Στις Superstrade...ς του Ιταλικού Νότου

[goulisf]

.
…έρχεται ένας κύριος και μας λέει κάτι στα Ιταλικά. Πάνω στη χαλαρότητα του καφέ αλλά και ότι το μυαλό μου ήταν στο να βρω ξενοδοχείο για το βράδυ, δεν κατάλαβα και πολλά αλλά πιάνω μια λέξη: Ducati. Παράλληλα μας δείχνει το χέρι του και γυρνάει την παλάμη του προς τα κάτω. Ωχχχχ!!!

Στις Superstrade…ς του Ιταλικού Νότου

Ενάμιση χρόνο τώρα ζούμε την εποχή του παραλόγου. Ένα ζεστό Αυγουστιάτικο βράδυ παραλογισμού, μιας και είχα ρίξει μια ματιά στα τελευταία νέα στο διαδίκτυο, χτυπάει το τηλέφωνο μου χαλώντας την ηρεμία μου. Ήταν ένας Ducatista και περσινός συνταξιδιώτης μου στα βουνά της κεντρικής και βόρειας Ελλάδας.

“Τι βλέπεις; Θα πάμε πουθενά φέτος;”
“Δε βλέπεις τι γίνεται, εδώ πάνε να μας επιβάλλουν lockdown μέχρι και στο μυαλό!!! Και για φέτος εδώ γύρω μας βλέπω. Έχω φτιάξει μια ωραία διαδρομή σε μέρη που δεν πήγαμε πέρυσι στη Πίνδο, στα Τζουμέρκα και στα πέριξ” .
“Εγώ πάντως αν γυρίσουμε, θα προσπαθήσω να πάω ένα ταξίδι στο εξωτερικό αν μπορέσω”.
“Πως θα πας; Με τι;”
“Με rapid test 48 ωρών πας όπου θες.”

Τι το ‘θέλε και μου το ‘πε!!!

Προετοιμασία στο μπαμ-μπαμ:

Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο ένα εκατομμύριο σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Μου είχε πει κι ένας φίλος για κάτι γνωστούς του που πήγαν Σερβία μόνο με rapid test. Ρε λες; Μπαίνω στο διαδίκτυο, ανοίγω χάρτες, διαβάζω, ψάχνω, μετράω, συγκρίνω, επιλέγω και κοντολογίς βγάζω απόφαση. Μέρες οι ίδιες και στις δύο διαδρομές. Τιμές βενζίνης ίδιες και μπορεί στην Ελλάδα σε απομακρυσμένες περιοχές όπως στην Πίνδο και στα Τζουμέρκα θα ήταν σίγουρα ακριβότερη. Τιμές διαμονής ίδιες, αλλά από μια ματιά που έριξα στην Ιταλία ίσως να ήταν και φθηνότερες λόγω της πληθώρας ξενοδοχείων και B&B. Τιμές φαγητών είναι και στις δύο χώρες ίδιες, απλά στην Ιταλία δεν υπάρχει ποικιλία φαγητών εκτός από πίτσα και μακαρόνια, άντε και ψαρικά. Χονδρικά η διαφορά στα έξοδα του ταξιδιού στην Ελλάδα με το ταξίδι που έβγαλα για Ιταλία είναι το εισιτήριο του καραβιού. Μμμμμ ρε λες; Αν μας βγαίνουν τα κουκιά, είναι εφικτό ένα κοντινό και οικονομικό ταξίδι στην Ιταλία.

Όλα όμως θα κριθούν από ένα τηλέφωνο.

“Ανεμβολίαστοι πως θα πάτε; Στη χώρα πως θα κυκλοφορείτε;” Το τι άκουσα από ράδιο αρβύλα και από αυτούς που τα ξέρουν όλα, αλλά ποτέ τους δεν έχουν περάσει τη γέφυρα στο Ρίο, δε λέγεται. Άρα το τηλέφωνο που λέγαμε παραπάνω στο πιο αρμόδιο φορέα, στην πρεσβεία της Ιταλίας για τα περαιτέρω.

Παρακάτω οι απαντήσεις του υπαλλήλου της Ιταλικής πρεσβείας:
“Για την είσοδο σας στην Ιταλία χρειάζεστε: οι μεν εμβολιασμένοι green pass εμβολιασμού, οι δε ανεμβολίαστοι επίσημο rapid test 48 ωρών και παράλληλη έκδοση green pass του rapid test. Και όλοι θα πρέπει να συμπληρώσετε το DPLF. Αυτά και στην αναχώρηση και στην επιστροφή. Μάσκα σε εσωτερικούς χώρους π.χ. καράβι, εστιατόρια, μουσεία. Αν βρεθείτε θετικοί στην Ιταλία, καραντίνα 14 ημερών”. Θεός φυλάξει.

Ευτυχώς δεν θα πηγαίναμε στο Bergamo. Θα έπρεπε όμως να ξανά-τηλεφωνήσουμε μια βδομάδα πριν την αναχώρηση μήπως και αλλάξει κάτι. Πάνω κάτω τα ίδια μας είπαν και από την ακτοπλοϊκή εταιρεία.

Τέσσερις οι υποψήφιοι ταξιδιώτες. Ο ένας ήταν ήδη εμβολιασμένος, οι υπόλοιποι ανεμβολίαστοι.

Το ψηστήρι:

Ανάβω τα κάρβουνα και ξεκινάω το ψήσιμο στους άλλους.

Στο 1ο: “Εσύ δε μου έλεγες ότι λόγω του lockdown ήθελες πάση θυσία ένα καλό ταξίδι και ότι θα πήγαινες μέχρι και εξωτερικό; Σου έχω οικονομικό ταξίδι στην Ιταλία”. Μου πετάει ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ. “Εγώ θα σου στείλω το mail και αν θες κοίτα το”. Τον άφησα σε αναμμένα κάρβουνα και δεν τον ξαναπήρα επίτηδες τηλέφωνο για να ψηθεί. Ξέρει ότι είμαι “μουρλός” και κάθε μου απόφαση την έχω σκεφτεί 20 φορές για να την κάνω πράξη. Τελικά όπως πάντα 10 μέρες πριν φύγουμε είπε το ναι.

Ο 2ος παρόλο που την πρώτη μέρα μου είπε όχι, την επόμενη συμφώνησε.

Ο 3ος είχε την ιδέα, οπότε είχε φορέσει μέχρι και το κράνος και περίμενε με το κλειδί στο χέρι.

Αρχές Σεπτέμβρη όλοι είχαν συμφωνήσει. Βγήκε το τελικό σχέδιο, συμφώνησαν για τη διαδρομή ( ανάθεμα και αν την είδαν!!! ) και ορίσαμε το ταξίδι μας για τις 15/9.

Η ομάδα:


1. Spiros με BMW GS 650.





2. Tasos με BMW GS 750.





3. Σε πρώτη εμφάνιση μαζί μας σε ταξίδι στο εξωτερικό ο KRS με Ducati Multistrada 1000DS.





4. Και ο γράφων αυτές τις γραμμές, Giorgio με Ducati Multistrada 620.




Δύο Ducati και δύο BMW λοιπόν. Όπως είπε και ο KRS, ένα ιαπωνικό έμενε για να σχηματίζαμε τον Άξονα του Β παγκοσμίου πολέμου.


Έγγραφα – Χρήσιμες Συμβουλές – Πληροφορίες Ταξιδιού.

Ταυτότητα με λατινικούς χαρακτήρες και να είναι σε πολύ καλή κατάσταση .

Δίπλωμα(το χάρτινο χρώματος ΡΟΖ είχαμε, δεν μας ζητήθηκε ποτέ).

Άδεια μοτοσυκλέτας.

Πιστοποιητικό Διεθνούς Ασφάλισης ( η πράσινη κάρτα που έγινε λευκή, δωρεάν από την ασφαλιστική εταιρεία ).

Ευρωπαϊκή κάρτα ασφάλισης ( από τον ασφαλιστικό φορέα του καθενός. Και με το προσωρινό χαρτί ταξιδεύεις ).

Καλό θα ήταν να υπάρχουν όλα και σε φωτοτυπίες σε άλλη μεριά για να μη χαθούν.

Οδική βοήθεια
Ανήκει στην Ε.Ε. οπότε ότι ισχύει στο Ελλάντα, ισχύει και εκεί ( έτσι μου έχουν πει, έτσι σας λέω!).

Κεφάλαιο Επικοινωνία: Ισχύουν όλα τα πακέτα κανονικά και έχεις διαθέσιμα λεπτά ομιλίας και MB για τηλεφωνία, κλείσιμο ξενοδοχείων και πλοήγησης στους χάρτες Google.

Tip: Και κάτι ακόμα σημαντικότατο στο θέμα τηλεφωνίας. Με τα λεπτά ομιλίας που έχει ο καθένας στο πακέτο του, μπορεί να συνομιλήσει με ντόπιους χωρίς να χρεωθεί έξτρα. Π.χ. από ιταλική πόλη πήρα τηλέφωνο τον Ιταλό που θα νοίκιαζα το διαμέρισμά του, για να με διαφωτίσει που ήταν το κατάλυμα. Χρεώθηκα μια απλή δωρεάν κλήση σαν να ήμουν Ελλάδα και να καλούσα ένα φίλο μου στη δίπλα γειτονιά.

Τιμές βενζίνης: https://gr.globalpetrolprices.com/gasol ... es/Europe/

Τιμές ξενοδοχείων: Booking

Πρόγνωση καιρού: weatheronline.gr - weather.com - και το καλύτερο windy.com ( ο Ποσειδών σε διεθνή μορφή ).

Χάρτες –GPS: Ρόλο πλοηγού και φέτος θα είχα πάλι εγώ, οπότε επιβεβλημένο το GPS με Google Maps λόγω των δωρεάν Mb που είχαμε στη διάθεσή μας. Προσπαθώ να διαβάζω GPS και να κοιτώ και τις ταμπέλες, συνδυάζοντάς τα (κάπου-κάπου!).

Αγορά εισιτηρίων: Επειδή δεν ξέραμε τι θα γινόταν με τα rapid test αλλά και με τις διαθέσεις του καιρού, κάναμε κράτηση χωρίς πληρωμή, με σκοπό να τα αγοράζαμε 2 μέρες πριν το ταξίδι. Βέβαια αυτή η ευκολία ήταν επειδή θα ταξιδεύαμε μέσα Σεπτέμβρη και πάντα για εισιτήρια χωρίς καμπίνα. Αν βρισκόμασταν θετικοί, είχαμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τις ημερομηνίες του ταξιδιού. Επειδή ήμασταν 4 άτομα η τιμή είχε και μια επιπλέον έκπτωση 20%.

Ασφάλεια (τι κάνουμε εμείς…) Παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες σε κεντρικά σημεία που να τις βλέπει αρκετός κόσμος. Ένας συναγερμός ή μια απλή κλειδωνιά δισκόφρενου με συναγερμό αρκεί. Για τα κράνη, για να μην τα κουβαλάμε μαζί μας, από φέτος υιοθετήσαμε το κλείδωμα τους πάνω στις μηχανές με μια χοντρή κλειδωνιά ποδηλάτου. Και είχε επιτυχία, αφού τα φέραμε πίσω!!! Δεν αφήνουμε εκτεθειμένα πράγματα πάνω στη μηχανή. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς ή τα ¨καμουφλάρουμε¨ καλά ώστε να είναι δύσκολο να βάλει κάποιος χέρι ή καλύτερα να βρούμε ένα πληρωτέο parking και να τα αφήσουμε εκεί μαζί με κράνη και τα ρέστα, έχοντας το κεφάλι μας ήσυχο και μη κουβαλώντας όλα τα πράγματα μαζί μας. Τώρα αν είστε από τους τύπους που φοβούνται και τη σκιά τους, μη πάτε πουθενά γιατί δε θα περάσετε καλά και θα χαλάσετε την παρέα. Από θέμα ελέγχου τώρα αν είστε φρόνιμοι, οι περισσότεροι αστυνομικοί δεν θα σας ενοχλήσουν. Και στην Ιταλία μιλάμε για Polizia και Carabinierους και στις κεντρικές πλατείες των μεγαλουπόλεων περιπολεί ο στρατός. Οπότε δεν έχει μάνα σου, πατέρα σου.

Βέβαια σαν αρχή στα ταξίδια μου ακολουθώ το παρακάτω και σας το δίνω σαν συμβουλή: για να περνάς καλά όπου πηγαίνεις σε ξένο τόπο, πρέπει να περνάς ¨απαρατήρητος¨. Μαγκιές και επίδειξη πλούτου μόνο στη γειτονιά σου, όχι αλλού. Μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος από το πουθενά.

Επιπλέον έγγραφα λόγω covid 19: Για φέτος μπήκαν στο παιχνίδι του ταξιδιού και δύο άλλα έγγραφα που έπρεπε να βγουν και στο πήγαινε και στο έλα, το green pass rapid test ή το green pass εμβολιασμού και το dPLF ή αλλιώς η φόρμα ταξιδιώτη για να ακολουθηθεί η διαδικασία ιχνηλάτισης αν βρισκόταν κάποιος από μας θετικός στο γυρισμό για το που πήγε, που έκανε διαμονή.


ΙΤΑΛΙΑ

Διαφορά ώρας από την Ελλάδα: -1.
Χρήματα - Κάρτες: παντού δέχονται κάρτες
Καύσιμα: Αμόλυβδη: ~1,68€ (09/2021). Οι συμβουλές στο τέλος του ταξιδιωτικού.
Φώτα: Υποχρεωτικά όλο το 24ωρο.
Όρια ταχύτητας: 130 χιλ. σε αυτοκινητόδρομους, 100χιλ. σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, 90 χιλ. εκτός πόλεως και 50χιλ. σε κατοικημένες περιοχές.
Προτεραιότητες: Στο μισό ταξίδι όλα νόμιμα, στο υπόλοιπο κλάφτα Χαράλαμπε!
Διαβάσεις: Σταματάμε υποχρεωτικά.
Εξοπλισμός: Υποχρεωτικό το κράνος για οδηγό.
Επιτρεπόμενο αλκοόλ: 0,5%
Ραντάρ & μπλόκα: Δε πήρα χαμπάρι τίποτα.
Διόδια: Τσουχτερά στην Autostrada.
Πανευρωπαϊκός αριθμός άμεσης βοήθειας: 112 ( αχρείαστος ).

Μέχρι και την τελευταία ημέρα κοιτάγαμε 5 φορές τη μέρα τα sites του καιρού, μιας και τις πρώτες μέρες έδειχναν βροχή σε συγκεκριμένες περιοχές που θα πηγαίναμε. Αναγκαστήκαμε τελικά να αλλάξουμε τη φορά του ταξιδιού από τον αρχικό σχεδιασμό και ευτυχώς μας έκατσε καλά. Συνολικά ψιχάλισε σε όλο το ταξίδι των 7 ημερών για δέκα λεπτά.

Τέλος με τις οδηγίες προς ναυτιλομένους και τώρα φοράμε κράνος και ξεκινάμε…

...

[goulisf]

.

0 ημέρα Τετάρτη 15/9/2021

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΘΑ ΣΑΛΠΑΡΕΙ ΤΟ ΒΡΑΔΑΚΙ…

Πάτρα – Μπάρι 295 ναυτ.μίλια

Πρωινό εγερτήριο για ετοιμασία των αποσκευών και αναμονή για τη διαδικασία των rapid test. Τα εισιτήρια είχαν αγοραστεί 2 μέρες πριν αλλά η ανησυχία για την έκβαση του test κυριαρχούσε στο μυαλό μας. Αν παρ’ ελπίδα έβγαινε κάποιο τεστ θετικό δεν χάναμε τα εισιτήρια, απλά μεταφέρονται για άλλη ημερομηνία. Τηλεφωνική ενημέρωση με τον KRS που ερχόταν από τη Καλαμάτα για τον τόπο συνάντησης. Κάνουμε το rapid με τα καλά αποτελέσματα να έρχονται σχεδόν 4 ώρες πριν την αναχώρησή μας και να δίνεται τέλος στην αναμονή μας. Κατά το μεσημεράκι ανταμώσαμε με τον KRS στη Πάτρα, φτιάχνουμε τις φόρμες επιβατών όλων, κάνουμε ένα τελευταίο έλεγχο μην ξεχάσαμε κάποιο έγγραφο, τελευταίος οπτικός έλεγχος στις μηχανές από άποψη αποσκευών ώστε να κατηφορίσουμε προς το λιμάνι. Ξεκινάμε για το λιμάνι της Πάτρας χαλαρά μιας και το σπίτι μου απέχει κάνα χιλιόμετρο. Στο δρόμο κάνουμε μια στάση για να φάμε κάτι πριν την επιβίβαση, προμήθειες από supermarket για το καράβι και 5€ βενζινούλα για τα πρώτα χλμ στην Ιταλία, αφού είχα σχεδόν άδειο ντεπόζιτο.

Θα μου πεις… Γιατί τόση λίγη βενζίνη;

Επειδή την πρώτη στάση στην Ιταλία την κάνουμε πάντα στο πρώτο βενζινάδικο που θα βρούμε για σωστό ντύσιμο και ανεφοδιασμό παντός είδους. Οπότε δε με καίει να μπω με γεμάτο ντεπόζιτο στο πλοίο. Εκεί θα βάλω ασύγκριτα καλύτερη βενζίνη.

Μπαίνοντας στο λιμάνι της Πάτρας, οι συνταξιδιώτες μου είχαν φύγει πιο μπροστά και ψιλό-χαθήκανε. Καλά, λέω, άμα χάνεστε από τώρα!!! Πήγαμε στο check in, δείξαμε τα Dplf, τα rapid test και τα εισιτήρια στον υπάλληλο στο γκισέ, πήραμε το ΟΚ και ξεκινήσαμε για την επιβίβαση στο καράβι. Μπήκαμε και παρκάραμε τις μοτοσυκλέτες κοντά στη μπουκαπόρτα. Το καλό με τα καράβια που πάνε στο Bari είναι ότι το parking για τις μηχανές είναι δίπλα στον καταπέλτη του πλοίου και όχι στο 2ο υπόγειο που σε βάζουν στα πλοία που πάνε στην Ancona. Και μόλις πας να ξεπαρκάρεις για να βγεις από το καράβι γίνεσαι μουσκίδια στον ιδρώτα.




Στο καράβι αρκετοί οδηγοί φορτηγών, Ιταλοί τουρίστες που γυρνούσαν στη χώρα τους, αλλά και ευρωπαίοι που συνέχιζαν τις διακοπές τους στη νότια Ιταλία. Πιάσαμε ένα τραπέζι στον εξωτερικό χώρο του πλοίου και ξεκινήσαμε την κουβέντα για την εκδρομή μιας και είχαμε να πάμε στην Ιταλία από 7 έως 11 χρόνια ο καθένας. Το μόνο πράγμα που μας έκανε να διακόψουμε τη συζήτηση που είχαμε ανοίξει, ήταν η αναγγελία από τα μεγάφωνα ότι το self service εστιατόριο του πλοίου θα έκλεινε σε 10 λεπτά.

Βραδινό φαγητό ένα βουνό μακαρονάδα με κιμά για να ρουπώσουμε και συνέχεια κουβέντας μέχρι αργά για το πρόγραμμα του ταξιδιού. Νοερά και με την κουβέντα φθάσαμε μέχρι και τα Πυρηναία και το Mont Saint Michel στη Νορμανδία, αλλά βασικά είμαστε έξω απ’ τη Λευκάδα.




Στάση στην Ηγουμενίτσα γύρω στις 00:00 για επιβίβαση νέων ταξιδιωτών αλλά λιγότεροι σχετικά με το άλλο πλοίο που πήγαινε Ανκόνα ( ευτυχώώώς δε μπήκαν Τούρκοι προς το Bari. Όταν μπαίνουν Τούρκοι μετανάστες στην Ηγουμενίτσα για την Ancona, το πλοίο αλλάζει χρήση, γίνεται μπουρδέλ@ ).




