ) που διασχίσαμε:


Επεξήγηση για παρακάτω:

ΓΑ= γαλλικές Άλπεις

ΓΦ= γαλλικά φαράγγια

ΠΥΡ= περάσματα στα Πυρηναία

ΙΤ= περάσματα στην Ιταλία


Col du Mont Cenis 2084m ΓΑ

Col de la Madeleine 1746m ΓΑ

Col de l’Iseran 2770m ΓΑ

Col du Petit Saint-Bernard 2188m ΓΑ

Cormet de Roselend 1968m ΓΑ

Col de Méraillet 1605m ΓΑ

Pass de la Fosse 850m ΓΑ

Route des Presles D292 ΓΦ

Gorges de la Bourne ΓΦ

Col de la Machine 1011m ΓΦ

Combe Laval ΓΦ

Aritxulegi pass 500m ΠΥΡ

Puerto de Erro 800m ΠΥΡ

Puerto de Ibaneta-Roncevaux Pass 1057m ΠΥΡ

Col d’ Haritzcurutché 800m ΠΥΡ

Col de Burdincurutcheta 1141m ΠΥΡ

Col Bagargiak 1327m ΠΥΡ

Col d'Orgambidesca 1283m ΠΥΡ

Col de Curutcheta 920m ΠΥΡ

Col d'Erroymendi 1362m ΠΥΡ

Port de Larrau 1577m ΠΥΡ

Puerto de Laza 1129m ΠΥΡ

Col de la Pierre St Martin 1765m ΠΥΡ

Col de Soudet 1540m ΠΥΡ

Pas de Guilhers 1436m ΠΥΡ

Col de Labays 1351m ΠΥΡ

Col du Somport 1635m ΠΥΡ

Puerto de Cotefablo 1423m ΠΥΡ

Col de Pourtalet 1794m ΠΥΡ

Gorges du Hourat ΠΥΡ

Col d'Aubisque 1709m ΠΥΡ

Col du Soulor 1474m ΠΥΡ

Cirque de Gavarnie D921 ΠΥΡ

Col de Tourmalet 2115m ΠΥΡ

Col d' Aspin 1490m ΠΥΡ

Col de Peyresourde 1570m ΠΥΡ

Col du Portillon 1293m ΠΥΡ

Port de la Bonaigua 2072m ΠΥΡ

Puerto del Canto 1725m ΠΥΡ

Port d'Envalira 2408m ΠΥΡ

Col de Pailhères 2001m ΠΥΡ

Gorges de l'Aude ΠΥΡ

Gorges de Saint-Georges ΠΥΡ

Gorges de la Pierre Lys ΠΥΡ

Gorges du Verdon ΓΦ

Col de Cheiron 887m ΓΑ

Gorges de Daluis ΓΦ

Col de Valberg 1672m ΓΑ

Gorges du Cians ΓΦ

Gorges de la Vesubie ΓΦ

Col de Turini 1607m ΓΑ

Col de Castillon 710m ΓΑ

Passo Del Bracco 615m ΙΤ

Via Aurellia SS1*** ΙΤ

*** Ο επαρχιακός SS1 μόνο και μόνο από τη χάραξη και τη θέα, τον λες και πάσσο.




ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Ένα ακόμα Game of Roads, μια ακόμα ταξιδάρα, τολμώ να πω, πέρασε στην Ιστορία. Αφού και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, βλέποντας φωτογραφίες και βίντεο από το ταξίδι, δεν το έχω ακόμα συνειδητοποιήσει. Έπειτα από 9 ταξίδια με μηχανή στο εξωτερικό, αυτό το συγκεκριμένο ταξίδι και το πρώτο που έκανα το 2008, ήταν τα ταξίδια στα οποία δε βαρέθηκα ούτε ένα λεπτό. Και καλά, το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό σου μένει και δε θες να τελειώσει ποτέ. Αλλά με το φετινό ήταν άλλο πράγμα. Και μιλάμε για ένα ταξίδι 17 ημερών. Ένα ταξίδι που κάθε μέρα είχε και κάτι καινούριο να σου προσφέρει, κάτι καινούριο να ανακαλύψεις. Και όπως μου είπε ο συνταξιδιώτης μου ο Tasos " Τέτοιο ταξίδι δεν θα ξανα-υπάρξει ".