Στάση επίσης και στην Κέρκυρα κατά τις 01:30.

Και ήρθε η ώρα του ύπνου. Είχαμε κλείσει αεροπορικά εισιτήρια για να κρατήσουμε το μπάτζετ του ταξιδιού χαμηλά, οπότε η λέξη ύπνος δεν θα περιείχε την άνεση και την ξεκούραση που έχει στο κρεβάτι μας. Βέβαια όλοι θυμόμασταν ότι αν ξαπλώσεις για ύπνο στο σαλόνι του καραβιού, έρχονταν οι καμαρότοι του πλοίου να σε σηκώσουν γιατί δεν επιτρέπεται να κοιμάσαι εκεί. Καααααλά, μπήκα μέσα στο σαλόνι του καραβιού κάποια στιγμή γύρω στις 01:00 και αντίκρισα ένα απέραντο υπνοδωμάτιο!!! Στα αεροπορικά καθίσματα τώρα λόγω της κατάστασης με τον covid τα διπλανά καθίσματα από εκεί που καθόμαστε έπρεπε υποχρεωτικά να είναι άδεια, οπότε κάτι ήταν και αυτό. Θα μπορούσαμε να απλωθούμε τουλάχιστον. Βέβαια κάποιοι κατάφεραν να κάνουν 3-4 καθίσματα κρεβάτι, οπότε κάπως μπορεί να βολεύτηκαν. Γυρνάγαμε στα καθίσματα όπως τα σκυλιά στους καναπέδες μπας και βολευτούμε, αλλά μάταια. Κάτι μου έλεγε ότι το πρωί θα ξύπναγα σαν Γάμμα κεφαλαίο. Ευτυχώς λόγω αλλαγής φοράς του ταξιδιού, θα είχαμε να κάνουμε λίγα χλμ και με αρκετές στάσεις την 1η ημέρα.

Ύπνο προς το παρόν και γι' αύριο βλέπουμε...

[goulisf]

.

1η ημέρα Πέμπτη 16/9/2021

ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΙΣ ΠΙΑ ΑΛΛΟΥ, ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ…

Μπάρι – Αλμπερομπέλλο – Λέτσε – Καλημέρα – Οτράντο

Χιλιόμετρα ημέρας 225

Πέμπτη πρωί και σηκωνόμαστε από τα αεροπορικά καθίσματα σαν αγκυλωτοί σταυροί. Πρωινό ξύπνημα εν πλω λοιπόν, νωρίς γύρω στις 08:30 και γραμμή για το μπαρ του πλοίου για καφεδάκι και αναμονή για έξοδο από το πλοίο στις 09:30.

Εκεί μαθαίνω από έναν συνταξιδιώτη μου ότι βρήκε μέσα στο πλοίο δύο ζευγάρια ταξιδιωτών με μηχανές από Πάτρα που είχαν μπει όμως στην Ηγουμενίτσα και πήγαιναν στο MotoGP στο Misano. Τι μου θύμησες τώρα;

Προσεγγίζοντας το πλοίο στο λιμάνι του Μπάρι, ξυπνάνε αναμνήσεις από το τελευταίο μου ταξίδι στην Ιταλία και συμπτωματικά για το MotoGP στο Misano πριν 10 χρόνια, το 2011.



Δένει το πλοίο στο λιμάνι και κατεβαίνουμε στο γκαράζ του πλοίου για να ξεκινήσουμε το φετινό μας ταξίδι. Βγαίνουμε από το πλοίο με τα πρώτα μέτρα να είναι αναγνωριστικά, μιας και κανένας μας δεν είχε ξαναβγεί στο Bari. Λογικά θα περνάγαμε και από την πύλη του λιμανιού για κάποιου είδους έλεγχο από τους υπαλλήλους. Εδώ γελάμε!!! Φτάνοντας στην πύλη εξόδου περιμέναμε τον υπάλληλο να μας ελέγξει. Αυτός όμως είχε πιάσει καλή κουβέντα με κάποιον και στο κορνάρισμά μας ψιλό-στράβωσε και μας προέτρεψε να φύγουμε. Και μεις περιμέναμε μέχρι και να μας ξεβρακώσουν λόγω covid!!! Συνεχίσαμε με σκοπό να βρούμε ένα μέρος έξω από το λιμάνι για ανασύνταξη, οπότε βάζω το GPS και στο πρώτο βενζινάδικο που θα βρίσκαμε θα σταματάγαμε για βενζίνη, ντύσιμο, νερό και βουρ για τη Superstrada προς Νότο.

Εδώ να ενημερώσω τους φίλους μοτοσικλετιστές που δεν έχουν ταξιδέψει στην γειτονική χώρα, πως οι κύριοι δρόμοι στην Ιταλία χωρίζονται σε 3 κατηγορίες:

1ον στην Autostrada ο οποίος είναι κλειστός αυτοκινητόδρομος με σήμανση Α1, Α2 και πληρώνεις τσουχτερά διόδια.

2ον στον εθνικό δρόμο με σήμανση Ε 35, Ε 45 που μπορεί και αυτός να είναι κλειστός αυτοκινητόδρομος αλλά ελάχιστα κομμάτια έχουν διόδια.

3ον στη λεγόμενη Superstrada, την επαρχιακή οδό που συχνά περνάει μέσα από κάποιες πόλεις και χωριά της υπαίθρου με αξιοσημείωτη θέα, ειδικά σε περιοχές όπως η Τοσκάνη, αλλά τους καλοκαιρινούς μήνες στα παραλιακά μέρη έχει έντονη κίνηση.

Συνέχεια στο ταξίδι μας λοιπόν, βάλαμε βενζίνη έξω από το Μπάρι σε ίδιες τιμές με Ελλάδα 1,68€ και "αντάμωμα" μετά από 10 χρόνια με τους φημισμένους ιταλικούς δρόμους. Φέτος βέβαια το ταξίδι από άποψη ταχύτητας θα ήταν λίγο παραπάνω τουριστικό γιατί όλοι μας από λάστιχα ήμασταν στα τελειώματα. “Οπότε πάω σιγά, για να φτάσω γρήγορα”.


-Λίγα λόγια από το Internet για…

Το Μπάρι (Bari) που είναι η πρωτεύουσα της Περιφέρειας Απουλία (Puglia) στην νότια Ιταλία, με λιμάνι στην Αδριατική θάλασσα. Αποτελεί το δεύτερο πιο σημαντικό οικονομικό κέντρο της νότιας Ιταλίας μετά τη Νάπολη και είναι γνωστό ως λιμάνι και έδρα αρκετών πανεπιστημιακών σχολών, καθώς και ως η πόλη του Αγίου Νικολάου.-

Το Μπάρι θα το ξαναβλέπαμε την τελευταία ημέρα, καθώς είχα υπολογίσει όταν θα ξαναγυρνάγαμε εδώ, να κάναμε το rapid test που χρειαζόταν για να μπούμε στο καράβι και να πηγαίναμε σε ένα-δύο αξιοθέατα.
Βγαίνουμε λοιπόν στην Superstrada που οδηγεί προς το νότο και έπειτα από μια ώρα οδήγηση και μέσα από μπόλικα ιταλικά χωριά φτάνουμε στο πρώτο “must to see this” του φετινού ταξιδιού μας, το Alberobello. Το Alberobello είναι μια μικρή πόλη κοντά στο Μπάρι με το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των σπιτιών στο ιστορικό του κέντρο να έχουν κωνικές σκεπές.

-Λίγα λόγια από το Internet για…

Το Αλμπερομπέλο (Alberobello), μια μικρή πόλη στην επαρχία Απουλία (Puglia), στην Ιταλία. Το όνομα του σημαίνει “όμορφο δέντρο”. Ο πληθυσμός του είναι γύρω στους 11.000 κατοίκους. Το Αλμπερομπέλο είναι διάσημο για τις μοναδικές κατοικίες του με τις κωνικές στέγες, οι οποίες είναι γνωστές ως "Τρούλοι (Trulli)".

Η ιστορία των trulli συνδέεται με ένα διάταγμα του Βασιλείου της Νάπολης του 15ου αιώνα που υπέβαλε κάθε νέο οικισμό σε φορολογία ( στην Ελλάδα του 2021 τον λέμε ΕΝΦΙΑ ). Έτσι οι μικροϊδιοκτήτες γης, εργάτες και αγρότες έφτιαξαν τέτοιου είδους κατασκευές χωρίς κονίαμα( συγκολλητική ουσία όπως το τσιμέντο) προκειμένου να αποφεύγουν τη φορολόγηση από το Βασίλειο της Νάπολης, αφού πολύ εύκολα τα κτίσματα μπορούσαν να γκρεμιστούν και να κατασκευαστούν ξανά.
Το 1996 η UNESCO ανακήρυξε το Αλμπερομπέλο ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.-

Αράζουμε τις μηχανές σε διαγραμμισμένο parking για μηχανές, κλειδώνουμε τα κράνη με χοντρή κλειδαριά ποδηλάτων, κοιτάμε προς τον ουρανό, να `χει το νου του ο θεός για να μην έχουμε παρατράγουδα από την πρώτη μέρα σε σχέση με την ασφάλεια των μηχανών ( πρώτη φορά στη νότια Ιταλία, ξέρω γω; ) και ξεκινάμε για το ιστορικό κέντρο της πόλης.

Περπατάμε καμιά διακοσαριά μέτρα και φτάνουμε στον πολυσύχναστο πεζόδρομο. Όμορφα και καλοδιατηρημένα τα Trulli.





Λευκές κατασκευές και γκρι πέτρωμα για σκεπή. Σαν κοντοί ανεμόμυλοι χωρίς τα πτερύγια έμοιαζαν. Φωτογραφίες με φόντο τα σπιτάκια και τα δρομάκια της πόλης τα οποία είναι γεμάτο κόσμο.



Και όμορφο κόσμο. Για μια στιγμή νόμισα ότι είμαστε σε κάποιο ελληνικό νησί.





Αγορά αναμνηστικών και γυρίζουμε προς τις μηχανές, οι οποίες ήταν άθικτες. Αυτό ήταν ένα πρώτο safe test για το τι θα συναντήσουμε στα δημόσια parking αλλά και στο δρόμο που θα αφήναμε τις μηχανές. Τις καβαλάμε και βγαίνουμε και πάλι στην Superstrada με πορεία προς Λέτσε.

-Λίγα λόγια από το Internet για…
Τη Λέτσε (Lecce), τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην περιφέρεια της Απουλίας μετά το Μπάρι, ο πληθυσμός της οποίας είναι περίπου 100.000 κάτοικοι. Η Λέτσε είναι η μεγαλύτερη πόλη στην χερσόνησο Σαλέντο στο νοτιότερο σημείο της Ιταλικής χερσονήσου και έχει ιστορία πάνω από 2.000 χρόνια. Τα πολλά αρχιτεκτονικά μνημεία ρυθμού Μπαρόκ που διαθέτει της έχουν δώσει το προσωνύμιο "Η Φλωρεντία του νότου".-

Φτάνοντας στη Λέτσε, κλειδώνουμε τις μηχανές σε parking για ποδήλατα και μοτοσυκλέτες έξω από το κάστρο της πόλης και ξεκινάμε τη βόλτα στα αξιοθέατα της πόλης.



Tip: Πριν το ταξίδι είχα σταμπάρει τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Λέτσε και τα είχα φτιάξει σε μια ποδαράτη διαδρομή στους χάρτες της Google για να την ακολουθήσουμε και να μην γυρνάμε μέσα στη πόλη σαν την άδικη κατάρα.

Πριν ξεκινήσουμε τη βόλτα μας στα αξιοθέατα, οι συνταξιδιώτες μου ζήταγαν απεγνωσμένα καφέ, οπότε καφέ δίπλα από τη ρωμαϊκή αρένα της πόλης και μετά βόλτα. Αλλά τι καφέ με τέτοια ζέστη; Freddo espresso θέλετε; Από πού να τον παραγγείλουμε; Που καλομάθατε στον freddo espresso και ξεχνάτε πως πριν χρόνια πίνατε φραπέ και μάλιστα καραβίσιο. Αλλά και γι’ αυτό είχα φροντίσει να ενημερωθώ και τους έβγαλα από τα δύσκολα.

Στην Ιταλία όπως θα ξέρετε άπαντες δεν υπάρχει ο “ελληνικότατος” freddo espresso και αν τον ζητήσετε θα σας φέρουν έναν espresso με παγάκι μέσα. Υπάρχει όμως κάτι παραπλήσιο στον freddo espresso. Δηλαδή espresso μονός, χτυπημένος στο σέικερ με παγάκια. Kαι το όνομα αυτού espresso shakerato. Αλλού τον ήπιαμε της προκοπής σαν freddo espresso, αλλού μπλιγούρι και αλλού για να τον πιούμε έπρεπε να περάσουν γύρω στα 10 λεπτά να κάτσει ο αφρός.



Ναι, αλλά το καλαμάκι πως το ζητάνε μάγκα μου;

Είχε ήδη μεσημεριάσει οπότε και ένα κομμάτι ιταλική πίτσα ήταν ότι έπρεπε, αφού από το πρωί ήμασταν νηστικοί. Μετά από λίγο ξεκινήσαμε για τη μικρή βολτούλα στα αξιοθέατα.







Πραγματικά όμορφη και ωραία πόλη, “πολιτιστική πρωτεύουσα” της Κάτω Ιταλίας.







Σίγουρα ήθελε παραπάνω εξερεύνηση και σίγουρα διανυκτέρευση. Το αρχικό πλάνο βέβαια ήταν να αφήσουμε εκεί τα μπαγκάζια σε ξενοδοχείο και να κάναμε μια βόλτα στις γύρω κοντινές πόλεις και το βραδάκι να ξαναγυρνάγαμε στη Λέτσε. Σε κουβέντα όμως που κάναμε που θα διανυκτερεύαμε, οι περισσότεροι θέλανε θάλασσα.

Οπότε μετά από κάνα δίωρο γυρίσαμε στις μηχανές, μιας και έπρεπε να συνεχίσουμε για παρακάτω, αφού ο κλήρος για ύπνο έπεσε στο Οτράντο. Αλλά στη διαδρομή μας θα περνάγαμε και από τα ελληνόφωνα χωριά και συγκεκριμένα από το πιο γνωστό χωριό, την Καλημέρα.

Σε ένα μισάωρο είχαμε φτάσει στη Καλημέρα και μπαίνοντας προς το κέντρο τίποτα και πουθενά, εκτός από την πινακίδα, δε θύμιζε κάτι οικείο σε μας.

-Λίγα λόγια από το Internet για…
Την Καλημέρα (ιταλ.Calimera), μια μικρή πόλη 7.296 κατοίκων στη Νότια Ιταλία, την ονομαζόμενη Μεγάλη Ελλάδα (Magna Grecia). Ανήκει στην επαρχία της Λέτσε και βρίσκεται στην γεωγραφικά απομονωμένη περιοχή Γκρέτσια Σαλεντίνα της χερσονήσου του Σαλέντο, όπου το ελληνικό στοιχείο παρέμεινε ακμαίο έως τα νεότερα χρόνια. Σύμφωνα με την παράδοση, η ονομασία της κωμόπολης οφείλεται σε κάποιον ταξιδιώτη, ο οποίος, όταν πέρασε από αυτό το μέρος, ρώτησε έναν χωρικό για το όνομα του οικισμού. Ο τελευταίος, μην κατανοώντας την ξένη γλώσσα, έγνεψε του περαστικού ταξιδιώτη χαιρετώντας τον: «Καλημέρα».
Οι κάτοικοι της πόλης, εκτός από τα ιταλικά, μιλούν επίσης τα Γραικάνικα, ιδίωμα της περιοχής που συνδυάζει ελληνικά και ιταλικά στοιχεία.-



Αποφασίσαμε να κάτσουμε στη πλατεία και στο μοναδικό καφέ-ζαχαροπλαστείο στο κέντρο του χωριού, μιας και ο ένας από την τετράδα πίστευε ότι θα βρούμε κάποιον να μιλάει τα Γραικάνικα, μια μίξη αρχαίων ελληνικών και ιταλικών και να συνομιλήσουμε μαζί του. Αλλά φευ, ο μόνος που έδειξε ενδιαφέρον ήταν ένας μεσήλικας που κοιτώντας τις μηχανές αναρωτήθηκε αν ήμασταν Έλληνες, παίρνοντας από εμένα την καταφατική ιταλική απάντηση. “Si, Greco”. Παρόλο που και ελληνικά μιλήσαμε και όλοι στο καφέ μας άκουγαν, δεν ακούσαμε γραικάνικα αλλά ούτε και κάποιος άλλος ενδιαφέρθηκε για μας. Εξάλλου οι άνθρωποι είχαν τις δουλειές τους, με μας θα ασχολιόντουσαν; Πάλι καλά που δεν μας είπαν: “Έλληνες είστε; Σπουδαία τα λάχανα!!!”



Η ώρα κόντευε 18:00 και έπρεπε να φύγουμε για τον τόπο διανυκτέρευσης στο πρώτο μας βράδυ στην Κάτω Ιταλία, το Οτράντο.
Γενικά βρήκαμε αρκετή ζέστη στο δρόμο αλλά αυτό που θα συναντούσαμε στο Οτράντο, το συνδυασμό ζέστης και υγρασίας δεν είχε προηγούμενο.

Φτάσαμε γύρω στις 18:30 και αρχίσαμε τα τηλέφωνα για δωμάτιο. Από τη Λέτσε είχα βρει 1-2 κοντά στο κέντρο σε καλή τιμή και με ιδιωτικό parking. Με τα λίγα ιταλικά μου κατάφερα και έκλεισα ένα ισόγειο διαμέρισμα με τέσσερα κρεβάτια και δύο μπάνια σε πολύ καλή τιμή στα 62€ για 4 άτομα. Απλά ήθελε και έξτρα 3€ ο καθένας για πετσέτες (εποχή Covid- O tempora, o mores! ). Το διαμέρισμα ήταν συμπαθητικό με μια μακρόστενη αυλή για να φιλοξενήσει για ένα βράδυ τις μηχανές μας. Ξεφόρτωμα, μπάνιο και δρόμο με τα πόδια για την παραλία, με μια στάση για προμήθειες σε super mercato. Μέχρι να βγούμε από το διαμέρισμα είχαμε κάνει και δεύτερο μπάνιο από την υγρασία που επικρατούσε εκείνη την ώρα στην περιοχή.

-Λίγα λόγια από το Internet για…
Το Οτράντο ή Ότραντο (όπως είναι ο σωστός τονισμός), μια μικρή πόλη της περιφέρειας της Απουλίας. Βρίσκεται στην χερσόνησο Σαλέντο και στον ομώνυμο πορθμό Οτράντο του Ιονίου πελάγους. Η πόλη ιδρύθηκε από Κρήτες άποικους στην Ελληνική αρχαιότητα με το όνομα Υδρούς. Το όνομά της προέρχεται από τον ποταμό Υδρία (Idro) στις εκβολές του οποίου κτίστηκε. Αργότερα οι Ρωμαίοι την μετονόμασαν σε Hydruntum, όταν το 49 π.Χ. κατακτήθηκε από τον Καίσαρα. Έχει 5.400 κατοίκους και διαθέτει σημαντικό λιμάνι, που κατά το Β' παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποιήθηκε ως βάση ανεφοδιασμού και καταλήφθηκε από τους Συμμάχους το Σεπτέμβριο του 1943. Είναι η ανατολικότερη πόλη της Ιταλίας. Απέχει 43 ναυτικά μίλια (79,6 χλμ.) από το ελληνικό νησί Οθωνοί.-

Φτάνοντας στον παραλιακό πεζόδρομο, ο οποίος ήταν και ωραία φωτισμένος λόγω μάλλον μιας γιορτής, αντικρίσαμε αρκετό κόσμο για μέρα Πέμπτη.



Εμένα μου φάνηκε μια όμορφη παραλιακή πόλη που λογικά τα καλοκαίρια γεμίζει από οικογένειες για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Αφού κάναμε μια-δυο περατζάδες σε όλο το πεζόδρομο για να γνωρίσουμε το Οτράντο, παράλληλα τσεκάραμε τι προσφέρει το κάθε εστιατόριο. Είδαμε και κάνα δυο εστιατόρια με παπιονάτους σερβιτόρους που μόνο το κουβέρ το άτομο πρέπει να ‘χε 10€. Γιατί όπου και να φάγαμε, στο λογαριασμό το κουβέρ είχε τον πρώτο λόγο.



Οπότε μπήκαμε σε ένα με νορμάλ τιμές( 9€ η πίτσα) με θέα θάλασσα και αρκετό κόσμο. Πήραμε οι τρεις από μια πίτσα της προκοπής ( μεγαλούτσικη θα έλεγα ), μπίρες ,Cola.



Η συγκεκριμένη είναι πίτσα με λουκάνικο.




Όταν λέμε μπύρα στην Ιταλία εννοούμε αυτή...


Ο τέταρτος ανέφερε μια άγνωστη λέξη στον κόσμο της πίτσας που ξέρουμε εμείς οι Ρωμιοί. Αγκινάρα!!! Άκουσον, άκουσον ήθελε πίτσα με αγκινάρες, επειδή κάποια στιγμή στο παρελθόν στην Ιταλία είχε φάει κάπου τη συγκεκριμένη πίτσα και του έμεινε.

Μα τους χίλιους κεραυνούς!!! Που ξανακούστηκε πίτσα με αγκινάρες!!! Μάθε να τρως ρε αδερφέ!!! Θες να φας αγκινάρες; Παράγγειλε μια μερίδα αγκινάρες αλλά πολίτα!!! Αρακά με αγκινάρες!!! Όχι στη πίτσα. Αμαρτία απ’ το Θεό.

Αυτός μάλλον είχε της πίτσας του το χαβά, που έλεγε κι ο Ψάλτης!!!

Με το που παραγγείλαμε, πάω να ανάψω ένα τσιγάρο και με ρωτάει ένας από τους συνταξιδιώτες μου:
“Θα καπνίσεις;”
“Γιατί; Σε βενζινάδικο είμαστε;”
“Επειδή δε βλέπω κανέναν να καπνίζει”.
“Σώπα ρε! Σε ανοιχτό χώρο είμαστε. Αυτοί γύρω τρώνε. Άμα τελειώσουν το φαγητό τους, θα το φουντώσουν κι αυτοί!”.

Στα της πίτσας τώρα, κλασσική ιταλική, με λεπτή ζύμη, όχι τίποτα ουάου αλλά ήταν ότι έπρεπε για ένα ελαφρύ βραδινό.

Συνέχεια στη βόλτα μας και για να γλυκαθούμε, στάση σε μια gelateria και γλυκό για μένα, gelato για τους άλλους να κάτσει κατάπλασμα πάνω από τη πίτσα. Συνεχίσαμε την κουβέντα μας για καμιά ώρα με την υγρασία σταθερή αξία.



Τα μεσάνυχτα μας βρίσκουν στα κρεβάτια μας με ανοιχτό τον ανεμιστήρα λόγω της υγρασίας για να συμπληρωθεί η πρώτη μας μέρα στη νότια Ιταλία με ένα βαθύ αστροναυτικό ύπνο.

Συνεχίζεται...

[goulisf]

.

2η ημέρα Παρασκευή 17/9/2021

ΑΔΕΙΑ Η ΠΟΛΗ, ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΟΙ…

Οτράντο – Καλλίπολη – Τάραντας – Ματέρα

Χιλιόμετρα ημέρας 242

Χάρτης ημέρας
https://goo.gl/maps/d1YLiiKoxETokwsTA


Το πρωί μας βρίσκει αναζωογονημένους από το βραδινό ύπνο και αφού τσιμπήσαμε κάτι από τις χθεσινές προμήθειες, αποφασίσαμε να πάμε για πρωινό καφέ στη παραλία του Οτράντο. Μαζέψαμε τα μπαγκάζια και βγαίνοντας στην αυλή βλέπουμε τις μηχανές τίγκα στην υγρασία. Αλλά και γενικά ο καιρός, συννεφιά με την υγρασία στο φουλ. Συνεννοηθήκαμε μέσω μηνυμάτων στα Ιταλικά να αφήσουμε τα κλειδιά του διαμερίσματος κάτω από το φαράσι (χαχαχαχα) δίπλα από την εξώπορτα και δρόμο για τη καφετέρια για espresso shakerato.

Καφεδάκι λοιπόν και ξεκινάει η πρωινή κουβέντα για το που θα συνεχίσουμε τη διαδρομή μας τη δεύτερη μέρα…

“Μα έχει βγει η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε!!!” τους λέω…

( Ρε που πάω και μπλέκω. Τους στέλνεις τη διαδρομή 10 μέρες πριν ξεκινήσουμε για να την ελέγξουν, μήπως και κάτι θέλουν να αλλάξουν, ούτε καν τη βλέπουν και θέλουν να κάνουν αλλαγές επιτόπου ).







Και εκεί που άλλοι έπιναν καφέ και άλλοι έβγαζαν πρωινές φωτογραφίες από την παραλία του Οτράντο, αρχίζουν οι πρώτες σταγόνες.

“Να βάλουμε αδιάβροχα;” πετάγεται ο ένας.
“Σιγά τη καταιγίδα ρε!” του λέω.
Τελικά ψιχάλισε τόσο, που όλες οι ψιχάλες μαζί χωράγανε σε μια σακούλα του super market.

Καβάλα στις μηχανές λοιπόν με σκοπό να συνεχίσουμε την εξερεύνηση και σε άλλες πόλεις της άλλοτε Μεγάλης Ελλάδας ( Magna Grecia ) και συγκεκριμένα την Καλλίπολη Απούλιας, μια παραλιακή πόλη, αλλά από την άλλη μεριά του τακουνιού της ιταλικής μπότας. Μπαίνοντας στην Superstrada τρώω μια φλασιά. Πωπω ρε πο@στη μου, ένα αξιοθέατο είχε το Ότραντο όλο και όλο και αυτό το ξέχασα. Αν βρεθείτε σε κείνα τα μέρη μην αμελήσετε να πάτε στην Cathedral of Saint Mary of Annunciation, που σώζεται το μεγαλύτερο ψηφιδωτό δάπεδο στην Ευρώπη το λεγόμενο “δέντρο της ζωής”. Δεν πειράζει σκέφτομαι, θα έχω κάτι να δω αν θα ξαναπάω προς τα κει.

Μετά από μια αδιάφορη διαδρομή με τον γκρίζο ουρανό να μας αγχώνει λίγο, φτάσαμε στην Καλλίπολη.


_Λίγα λόγια από το Internet για…
Την Καλλίπολη, μια παραθαλάσσια πόλη στην νότια Ιταλία και διοικητικό κέντρο της επαρχίας Λέτσε, στην Απουλία. Η Καλλίπολη έχει πληθυσμό 20,604 κατοίκους. Σύμφωνα με μύθο, η πόλη ιδρύθηκε στην αρχαιότητα από τον Ιδομενέα της Κρήτης. Ιστορικά, αυτό που είναι γνωστό είναι ότι η Καλλίπολη ήταν πόλη της Μεγάλης Ελλάδας, η οποία κυβέρνησε σε μια μεγάλη περιοχή. Το 265 π.Χ. συμπαραστάθηκε στον Πύρρο της Ηπείρου μαζί με την πόλη του Τάραντα κατά της αρχαίας Ρώμης, ηττήθηκαν και μετατράπηκε σε ρωμαϊκή αποικία.
Η Καλλίπολη χωρίζεται σε δύο μέρη, την σύγχρονη και την παλιά πόλη. Η νέα πόλη περιλαμβάνει όλα τα νεώτερα κτίρια συμπεριλαμβανομένου ενός ουρανοξύστη. Η παλιά πόλη βρίσκεται σε ένα ασβεστολιθικό νησί, που συνδέεται με την ηπειρωτική χώρα με μια γέφυρα χτισμένη τον 16ο αιώνα.-

Φτάνοντας λοιπόν στο νησάκι και μη βρίσκοντας κάπου να αράξουμε τις μηχανές, κάναμε το γύρο του νησιού για να πάρουμε μια γεύση από το τουριστικό μέρος της Καλλίπολης.



Κάστρο της Καλλίπολης

Τελικά βρήκαμε χώρο ανάμεσα από κάτι αυτοκίνητα στην αρχή της παλιάς πόλης, κλειδώσαμε τα πράγματα, έβγαλα τις σημειώσεις μου με τα λιγοστά αξιοθέατα και ξεκινήσαμε τη βόλτα. Γυρίσαμε σχεδόν όλο το νησάκι, το οποίο ήταν γεμάτο με παλιά σπίτια και αρχοντικά που χωρίζονταν από γραφικά σοκάκια, όμορφες εκκλησίες, μαγαζάκια με σουβενίρ, τοπικά προϊόντα και εστιατόρια.




Βγάλαμε φωτογραφίες, αγοράσαμε αναμνηστικά και τέλος κάτσαμε για έναν καφέ με θέα την μισογεμάτη παραλία του νησιού όπου αρκετοί ντόπιοι απολάμβαναν το πρωινό τους μπάνιο. Και πολύ καλά έκαναν γιατί και στην Καλλίπολη η υγρασία ήταν αφόρητη. Το ίδιο έκανε και ένας γλάρος που έκοβε βόλτες ανάμεσα στους λουόμενους.







“Θα πάμε στο υπόγειο ελαιοτριβείο της παλιάς πόλης;” ρωτάει ο ένας…
Και απαντάει ο άλλος: “Τι να πάμε να κάνουμε; Άμα θες, έλα αρχές Οκτώβρη που θα βγάλω το λάδι από τις ελιές μου να δεις!!!”
Τελικά πήγαμε αλλά ήταν ήδη αργά. 13:00 και είχαν κλείσει από τις 12:30. Γενικά το μεσημέρι είναι ιερό για τους Ιταλούς. Πολλά μαγαζιά και υπηρεσίες το μεσημέρι κατεβάζουν ρολά.
Είχαν περάσει σχεδόν 2 ώρες και έπρεπε να αναχωρήσουμε για την συνέχεια της σημερινής μας διαδρομής. Η παλιά πόλη της Καλλίπολης μου άφησε λίγο καλύτερη εντύπωση σε σχέση με το Οτράντο και ίσως να ήταν καλύτερη λύση η διανυκτέρευση εκεί. Μου θύμισε ελληνικό νησί.




Fontana Greca


Η καινούρια πόλη αδιάφορη.



Αυτό το έκτρωμα ποιος το σκέφτηκε να το φτιάξει!!!

Πορεία λοιπόν προς Βορρά και συγκεκριμένα προς τον Τάραντα, τη μοναδική αποικία των Σπαρτιατών στη Magna Grecia. Η διαδρομή αδιάφορη μέσα από την ύπαιθρο της κάτω Ιταλίας. Έπειτα από 1 ½ ώρα στο τιμόνι φτάσαμε στα προάστια της πόλης και οδηγώντας μια μεγάλη ευθεία,



αντικρίσαμε το λιμάνι με το νησάκι και το Castello Aragonese.



Photo από Google

-Λίγα λόγια από το Internet για…
Τον Τάραντα, την πρωτεύουσα της Ιταλικής επαρχίας του Τάραντα στην Ιταλική Περιφέρεια Απουλία. Αποτελεί σημαντικό λιμάνι στην νότια Ιταλία, εμπορικό κέντρο, ναυτική βάση και θεωρείται μία από τις παλιότερες πόλεις στην Ιταλική χερσόνησο. Η πόλη έχει αναπτυχθεί πάνω σε μία μικρή νησίδα στο εσωτερικό της τοπικής λιμνοθάλασσας και στις ακτές γύρω απ' αυτή. Ο Τάραντας ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. από τους Σπαρτιάτες, την μοναδική αποικία τους στην Μεγάλη Ελλάδα. Σήμερα η κεντρική του λεωφόρος ονομάζεται Magna Grecia (Μεγάλη Ελλάδα). Το όνομα της πόλης προήλθε από τον μυθικό Τάραντα. Ο Τάρας ήταν γιος του θεού Ποσειδώνα και της Σατυρίας που ήταν μία από τις Νύμφες ή κόρη του Μίνωα. Όταν ναυάγησε ο πατέρας του έστειλε ένα δελφίνι να τον σώσει που ταξίδεψε από το Ακρωτήριο Ταίναρο μέχρι την Απουλία, όταν ο Τάρας βγήκε στην στεριά ίδρυσε το "Ταρεντούμ" που πήρε το δικό του όνομα για να τον τιμήσει.
Το ιταλικό επίθετο "Ταραντίνο" δηλώνει καταγωγή από τον Τάραντα (π.χ. Κουέντιν Ταραντίνο) ( όσο ζεις μαθαίνεις ).-

Συνεχίζουμε κάνοντας το γύρο του μικρού νησιού, ψάχνοντας κάτι να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον και κάπου να αφήσουμε τις μοτοσυκλέτες. Δεν μας έκανε κάτι εντύπωση. Κρίμα γιατί θα μπορούσε να αξιοποιηθεί το μικρό νησάκι και να γίνει πόλος έλξης για τους τουρίστες. Δυστυχώς σε πολλές μεριές τα σπίτια έμοιαζαν τελείως εγκαταλελειμμένα.



Μάλλον στην Ιταλία δεν βγαίνουν προγράμματα ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΩ. Μπαγάσα Έλληνα!!!

Κατά μήκος της παραλίας του νησιού δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από δυο εστιατόρια. Συνεχίσαμε προς την νότια μεριά της πόλης που περιβάλει το νησάκι, δίπλα από ένα μεγάλο παραλιακό πεζόδρομο, αλλά και εκεί τίποτα.



Οπότε αποφασίζουμε να παρκάρουμε τις μηχανές και να κινηθούμε προς το πεζοδρομημένο κέντρο για να πάρουμε μια γεύση από τον παλμό της πόλης Παρασκευή μεσημερό-απόγευμα. Ποιο παλμό; Άδεια η πόλη, που πήγαν όλοι που λέει και το Βράδυ Σαββάτου. Η πόλη αργοπέθαινε.



Μιας και ο μικρός δείκτης του ρολογιού μου είχε περάσει για σήμερα από το 3 και είχε βάλει πλώρη για το 4 έπρεπε να βρούμε και κάτι να φάμε γιατί από το πρωί την είχαμε βγάλει με κάτι μπισκότα.
Ρε πουθενά! Τι στο δι@λο; Που τρώνε αυτοί τα μεσημέρια; Κοιτάγαμε από δω, κοιτάγαμε από κει, τίποτα.

Με την άκρη του ματιού μου, λοκάρω στα 50 μέτρα ένα μαγαζί με τραπεζάκια έξω και ένα είδος βιτρίνας. Μόνο επίθεση δε φώναξα, στους πεινασμένους λεγεωνάριους που είχα δίπλα μου. Σε ένα φούρνο τελικά σβήσαμε την πείνα μας και παρακάτω σε μια καφετέρια ήπιαμε κάτι.
Αδιάφορη μου φάνηκε η πόλη του Τάραντα. Ίσως ήρθαμε λάθος ώρα, λάθος μέρα, δε ξέρω.

Απογευματάκι λοιπόν, μαζέψαμε τα κορμιά μας και τις μέτριες εντυπώσεις που αποκομίσαμε από τον Τάραντα και βάλαμε πλώρη για τη πόλη που θα μας φιλοξενούσε για το σημερινό βράδυ, τη Ματέρα. Στη συγκεκριμένη πόλη έχει γυριστεί η ταινία τα “ Πάθη του Χριστού” του Mel Gibson και η τελευταία ταινία του James Bond “No Time to Die”.

Η διαδρομή ως τη Ματέρα ήταν καλούτσικη και αρκετά καλό το ανέβασμα προς τη πόλη, αλλά ίσως να ήταν και η ιδέα μου και η προσδοκία μου να δω την περιοχή που την είχαμε και αυτή στα “must to see this” του φετινού ταξιδιού.


-Λίγα λόγια από το Internet για..
Τη Ματέρα, μια ιταλική πόλη της περιφέρειας Μπαζιλικάτα στην νότια Ιταλία. Είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας Ματέρα. Η πόλη βρίσκεται δίπλα σε ένα μικρό φαράγγι, όπου ρέει ο ποταμός Γκραβίνα. Η Ματέρα απέκτησε διεθνή φήμη με την αρχαία πόλη "Sassi di Matera" (που σημαίνει "οι πέτρινες σπηλιές της Ματέρα"). Τα Σάσσι της Ματέρα είναι σπίτια-σπηλιές μέσα στα βράχια τα οποία έχουν ιστορία από την προϊστορική περίοδο. Η περιοχή της Ματέρα έχει κατοικηθεί από την παλαιολιθική περίοδο και θεωρείται από τις παλαιότερες πόλεις του κόσμου. Υπάρχει η υποψία ότι ίσως εκεί εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι άνθρωποι στην Ιταλία. Από το 1993 τα Sassi di Matera έχουν χαρακτηριστεί από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.-

Φτάνοντας στα προάστια της Ματέρα, το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουμε ήταν να βρούμε μέρος για διανυκτέρευση. Επειδή όπως λέει και η παροιμία “των φρονίμων τα παιδιά…”, όση ώρα οι άλλοι στον Τάραντα χαζολογούσαν στο Internet, έψαξα και βρήκα διαμέρισμα για 4 άτομα, με parking και καλή τιμή στα 100€ τη βραδιά.

Μπαίνοντας στη πόλη και ακολουθώντας το GPS, μας έβγαλε ακριβώς στην είσοδο του τριώροφου. Ειδοποιήσαμε τον ιδιοκτήτη και τον περιμέναμε να έρθει. Είχαμε κάνει διάνα. Τέσσερα δωμάτια και μπάνιο 10τ.μ., πεντακάθαρο και σε ήσυχη περιοχή. Και οι μηχανές στο πλαϊνό μέρος του τριώροφου μακριά από κάθε είδους βλέμματα. Ο ιδιοκτήτης φιλικός και εξυπηρετικός, είχε τυπώσει και χάρτη της πόλης για τους ενοικιαστές. Μέχρι και απόδειξη μας έκοψε ο άνθρωπος.
Αν ποτέ βρεθείτε στη Ματέρα, ψάχτε το για να το κλείσετε για διανυκτέρευση από το Booking. Απέχει από το κέντρο της πόλης 600 μέτρα.

B&B Luminasassi, 31 Via Pasquale Vena, Matera.

Κάναμε γρήγορα ένα μπάνιο και κατεβήκαμε να γνωρίσουμε το κέντρο της πόλης. Πριν ετοιμαστούμε για βραδινή βόλτα οι πρώτες ψιχάλες μας ανησύχησαν.
“Ρε προχωράτε, πάμε να δούμε τη πόλη. Δε δείχνουν τα sites βροχή”, τους λέω.

Ζυγώνοντας την παλιά πόλη ολοένα και αυξανόταν ο κόσμος που είχε βγει για φαγητό στις τρατορίες( ιταλικές ταβέρνες ) και στα εστιατόρια αλλά και να διασκεδάσει στα λιγοστά μπαρ.



Ψιλό-χαθήκαμε στα σοκάκια της πόλης με σκοπό να πάμε προς το Duomo, για να δούμε το ύψος του τοίχου αλλά και τη πλατεία που προσγειώθηκε, τελειώνοντας το άλμα ο Βρετανός Paul "Fast Eddy" Edmondson, τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής enduro για τα γυρίσματα της καινούριας ταινίας James Bond “No Time To Die”.