Κάθε φορά όποτε γυρνούσα από ταξίδι στο εξωτερικό, πάντα έλεγα ότι έκανα το καλύτερο ταξίδι. Το φετινό όμως, ίσως να ήταν ότι καλύτερο είχαμε σχεδιάσει σε ταξίδι. Και δε μιλάμε για το ταξίδι γενικά και αόριστα. Μιλάμε για τα καλά, τα κακά, τα ευτράπελα, τα μέρη που οδηγήσαμε, τα μέρη που περπατήσαμε και τόσα άλλα. Γιατί παρά-χόρτασε και το μάτι και το χέρι. Το μάτι από θέα και το χέρι από οδήγηση. Το μυαλό να δεις!!!

Αν και ακόμα μου υπολείπονται κάποια περάσματα από τις Άλπεις και οι Δολομίτες, δε πιστεύω ότι η συγκεκριμένη μοτοσυκλετιστική γωνιά της Ευρώπης μπορεί να με κάνει να την ξεχάσω τόσο εύκολα. Ίσως και ποτέ. Εξάλλου στο Puerto de Larau, αγόρασα οικοπεδάκι ( χαχαχαχ ).

Και τείνω να συμφωνήσω με το συντάκτη του ταξιδιωτικού στο Moto.gr “ η ερωτική ζωή της σαρδέλας του Ατλαντικού ” που είχε γράψει ότι τα Πυρηναία και κυρίως η γαλλική πλευρά τους είναι o Μοτοσυκλετιστικός Παράδεισος της Ευρώπης. Βέβαια και η ισπανική μεριά είχε αξιόλογα κομμάτια, αλλά όχι τόσο, όσο η γαλλική.

Και ένας από τους σημαντικότερους λόγους είναι ότι δεν βρήκαμε την κίνηση που ίσως να βρίσκαμε στα περάσματα των Ιταλο-ελβετικών Άλπεων. Ίσως παίζει ρόλο και το ότι πήγαμε αρχές Σεπτέμβρη και όχι κατακαλόκαιρο.


Όσον αφορά την ασφάλεια τώρα, σε όλο το ταξίδι πουθενά δεν συναντήσαμε κάποια ύποπτη φάτσα, ύποπτες κινήσεις, αλλά και εμείς όπου αράζαμε τις μηχανές σε street parking πάντα κλειδώναμε καλά τις μηχανές. Τα βράδια που βγαίναμε για φαγητό κανείς δε μας έβαλε στο μάτι, κανείς δε μας πείραξε και πολλές φορές γυρνάγαμε αργά, μέσα από έρημους και μισοσκότεινους δρόμους. Και όλα τα ξενοδοχεία που διανυκτερεύαμε είχαν φυλασσόμενο parking.

Να ευχαριστήσω τους συνταξιδιώτες μου για την ωραία παρέα όλες αυτές τις 17 μέρες και ειδικότερα τη Georgia, τη γυναίκα της παρέας, συνταξιδιώτρια του ΚΤΜ για τις ωραίες φωτογραφίες που τράβηξε εν κινήσει και έτσι δε χάσαμε ώρα για στάση και φωτογραφίες.