Βέβαια μέσα στο βράδυ δε πολύ-καταλάβαμε και πολλά, αλλά μας αποζημίωσε η θέα της πανέμορφης φωτισμένης παλιάς πόλης της Ματέρα.





Ήταν όλα τα λεφτά. Αφού βγάλαμε κάμποσες φωτογραφίες αρχίσαμε να σκεφτόμαστε και κάτι που μας ενοχλούσε. Το στομάχι μας δηλαδή που από το πρωί ήταν με κάτι panini από τον Τάραντα. Αλλά και την πιθανότητα να μην βρούμε κάτι να φάμε, γιατί στην πολιτισμένη Ευρώπη μετά τις 22:00 “No service”.



Μετά από δύο-τρείς απόπειρες σε εστιατόρια στη σύγχρονη μεριά της πόλης που είχαν αρκετό κόσμο, καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο-πιτσαρία που λόγω του ότι ήταν γεμάτα τα τραπέζια έξω, μας έβαλε σε ένα τραπέζι μέσα. Ρωτήσαμε σαν ευγενικοί άνθρωποι αν χρειαζόταν να φοράμε τις μάσκες μέσα. Η απάντηση που λάβαμε από τη σερβιτόρα ήταν κομψά κάτι σαν “ Ρε μπείτε μέσα να φάτε και αφήστε τις μαλ@κ...τις μάσκες ήθελα να πω ”.

“Ξέρεις εσύ τι θα μου παραγγείλεις”, μου λέει ο άλλος
“Πάλι πίτσα με αγκινάρα ρε;”
Τέλος πάντων να μη του χαλάσω χατίρι, μια αγκιναρόπιτσα για το παιδί.

Τελειώσαμε το φαγητό μας και θέλοντας τα παιδιά gelato, ξαναγυρίσαμε στη παλιά πόλη γύρω στις 23:30 συνεχίζοντας τη βόλτα μας.





Που είχαμε μείνει; Αααα στο gelato. Ποιο gelato; Είχαν κλείσει όλα και πρέπει να κάναμε την παλιά πόλη 3 φορές πάνω κάτω μπας και… αλλά δεν… μέχρι και το Google map επιστρατεύσαμε για να βρούμε παγωτατζίδικο αλλά όλα κλειστά. Οπότε κουρασμένοι από τη σημερινή ημέρα, κινήσαμε για το διαμέρισμα.
Η μικρή ανηφόρα μέχρι εκεί φάνταζε “γολγοθάς”, αλλά για να ξεκουραστούμε μέχρι και τούμπες θα κάναμε εκείνη τη στιγμή.

Buonanotte!!! για την ώρα...

[goulisf]

.

3η ημέρα Σαββάτο 18/9/2021

NO TIME TO DIE…

Ματέρα – Μαρατέα - Πομπηΐα

Χιλιόμετρα ημέρας 415 χλμ

Ο τίτλος της επιμέρους ημέρας είναι σχετικός με τα μέρη που θα πηγαίναμε γιατί από τη μια ήμασταν στη Ματέρα που γυρίστηκε μεγάλο κομμάτι της τελευταίας ταινίας του James Bond και από την άλλη θα πηγαίναμε σε ένα ακόμη μέρος που γυρίστηκε η ταινία. Και τι μέρος. Να το πιείς στο ποτήρι. Παρακάτω θα καταλάβετε…

Ξυπνήσαμε μια χαρά το πρωί, μιας και η ζέστη και η υγρασία των 2 προηγούμενων ημερών στο Οτράντο και στην Καλλίπολη είχε δώσει τη θέση της σε ένα δροσερό πρωινό. Βέβαια ήμασταν και σε 400 μέτρα υψόμετρο, οπότε δικαιολογείται η επιπλέον δροσιά.
Ετοιμαζόμαστε, φορτώνουμε τις μηχανές και ξεκινάμε για πρωινή γύρα για αναζήτηση καφέ και πρωινού. Μπαίνουμε στην παλιά πόλη της Ματέρα με σκοπό να βρούμε κάπου να κάτσουμε. Βρίσκουμε μια καφετέρια πάνω στο δρόμο με θέα τη παλιά πόλη και αράζουμε.





Τελειώσαμε τους καφέδες και τα πρωινά και ξεκινάμε. Για αρχή, τη σημερινή ημέρα θα κάναμε μια βόλτα με τις μηχανές στο γραφικό δρόμο που εσωκλείει την παλιά πόλη της Ματέρα, έπειτα θα πηγαίναμε στον απέναντι λόφο για να βγάλουμε πανοραμικές φωτογραφίες με θέα τη πόλη και τα σπήλαια και θα συνεχίζαμε για αρχή νοτιοδυτικά και μετά προς τα βορειοδυτικά.



Περιήγηση στη Ματέρα
https://goo.gl/maps/WYAUmmKYhyRzXDPZ8

Έτσι και έγινε. Η βόλτα με τις μηχανές γύρω από την παλιά πόλη άξιζε και αφού βγάλαμε μερικές φώτο του φαραγγιού που περνάει δίπλα από την πόλη και παίρνοντας ένα δυο αναμνηστικά, συνεχίσαμε προς την απέναντι μεριά του φαραγγιού.


Παρακάτω ένα video που τραβήξαμε στον γραφικό δρόμο στη Ματέρα...

Σε 15 λεπτά βλέπαμε τη Ματέρα από τον απέναντι λόφο και μια πανοραμική φωτογραφία ήταν όλα τα λεφτά.





Κάναμε και ένα τσιγάρο και γραμμή προς νοτιοδυτικά για αρχή και συγκεκριμένα για τη Μαρατέα.

Θα μου πεις… “Κάτσε γιατί μπερδεύτηκα. Ματέρα και Μαρατέα τι σχέση έχουν;”

“Άλλο Ματέρα και άλλο Μαρατέα!”




Χάρτης ημέρας α' μέρος
https://goo.gl/maps/33hHKYaAq1wnGRYr6


Παίρνουμε πάλι λοιπόν τη Superstrada προς νότο με προορισμό το παραθαλάσσιο Μεταπόντιο ( αρχαία ελληνική αποικία των Αχαιών ) και από κει δυτικά. Στο δρόμο όλα καλά, όλα ωραία και εκεί που απολαμβάνω τη διαδρομή και τη φύση, ξαφνικά ένα Suzuki GSXR 1000 μάλλον, με περνάει κολλητά δίπλα σουζάροντας.
Μάγκας!!! Το ξεβάφτισμα που του έριξα για την τρομάρα που πήρα δε λέγεται. Τον πέρασα γενεές δεκατέσσερις.

Αφού οι σφυγμοί μου ήρθαν στα κανονικά τους επίπεδα συνεχίσαμε τη διαδρομή μας με φόντο την ιταλική ύπαιθρο και κάποια στιγμή μπήκαμε στην Autostrada del Mediterraneo ( A2/ Ε45 ) χωρίς να το καταλάβουμε αφού πουθενά δεν πήραμε χαρτάκι. Σε ένα σημείο ένας από τους συνταξιδιώτες μου βλέπει μια ταμπέλα με έξοδο προς τη Μαρατέα και έρχεται κοντά και μου το επισημαίνει. Με νοήματα του δίνω να καταλάβει ότι θα πάμε από αλλού. Είχα τους λόγους μου. Σημείο εξόδου από την Autostrada το Lagonegro. Δεν έχει κάτι το συγκεκριμένο χωριό αλλά από κει ξεκινούσε το γλέντι. Και όταν εννοώ γλέντι αναφέρομαι στα καλά οδηγικά κομμάτια που ακολουθούσαν.

Βγαίνοντας στην έξοδο Lagonegro Nord και κατεβαίνοντας προς τα κάτω η διαδρομή φαινόταν καλή. Αλλά ξαφνικά παρά-έγινε καλή. Να σας δώσω μια ιδέα για το τι οδηγήσαμε σε αυτά τα 20 χλμ. Ξεκίναγε μια ευθεία 500 μέτρων που τελείωνε σε ένα εσάκι, καπάκι φουρκέτα, καπάκι εσάκι, ευθεία 500 μέτρα πάλι και πάει λέγοντας. Και η άσφαλτος, άλλο πράγμα. Στα αφτιά μου ακουγόταν η θρυλική ατάκα του Κώστα Γκουσγκούνη “ Βεντούζα - Βεντούζα”. Με λάστιχα στα τελειώματα όμως μια που μου 'ρθε η ατάκα στο μυαλό και μια που μου έφυγε.
Στη μέση του κομματιού και με θέα την παραλία του Sapri, σταματήσαμε για μια φωτογραφία.



Συνεχίσαμε προς την παραλία του Sapri σε δρόμο με το παραπάνω μοτίβο, αλλά τώρα είχαμε και θέα την Τυρρηνική θάλασσα.
Ακούγεται η εξής ερώτηση: Θα πιούμε καφέ εδώ; Σηκώνω το κεφάλι μου προς τον ουρανό εννοώντας όχι, γιατί ακόμα δεν είχαμε τελειώσει. Βασικά είχαμε τελειώσει την ειδική και παρακάτω θα ξεκίναγε η "super ειδική"...

Στα ταξίδια που κάνουμε η προετοιμασία και το” ξεψάχνισμα” του Internet είναι για μένα το ήμισυ του όλου εγχειρήματος και το κάνω με σκοπό να περάσω και εγώ καλά, αλλά και οι συνταξιδιώτες μου. Επίσης να περάσουμε και από αξιοσημείωτα μέρη.
Είχα δει λοιπόν ένα βιντεάκι από γνωστό ελληνικό εκδρομικό site για την Maratea και το εκεί αξιοθέατο, το άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή. Δεν περιείχε όμως τη διαδρομή, δηλαδή από πού πήγαν. Και εδώ μπαίνει στο κόλπο το site-πυξίδα που έχω εδώ και κάποια χρόνια, το https://www.dangerousroads.org. Για να φτάσεις στο αξιοθέατο της Maratea, αν έρχεσαι από το βορά και δη παραλιακά δεν γίνεται να μην περάσεις πρώτα από τη πόλη Sapri και να ξεκινήσεις την “ ειδική διαδρομή του ράλλυ Κορσικής” όπως τη χαρακτήρισε ένας από τους συνταξιδιώτες μου. Το κομμάτι Sapri-Maratea ήταν μια αποκάλυψη. Και η άσφαλτος: UHU ο παντοκολλητής. Το κατέβασμα μέχρι το Sapri ομολογουμένως πολύ καλό αλλά το κερασάκι στην τούρτα ήταν η παραλιακή διαδρομή.

Θα μου πεις… “Kάτι μας είπες στην αρχή για James Bond, τι εννοούσες;”

Μια σκηνή της ταινίας, μη φανταστείτε κάνα μισάωρο, μονόλεπτο το πολύ, έχει γυριστεί εκεί στο παραλιακό κομμάτι να οδηγάει ο Daniel Craig την Aston Martin και στη συνέχεια στον σιδηροδρομικό σταθμό του Sapri.

Αααααα γι’ αυτό η φρεσκοστρωμένη άσφαλτος.

Εεε τι νόμιζες, το James Bond θα γυρίζανε όχι τον Ιππότη της Λακκούβας με το Βουτσά.

Όπως διάβασα τώρα κοντά, μετά την εκδρομή, μια εταιρία από Γερμανία μάλλον, η Granturismoevents νοικιάζει κάτι “φτηνιάρικα ” αυτοκίνητα όπως λέμε Ferrari, Porsche, Lamborghini και οργανώνει ταξιδάκια οδηγικών απολαύσεων. Και ένα κομμάτι από τέτοιο ταξίδι είναι και το εν λόγω κομμάτι Sapri - Maratea.
Για ρίξτε μια ματιά σε ενδεικτικές τιμές, αν κάποιος ενδιαφέρεται:

5 μέρες ύπνος σε πεντάστερα, φαΐ, ποτό και αμάξι
Ferrari F8 Spider (18.400 EUR)
Lamborghini EVO Spider (17.200 EUR)
Υπάρχει και η επιλογή όπως λέει παρακάτω να πας με τη δικιά σου σακαράκα αρκεί να διαθέτεις:
Yes, you can join the event with your own supercar. Then, the event is 9.700 EUR.
Τσάμπα πράμα!!!


Ένα videάκι που τραβήξαμε από το εν λόγω κομμάτι Sapri - Maratea...

Πίσω στο ταξίδι μας λοιπόν και φτάνοντας στη Maratea, έχουμε ευχαριστηθεί οδήγηση στο παραλιακό κομμάτι και εκεί που αρχίζουν οι συνεχόμενες φουρκέτες προς το άγαλμα( κάτι σαν το passo dello Stelvio), πετάγεται από μια στροφή και μπαίνει μπροστά μας ένα mini cooper και αρχίζει να μας πηγαίνει καρότσι. Κάποια στιγμή και ενώ προσπαθώ να τον περάσω, αντικρίζω από τη μια μεριά την υπέροχη θέα προς τη θάλασσα και από την άλλη την κορυφή του βουνού και το άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή και λέω μέσα μου: “ Γάμ@ την οδήγηση και απόλαυσε τη θέα ”. Μερικές φορές καλύτερα να χορταίνει το μάτι παρά το χέρι… γιατί το μάτι “ μπορεί να μιλήσει ”, το χέρι όχι…



Ζυγώνοντας προς την κορυφή και στο καλύτερο κομμάτι της ανάβασης που ο δρόμος ήταν φτιαγμένος κυριολεκτικά στον αέρα με κολώνες, φτάνουμε σε ένα σημείο που δεν…



Τι δεν;
Δεν πήγαινε άλλο.

Είχε στηθεί ένα πληρωτέο parking με τσιμπημένες τιμές π.χ. η μηχανή για μια ώρα 5€.
Μιλάω με τον καμπόη που καθόταν στα κάγκελα, ρωτώντας τον στα ιταλικά:

“Είναι κλειστό προς τα πάνω;”
“Ναι”, μου λέει.
“Εδώ παρκάρουμε;”
“Ναι”, μου ξαναλέει ( ομιλητικός πολύ ο τύπος).
“Πόσο πάει το parking;”
“5€”.
“Απατεώνα…”, ψιθυρίζω στα ελληνικά.

Γυρνάω στους άλλους τρεις.
“Τι κάνουμε;”

5€ parking και περπάτημα μέσα στη ζέστη σε καλή ανηφόρα με κλίση σαν νερό-τσουλήθρα ανάποδη, δε παίζει μου λένε και συμφωνώ. Και αναρωτιέμαι:” Άρε Χριστέ, φθάσαμε στη πηγή και νερό δεν θα πιούμε!”. Δε πειράζει, θα ‘χουμε να το λέμε ότι πήγαμε έως εκεί αλλά δεν…

συνεχίζεται...

[goulisf]

.
συνέχεια...

… Και εκεί που ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, το σύμπαν θες, ο ίδιος ο Χριστός, μας έκλεισε το μάτι. Εεε... λάθος. Μας το άνοιξε καλύτερα, γιατί με την άκρη του ματιού μου βλέπω να κατεβαίνει ένα λεωφορειάκι. Ταυτόχρονα κάνω κάποιους συνειρμούς στο μυαλό μου και λέω στους υπόλοιπους να περιμένουν.

Γυρνάω και βλέπω στον τιμοκατάλογο ότι υπάρχει ανέβασμα με το λεωφορείο και κοστίζει 1€. Γυρνάω στους δικούς μου και λέω.
“ Λοιπόν, αράζουμε τα μηχανάκια στο πλάτωμα που είδαμε παρακάτω που έχει και άλλα μηχανάκια, περπατάμε 50 μέτρα, πληρώνουμε 1€, μπαίνουμε στο λεωφορείο και βουρ για την κορυφή ”.

Έτσι και έγινε.
Παρκάρισμα, πληρωμή, επιβίβαση στο λεωφορείο και ξεκινάμε για την κορυφή. Βέβαια άλλη χάρη θα είχε το ανέβασμα με τις μηχανές αλλά δε πειράζει και αυτό κάτι είναι. Αλλά από ότι πρόσεξα ο δρόμος που είχαν φτιάξει με κολώνες και τις στροφές να είναι στον αέρα δεν είχε και την καλύτερη συντήρηση οπότε γι' αυτό δεν άφηναν την ανάβαση με αυτοκίνητα και μηχανές.

Φωτογραφίες με φόντο τη φοβερή θέα προς την Τυρρηνική θάλασσα...



και το άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή...







Το όλο σκεπτικό μοιάζει με το άγαλμα του Χριστού στο Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, πιο πολύ έμοιαζε με άγγελο παρά με τον Ιησού.

Άραγμα κάτω από ένα δεντράκι, τσιγάρο και ανάσα από την υψηλή ζέστη που επικρατούσε μεσημεριάτικα.
Τελειώνοντας την επίσκεψη από το άγαλμα του Χριστού στη Μαρατέα, μια καλή στάση για καφέ και να τσιμπήσουμε κάτι, ήταν στα άμεσα σχέδια μας, μιας και ακόμα είχαμε αρκετά χλμ να διανύσουμε μέχρι τη διανυκτέρευση μας. Θα καθόμασταν σε μια καφετέρια δίπλα από το άγαλμα, αλλά και δεν έλεγε τίποτα αλλά και στην ψηφοφορία η άποψη καφές δίπλα στη θάλασσα κέρδισε κατά κράτος. Κατέβασμα από τα ψηλά λοιπόν στο λιμανάκι της Μαρατέας για ολιγόωρη στάση.



Μην φανταστείτε τίποτα τρελό, μια μικρή μαρίνα για 50 μικρά σκάφη και γύρω 3 καφέ-εστιατόρια. Κατά την διάρκεια της στάσης μας μαζεύτηκαν αρκετοί “γρήγοροι” με καλά εργαλεία, αφού απ’ ότι καταλάβαμε το συγκεκριμένο λιμανάκι ήταν η ξεκούραση μετά τις ειδικές διαδρομές για μηχανή που είχε η γύρω περιοχή.

Αφού τσιμπήσαμε κάτι και ήπιαμε τους καφέδες μας έρχεται ένας κύριος και μας λέει κάτι στα Ιταλικά. Πάνω στη χαλαρότητα του καφέ αλλά και ότι το μυαλό μου ήταν στο να βρω ξενοδοχείο για το βράδυ, δεν κατάλαβα και πολλά αλλά πιάνω μια λέξη ( Ducati ) και μας δείχνει το χέρι του και γυρνάει την παλάμη του προς τα κάτω. Ωχχχχ!!!

Βασικά ο άνθρωπος μας ρώτησε, κατά πρώτον αν τα δύο κόκκινα Ducati είναι δικά μας και κατά δεύτερον... άστο!!!
Τρέχουμε γρήγορα προς τις μηχανές να δούμε τι έγινε. Παρ’ όλο που ήταν δίπλα μας δεν τις βλέπαμε λόγω ενός τοίχου που μας έκοβε την οπτική επαφή.
Βλέπουμε λοιπόν τη μηχανή του KRS να έχει γύρει και να κρατιέται από τη δικιά μου. Αλλά πώς κρατιόταν; Είχε σκίσει η άκρη του τιμονιού του τη σέλα μου. Από τη μια, ατυχία για μένα από την άλλη τύχη για αυτόν, αλλά και για όλους μας, αφού αν δεν ήταν η δική μου μηχανή μπορεί να παίζαμε ντόμινο με μηχανάκια, αλλά και η ζημιά για τον καθένα μας να ήταν του χιλιάρικου. Μάλλον κάποιος μαλ@κας με αυτοκίνητο έκανε κάποια μανούβρα, την πέταξε πάνω στη δικιά μου και έγινε μπουχός. Τέλος πάντων .

Αφού επανήλθαν οι σφυγμοί στον κανονικό τους ρυθμό, βάλαμε ένα κομμάτι ταινία 1Μ ( γιατί 3Μ όπως μου τη διαφήμισε ο φίλος μου δεν ήταν με τίποτα ) με σκοπό να μη μουλιάσει το αφρολέξ σε περίπτωση βροχής. Ντυθήκαμε και φύγαμε μέσα από ένα ωραίο ορεινό κομμάτι με σκοπό να επιστρέψουμε στην Autostrada A2.



https://goo.gl/maps/KQLHJWb7aLb5KfEh6

Η Autostrada δεν είχε και τίποτα το ιδιαίτερο να χαζέψουμε, οπότε το κεφάλι κάτω και οδήγηση μέχρι να αδειάσει το τεπόζιτο ή να πιαστεί ο κ@λος μας. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν μπαίναμε στον περιφερειακό του Salerno.

Το Salerno είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην επαρχία της Καμπανίας μετά τη Νάπολη. Ο αυτοκινητόδρομος άρχισε να στενεύει και εκεί που ήταν 3 λωρίδες και η ΛΕΑ, ξαφνικά οδηγούσαμε σε δρόμο με δύο λωρίδες, τούνελ και αρκετή κίνηση. Εμφανές σημάδι πως πλησιάζαμε μια μεγαλούπολη.

Μπαίνοντας λοιπόν στα περίχωρα της Πομπηίας φτάνουμε στον μοναδικό σταθμό διοδίων που υπάρχει στην Autostrada A2 και πληρώσαμε το ποσό των 2,10€. Βασικά είναι ένα είδος διοδίων για να μπεις στη μητροπολιτική περιοχή της Νάπολης. Βγήκαμε προς την πόλη με σκοπό να βρούμε κάπου να διανυκτερεύσουμε. Στην πρώτη απόπειρα μας σε ξενοδοχείο βρήκαμε αυτό που περίπου ψάχναμε σε γενικές γραμμές, αλλά τα δωμάτια είχαν διπλά κρεβάτια οπότε δεν. Να ξεκουραστούμε θέλαμε, όχι να αγκαλιαστούμε!

Τελικά με τα πολλά, λόγω ότι ήταν και Σαββατόβραδο, βρήκαμε ένα κοντά στο κέντρο της πόλης με ασφαλές parking, δυο μονά κρεβάτια το κάθε δωμάτιο, πρωινό και τιμή 100€ η τετράδα. Βέβαια μέχρι να συνεννοηθούμε με τον πατέρα της ιδιοκτήτριας, που τον είχε αφήσει στο πόδι της, για το τι ζητούσαμε θα πέρασε και μισή ώρα. Μπάνιο και πεζοπορία προς το κέντρο, αφού είμαστε περίπου στα 400 μέτρα από κει.


-Λίγα λόγια από το Internet για…
την Πομπηία, πόλη της νότιας Ιταλίας, στην πλευρά της Τυρρηνικής θάλασσας, κοντά στη σημερινή Νάπολη. Χτίστηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. από τους Όσκους στις ακτές της Καμπανίας στους πρόποδες του Βεζούβιου. Η Πομπηία έπεσε στα χέρια των Ρωμαίων και είχε επηρεαστεί πολύ από τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Η τοποθεσία της και το κλίμα της ήταν περίφημα, πράγμα που την έκανε το καλύτερο θέρετρο της αρχαίας Ρώμης. Πολλοί πλούσιοι Ρωμαίοι είχαν χτίσει πάνω στους σκεπασμένους με αμπέλια λόφους της, όμορφες εξοχικές επαύλεις, τις οποίες στόλιζαν με διάφορα έργα τέχνης ( Λέγε με Μύκονος ! ). Το 62 μ.Χ. έγινε ένας σφοδρότατος σεισμός, που συντάραξε την ωραία και πλούσια αυτή πόλη. Αλλά ο σεισμός αυτός δεν ήταν παρά το προμήνυμα για την ολοσχερή καταστροφή της. Πράγματι λίγα χρόνια αργότερα, στις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ., μετά από μια φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου, ένα τεράστιο κύμα από στάχτη έθαψε, μέσα σε λίγες ώρες, την εύθυμη, σπάταλη και πανέμορφη ρωμαϊκή πόλη.-

Γνωριμία με τη πόλη και με το μοναδικό αξιοθέατο της σύγχρονης πόλης, το Ιερό της Παναγίας του Ροζαρίου της Πομπηίας.





Σαββατόβραδο και στον κεντρικό πεζόδρομο που ενώνει την εκκλησία με τον αρχαιολογικό χώρο γινόταν χαμός. Αρκετός κόσμος είχε βγει για φαγητό, άλλοι για παγωτό και άλλοι για μια απλή βόλτα. Βγάλαμε μερικές φώτο και περπατήσαμε πάνω κάτω τον πεζόδρομο με οχτώ μάτια να σκανάρουν εστιατόρια για να βρούμε φαγητό.

Είχαμε αποφασίσει να ξεχάσουμε για λίγο τη γεύση της πίτσας και να αλλάξουμε γεύσεις. Ένα μπεργκεράδικο θα ήταν γι’ απόψε το καταφύγιο μας. Αργοκίνητα καράβια στο service η milf ιδιοκτήτρια και ο σερβιτόρος. Αφού βγάλαμε άκρη στο τι θα τρώγαμε, φάγαμε μέχρι σκασμού.

Συνέχεια στη βόλτα μας στον πεζόδρομο και επειδή το προηγούμενο βράδυ στη Ματέρα τα παιδιά δε φάγανε gelato, έπρεπε να το τιμήσουνε. Και μάλιστα για τα καλά, αφού στο παραπέντε ο άλλος θα έτρωγε και τρίτο. Εγώ προτίμησα ένα σαβαρέν (μπαμπά), το γνωστό γλυκό και παραδοσιακό στη Νάπολη. Κάτι ανάμεσα σε τσουρέκι και ψωμί με αρκετό σιρόπι που δεν έλεγε και πολλά.

Γυρίσαμε προς το ξενοδοχείο ποδαράτοι για να ξεφουσκώσουμε, με τη συζήτηση να περιστρέφεται σε αυτό που μας έκανε περισσότερο εντύπωση στις 4 ώρες που βρισκόμαστε εκεί, τον τρόπο οδήγησης.
Ατάκα ενός από τους συνταξιδιώτες βλέποντας τον τρόπο οδήγησης όλων:
“Ρε πως πάνε αυτοί έτσι!!! Μ’ αρέσει εδώ, έχει πλάκα!!!”
Για την οδήγηση γενικά που είδαμε και ζήσαμε τα λέω λίγο παρακάτω.

Για την αυριανή μέρα είχαμε 2 επιλογές, ή να κάναμε την Costiera Amalfitana ή να πηγαίναμε στη Νάπολη και μετά στον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας. Λόγω του ότι η αυριανή μέρα ήταν Κυριακή και θα γινόταν χαμός στα παραλιακά χωριουδάκια στην Costiera Amalfitana, επικράτησε η άποψη του KRS και δικιά μου να κάνουμε δηλαδή Κυριακάτικα τη βόλτα στη Νάπολη και την Πομπηία και τη Δευτέρα να πάμε στην Amalfitana.

Ύπνος λοιπόν κατά τις 01:00 γιατί αύριο θα γνωρίσουμε τη πόλη της Camorra, τη Νάπολη. Το πρωί θα τρώγαμε την κρυάδα.

συνεχίζεται...

[goulisf]

.

4η ημέρα Κυριακή 19/9/2021

Από του Χάρου τη ρόδα... στη γιορτή της πόλης

Πομπηία – Νάπολη – Torre del Greco - Πομπηία

Χιλιόμετρα ημέρας 70 χλμ

https://goo.gl/maps/Gb1SvgF6c3gWuEq28

Γενικά με τον ύπνο δεν έχω θέμα ( θορύβους, γείτονες, μουσική ), τον έχω στο τσεπάκι μου απλά μερικές φορές αναπνέω βαριά ( κοινώς ροχαλίζω ) και ίσως ενοχλώ τους γύρω μου. Μετά όμως από τη χθεσινή ημέρα με τα πολλά χλμ, τον ποδαρόδρομο στα αξιοθέατα και γενικά τη ζέστη και τη κούραση, το χθεσινό βράδυ ροχάλιζα λίγο περισσότερο, έκανα σαν τρένο. Τρένο είπα και τι το ‘θελα.

Ξημέρωμα Κυριακής και το βαθύ μου ύπνο στις 07:00 το πρωί χαλάει ένα σφύριγμα και παράλληλα νιώθω να τραντάζεται όλο το δωμάτιο. Πετάγομαι νυσταγμένος και χωρίς να καταλάβω τι έχει συμβεί πίστεψα ότι έσκασε ο Βεζούβιος. Ποιος Βεζούβιος μωρέ, ο προαστιακός της Πομπηίας ήταν και ξεκίναγε τα δρομολόγια. Ξέχασα να πω ότι το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν δίπλα στις γραμμές του τρένου, αλλά χθες δεν πολύ-έδωσα σημασία. Τι δίπλα; Αν άνοιγες το παράθυρο του μπάνιου άνετα έπιανες φιλία με τον κόσμο που περίμενε το τρένο να πάει στις δουλειές του.

Πωπώ, πως κάνεις έτσι; To τρένο πέρασε!

Ναι, αλλά σε μισή ώρα ξαναπέρασε, και ξαναπέρασε και γ@μήθηκε το σύμπαν. Έως τις 08:30 που σηκώθηκα από το κρεβάτι είχε περάσει 4 φορές. Κατεβήκαμε για πρωινό και αρχίζω να ψάχνω για άλλο διαμέρισμα ή ξενοδοχείο γιατί δεν αντεχόταν. Ήταν χαλασμένο και το aircondition. Μια χαρά.

Πετάγεται ένας από τους τρείς συνταξιδιώτες και λέει: “Ντάξει είναι ρε. Γιατί να φύγουμε;”.

Γυρνάω τον κοιτάω:

"1ον η ζέστη με χαλασμένο air-condition και με μισό παράθυρο ανοιχτό δεν παλεύεται και τρόμαξα να κοιμηθώ.

2ον επειδή ξύπνησα λες και ήμουν στα Ο.Υ.Κ. και ξεκινούσε η διαβολοβδομάδα!!!

και 3ον δεν είμαι Rail fan (αυτοί που κάθονται και βλέπουν τα τρένα να περνούν) γιατί αύριο είναι Δευτέρα και τα δρομολόγια του προαστιακού θα αρχίσουν από τις 05:30 που ανοίγουν τα εργοστάσια και δεν πρόκειται να κοιμηθώ και θα τραγουδάω Τρύπες "τι έγινε 'κείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν".
"Εξάλλου σήμερα είναι Κυριακή, οι επισκέπτες του διημέρου ετοιμάζονται να φύγουν και άνετα θα βρούμε πολύ καλό κατάλυμα σε καλή τιμή”.

Πληρώνουμε και φεύγουμε από το ξενοδοχείο-σταθμό του τρένου για το καινούριο μας κατάλυμα 2 χλμ πιο μακριά. Φτάνουμε εκεί, πουθενά το διαμέρισμα, μόνο χωράφια. Ρε τι έγινε, το γκρεμίσανε; Ρωτάω έναν κάτοικο να με βοηθήσει, βρίσκω το τηλέφωνο για να του μιλήσει και με τα πολλά αποφασίζει να με πάει έως το καφέ “Sinatra” που διατηρούσε ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος και γνωστός του. Αφού συνεννοηθήκαμε με τον ιδιοκτήτη, ανέλαβε να μας πάει έως το διαμέρισμα ο πατέρας του για να του ρίξουμε μια ματιά και να αφήσουμε τα πράγματα, αφού είχαμε σκοπό να πηγαίναμε στη Νάπολη. Δώσαμε το ΟΚ, αφήσαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε.

Όσον αφορά τη διαμονή μας στην περιοχή, είχα στο μυαλό μου να μείνουμε 3 βράδια στην Πομπηία και όχι στη Νάπολη για αρκετούς λόγους, οι περισσότεροι είχαν να κάνουν με την ασφάλεια των μηχανών.

1ον Να είμαστε κοντά στον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας ώστε να πάμε με τα πόδια και όχι με μηχανές.

2ον Να είμαστε κοντά στη Costiera Amalfitana που θα πηγαίναμε μια από τις επόμενες μέρες( η απόσταση Πομπηία-Νάπολη είναι στα 25 χλμ ). Ο γύρος της Costiera Amalfitana που θα κάναμε, από τη Νάπολη είναι σχεδόν 200 χλμ, ενώ από την Πομπηία 150. Λιγότερα χλμ στο δρόμο, περισσότερη ώρα για εξερεύνηση και περπάτημα.

3ον Να έχουμε ησυχία και ασφάλεια σε σχέση με τη πολύβουη και επικίνδυνη στο μυαλό μας Νάπολη.

4ον Αν μέναμε στη Νάπολη σε ακτίνα 2 χλμ από το κέντρο της δεν είχα βρει κάτι καλό και σε λογικές τιμές για να μείνουμε, οπότε αν μέναμε πιο μακριά από το κέντρο, σε κάθε βόλτα στη πόλη θα θέλαμε και parking με τιμές 3-4€ την ώρα.

Στη βόλτα της σημερινής ημέρας λοιπόν, για να μη χάνουμε χρόνο μπήκαμε στην Autostrada (2.10€ διόδια) ώστε να φτάσουμε γρήγορα στη Νάπολη, να κάναμε μια καλή γύρα γιατί είχαμε και τα αρχαία της Πομπηίας για αργότερα. Οδηγώντας μέχρι το ξενοδοχείο χθες αλλά και περπατώντας καταλάβαμε πως για 2μίση μέρες ότι είχαμε μάθει πριν χρόνια στον ιταλικό βορρά για την οδήγηση θα έπρεπε να το ξεχάσουμε. Τι να το ξεχάσουμε;

Έπρεπε να κάψουμε το βιβλίο του Κ.Ο.Κ. στη κεντρική πλατεία!!!

Στη Νάπολη το μόνο που έχουν σχεδόν κοινό με το ιταλικό βορρά είναι ότι στις διαβάσεις σταματάνε για να περάσουν οι πεζοί. Στα υπόλοιπα Πακιστάν. Αν έχετε δει πως οδηγούν στην Ινδία και στο Πακιστάν, ε κάτι παρόμοιο απλά αυτοί οδηγούν με κουστούμια. To 80% πάνε γρήγορα λες και οδηγούν ασθενοφόρα, δεν υπάρχει προτεραιότητα πουθενά, για να την πάρεις την διεκδικείς, στους κόμβους κυριαρχεί ένα χάος, αν κόψεις ρυθμό σε περάσανε για πλάκα, η κόρνα πάει στεφάνι, οι πιτσιρικάδες με τα σκούτερ και με τις μηχανές να πηγαίνουν του σκοτωμού λες και είναι deliverάδες αλλά να φοράνε κράνη. Αν δηλαδή κάποιος που δεν έχει συνηθίσει σε τέτοιες συνθήκες οδήγησης, πάρει το μυαλό του από το δρόμο, καληνύχτα.

Μπαίνουμε στα περίχωρα της Νάπολης με τα μάτια μας 14 στους άλλους οδηγούς για να μην έχουμε παρατράγουδα. Κίνηση τρελή και οι περισσότεροι με μηχανάκια και αυτοκίνητα να κάνουν σφήνες. Είχα βάλει στο GPS ένα πληρωτέο parking για να αφήσουμε τις μηχανές. Αφού περάσαμε δίπλα από την πλατεία του Δημοψηφίσματος ( Piazza del Plebiscito ) μπήκαμε σε κάτι ανηφορικά στενά και φτάσαμε στο parking, αλλά ήταν γεμάτο. Στο GPS βλέπω δύο τετράγωνα παραπάνω ένα άλλο και τραβάμε κατά κει. Βρήκαμε θέσεις με 3€ την ώρα. Αφήσαμε μπουφάν, κράνη και τα ρέστα και βουρ για ξενάγηση.





Είχα φτιάξει μια διαδρομή κοντά στη μιάμιση ώρα με τα πόδια, γύρω από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης και χωρίς πολλά-πολλά ξεκινήσαμε.

Βόλτα στη Νάπολη



https://goo.gl/maps/CNe6ytS252M2ZR94A


-Λίγα λόγια από το Internet για…
τη Νάπολη (αρχαία ελληνικά: Νεάπολις), ένα σημαντικό λιμάνι της Νότιας Ιταλίας, πρωτεύουσα της περιφέρειας της Καμπανίας και τη τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ιταλίας μετά τη Ρώμη και το Μιλάνο. Η Νάπολη είναι μια από τις αρχαιότερες κατοικημένες πόλεις στον κόσμο, από την Εποχή του Ορείχαλκου. Τη 2η χιλιετία π.Χ. στη θέση της ιδρύθηκαν Ελληνικοί οικισμοί, όλοι μαζί ενώθηκαν με το όνομα Παρθενόπη να αναπτύσσεται γύρω στον ένατο αιώνα π.Χ.( η ομάδα της Napoli είναι γνωστή ως Partenopei ). Η πόλη επανιδρύθηκε ως Νεάπολις τον 6ο αιώνα π.Χ. και έγινε το κέντρο της Μεγάλης Ελλάδας, παίζοντας βασικό ρόλο στην ενσωμάτωση του Ελληνικού πολιτισμού στη Ρωμαϊκή κοινωνία και γινόμενη στη συνέχεια πολιτιστικό κέντρο της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Στο ομώνυμο δήμο ζουν γύρω στο 1 εκατομμύριο κάτοικοι. Στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή της Νάπολης που περιλαμβάνει και άλλες πόλεις, ζουν περίπου 4,5 εκατομμύρια άνθρωποι.-

Όταν ακούς τη λέξη Νάπολη ποια είναι η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό; Άντε δύο.

Μαφία και Diego Maradona. Με τη πρώτη δε θέλαμε μπλεξίματα, οπότε πάμε στο 2ο. Η ξενάγηση ξεκίνησε με το πρώτο αξιοθέατο το οποίο ήταν αθλητικού περιεχομένου. Είχα δει στο internet για ένα τύπο που σε ένα οικόπεδο, ανάμεσα στις πολυκατοικίες, στη λεγόμενη Ισπανική συνοικία ( Quartieri Spagnoli ) έχει φτιάξει ένα χώρο αφιερωμένο στο Αργεντινό θεό της μπάλας. Graffiti στους τοίχους των γύρω πολυκατοικιών, σημαιάκια πολλών χωρών, φωτογραφίες από αγώνες, κασκόλ και φανέλες του Μαραντόνα και άλλων παιχτών, παλιών και νέων της ομάδας και στην άκρη ένα μικρό μνημείο με τη φωτογραφία του και αφιερώσεις.









Φωτογραφίες μετ’ εμποδίων από τον αρκετό κόσμο που είχε μαζευτεί και δρόμο για παρακάτω.

Πιο πέρα κι ένα graffiti με το Lucio Dalla...




Κατεβαίνοντας πιάσαμε την Via Toledo, το πιο εμπορικό δρόμο της Νάπολης (via στα ιταλικά σημαίνει δρόμος).



Είχε αρκετό κόσμο αλλά στα κάθετα στενάκια γινόταν ψιλό-χαμός.
Μέσα στο κόσμο, μου φωνάζει ο ένας από τους συνταξιδιώτες: Ducati περιπολικά! Γυρνάω και βλέπω 2 Multi 1200 στα χρώματα των καραμπινιέρων. Ίσα που πρόλαβα να βγάλω μια φώτο.






Συνέχεια στην παράξενη εκκλησία Chiesa del Gesù Nuovo, ένα πρώην αρχοντικό που μετατράπηκε το 1600 σε εκκλησία από Ιησουίτες μοναχούς. Φώτο και από τον εντυπωσιακό οβελίσκο στη πλατεία...






και συνεχίζουμε για το Duomo της Νάπολης περνώντας από τη Spaccanapoli, μια “ζωντανή” συνοικία με παλιά σπίτια και μπουγάδες απλωμένες, γεμάτη μέρη για φαγητό και ποτό.



Βρήκαμε και ένα ελληνικό εστιατόριο, αλλά ήταν κλειστό.