Συνοψίζοντας λοιπόν 17 μέρες γεμάτες όμορφες εικόνες από ορεινά περάσματα, από όμορφες πόλεις και γραφικά χωριά με ωραία αξιοθέατα. Σίγουρα έπρεπε να γνωρίσουμε καλύτερα κάποιες από τις πόλεις που επισκεφθήκαμε αλλά αυτό το κάνεις καλύτερα και φθηνότερα αεροπορικώς. Τα ταξίδια που κάνουμε βασίζονται στην οδήγηση, περνώντας από γνωστά μέρη συνδυάζοντάς τα και με μέρη που δύσκολα γνωρίζεις αν δεν τα ψάξεις. Πιθανόν και να αφήσαμε ή να ξεχάσαμε όμορφα κομμάτια κοντά σε μέρη που περάσαμε. Δε μπορείς να πας και παντού. Όπως έγραψα και στην αρχή του ταξιδιωτικού, αυτοσκοπός των ταξιδιών μας είναι οι όμορφες γραμμές που ενώνουν τις κουκίδες.



Και μια φιλική συμβουλή σε όλους, αλλά πιο πολύ σε αυτούς που θέλουν να κάνουν κάτι παρόμοιο ( ταξίδι στο εξωτερικό ) και ακόμα δεν το έχουν τολμήσει λόγω χρήματος ή χρόνου. Σταματήστε να ξοδεύετε χρόνο και χρήμα κάνοντας ή αγοράζοντας πράγματα που δε σας γεμίζουν ή για να ευχαριστείτε τους άλλους.

Π.χ. όσον αφορά τα ταξίδια με μηχανή, 10 βόλτες το χρόνο ή και παραπάνω, στη Κορίνθου-Επιδαύρου και μετά καφέ στο Stork, δεν συγκρίνονται με το ανέβασμα και καφέ στο Col d’ Aubisque. Γιατί αν έχεις κάνει δύο, τρεις, πέντε φορές την ίδια διαδρομή τι άλλο θα σου προσφέρει;

Ή η καινούρια Akrapovic των 1000€ δε συγκρίνεται , με ένα ταξίδι στην Ιταλία και τη χαρά που θα νιώσεις κάνοντας το Passo del Muraglione.

Δύο παραδείγματα που θεωρώ “ Πεταμένα λεφτά ” όπως έλεγε και ο Β. Αυλωνίτης σε μια ταινία.

Βρείτε χρόνο και μαζέψτε χρήμα να κάνετε πράγματα για να ευχαριστήσετε τον εαυτό σας. Γιατί όπως έχει πει κάποιος, κάποτε: “ Το ταξίδι είναι η ευχαρίστηση της Ψυχής ”.

Γιατί όπως εννοούσαν και οι αρχαίοι Έλληνες τη λέξη “πλούσιος”, ήταν αυτός που είχε πραγματοποιήσει πολλούς πλόες, πολλά ταξίδια δηλαδή.

Και μη σας " ψήνουν " με απόψεις του στυλ: " για τέτοια μεγάλα ταξίδια, δε κάνει η μηχανή που έχεις, θες 1000++++cc τη σούπερ-ντούπερ μηχανάρα ".

" Αστικοί Μύθοι " για ευρεία κατανάλωση.

Απόδειξη εγώ με το Ducati Multistrada 620 του 2005. Να αγαπάς τη μοτοσυκλέτα σου θέλει και να τη προσέχεις ( service στην ώρα του ). Και αυτή δε θα σε προδώσει...



Μακάρι τα ταξίδια μας αλλά και οι παραπάνω συμβουλές, που έγραψα με όλο το θάρρος, να αποτελέσουν κίνητρο για κάποιους, ώστε να νιώσουν “ γεμάτοι ” και ευχαριστημένοι όπως νιώθουμε πάντα την τελευταία ημέρα.


Αν κάποιος θέλει παραπάνω πληροφορίες εδώ είμαι να τον βοηθήσω.




Καλά και ασφαλή χιλιόμετρα για όλους και καλή αντάμωση στους δρόμους!!!


.

[sue]

καταπληκτικο ταξιδιωτικο. μερος των διαδρομων σας, εχω κανει το 90, αλλα τελικο προορισμο το μαροκο, οποτε δεν εδωσα πολυ χρονο στην ευρωπη.
στο επομενο θελω να με παρετε μαζι σας