Φτάσαμε στο Duomo (Καθεδρικός Ναός της Αναλήψεως της Παρθένου Μαρίας) όπου είδαμε αρκετή κίνηση και αστυνομία.




Μπήκαμε μέσα να βγάλουμε καμιά φωτογραφία χωρίς να ξέρουμε κάτι για την κίνηση που επικρατούσε.



Ο ναός είναι αφιερωμένος στον San Gennaro, που είναι ο προστάτης άγιος της Νάπολης. Και η γιορτή του αγίου είναι η 19η του Σεπτέμβρη.

"Κάτι μου λέει η ημερομηνία…
Πόσο του μηνός έχουμε σήμερα;
19 του Σεπτέμβρη.
Ρε σήμερα γιορτάζει;
Ναι ρε, γι’ αυτό είχε κόσμο όλη η πόλη όπου και να κοίταγες”.

Τρεις φορές το χρόνο οι πιστοί συγκεντρώνονται στον καθεδρικό ναό της Νάπολης για να γίνουν μάρτυρες της υγροποίησης του δείγματος του αίματος του αγίου Ιανουαρίου που φυλάσσεται σε σφραγισμένη γυάλινη αμπούλα. Και μια από τις τρείς μέρες που γίνεται το λεγόμενο θαύμα του San Gennaro ήταν και η μέρα που ήμασταν και εμείς εκεί. Ευτυχώς απ’ ότι μάθαμε αργότερα εκείνη τη μέρα το λεγόμενο θαύμα της υγροποίησης του αίματος έγινε, αλλιώς θα μας είχαν διώξει με τις κλοτσιές από την πόλη σαν γκαντέμηδες.

Συνεχίσαμε προς την via dei Tribunali στην οποία γινόταν το έλα να δεις, με σκοπό να πάρουμε κάτι για φαγητό σε μια από τις πιο φημισμένες πιτσαρίες της πόλης. Απ’ έξω είχε γύρω στα 10 άτομα ουρά για να πάρουν πίτσα take away.




Ο χρόνος όμως μας πίεζε γιατί η επίσκεψη μας στη Νάπολη είχε ξεκινήσει σχετικά αργά και ήδη η ώρα είχε πάει σχεδόν 14:30, οπότε θα έπρεπε να συντομεύουμε γιατί είχαμε να κάνουμε και την επίσκεψη στην αρχαία Πομπηία. Οπότε εγκαταλείπουμε τη πολυσύχναστη πιτσαρία και στρεφόμαστε σε κοντινό μαγαζάκι για ένα Panini και μια focaccia (είδος τυρόπιτας) αράζοντας για λίγο στα τραπεζάκια του. Επίσης κάτι που είδαμε σαν σνακ του δρόμου ήταν σε χάρτινο χωνάκι τηγανητά ψαρικά ( καλαμάρια, γαρίδες, αθερίνα ).

Μεταξύ focaccia και colas ακούγεται από τον KRS η καλύτερη σκέψη της ημέρας και μια από τις καλύτερες του ταξιδιού. Επειδή είχαμε την απόσταση των 25 χλμ έως την Πομπηία με την κίνηση στο φουλ, θα έπρεπε να κάνουμε και rapid test για να μπούμε στα αρχαία και η τελευταία είσοδος ήταν έως τις 16:30, οριακά τη βγάζαμε καθαρή από χρόνο. Οπότε σκέφτηκε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στη πόλη και όσον αφορά τη Πομπηία, να πηγαίναμε την τελευταία μέρα, γιατί το καράβι από το Μπάρι θα έφευγε αργά το απόγευμα στις 19:30. Άρα με το πρωινό rapid test της τελευταίας μέρας θα μπαίναμε και στη Πομπηία και στο καράβι του γυρισμού. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Σημειώστε πως ο “σμπάρος” κόστιζε στην Ιταλία 20€.

Πίσω στη βόλτα μας στη Νάπολη λοιπόν και σειρά είχε η via San Gregorio Armeno, ένας δρόμος που είναι γνωστός για τις φάτνες του, ναι καλά ακούσατε για τις φάτνες του.




Οι Ναπολιτάνοι έχουν τρέλα με τις φάτνες και στο δρόμο αυτό υπήρχαν μαγαζάκια με κάθε λογής από αυτές. Μικρές, μεγάλες, με εντυπωσιακές φιγούρες, με κρυφούς μηχανισμούς, μέσα σε γυάλες, τρέλα λέμε με τις φάτνες.




Πήραμε αναμνηστικά από την επίσκεψή μας στη πόλη, είχαμε βγάλει και ένα τσουβάλι φωτογραφίες και κινήσαμε προς στο λιμάνι. Περάσαμε από αξιοθέατα όπως το Castel Nuovo,




τη galleria Umberto I (μια αντιγραφή της galleria Vittorio Emmanuelle του Μιλάνου) γεμάτη μαγαζιά και καφέ,






την Piazza del Plebiscito με την Βασιλική Σαν Φραντσέσκο ντι Πάολα από τη μια μεριά




και το βασιλικό ανάκτορο από την άλλη.




Πάνω στη κουβέντα εκεί που περπατάγαμε πέφτει η ιδέα να εξερευνήσουμε την άλλη μεριά της πόλης, την παραλιακή, με τις μηχανές. Όπερ και εγένετο. Πήγαμε να πάρουμε τις μηχανές από το πληρωτέο parking, πληρώσαμε για 4 ώρες 12€ και ξεκινήσαμε μια βόλτα προς την παραλιακή. Οδηγήσαμε 5 χλμ και φτάσαμε σχεδόν στη συνοικία Posillipo (Παυσίλυπον), και παράλληλα ψάχναμε για καφετέριες.



Δεν βρήκαμε όμως κάτι που να αξίζει και τα καφέ ήταν σκόρπια. Δεν είναι όπως στην Ελλάδα που σε κάθε παραλιακή πόλη είναι γεμάτη καφέ και εστιατόρια δίπλα-δίπλα.

Αλλαγή πλάνων λοιπόν και απογευματινός καφές στο Torre del Greco μια παραλιακή πόλη έξω από τη Νάπολη προς τη μεριά της Πομπηίας. Και η διαδρομή μέσα από τα μικρά παραλιακά προάστια στα περίχωρα της Νάπολης.

Ξεκινάμε λοιπόν…

Είσαι σίγουρος;

Έεεεε, ναι.

Ένας αδερφικός μου φίλος κάποτε μου είχε πει ένα γνωμικό που το ασπάζομαι πλήρως:

Δυο πράγματα πληρώνονται στη ζωή, το γούστο και η μαλ@κία.
Εεε, εμείς εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα κάναμε την μεγαλύτερη μαλ@κία του ταξιδιού μας. Παρακάτω θα καταλάβετε.

Λόγω του ότι ο παραλιακός δρόμος είχε έντονη κίνηση, το GPS μας έβγαλε από τη πόλη, κάνοντας μας μια βόλτα από άγνωστες συνοικίες. Με τα πολλά βγήκαμε από το κέντρο της Νάπολης και παίρνοντας την “παραλιακή” στα προάστια, άρχισε το μαρτύριο. Λόγω του ότι οι Ιταλοί γενικά τρέχουν με τα οχήματά τους σαν τρελοί, είχαν σκεφτεί οι τοπικοί άρχοντες των περιοχών απ’ όπου περάσαμε να μην συντηρήσουν τα πλακόστρωτα στους δρόμους, ώστε να μην αναπτύσσουν υπερβολικές ταχύτητες οι γκαζοφονιάδες, με αποτέλεσμα τα πλακόστρωτα να είναι 100 χρονών και με κάτι πέτρες κοφτερές σαν νταμάρια. Λυπήθηκα τη μηχανή μου. Φοβόμουν ότι θα σπάσουν τα πλαϊνά πλαστικά στις ενώσεις με τις βίδες.

Κάποια στιγμή που σταματήσαμε για λίγο, ο ένας φίλος με το BMW μου λέει:
“Δεν πάμε από Autostrada, θα τα διαλύσουμε τα μηχανάκια”.
“Τώρα άστο, κοντεύουμε. Άμα το ‘ξερα σιγά μην ερχόμουν από δω”.

Είχαμε κάνει σχεδόν 15χλμ, εκ των οποίων τα 7χλμ ψέλνοντας τα 12 ευαγγέλια. Φτάσαμε λοιπόν στο Torre del Greco και κατεβαίνοντας προς την παραλία περιμέναμε να δούμε ένα ωραίο λιμανάκι με ταβέρνες και καφέ. Αντ’ αυτού είδαμε ένα καρνάγιο με βάρκες και μικρά σκαφάκια παντός είδους και από μαγαζιά, ένα εστιατόριο που ότι άνοιγε και ένα μαγαζί που πούλαγε παγωτά, τσιγάρα, καφέ με τρία τραπέζια απ’ έξω. Πωπω, μάπα το καρπούζι. Καθόμαστε τελικά για ένα καφέ της παρηγοριάς και αναρωτιόμαστε γιατί να μην έχει κάτι παραπάνω το μέρος. Κρίμα!

Είχε ήδη αρχίσει να δύει ο ήλιος και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στη Πομπηία και στο διαμέρισμα, να κάνουμε ένα μπάνιο και να βγούμε έξω για φαγητό. Βάζω το GPS να μας πάει πίσω και μας βγάζει μια φοβερή διαδρομή παράλληλα με τους πρόποδες του Βεζούβιου και απολαύσαμε τη μοναδική θέα προς τη φωτισμένη παραλία. Εξάλλου το έλεγε και ο δρόμος, via Panoramica. Και μια χαρά δρόμος σε σχέση με το μαρτύριο που τραβήξαμε νωρίτερα. Φτάσαμε στο ισόγειο διαμέρισμα το οποίο είχε ασφαλές parking, δύο υπνοδωμάτια με δύο κρεβάτια το καθένα, δύο μπάνια με μπουρνούζια παρακαλώ, όλα πεντακάθαρα και τιμή 84€ η βραδιά για 4 άτομα + πρωινό στο καφέ του ιδιοκτήτη. Αν κάποια στιγμή πάτε προς εκείνα τα μέρη, μην το σκεφτείτε, διανυκτερεύστε εκεί.

B&B Maria home
Via Crapolla II, 80045 Pompei NA, Ιταλία.

Για την ώρα μπάνιο και επικοινωνία με την Ελλάδα και καβάλα στις μηχανές για το κέντρο της Πομπηίας για βραδινό φαγητό. Αράξαμε τις μηχανές σε ένα δημοτικό parking, λουκέτα και δρόμο. “Απαγορεύεται”, μας φωνάζει ένας δημοτικός αστυνομικός, “εδώ είναι χώρος μόνο για αυτοκίνητα”( καταλάβαμε για το περιπολικό ). Αράζουμε παραπέρα σε χώρο για μηχανές και ξαναπερνώντας από κει, είχε αράξει μια Ferrari με τον πιτσιρικά ιδιοκτήτη να καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι. Δεν τον πείραζε τώρα το βλάκα τον αστυνομικό. Τέλος πάντων.

Ο κεντρικός πεζόδρομος για Κυριακή είχε αρκετό κόσμο και δυσκολευτήκαμε να κάτσουμε για φαγητό. Για απόψε το μενού ήταν διαφορετικό. Άλλος έφαγε πίτσα, άλλος ζυμαρικά και άλλος κρεατικά. Αλλά στο τέλος το παγωτό-παγωτό. Βόλτα στον πεζόδρομο για να χωνέψουμε και συμφωνούμε να μείνουμε στο ίδιο δωμάτιο και την αυριανή βραδιά.
Λέμε να περάσουμε από το καφέ του ιδιοκτήτη να τον ενημερώσουμε για την επιπλέον ημέρα που θα κάτσουμε αλλά το αφήνουμε για αύριο στο πρωινό. Οπότε ύπνο γιατί αύριο έχει οδηγική απόλαυση σε ένα μέρος που ήταν από τους βασικούς λόγους που έγινε το ταξίδι.

...συνεχίζεται
.

[goulisf]

.

5η ημέρα Δευτέρα 20/9/2021

ΜΟΙΑΖΕΙ ΤΟΥΤΗ Η ΓΗ ΣΑΝ ΜΑΓΙΚΗ ΑΥΛΗ…

Πομπηία – Costiera Amalfitana - Πομπηία

Χιλιόμετρα ημέρας 145 χλμ

https://goo.gl/maps/L4keSJSw5qCJwjqv7


Χορτασμένοι από καλό ύπνο και ξεκούραστοι για τη σημερινή ημέρα, ξεκινήσαμε για αρχή για το μικρό καφέ του ιδιοκτήτη του διαμερίσματος να φάμε πρωινό ( μη φανταστείτε τίποτα τρελό, ένα καφέ και ένα κρουασάν, αλλά κάτι είναι κι αυτό ). Πάνω στη κουβέντα ενημερώνω τον ιδιοκτήτη για το πόσο ωραία ήταν η χθεσινή μας διαμονή στο διαμέρισμά του και ότι θα μείνουμε και το σημερινό βράδυ. Και μου πετάει ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ, σαν της 28ης Οκτωβρίου αλλά από την ανάποδη, από Ιταλό σε Έλληνα. “Γιατί”; του λέω. “Το έκλεισαν από το Internet χθες το βράδυ”.

"Κάτσε τώρα μαλ@κα και ψάχνε πάλι", σκεφτόμουν. Και τους έλεγα χθες, να το κλείσουμε και για την άλλη μέρα και πήρα την απάντηση: “Αύριο το πρωί”.
Βέβαια είπαμε παραπάνω ποια πράγματα πληρώνονται στη ζωή και εμείς πάλι τη κάναμε τη μαλ@κία μας. Μου προτείνει ο ιδιοκτήτης ένα άλλο διαμέρισμα που διαχειρίζεται και πήγαμε και το είδαμε αλλά δεν άξιζε, οπότε αρχίζω να ψάχνω και βρίσκω κάτι παρόμοιο στα δύο χλμ. Το κλείνω από το Internet και ξεκινάμε για κατά κει. Φτάνοντας βρίσκουμε τον ιδιοκτήτη, ρίχνουμε μια ματιά στο διαμέρισμα και αφού συνεννοούμαστε, αφήνουμε τα πράγματα και ξεκινάμε λίγο αργά βέβαια για την σημερινή μας βόλτα στη χερσόνησο του Sorrento.

-Λίγα λόγια από το Internet για…
Την ακτή του Αμάλφι (ιταλικά: Costiera amalfitana), ένα τμήμα της ακτογραμμής στη νότια Ιταλία με θέα στο Τυρρηνικό Πέλαγος και τον Κόλπο του Σαλέρνο. Φημίζεται παγκοσμίως για το μεσογειακό τοπίο και τη φυσική της ποικιλομορφία, πήρε το όνομά της από την πόλη Αμάλφι, η οποία αποτελεί το κύριο ιστορικό και πολιτικό της κέντρο. Το Αμάλφι αναφέρεται για πρώτη φορά τον 6ο αιώνα ως σημαντική ναυτική δύναμη, γνωστή για το εμπόριο δημητριακών, αλατιού, ξυλείας αλλά και το δουλεμπόριο. Σημαντικός εμπορικός εταίρος εκείνη την περίοδο ήταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ιδιαίτερα με το εμπόριο του μεταξιού που μέσω του Αμάλφι έφτανε από την Ανατολή στη Δύση. Οι έμποροι του Αμάλφι, εξάλλου, ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τον χρυσό για την απόκτηση γης. Έχει χαρακτηριστεί από το 1997 από την ΟΥΝΕΣΚΟ ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.-

Δευτέρα σήμερα και επιλέξαμε τη σημερινή μέρα ως μέρα με λιγότερη κίνηση στον παραλιακό δρόμο. Και πέσαμε μέσα αλλά κοντά στα χωριουδάκια την είχε τη κίνηση του. Ξεκινήσαμε λοιπόν και μετά από 2 μικρά τουνελάκια και ένα καλό 5 χλμ, φθάσαμε στο Sorento, γνωστό και ως η πατρίδα του Limoncello.

Βγάλαμε τις πρώτες φωτό από ψηλά...





και συνεχίσαμε για την παραλιακή SS163 γνωστή σε όλους σαν Costiera Amalfitana.

-Λίγα λόγια από το Internet για…
Την Costiera Amalfitana (SS 163 Amalfitana), δημοφιλής διαδρομή της ακτής Αμάλφι που ακολουθεί την ακτογραμμή από το Sorrento, στο Positano και στην πόλη του Amalfi. Ο δρόμος τελειώνει στο Vietri sul Mare. Οι ντόπιοι συνιστούν να σχεδιάσετε μια βόλτα στην Ακτή Αμάλφι τέλη της Άνοιξης και από τα μέσα Σεπτεμβρίου έως τον Οκτώβριο, όταν ο δρόμος είναι λιγότερο γεμάτος. Μερικές φορές ο δρόμος είναι πολύ στενός, ειδικά όταν οδηγείτε μέσα από τα πολλά μικρά χωριά κατά μήκος της διαδρομής. Ωστόσο, είναι απίστευτα όμορφο. Είναι μία από τις καλύτερες παραθαλάσσιες διαδρομές στον κόσμο.-

Μπήκαμε για τα καλά στην παραλιακή και αντικρίζοντας την μεριά με τα γκρέμια και τα στηθαία παρέα με τον φιδίσιο δρόμο, τη φοβερή θέα στη θάλασσα και τα πανέμορφα χωριουδάκια κρεμασμένα στα βράχια αναρωτιέσαι μήπως θα πρέπει να κάνεις τη διαδρομή δυο φορές. Δηλαδή τη μια απολαμβάνοντας οδήγηση και τη δεύτερη απολαμβάνοντας τη θέα.





Η κατάσταση του δρόμου δεν είναι και τέλεια, με αρκετά μπαλωματάκια, αλλά οδηγιέται μια χαρά, αλλά και πολλά κομμάτια υπερβολικά στενά με αποτέλεσμα να υπάρχουν μικρά φανάρια για να λειτουργεί το ένα ρεύμα.




Φώτο από Google


Σε κάποια στιγμή για περίπου 4 λεπτά δεν βρήκαμε κάποιον αργό μπροστά μας και είχαμε ένα καλό ρυθμό.
Θα μου πεις 4 λεπτά μόνο;
Μη το λες έτσι, γιατί αν ερχόμαστε Κυριακή πρωί θα ήμασταν πίσω από τον Επιτάφιο σημειωτόν για όλη τη διαδρομή. Μεγαλύτερη τιμή θα έδειχνε η θερμοκρασία λαδιού παρά η ταχύτητα με την oποία θα κινείτο η μηχανή .

Βγήκαμε από τον SS163 με σκοπό να κάνουμε μια στάση στο πανέμορφο Positano, ίσως το πιο όμορφο χωριό της χερσονήσου.








Ο δρόμος που πέρναγε μέσα από το χωριό ήταν μονής κατεύθυνσης, οπότε ευκαιρία για παραπάνω χάζι ( μη πέσουμε και σε κάνα χριστιανό επάνω ). Τα σπίτια και τα ξενοδοχεία με τους πανέμορφους ανθισμένους κήπους φάνταζαν βγαλμένα από ταινία. Πραγματικός πίνακας ζωγραφικής.





Και μιλάμε για κτίρια ,παλιά αρχοντικά ή και ξενοδοχεία εναρμονισμένα με το ύφος των άλλων κτιρίων. Γεμάτα κόσμο τα καφέ και τα εστιατόρια αλλά και λίγα για το μέγεθος του χωριού. Ίσως να ήμουν επηρεασμένος και από τα δικά μας μέρη, που σε κάθε τουριστικό μέρος για κάθε 10 σπίτια αντιστοιχεί ένα εστιατόριο και ένα καφέ. Όλα αυτά στον απάνω μαχαλά, γιατί ήμασταν σχετικά ψηλά από τη θάλασσα. Στην παραλία υπήρχαν αρκετά μαγαζάκια απ’ ότι είδα, αλλά δεν ανέφερα στη παρέα κάτι για βόλτα με τα πόδια έως εκεί, γιατί η παρέα ήταν και λίγο “ντελικάτη” στο περπάτημα. Κοινώς, καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε.

Παρακάτω ένα βιντεάκι από το Positano.

Σε κάποιο καφέ που βρήκαμε είχε 10 τραπέζια και 11 παρέες. Πως γίνεται αυτό; Απλά η μια παρέα καθόταν δίπλα από το μαγαζί, σε ένα παγκάκι!!! Με τα πολλά βρήκαμε ένα εστιατόριο με 2-3 άδεια τραπέζια αλλά καφέ δεν πρόσφερε, οπότε είπαμε να το ρίξουμε στο φαί. Αλλά και πάλι του τυπάκου μάλλον δεν του άρεσαν οι φάτσες μας. Μας είπε ότι και ρεζερβέ ήταν και ότι προηγούνταν άλλες παρέες. Τον αποχαιρετήσαμε σαν καλοί Έλληνες σε άπταιστα ελληνικά: Άντε γ@.... και φύγαμε με σκοπό να πάμε στο επόμενο χωριό που θα είχε θέα προς το Positano για να αράξουμε.
Έτσι και έγινε. Οδηγήσαμε για περίπου 6 χλμ σε ένα φιδίσιο όμορφο δρόμο γεμάτο ωραία βλάστηση, φτάσαμε στο Vettica Maggiore και αράξαμε σε ένα εστιατόριο με πανέμορφη θέα προς το Positano.





Τo εστιατόριο ήταν πρόχειρα φτιαγμένο με καλάμια και τσίγκους, που δε σου γέμιζε το μάτι, αλλά μας το γέμισε όταν ήρθε ο λογαριασμός. Μακαρονάδα θαλασσινών, καρμπονάρα, καλαμαράκια, μοσχ.μπριζόλα, ποτά, κουβέρ και υποχρεωτικό φιλοδώρημα 5€: Σύνολο 100€. Κοφτήρι το κατάστημα!!!







Εντάξει και στο styling, είτε πρόκειται για ρούχα, είτε για πιάτα, γ@μάνε οι Ιταλοί!!!

Το κλου του μεσημεριού ήταν το digestif, όπως το λέγαμε επί ΠΑΣΟΚ το ’80 στη γειτονιά μου, το χωνευτικό λικέρ που μας πρόσφεραν μετά το φαγητό. Μας έφερε limoncello και λικέρ από πεπόνι. Εντάξει, limoncello είχα ξαναπιεί, αλλά το λικέρ πεπόνι γ@μαγε. Δε ντράπηκα καθόλου και ζήτησα και δεύτερο.

“Θα πιείς κι άλλο;” μου λέει ο ένας από τους συνταξιδιώτες.
“Λες να μεθύσω με δύο σφηνάκια;"

Φύγαμε λοιπόν χορτάτοι και πιωμένοι από το εστιατόριο και ανεβήκαμε στις μηχανές για τη συνέχεια της ημερήσιας εκδρομής. Η κίνηση παρ’ όλο που είχε μεσημεριάσει, ήταν αρκετή και τα 10 χλμ μέχρι το Amalfi έγιναν σε περίπου 40 λεπτά.







Φώτο από Google


Κατεβήκαμε προς τη παραλία για να βρούμε κάπου να κάτσουμε αλλά ότι βρήκαμε ήταν γεμάτο. Από κόσμο άλλο τίποτα. Επειδή ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος και ήδη η ώρα ήταν περασμένες τέσσερις αποφασίσαμε να οδηγήσουμε όλη την ακτογραμμή έως και το τελευταίο παραλιακό χωριό, το Vietri sul Mare και εκεί να πίναμε τον απογευματινό μας καφέ.

Οπότε συνέχεια στην SS163 με τη συνέχεια της ακτογραμμής μετά το Amalfi να αρχίζει να καλυτερεύει από θέμα οδήγησης γιατί είχε μειωθεί η κίνηση.

Παρακάτω ένα βιντεάκι από την Costiera Amalfitana.

Περάσαμε από τα υπόλοιπα χωριά που αποτελούν την Costiera Amalfitana ( Atrani, Marmorata, Minori, Maiori, Erchie, Cetara ) με το καθένα να έχει τη δική του ομορφιά.





Φτάσαμε στη παραλία του Vietri sul Mare και παρακαλώντας μια δημοτική αστυνόμο που ήταν υπεύθυνη για το parking να μας αφήσει να παρκάρουμε ίσα-ίσα να πιούμε ένα καφέ, κάτσαμε και απολαύσαμε έναν ακόμα espresso shakerato.





Όσον αφορά το γυρισμό προς την Πομπηία τώρα, η προφανής επιλογή ήταν να κάναμε το γύρο της χερσονήσου με τρία τέταρτα περίπου οδήγηση. Το μυαλό μου όμως τριβέλιζε μια εναλλακτική διαδρομή με κάνα 2ωρο οδήγηση. Οπότε επειδή νυχτώνει και νωρίς, είμαστε και λίγο “ντελικάτοι”, τους σήκωσα με το ζόρι για να συνεχίσουμε.

“Προς τα πού θα πάμε τώρα;”.
“Θα ξαναγυρίσουμε προς το Amalfi και θα ανεβούμε το βουνό προς το Ravello για να πέσουμε στην Πομπηία”.
“Γιατί να πάμε από κει;”.
“Γιατί μάλλον από ότι είδα είναι ωραία διαδρομή και να οδηγήσουμε λίγο και προς τα ορεινά”.

Και τελείωσα τη κουβέντα με τη θρυλική ατάκα του Τάκη Μόσχου από την ταινία “Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται”:
“Γέρο, αντέχουν τα νεφρά σου;”.

Οπότε γυρισμός από την ίδια διαδρομή έως λίγο πριν το Amalfi, αλλά από την ανάποδη μεριά, με λιγότερη κίνηση και το ηλιοβασίλεμα συντροφιά. Φωτογραφία δυστυχώς δεν έχω, αλλά κάντε το εικόνα. Φτάνουμε στη διασταύρωση προς το Ravello και παίρνουμε το δρόμο προς τα ορεινά. Στην αρχή για λίγα χιλιόμετρα, βρήκαμε λίγη κίνηση αλλά μόλις περάσαμε και το Ravello, είχα κάνει διάνα. Ορεινό στροφιλίκι με πολύ καλή άσφαλτο, φοβερή βλάστηση και καθόλου κίνηση.

Καθόλου κίνηση; Και τα πρόβατα που βρήκατε στο δρόμο;
Ντάξει κάπου πρέπει να βοσκήσουν και τα πρόβατα για να βγει το γαλατάκι για τον cappuccino στο Amalfi.

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και έπεσε λίγο ο ρυθμός μας, μιας και είμαστε σε ξένο τόπο, βράδυ και δεν νιώθαμε και άνετα. Μέχρι που φτάσαμε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής και πάθαμε σοκ από αυτό που βλέπαμε. Τα φώτα της πόλης, εν προκειμένω της Πομπηίας και σε δεύτερο πλάνο ο Βεζούβιος. Η στάση για φωτογραφία ήταν επιβεβλημένη.




Ίσως μια από τις καλύτερες φωτογραφίες που έχουμε τραβήξει από όλα τα ταξίδια που έχουμε κάνει.

Και η συνέχεια επίσης φοβερή με φουρκέτες και τα φώτα της πόλης να μας συντροφεύουν.

Και ύστερα μου λέει ο άλλος “ Γιατί να πάμε από κει; “
“Ρε άκου με και δε θα χάσεις, δεν το παίζω ξερόλας αλλά προσπαθώ αν έχω χρόνο και χρήμα, να κάνω ένα ταξίδι το χρόνο που να με “γεμίζει”, στο οποίο αφιερώνω αρκετό χρόνο για ψάξιμο. Λες να θέλω να περάσω άσχημα;”.

Και όπως με είχε ρωτήσει πριν 2-3 χρόνια ένας γνωστός, “Που τα ξέρεις αυτά τα μέρη που πας;” Του απάντησα…“ Έχω σταματήσει να βλέπω realities για να γεμίσω το χρόνο μου, αλλά το 'χω ρίξει στο διάβασμα ταξιδιωτικών για μέρη που μπορεί να πάω αλλά και μέρη που μπορεί και να μην τα δω ποτέ στη ζωή μου ”.

Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά και στη συνέχεια του ταξιδιού μας τώρα και έχοντας φτάσει στα περίχωρα της Πομπηίας αρχίζουνε τα γλέντια με την οδήγηση από πλευράς Ναπολιτάνων. Κίνηση στο φουλ, κόρνα αβέρτα, προτεραιότητα όποιος τολμάει και τα μηχανάκια σφήνες από παντού. Και ενώ ξεκινάω πρώτος από φανάρι και είμαι στη λωρίδα μου και μπροστά μου δεν υπάρχει τίποτα, φτάνω σε μια διασταύρωση και ένα τουτού με μια κυρία οδηγό, κόβει στα δύο το ρεύμα κυκλοφορίας μου για να περάσει στην άλλη λωρίδα που γινόταν χαμός από κίνηση. Της παίζω τα φώτα και ψύχραιμη μου κάνει νόημα σαν να μου λέει “Δεν τρέχει τίποτα, έκοψα τη λωρίδα στη μέση για να χωθώ στο αντίθετο ρεύμα”.
“Κοίτα”, λέω στο φίλο μου “μας γράφει κανονικά σαν να μην τρέχει τίποτα”. Και αρχίσαμε τα γέλια.

Μετά από λίγο φτάσαμε στο διαμέρισμα που θα περνάγαμε το τελευταίο βράδυ μας στην Ιταλία. Τρία μεγάλα πεντακάθαρα δωμάτια με τέσσερα κρεβάτια, μεγάλο μπάνιο, ασφαλές parking και το σκορ στα ίδια επίπεδα με τη χθεσινή μέρα, 84€ η τετράδα. Επίσης πολλή καλή επιλογή και προτείνεται για διανυκτέρευση στην περιοχή της Πομπηίας.

Giga's house Pompei
64 Via Sant'Abbondio, Πομπηία, 80045, Ιταλία

Η αυλή του θα γινόταν το λημέρι μας εκείνο το βράδυ μιας και οι δύο συνταξιδιώτες μου με τα BMW ήταν λίγο κουρασμένοι. Από τίίίίίί!!!, δεν κατάλαβα. Τη σέλα με το τζελ, τι τη βάλατε;;; Σκεφτείτε να οδηγούσαν στη σέλα του Ducati μου που είναι σαν οικοδομικό μαδέρι. Μετά από ένα καλό μπάνιο, οι δύο Ducatisti αναλάβαμε να κάνουμε τους Delyverάδες με τα πόδια για σήμερα και πεταχτήκαμε μέχρι το super mercato να πάρουμε προμήθειες και μπύρες και στον πεζόδρομο με τα εστιατόρια για να πάρουμε 4 πίτσες για βραδινό. Συνολικά 3χλμ πήγαιν-έλα με τα πόδια.

Και ενώ φτάνουμε στο supermarket, στο έμπα συναντάμε δυο τύπους με 4 μπουκάλια ποτά στα χέρια. “Ρε αυτοί σίγουρα πάνε σε κορωνοπάρτι”, λέω. Μέσα λοιπόν στο supermarket και την ώρα που αρχίζουμε να ψωνίζουμε κάτι για πρωινό, ακούμε κάτι από τα μεγάφωνα στα ιταλικά αλλά δε δίνω σημασία. Ένα λεπτό αργότερα και ενώ είμαστε πάνω από τις μπύρες και σκεφτόμαστε ποιες θα πάρουμε, μου κάνει νόημα μια πελάτισσα και μου δείχνει τις μπύρες και καπάκι το ρολόι της. Κουρασμένος όπως ήμουν από όλη την ημέρα, δεν πολύ-κατάλαβα τι εννοούσε. Μου το ξαναλέει και αρχίζω να καταλαβαίνω, αλλά δεν το πίστευα. Φωνάζει και το παλληκάρι το σεκιουριτά και μου το εξηγεί και αυτός. Είχε περάσει η ώρα και απαγορευόταν να αγοράσεις αλκοόλ μετά της 10 το βράδυ λόγω Covid 19. Πώπώ αυτογκόλ που φάγαμε στις καθυστερήσεις. Και δε μας άφησαν να δούμε ούτε καν το VAR!!! Οπότε μόνο Cola από το supermarket και γραμμή για την πιτσαρία.
Φαγητό στην αυλή και πίτσα για τελευταία φορά και συνεννόηση για την αυριανή μέρα για το rapid test, την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας, το ταξίδι μέχρι το Μπάρι και την επιβίβαση στις 19:30 το απόγευμα στο καράβι της επιστροφής.





Έπεσα για ύπνο με ανάμεικτα συναισθήματα, αφενός γιατί κάποιες κουκίδες στο ταξιδιωτικό μου χάρτη είχαν "τσεκαριστεί" και αφετέρου την αυριανή μέρα ένα ακόμα ταξίδι, λίγο σύντομο βέβαια, θα τελείωνε.

Καληνύχτα λοιπόν και γι’ αύριο βλέπουμε.

συνεχίζεται...
.

[mycolnago]

Ωραίοι είστε....
συνέχισε...

Αμάλφι εχω πάει....

μας γεμίσατε εικονες και όνειρα.....

[goulisf]

.
Σε ευχαριστώ, να 'σαι καλά .
.

[goulisf]

.

6η ημέρα Τρίτη 21/9/2021

ΔΕ ΣΕ ΧΟΡΤΑΣΑ ΠΟΤΕ ΜΟΥ,ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...

Πομπηία – Αρχαιολογικός χώρος Πομπηίας - Autostrada A 16 – Bari

Χιλιόμετρα ημέρας 270 χλμ

https://goo.gl/maps/hPikLaubAihFp2HG7


Τελευταία μέρα του ταξιδιού μας και το εγερτήριο ήταν νωρίς με στόχο να κάνουμε το βασικότερο πράγμα της επιστροφής, το rapid test. Ψάχνοντας το πρωί στο κινητό μου βρήκα ένα πολύ-ιατρείο σε κοντινή απόσταση από το διαμέρισμα που μέναμε και αποφασίσαμε να πάμε εκεί για να τελειώνουμε. Μαζέψαμε μπαγκάζια, φορτώσαμε μηχανές και παρακαλέσαμε τον ιδιοκτήτη να τις αφήσουμε στο parking του για όση ώρα θα μας έπαιρνε η διαδικασία του rapid και εν συνεχεία η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας. Αφού δε μας έφερε αντίρρηση ο άνθρωπος, ξεκινήσαμε για τη διενέργεια του test.

Σε περίπου 10 λεπτά ήμασταν εκεί και άλλο τόσο κράτησε και η διαδικασία. Μας ενημέρωσαν πως σε περίπου τρία τέταρτα θα είχαμε τα αποτελέσματα στα mail μας. Ευκαιρία για πρωινό καφέ κοντά στον αρχαιολογικό χώρο και μόλις θα παίρναμε τα αποτελέσματα θα ξεκίναγε η επίσκεψη. Άργησαν λίγο παραπάνω και είχαμε ανησυχήσει με το σκεπτικό ότι μπορεί να ήταν κάποιος από μας θετικός. Αλλά τέλος καλό όλα καλά και με τα rapid στα κινητά ξεκινήσαμε για την αρχαία Πομπηία. Εδώ να επισημάνω πως αρχαία Πομπηία και καινούρια πόλη ουσιαστικά τις χωρίζει μια μάντρα με κιγκλίδωμα που ξεκινάει από το τελείωμα του πεζόδρομου της καινούριας πόλης.

Φτάσαμε στη πύλη, δείξαμε τα test και πήγαμε στο γκισέ να πληρώσουμε το εισιτήριο των 16€. Η τιμή του εισιτηρίου μετά τις τρείς και μισή το μεσημέρι πέφτει στα 10€, απλά τελευταία είσοδος στο χώρο είναι στις 17:30 γιατί ο χώρος κλείνει στις 19:00. Όλα αυτά ισχύουν από Μάιο μέχρι και τέλη Οκτώβρη.

Μπαίνετε και τα βλέπετε στο επίσημο site του χώρου.

http://pompeiisites.org/en/visiting-inf ... d-tickets/

Δίπλα από το γκισέ των εισιτηρίων μας διπλάρωσε ένας ντόπιος ξεναγός για να τον πληρώσουμε να μας ξεναγήσει, αρχίζοντας να μιλάει λίγα σπαστά ελληνικά. Αλλά με ελληνικά της 2ας δημοτικού . Πιάσαμε κουβέντα για λίγο, τον ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε. Για το αν αξίζει να πάρει κάποιος ξεναγό θα σας πω παρακάτω με τις εντυπώσεις από την επίσκεψή μας στα ερείπια της αρχαίας Πομπηίας.


-Λίγα λόγια από το Internet για…

Την καταστροφή της Πομπηίας. Το 62 μ.Χ. έγινε ένας σφοδρότατος σεισμός, που συντάραξε τη πόλη. Αλλά ο σεισμός αυτός δεν ήταν παρά το προμήνυμα για την ολοσχερή καταστροφή της. Πράγματι λίγα χρόνια αργότερα, στις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ., μετά από μια φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου σηκώθηκε ένα φοβερό σύννεφο από στάχτη, το οποίο σκέπασε την πόλη σε ύψος ενός μέτρου. Μόλις αντιλήφθηκαν οι κάτοικοι της Πομπηίας τη θεομηνία, άρχισαν να τρέπονται σε φυγή, παίρνοντας ο καθένας ότι μπορούσε να προφτάσει τις συνταρακτικές εκείνες στιγμές. Πολλοί όμως άλλαξαν γνώμη και ξαναγύριζαν αλλά τους έπιανε παραλυσία από τον πανικό.

Ύστερα από το σύννεφο της στάχτης, κατέκλυσε την πόλη μία αφάνταστη καταιγίδα από ηφαιστειακή λάβα, που την σκέπασε σε ύψος 3 και περισσότερα μέτρα, πάνω δε σ' αυτά επικάθησε νέο στρώμα από στάχτη και πέτρες, ώστε η σημερινή επίχωση φτάνει τα 6-7 μέτρα. Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 2.000 άτομα θάφθηκαν ζωντανά και πέθαναν έτσι από ασφυξία. Η παλαιά πόλη είχε ξεχαστεί και κανείς δεν ήξερε την ύπαρξή της. Πρώτη ανακάλυψη τμήματος της Πομπηίας έγινε το 1592, τυχαία, κατά τις εργασίες για την κατασκευή του υπόγειου υδραγωγείου της πόλης Τόρε Ανουντσιάτα που βρίσκεται εκεί κοντά.-

Από την πύλη που μπήκαμε, το πρώτο κτίριο που είδαμε ήταν η λεγόμενη Παλαίστρα που αθλούνταν οι αθλητές της εποχής και πιο πέρα η αρένα που μάλλον δεν είχες πρόσβαση.








Η παλαίστρα ήταν ένα κτίριο με κίονες και άπλετο χώρο με γκαζόν.





και σε κάποιες προθήκες κάποια αντικείμενα που είχαν βρεθεί στο χώρο, όπως ψωμί, κύπελλα για κρασί, κάποια κοσμήματα, ειδώλια και μικρά εργαλεία. Εντύπωση μου έκανε μια αρχαία αντλία για νερό.











Λίγο πιο πέρα είδαμε και ένα-δύο σώματα ανθρώπων που είχαν πεθάνει από ασφυξία, για την ακρίβεια εκμαγεία, δηλαδή είχαν πάρει ότι είχε απομείνει από το κορμί και με τη βοήθεια του γύψου το είχαν πλάσει ώστε να φαίνεται σαν κανονικό κορμί.





Στη συνέχεια μπήκαμε σε ένα λιθόστρωτο δρόμο με εμφανή τα σημάδια που είχαν αφήσει οι ρόδες των κάρων που είχαν περάσει με τα χρόνια και στα πλάγια του λιθόστρωτου εμφανή τα χαντάκια για αποστράγγιση των νερών της βροχής. Επίσης υπήρχαν κάποιες πέτρες υπερυψωμένες σε σχέση με τις υπόλοιπες για να περνούν το δρόμο χωρίς να βραχούν οι κάτοικοι.








Είδαμε και έναν πρόδρομο ταβέρνας που στις τρύπες λογικά αποθήκευαν τρόφιμα και ποτά.





Από τις κατοικίες που είχαν ανασκαφεί το μόνο που άξιζε πραγματικά ήταν τα ψηφιδωτά σε κάποιες από αυτές. Και όλα τα κρεβάτια ήταν πέτρινα που σίγουρα θα είχαν επάνω ένα είδος στρώματος ή άχυρα.








Κάποια στιγμή βλέπουμε σε ένα κτίριο αρκετό κόσμο απ’ έξω και πάμε προς τα εκεί.




Η φωτογραφία είναι από το Google.


Ένας ξεναγός μας λέει να περιμένουμε στη σειρά μας γιατί έτσι έμπαινες εκεί. Στην ερώτηση μας τι ήταν εκεί, μας απάντησε πορνείο κοινώς μπ@ρδέλο. Αααα γι’ αυτό είναι όλοι μαζεμένοι εδώ σε σειρά, σκεπτόμενος τους στίχους του Τζίμη Πανούση “Μια ζωή να περιμένεις, να γ@μήσεις στην ουρά, Σουζάνα”.

Ήταν η λεγόμενη “Φωλιά της Λύκαινας” το πιο διάσημο πορνείο στην Πομπηία. Μην περιμένετε να είχε live sex, απλά το κλου ήταν οι τοιχογραφίες με τις στάσεις του sex για να διαλέξει ο πελάτης.











Δυστυχώς τιμοκατάλογο δεν πρόσεξα. Βέβαια από ότι είχα διαβάσει, αρκετοί γαιοκτήμονες της εποχής, μιας και η γεωργία και η κτηνοτροφία ήταν οι κύριες ασχολίες, συμπλήρωναν το εισόδημα τους εκδίδοντας σκλάβες. Και μάλιστα είχα δει σε φωτογραφίες ότι στους λιθόστρωτους δρόμους έξω από κάθε σπίτι που γινόταν αυτό, υπήρχε το σχήμα του φαλλού, σαν να σου λέει, "εδώ κάνουμε άλλα κόλπα"... Όσο και να κοίταγα το δρόμο τέτοιο πράγμα δεν είδα. Ίσως ήμουν σε καθωσπρέπει συνοικία. Γενικά όλη η πόλη πρέπει να ήταν λίγο μπ@ρδέλο. Μα δεν είχαν και με κάτι άλλο να ασχοληθούν. "Sex, φαί, σκ@τά και ύπνος", που λέει και ο Τζίμης.

Συνεχίσαμε προς την αρχαία αγορά της Πομπηίας, μια μεγάλη πλατεία με ολόγυρα ερείπια κτιρίων, κίονες, τοιχία και σε ένα κτίριο αγγεία που είχαν διασωθεί.








Ήμασταν ήδη στο χώρο αρκετή ώρα και η σκέψη μας ήταν και στο δρόμο της επιστροφής προς το Bari. Στην αρχαία αγορά λοιπόν βρήκαμε δύο αστυνομικούς και τους ρωτήσαμε που θα βλέπαμε τα καμμένα σώματα από τις ανασκαφές που είχαν γίνει. Μας εξήγησαν ότι προς την έξοδο υπήρχε ένα μικρό μουσείο με τα εκθέματα. Οπότε ξεκινάμε για κατά κει και αφού θα βλέπαμε το εσωτερικό του μουσείου θα φεύγαμε.





Το μουσείο ήταν σαν και αυτό που είχαμε δει στην αρχή της εισόδου μας στην Πομπηία. Και εκεί αρκετά εκμαγεία από ανθρώπους, ένα εκμαγείο σκύλου, μικροαντικείμενα, ειδώλια, αγάλματα και τοιχογραφίες.














Τέλος λοιπόν και από τον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας, Στο μικρό παζάρι που είχε στηθεί απ’ έξω πήραμε δύο, τρία σουβενίρ και περπατώντας πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το parking του διαμερίσματος για να πάρουμε τις μηχανές. Φτάνουμε, ντυνόμαστε για τη διαδρομή, βάζω το GPS και ξεκινάμε. Στην πορεία προς την έξοδο από την πόλη δεν πολύ-κοιτάω το GPS αλλά βασίζομαι περισσότερο στις πινακίδες. Με τα πολλά βγαίνουμε από την πόλη όχι για τη νότια διαδρομή άνευ διοδίων προς Bari αλλά από τη βόρεια από Autostrada. Αυτό ήταν και καλό και κακό. Από τη μια θα φτάναμε πιο γρήγορα, έχοντας χρόνο και για μια καλή στάση και από την άλλη θα πληρώναμε τσουχτερά διόδια.

Οπότε αφού η μ@λακίτσα έγινε, συνεχίζουμε στην A16 Autostrada dei Due Mari (των δύο θαλασσών) και περνώντας περιφερειακά από διάφορες πόλεις και χωριά και με μια καλή στάση περίπου 45 λεπτά, φτάσαμε στα διόδια στον περιφερειακό του Bari και πληρώσαμε για 260 χλμ 15,60€ . Ωχχχ το κεφάλι μου. Μπαίνοντας στο Bari, είχαμε μια ώρα σχεδόν μέχρι την επιβίβαση στο πλοίο της Superfast, οπότε σκέφτηκα ότι μπορούσαμε να κάνουμε μια βόλτα μέχρι τον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου, προστάτη της πόλης και των ναυτικών.





Μπήκαμε λοιπόν να δούμε λίγο την εκκλησία, να ανάψουμε και ένα κερί να μας έχει καλά και στο ταξίδι. Βασικά δεν ανάψαμε κερί αλλά ρεσώ;, μάλλον αυτό ανάβουν εκεί. Αλλού αφήνοντας τον οβολό σου με το πάτημα ενός κουμπιού ανάβεις ένα λαμπάκι σε ένα ταμπλό. Στο ναό του Bari λέγεται ότι φυλάσσεται μεγάλο μέρος των οστών του Αγίου Νικολάου τα οποία εκλάπησαν-μετέφεραν Ιταλοί ναυτικοί από την Καππαδοκία.








Τελειώσαμε και την τελευταία μας επίσκεψη στο ιταλικό έδαφος και ο δρόμος για το λιμάνι ήταν ορθάνοιχτος. Φτάσαμε στο check in με τα rapid, τα dPLF και τα εισιτήρια ανά χείρας, ήμασταν σε όλα εντάξει και ξεκινήσαμε για το καράβι.





“Όπα για κάτσε γιατί στο πίσω λάστιχο κάτι είδα να γυαλίζει”. Κοιτάζω πιο καλά και βλέπω ότι τα λάστιχα είχαν φθάσει στα λινά . “Ρε πάνω στην ώρα που τελειώσαμε το ταξίδι”, λέω .





Βέβαια είχα και ένα ακόμα μικρό θεματάκι εδώ 4 μέρες τώρα, αφού είχα αφήσει τα σημάδια μου στους ιταλικούς δρόμους λόγω του αισθητήρα του λαδιού που δάκρυζε λαδάκι.





Παρκάρουμε τις μηχανές κοντά στη μπουκαπόρτα του καραβιού όπως και στο πήγαινε στην Ιταλία και ανεβαίνουμε στην εξωτερική τραπεζαρία του καραβιού περιμένοντας να σαλπάρουμε. Η ώρα πλησίαζε 20:00 με τον ήλιο να έχει δύσει και το πλοίο να αφήνει το λιμάνι του Μπάρι, μια στενάχωρη σκέψη πέρασε από το μυαλό μου για το πόσο γρήγορα πέρασαν οι 6 μέρες του ταξιδιού μας.





Κουβέντα για το πώς είδε ο καθένας από τη σκοπιά του το ταξίδι, με σύντομη διακοπή για φαγητό στο εστιατόριο του πλοίου και εν συνεχεία μεγάλης διάρκειας κουβέντα για κάποιο μελλοντικό ταξίδι. Και ήρθε η ώρα να "κουτσουριαστούμε", μιας και στα αεροπορικά καθίσματα σαν κούτσουρα θα κοιμόμασταν. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο που πήγαινε προς Ελλάδα και θα κοιμόμαστε πιο άνετα στα αεροπορικά καθίσματα σε σχέση με το πήγαινε προς Ιταλία. Το θέμα ήταν με τα κόκκαλα μας κατά το πρωινό ξύπνημα.

Αύριο γυρνάγαμε στη πατρίδα.

συνεχίζεται...
.

[goulisf]

.

7η ημέρα Τετάρτη 22/9/2021

ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ…

Πρωινό ξύπνημα αργά μιας και η κουβέντα χθες στο πλοίο κράτησε μέχρι αργά. Τα κόκαλά μας δεν πολύ-διαμαρτύρονται,συνήθισαν φαίνεται τα αεροπορικά καθίσματα, οπότε βουρ για πρωινό καφέ. Καφές, πρωινό τσιγάρο και κουβέντα, με την οποία ξεχαστήκαμε αλλά η αναγγελία γύρω στις 12:00 ότι το καράβι έμπαινε στον Πατραϊκό κόλπο μας επανέφερε στη πραγματικότητα και κατά τις 13:00 βγήκαμε στο λιμάνι της Πάτρας.

Λίγο πριν την έξοδο από το λιμάνι, μια τελευταία ιχνηλάτιση στα απόκρυφα μέρη των ρουθουνιών μας από συνεργείο του ΕΟΔΥ και το ταξίδι μας θα τελείωνε με έναν καφέ αλλά και αποχαιρετώντας τον KRS που θα συνέχιζε για Καλαμάτα. Άλλο ένα ταξίδι είχε τελειώσει και γυρνώντας στο σπίτι και καθισμένος στον καναπέ το μυαλό μου ήταν ακόμα στους ιταλικούς δρόμους και σε όλα αυτά που περάσαμε 7 μέρες σχεδόν στην Ιταλία.




La squadra italiana...

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Συνολικά Χιλιόμετρα ταξιδιού: 1404 ( δυο γωνίες πήγαμε!!! )

Χιλιόμετρα διαδρομών 1376

Τα υπόλοιπα 28 χλμ χασίματα, βραδινές έξοδοι, εύρεση ξενοδοχείων, εύρεση parking κ.α


Βασικά έξοδα ταξιδιού κατ’ άτομο στο περίπου:

Εισιτήριο πλοίου - άτομο σε αερ. καθίσματα και μηχανή: 136€ ( τιμή λόγω 4ων ατόμων)
Βενζίνες 120€
Διαμονή 113€ (5 διανυκτερεύσεις) ( Καράβι 2 διαν.)
Διόδια 20€
Είσοδος Πομπηία 16€
Parking Napoli 12€

Σύνολο 417€ χωρίς φαγητά, καφέδες και σουβενίρ ( υπολογίστε σε καλό εστιατόριο 10€ για μια πίτσα, 4€ μια μισόλιτρη μπύρα και ένας καφές από 1€ έως και 2,5€ )

Αν βγάλει κάποιος το εισιτήριο του πλοίου και ότι καταναλώσαμε εντός του πλοίου που είχε τσιμπημένη τιμή, το ταξίδι κινήθηκε σε λογικά οικονομικά πλαίσια.

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ - ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ COVID 19

Σε όλο το ταξίδι δεν μας ρώτησε κανείς αν είμαστε εμβολιασμένοι, αν έχουμε κολλήσει τον ιό, αν, αν, αν. Μάσκα φορέσαμε μόνο στον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας, στον εσωτερικό χώρο του καραβιού και σε super markets. Παρ’ όλο το σούσουρο που βλέπουμε στα κανάλια για την Ιταλία, στο νότο έχουν άλλο θεό. Μόνο λίγοι ηλικιωμένοι και σίγουρα κάποιοι που άνηκαν σε ευπαθείς ομάδες φόραγαν μάσκες.


ΠΟΜΠΗΙΑ

Η επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας δεν μου άφησε και την καλύτερη των εντυπώσεων. Θα μου πεις γιατί; Τι περίμενες; Μάλλον περίμενα κάτι περισσότερο, κάτι που να με εντυπωσιάσει, κάτι να με αφήσει έκπληκτο. Ίσως είχα πιο μεγάλες προσδοκίες από το χώρο, αλλιώς τα είχα στο μυαλό μου. Και απ’ ότι κατάλαβα και προσωπική μου γνώμη, δεν είχε κάτι το αξιόλογο, απλά έτυχε να χτυπηθεί από σεισμό και να μείνει στην ιστορία. Μια Μύκονος της αρχαίας Ιταλίας ήταν. Αν βρεθείτε στον αρχαιολογικό χώρο δεν αξίζει να πάρετε ξεναγό γιατί δεν έχει διασωθεί κάτι που να χρήζει ενημέρωσης. Ντάξει δεν πάς και στην Ακρόπολη!


ΑΝΕΦΟΔΙΑΣΜΟΣ

Στα πιο πολλά πρατήρια βενζίνης υπάρχουν αντλίες που σε εξυπηρετεί υπάλληλος με τις πιο ακριβές τιμές. Υπάρχουν και οι λεγόμενες self service αντλίες που βάζεις μόνος σου με έκπτωση 4-5 λεπτών από αυτές που σου βάζει ο υπάλληλος και πληρώνεις μόνος σου στο ταμείο. Στο self service αν σε πάρουν χαμπάρι ότι δυσκολεύεσαι θα σε βοηθήσουν. Όλα τα πρατήρια δέχονται πιστωτικές κάρτες και είναι και mini market και έχουν σχεδόν τα πάντα ακριβούτσικα ( μπουκαλάκι νερό 1€).
Για τους “τολμηρούς” υπάρχουν και χώροι με αντλίες βενζίνης, χωρίς υπάλληλο και τιμές έως και 10 λεπτά του € φθηνότερα, που βάζεις μόνος σου βενζίνη, πληρώνοντας με κάρτα ή με χαρτονομίσματα αλλά το μηχάνημα δεν δίνει ρέστα. Αλλά αν κάτι πάει στραβά δεν υπάρχει κάποιος για βοήθεια. Όταν βάλεις βενζίνη μόνος σου με κάρτα, το μηχάνημα σου δεσμεύει ένα ποσό γύρω στα 100€ και την άλλη μέρα σου κρατάει το αντίτιμο της βενζίνης, επιστρέφοντάς σου το υπόλοιπο ποσό από τα 100€.


ΔΙΑΜΟΝΗ

Πριν κλείσετε τα δωμάτια από διάφορα sites, κάντε ένα κόπο να διαβάσετε τα σχόλια των προηγούμενων επισκεπτών. Συνήθως είναι αληθινά. Αν έχετε βρει κάτι που σας αρέσει, κλείστε το από το site. Και αν δεν έχει προπληρωμή ακόμα καλύτερα. Αν πάτε από κει για να το κλείσετε, υπάρχει περίπτωση η τιμή να είναι πιο ακριβή.


ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Τώρα όσον αφορά το θέμα που αρκετοί περιμένετε, το θέμα της δικιάς μας ασφάλειας και των μηχανών. Πουθενά δεν συναντήσαμε σε όλο το ταξίδι μας κάποια ύποπτη φάτσα, ύποπτες κινήσεις, αλλά και εμείς δεν το παίξαμε πουθενά άνετοι και ωραίοι και πάντα κλειδώναμε καλά τις μηχανές π.χ. στο δημοτικό parking της Πομπηίας κοντά στο κέντρο της πόλης. Στη βόλτα μας στη Νάπολη αναγκαστικά τις βάλαμε σε πληρωτέο parking για να κυκλοφορούμε ξέγνοιαστοι. Και μετά στη ποδαράτη βόλτα που κάναμε στις λεγόμενες “ φτωχές ” συνοικίες κανείς δε μας έβαλε στο μάτι, κανείς δε μας πείραξε. Και σε βραδυνές βόλτες που κάναμε, γυρνάγαμε αργά, δε κοιμόμαστε με τις κότες. Είπαμε μια βασική παράμετρος σε ταξίδι σε ξένη χώρα είναι να περνάς απαρατήρητος και να μην προκαλείς κάνοντας επίδειξη πλούτου. Ίσως να είμαστε και τυχεροί μιας και δεν βρεθήκαμε τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος.


ΟΔΗΓΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

Λες και έχουν χτυπήσει οι σειρήνες του πολέμου και οδηγώντας πρέπει να τρέξουν όλοι στα καταφύγια!!!

Και όπως είπα και παραπάνω: Πρέπει να κάψουμε το βιβλίο του Κ.Ο.Κ. στη κεντρική πλατεία!!!


Εν κατακλείδι...
όσα και να γράψω δεν αντικατοπτρίζουν αυτά που είδα και έζησα αυτές τις 6 μέρες στην Magna Grecia και στην περιοχή της Νάπολης. Ειδικά στη περιοχή γύρω από τη Νάπολη που οι 2μιση μέρες που κάτσαμε σίγουρα ήταν λίγες. Θεωρώ πως η περιοχή της Νάπολης, της Πομπηίας, Βεζούβιου και Costiera Amalfitana χρειάζεται κοντά στη μια εβδομάδα για εξερεύνηση. Επίσης ωραίες εντυπώσεις μου άφησε η Ματέρα και η Καλλίπολη που χρειάζονται παραπάνω χρόνο να αφιερώσεις απ’ όσο εμείς. Επίσης ωραίο ήταν και το Αλμπερομπέλλο αν και ένα τρίωρο σαν εκδρομή είναι αρκετό. Πολύ καλή σαν σκέψη η διαδρομή προς τη περιοχή της Νάπολης μέσω Μαρατέας. Γιατί και οδηγήσαμε ωραία κομμάτια και είδαμε κάτι παραπάνω, απ’ το να πηγαίναμε καρφί για την Νάπολη μόνο από τον αυτοκινητόδρομο. Σίγουρα δεν τα είδαμε όλα, αλλά και αυτή η γεύση που πήραμε άξιζε. Στο Βεζούβιο π.χ. δε πήγαμε, γιατί αφενός πέρα από τον "κοιμισμένο" κρατήρα δεν υπάρχει κάτι άλλο να δεις και αφετέρου υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ( εκεί που μου γεννιούνται οι ιδέες για ταξίδια ), η περιοχή της Σικελίας και η πιο "ενεργή" Αίτνα. Ένα είναι σίγουρο, ότι στην ευρύτερη περιοχή της Νάπολης κάποια στιγμή θα ξαναπάω.

Αν κάποιος θέλει παραπάνω πληροφορίες εδώ είμαι .

Arrivederci και καλά χιλιόμετρα σε όλους!!!

.

[argy]

Τρομερό ταξίδι, υπέροχες εικόνες και φωτογραφίες από ,όπως φαίνεται, όμορφο παρεάκι. Η ζωή έτσι πρέπει να είναι, γεμάτη αναμνήσεις και στιγμές που θα θυμόμαστε για καιρό. Να είστε καλά παιδιά να το ξανακανατε σε άλλες χώρες και να μας ταξιδεύετε όπως τώρα...

[kokkinos1]

Πολύ ωραίο ταξίδι αναλυτικότατη περιγραφή με όμορφες φωτογραφίες , μπράβο παιδιά, πάντα έτσι .

[Pan]

Όμορφο ταξίδι , με -πάντα-"γεμάτη" περιγραφή και κάρτ-ποστάλ φωτογραφίες. Μπράβο σε όλους ,πάντα τέτοια.

[goulisf]

.
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Καλή χρονιά σε όλους και γρήγορα ξανά "ελεύθεροι" στους δρόμους.


.